իսկ ընդանրապես ասած, դա սկի էական չի, արվել է թե չէ:Mephistopheles-ի խոսքերից
Ինչ է, այդպիսի կոչերի համար /նաև կարող է մի երկու զաբոռ կամ դուռ ջարդելու համար/ մարդ են սպանում՞՞՞՞
Դրական
Բացասական
Կարծիք չունեմ
իսկ ընդանրապես ասած, դա սկի էական չի, արվել է թե չէ:
Ինչ է, այդպիսի կոչերի համար /նաև կարող է մի երկու զաբոռ կամ դուռ ջարդելու համար/ մարդ են սպանում՞՞՞՞
ցանկացած երկրներից գիտակ քաղաքացի,, կարո՞ղ ես ասել, թե անօրիանակ հանրահավաքը ո՞րն է,,, կարո՞ղ ես ինձ մի երկիր ցույց տալ,, որտեղ խաղաղ հանրահավաքը համարվում է անօրինական.
գիտե՞ս ինչքան կոպիտ բան գրեցի ու ջնջեցի,,,,,,,,,,,, կես ժամ ա ես գրառման վրա եմ նստած,,, ու վերջը փուքս նստավ,, ու որոշեցի ծայրահեղական չլինել,,,,,,,,,,,, դու երևում ա տրամաբանող մարդ ես,,, և եթե քեզ իրոք հետաքրքրում ա մեր երկրի ապագան,, փորձի հասկանալ դիմացինին,,, լսիր մեկ-մեկ հասկացիր թե ինչից են մարդիկ բողոքում,, թե ինչ են մարդիկ ուզում,,,
ես ինքս հետևում եմ այս խորհդրին,,, և գրեթե միշտ, փորձելով էմոցիաները մի կողմ դնել, լսում եմ Սերժի ելույթները,, չնայած որ իրան ատում եմ. ես դեռ մի քանի տարի առաջ եմ կողմ եղել սահմաների բացմանը և հարաբերությունների նորմալացմանը,, երբ դեռ մեր քաղաքական դաշտում ոչ մեկ դրա մասին չէր խոսում,,, բայց սա լրիվ ուրիշ բան է,,, ինչքան լսում եմ սերժին էնքան հասկանում եմ որ էտ մարդը չի հասկանում ինչի հետ գործ ունի,,, իսկ իրա կողքի հասկացող խորհրդակաները, սեփական շահից ելնելով ասում են,, բացի բացի,,, շուտ բացի,,, լավ կլինի,,, ու մտքի մեջ ասում են «մեզ համար..... տես հեսա ինչ իմպորտ ենք սկսելու»
դու ընդամենը մի մարդ ես,, բայց ախմախ խասյաթ ունեմ,, ինձ համար ցանկացած հայի կարծիքը կարևոր ա,, դրա համար էս գիշերվա կեսին էշշշշշշշշշշի նման նստել եմ էս նամանկն եմ գրում,,, լավ վսո,,,
Kuk (15.10.2009), Mephistopheles (15.10.2009), Վիշապ (15.10.2009)
Չամիչ ջան, ես թուրքոֆոբիայով, ու թու թու թու, մնացած բոլո ֆոբիաներով չեմ տառապում: Վայթեմ էս ֆորումում ինձանից ավել ոչ մեկը Թուրքիայում չի եղել, ու թուրքերի հետ չի շփվել: Բայց բարձրագոչ հայտարարություններ անելուց առաջ, պետք ա նաև ռեալ գնահատել սեփական դիրքերն ու հնարավորությունները: Գիտես ես դեմ եմ, որ թուրքերը իրանց մեղեքերի համար հատուցեն ? Բայց, "թող հատուցեն" բարձր գոռալով, դժվար թե մենք գոնե մի թուրքի կարողանանք հատուցացնել: Սահմանները բացելուն ու դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելուն էլ եմ կողմ, երկու ձեռով, ու երկու ոտով, եթե ուզում ես իմանաս, բայց ուզում եմ որ գոնե մեր կողմից բացողները հստակ հասկական թե ինչ են ուզում դրանով անել ու ռեակ գնահատեն դրա հետևանքները:
Էսօր թուրքը սահմանը բացելով ու դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելով իր համալ լուծում է լուրջ աշխարհաքաղաքական խնդիր, իսկ մենք լուծում ենք մի քանի հոգու իշխանության մնալու խնդիր:
Հասկանում ես տարբերությունը ??
