Սենկևիչը բնականաբար Դոստոևսկի չի դառնա, բայց հաստատ Րաֆֆի էլ չի, չարժե նրա ստեղծագործության մասին կարծիք կազմել պատմավեպի, կրոնական գրականության կամ սիրավեպի մասին ունեցած ավանդական պատկերացումներով, միայն Ներոնի և Պետրոնիուսի զրույցները կարդալու համար արժե կարդալ այս գիրքը… Ներոնը ծայրահեղորեն մերկացնում է իր հոգին Պետրոնիուսի առջև, էնքան հետաքրքիր ձևով ա Ներոնի կերպարը էդտեղ բացահայտում Սենկևիչը, որ մնացած մանր-մունր թերությունները, մասնավորապես վեպի առանցքային հարցերից մեկը՝ Վինիկիոսի դարձը, այլևս այդքան ճչան չեն, խորհուրդ կտայի՝ գոնե թերթել, գտնել այդ զրույցները ու կարդալ դրանք…
Մեջբերել
Էջանիշներ