Մենք ինչ որ չափով կամա թե ակամա միշտ էլ պատասխանատու ենք բոլոր նրանց համար, ում հետ շփվում ենք, առավել ևս եթե մեր օրինակով կարող ենք նրանց ուղղել կամ օգնել: Երևի դա ավելի շատ բնավորություն է: Ապրենք այնպես, որ մեր ծնողները մեզ համար չամաչեն, եսասիրություն կլինի մոռանալ, որ նրանք իրենց կյանքի գլխավոր իմաստը մեր մեջ են տեսնում: Ծնողի պատասխանատվությունը երեխայի հանդեպ ինքնուրույնության ու տարիքի հետ նվազում է, բայց չի վերանում: Մենք պատասխանատու ենք նաև նրանց համար, ում վարժեցրել ենք:
Մեջբերել
Էջանիշներ