Նախ անվայել բան ոնց որ էնքան էլ չենք ասել, չնայած հասնում ա ասելը, մի բան էլ դենը: Իսկ վարկաբեկելու պահով, Չամիչ ջան, իրանք են իրենց վարկաբեկել, ոչ թե մենք: Չվարկաբեկվածին հենց ընենց տեղը ոչ մեկը չի վարկաբեկում: Թող վարկաբեկված չլինեին, թոող գնային ողջ հայ ժողովրդի ու առաջին հերթին ՀՀ անունից հարաբերություններ հաստատեին ու ասեին "ժողովուրդ ջան, էս ա, սրանից ավել բան էսօր չենք կարողանում անել": Մենք էլ հավատայինք մեր իշխանություններին: Բայց ոնց հավատանք մեկին, որը իրա քաղաքացիներին գնդակահարում ա փողոցում, երկու տարի գոնե մի մարդասպանի չի բացահայտում, ու ուզում ա որ իրան սենց գլոբալ հարցում հավատացող լինի: Ոնց ես դու դա պատկերացնում, Չամիչ ջան ? Դու քո գող ու ավազակ հարևանին կվստահես, որ գնա ձեր բոլորի անունից ձեր շենքի լիֆտի ու ջրի հարցը լուծի ? Ես չեմ վստահե ու չեմ վստահելու էս իշխանություններին - խաղաղություն հաստատեն ասելու եմ դավաճան են, պատերազմ լինի, ասելում եմ էշ են, ոչ մի բան չլինի, ասելու եմ թամբալ են:
Չամիչ ջան, նման գլոբալ հարցեր լուծելիս, մի գլխավոր գործոն կա, որը պետք ա հաշվի առնել - կոնսենսուս հասրակության ներսում ու վստահություն իշխանությունների նկատմամբ: Էլի եմ ասում, սև գրող ու ցավին լինի, թե ոնց են անցել ընտրությունները, բայց փաստը մնում է փաստ - ՀՀ ներսում մի շատ, շաաաատ լուրջ զանգված չի վստահում իշխանությունների ու չի ուզում որ այս իշխանությունները իր անունից այս մակարդակի գլոբալ որոշումներ ընդունեն:
Բա իմ ասածն էլ հենց էտ ա Չմիչ ջան: Որ սահման մահման բացելու արդյունքը լինելու է այն, որ այն մի քանի հոգի հայը, որ մինչև հիմա մոնոպոլ ներմուծողների էին չերեզ Վրաստան, հիմա էլ դառնալու են մոնոպոլ ներմուծող, պրյամոյ Թուրքիայով: Ինձ ու քեզ, ու մնացած քաղաքացիներին, դրանից ոչ տաք ոչ սառը: Արդյունքը մնաց այն, որ մոռանում ենք Ցեղասպանության մասին, մեկ էլ թուրքերին լավ ֆոռա ենք տալիս Ղարաբաղի հարցում:
Հիմա սենց մի հագտ հարց Չամիչ ջան: Ինչն էր խանգարում մեզ մինչև հիմա աշխատել մեր պետության հզորացման վրա, ու մրցակցությանը դիմակայող ապրանքները ստեղծել: Պետք ա անպայման Թուրքիայի սահմանը բացվի, որ մենք սկսենք մրցակցությանը դիմակայող ապրանքներ ստեղծել ??? Եթե մինչև հիմա չենք ստեղծել, սահմանները բացվելուց հետո ինչի պիտի ստեղծենք ? Ես մի քանի անգամ գրել եմ ստեղ, որ հիմա ավելի պարզ կդառնա, մենք գոյատևելու իրավունք ունենք թե չէ, քանի որ բացի նրանից որ մեր տնտեսությունն ի վիճակի չի լիենլու դիմադրել արդեն ավելի հզոր թուրքական տնտեսական էքսպանսիային (ջհանդամին լինեն թուրքական ապրանքները, պո բոլշոմու սպառողի համար մեկ ա թուրքական ա թե լիբերիական), մի բան էլ նոր աշխարհաքաղաքական իրավիճակ ա ստեղծվում, որի պայմաններում ավելի ճկուն ու խելացի քաղաքականություն ա պետք վարել: Իսկ մարդիկ, ովքեր մտածում են ու բոլոր քայլերն անում են միայն ու միայն իշխանություն պահելու համար, չեն կարող ճկուն լինել միջազգային քաղաքականություն մեջ, ու մեզ սաղիս տանելու են գրողի ծոցը:
Նենց որ, չենք ինքնախարազանվում, բայց ռեալ գնահատում ենք: Թուրքը էսօր բանի պետք ա, իսկ մենք բանի պետք չենք: Դաժե ֆուտբոլում համ ստեղ համ ընդեղ իքի-սըֆըր են մեզ անում:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 15.10.2009, 09:03:
Chuk (15.10.2009), Kuk (15.10.2009), Mephistopheles (15.10.2009), Վիշապ (15.10.2009)
աշխարհք աշխարհք, անաստված աշխարհք...
Կխնդրեկ բոլորին անպայման կարդալ այս հոդվածը: Շատ կարևոր ինֆորմցիա է պարունակում և վերջին նախադասությունը ուղղակի ցնցողէ և բացահատյում է այս գեոպրոցեսի ակունքնները...
«ԱՅԴ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄՆ ԱՅՍ ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՍԿԻԶԲՆ ԷՐ»
«Գորշ գայլերի» առաջնորդ Ալփարսլան Թյուրքեշի եւ Հայաստանի առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հանդիպման մասին ասում է այդ հանդիպումը կազմակերպած մեծահարուստ Սամսոն Էոզարարատը:
2008-ի նախագահական ընտրություններից առաջ իշխանամետ մի քանի թերթեր ընդդիմության թեկնածուի դեմ հակաքարոզչության շրջանակներում հրապարակեցին նույն բացահայտումը, թե Հայաստանի առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը 1993թ. մարտին Փարիզի «Grillon» հյուրանոցում հանդիպել էր «Գորշ գայլերի» («Ազգայնական շարժում» կուսակցության) առաջնորդ Ալփարսլան Թյուրքեշի հետ՝ քննարկելով ղարաբաղյան պատերազմի դադարեցման ու հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցերը: Հանդիպմանը մասնակցել էին նաեւ «Գորշ գայլերի» առաջնորդի որդին՝ Թուղրուլ Թյուրքեշը, Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Վահան Փափազյանը եւ նախագահի խորհրդական Ժիրայր Լիպարիտյանը։ Հանդիպումը կազմակերպել էր, ինչպես այդ թերթերն էին նշում՝ «Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հետ ժամանակին սերտորեն գործակցած, Թուրքիայում ծնված հայազգի կամ այդպես ներկայացող» Սամսոն Էոզարարատը: Նաեւ նշում էին, թե հայ-թուրքական շփումներում բանագնացի դեր ստանձնած Էոզարարատը Երեւան էր այցելել ու փակ սահմանի միջով Թուրքիա վերադարձել, եւ նրա համար երկու կողմերի սահմանապահներն էլ խնդիրներ չէին հարուցել։
Երեկ «Հյուրիեթ» խմբագրատուն այցելած հայ լրագրողները պատահաբար հանդիպեցին Ֆրանսիայում բնակվող հայ մեծահարուստ Սամսոն Էոզարարատին, որը մեկն է այն 100 հայերից, որոնք այսօր Հայաստան-Թուրքիա ֆուտբոլային խաղի պատվավոր հյուրերից են: Սամսոն Էոզարարատը եկել էր հարցազրույց տալու «Հյուրիեթին»: Հանդիպման վերջում, ի դեպ, նա հայ լրագրողներին ցույց տվեց, որ ունի հայկական դիվանագիտական կապույտ անձնագիր՝ Սամսոն Էոզարարատը նաեւ Սեւծովյան տնտեսական համագործակցություն կազմակերպության գործարար կոմիտեի տնօրենների խորհրդում Հայաստանի պաշտոնական ներկայացուցիչն է՝ արդեն 15 տարի:
«Armenian reporter»-ի թղթակցի խնդրանքով Սամսոն Էոզարարատն առաջին անգամ հայկական մամուլին մանրամասներ պատմեց այդ հանդիպման բովանդակության մասին: Ընդ որում, մեր ֆրանսախոս դիվանագետի խոսքը թարգմանում էր նույն մարդը, որը որպես թարգմանիչ ներկա էր եղել նաեւ 1993-ի այդ պատմական հանդիպմանը: Ըստ Սամսոն Էոզարարատի՝ այդ հանդիպման շրջանում Թուրքիայի նախագահի եւ ԱԳ նախարարի հետ մի շարք քայլերի վերաբերյալ էին ցանկանում պայմանավորվել, բայց՝ «Այս հարաբերությունների մեջ Թյուրքեշը երեւում էր որպես մի պատ, որի մյուս կողմը կարելի չէր անցնել: Ամեն դժվարություն կգար ու կանգ կառներ Թյուրքեշի վրա: Ասացի, երթանք՝ տեսնանք սա Թյուրքեշը: Պետք է խոսինք՝ ի՞նչ է ռիսկը. եթե չխոսի՝ հետ կվերադառնանք: Սա էր գաղափարը, որ գնացինք, իրեն տեսանք: Սա Ղարաբաղի պատերազմի շրջանն էր. եւ Թյուրքեշի ու ժամանակի կառավարության կողմից շատ խիզախ քայլ էր Հայաստանի նախագահի հետ բանակցելը»: Պատմեց, որ «Գորշ գայլերի» առաջնորդն առաջին անգամ էր Փարիզ ժամանել. «Իր մտքին մեջ դա հայկական քաղաք էր»: Նաեւ հավելեց. «Հայաստանում մի շրջան մի քիչ վստահ չէին, որ պետք է Տեր-Պետրոսյանը տեսնվի Թյուրքեշի հետ»:
2008-ի նախագահական ընտրություններից առաջ թուրքագետ Հակոբ Չաքրյանը վկայակոչելով 2005-ի գարնանը թուրքական «Միլիեթում» հրապարակված հոդվածաշարը՝ նշել էր, թե Թյուրքեշը Տեր-Պետրոսյանին առաջարկներ է ներկայացրել, եւ ՀՀ նախագահը կողմ է եղել դրանց, պարզապես Ադրբեջանի նախագահ Աբուլֆազ Էլչիբեյն իր համաձայնությունը չի տվել. «Ըստ այդ առաջարկների, Ադրբեջանը եւ Հայաստանը իսկույն հրադադար են հաստատում, հայկական զորքերը դուրս են բերվում ադրբեջանական հողերից (իհարկե, «ադրբեջանական հողեր» ասելով, նկատի ունի նաեւ Լեռնային Ղարաբաղը), երկու կողմերն էլ առկա սահմաններում (ԼՂՀ-ն մտնում է Ադրբեջանի կազմի մեջ) ճանաչում են միմյանց անկախությունը, պարտավորվում են միմյանց ներքին գործերին չմիջամտել եւ հողային պահանջ չներկայացնել, Քաշաթաղի (Լաչինի) միջանցքը բաց պահել, սակայն միջազգային դիտորդական առաքելության վերահսկողության տակ»: «Առավոտը» Սամսոն Էոզարարատին խնդրեց պարզաբանել, թե իրոք այդ հանդիպման ժամանակ եղե՞լ են նման պայմանավորվածություններ: «Ոչ: Այդ հանդիպման ընթացքում բնավ մեկ համաձայնություն չեղավ,- կտրուկ հերքեց նա:- Բայց եղավ խնդրի նկատմամբ մոտեցման փոփոխություն: Մինչեւ այդ ժամանակ Թուրքիայի կողմից փափագ կար, որ խնդիրը լուծվի ճնշմամբ՝ շրջափակման եւ այլ միջոցներով: Այդ հանդիպման արդյունքն այն էր, որ ճնշումից անցնեն երկխոսության: Բայց դրան այդ ժամանակ չկարողացանք գնալ՝ Հայաստանն էլ մի քիչ կամաց գնաց: Սակայն եղավ Հայաստանի նկատմամբ կեցվածքի եւ գաղափարների փոփոխություն: Եվ դա հայ-թուրքական ներկա արձանագրությունների խորհրդանշական սկիզբն էր: Այդ արձանագրությունները ստորագրել են երկու հավասար երկրներ՝ մեկն ավելի ցածր կամ բարձր, մեծ կամ փոքր չէ: Այդ հավասարությունն առնվեցավ «Grillon» հյուրանոցի մեջ՝ այդ առաջին հանդիպման ժամանակ»:
Սամսոն Էոզարարատը վստահ է. «Եթե այդ ճանապարհով այսօր հասանք այս վիճակին՝ հարկավ, մի քիչ ուշացումով, հենց այդ օրը եղավ շատ կարեւոր հայկական քաղաքականության մեջ»:
Ի դեպ, «Միլիեթն» այդ հոդվածաշարում վկայակոչելով Սամսոն Էոզարարատին՝ հայտնել էր, թե հանդիպումից որոշ ժամանակ անց քննարկվել է հայ-թուրքական սահմանի վրա 1915թ. զոհերի հուշարձան կառուցելու հնարավորությունը։ Եվ այդ հուշարձանի՝ դեպի Հայաստան ուղղված մասի վրա թուրքերեն, իսկ դեպի Թուրքիա ուղղված մասին հայերեն գրվելու էր. «Մեր պատճառած ցավի համար սգում ենք»։ Նույն թերթերը, որոնք այսօր գովերգում են Սերժ Սարգսյանի փորձը՝ բարելավել հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, 2008-ին գրում էին. «Հետաքրքիր է, թե այդ ի՞նչ ցավ են պատճառել հայերը թուրքերին, այդ ի՞նչ հանցանք են կատարել, որ այն համահավասարեցվի Հայոց ցեղասպանությանը։ Միաժամանակ դժվար չէ նկատել, որ նմանաբնույթ քննարկման մասնակցելով եւ հիշյալ հուշարձանի կառուցմանը համաձայնությունը տալով՝ Լ. Տեր-Պետրոսյանը, լինելով Հայաստանի նախագահը, փաստորեն ջուր է լցրել Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության ու քարոզչության ջրաղացին»։
Վերջում եւս մի մեջբերում Սամսոն Էոզարարատի՝ հայ լրագրողների հետ երեկվա զրույցից: Ի տարբերություն գործընթացի «ֆուտբոլային դիվանագիտություն» անվանմանը, նա պնդեց, թե արդեն տեւական շրջան է, որ Սերժ Սարգսյանը ցուցադրում է՝ «ինքը շախմատի խաղացող է», եւ որպես դրա եւս մի ապացույց՝ դիտարկեց Սփյուռքի հետ հանդիպելու համար ուղեւորությունը: Իսկ Հայաստանի Հանրապետության երեք նախագահների՝ Թուրքիայի հանդեպ վարած քաղաքականությունը, ըստ Սամսոն Էոզարարատի, միմյանց շարունակությունն է.«Ամեն մի նախագահ իր ոճն ունի, բայց Թուրքիայի հանդեպ քաղաքականության կարեւոր գծերը նույնն էին: Հայաստանը դեռեւս չանկախացած՝ այս քաղաքականությունն արդեն ճշտել էր: Թուրքիայի հետ առանց նախապայմանների հարաբերությունների այս գիծը շարունակվում է»:
Վերջին խմբագրող՝ Rammer: 15.10.2009, 09:19:
Տատ (15.10.2009)
Չամիչ ջան, էս արդեն ուրիշ հեքիաթից ա, մի երկու տարի ծեծված: Բայց նախ ապօրինի հանրահավաք չի լինում, քանի որ հանրահավաքը սահմանադրական իրավունք է, ու լավ կլինի արտաքին քաղաքականության, Սերժի արժանիքների, ընտրված լինել չլինելու, մրցակցաային ապրանքների մասին հայտարարություններ անելուց առաջ, ծանոթ լինել "մարդու ու քաղաքացու հիմնական իրավունքներ" կոչվող սահմանադրական սկզբունքի հետ:
Ի վերջո, իմ համար որպես քաղաքացի, լռռռռռռռռռռիվ մեկ ա, թե քանի սահման բաց ու փակ կլինի, որտեղից ինչ տեսակի մրցակցային ու ոչ մրցակցային ապրանք կներմուծվի, նախնիներիս արյան կանչով քանի երկրի խորհրդարան Ցեղասպանությունը կընդունի, եթե իմ երկրի ներսում իմ իրավուքները չպիտի պաշտպանվեն:
Ու, ուրիշ երկրներում էլ են միտինգները ցրում, բայց սնայպերով մարդ չեն գնդակահարում, ինչքան էլ որ միտինգը "ապօրինի" լինի; Եթե ի հարկե ուրիշ երկրներ ասելով Պակիստանը կամ Ուգանդան ի նկատի չունեք:
Տատ ջան, հոգուդ ղուրբան, բա թուրքերից էլ ինչ ենք ուզում ? Ինչ Ցեղասպանության պահանաջ? Նախորդ դարի սկզբին, հայերը` Օսմանյան կայսրության քաղաքացիները, անօրինական ապստամբություն բարձրացրեցին, ու թուրքերը շատ օրինաչափ ապստամբությունը ճնշեցին, ձեռի հետ էլ այնպես արեցին, որ էլ անօրինական գործողություններ հայերը ընդհանրապես պատմության մեջ չկարողանան Թուրքիայի տարածքում իրականացնել: Եվ դա Թալեաթ ու Էնվերն էին, ու ոչ թե ՍՍ-ն կամ ՌՔ-ն, բայց դա էլի ոչինչ չի փոխում:
Ինձ թվում է, հասկանում եմ, թե ինչ ես ուզում ասել։Ուզում ես ասել, որ այս արձանագրությունները մեր օգտին են։ Բա իհարկե մեր օգտին են Տատ ջան։ Պատկերացրու հետևյալը, հարևանս ինձ ժամանակին ծեծել–ջարդել է, որովհետև թաղի ջոջերի շահը էդպես է թելադրել, իսկ հիմա ինձ տալիս է հազար դրամ ու առաջարկում է հաշտվել, որովհետև հիմա թաղի ջոջերի շահը էդպես է թելադրում։ Արդյունքում ես ունենում եմ հազար դրամ։
Ինձ թվում է էլի է պետք հարևանիս դրդել, որ ինձ ծեծի ու ջարդի, գուցե մյուս անգամ հաջողվի մի ամբողջ հազար հինգ հարյուր դրամ կորզել… Ճիշտ է, հիմա դու ասում ես ինձ ձեռնտու է, որ ողջ թաղը խոսում է, որ ես հարևանիս հետ վիճարկում եմ ինձ ծեծել–ջարդելու փաստը, բայց ինչու՞ է քեզ թվում, որ թաղը դրա մասին չգիտեր։ Եվ ինչու՞ է քեզ թվում, որ հարևանս ընդհակառակը, ավելի բուռն կերպով է փորձելու ապացուցել, որ ինքը բնավ էլ ինձ չի ծեծել, դեռ ավելին՝ այն ջոջերին, որոնք արդեն ընդունել են ինձ ծեծելու փաստը, մեղադրելու է զրպարտության մեջ։ Չէ՞, այդպես չի՞, թաղի ջոջերը թույլ չեն տա՞։ Ախր ո՞վ եմ ես։ Ես էն ողորմելին եմ, որ տանս մեջ իշխանություն հաստատելուս համար փոխանակ լավացնեմ կնոջս ու երեխաներիս կյանքը, ծեծելով լռեցնում եմ նրանց, իսկ ո՞վ է հարևանս։ Հզոր ու հեղինակություն վայելող մեկն է, թեկուզ և ծեծել է ինձ։ Այդ երբվանի՞ց է այս աշխարհը արդար դարձել ու շահերից վերացել։ Այնպես որ Տատ… մենք քոսոտ երկիր ենք, հիմար ժողովուրդ, որին հերթական անգամ հանգիստ կարելի է ցեղասպանել, աշխարհը շատ չի նեղվի դրանից։ Երբեմն շատ կոշտ բառեր եմ ուզում ասել…
Si vis pacem, para bellum
Kuk (15.10.2009), Mephistopheles (15.10.2009)
ՑՅՈՒՐԻԽ, 10.10.2009: ՎԱՐՔ ԷԾԱՑ
Էդուարդ Նալբանդյանի սփրթնած դեմքը դեռ երկար կմնա հայ հեռուստադիտողների հիշողության մեջ: Այդ իմաստով պահն իսկապես պատմական էր: Թուրքիայի արտգործնախարարը լայն ժպտում էր, Հայաստանի արտգործնախարարն «էշից ընկածի» պես էր, իսկ ներկաները, շունչները պահած, սպասում էին, թե երբ է ավարտվելու այդ թամաշան: Ամեն ինչ ավարտվեց այնպես, ինչպես եւ սպասվում էր: Փաստաթղթերի ստորագրումից հետո ներկաները մոտեցան եւ սկսեցին քաշքշել Էդուարդ Նալբանդյանի թշերը: Միշտ էլ այդպես է լինում. երբ երեխան, թեկուզ քրտնած ու կակազելով, արտասանում-վերջացնում է ոտանավորը, բոլորը սկսում են նրան «պոնչո» անել: Դեռ լավ է, որ ներկաներից որեւէ մեկի մտքով չանցավ վեր-վեր թռցնել Էդուարդ Նալբանդյանին կամ «չուպա-չուպս» տալ (չնայած, որոշ տեղեկությունների համաձայն, նրա թշերը քաշքշելու պահին Խավիեր Սոլանան ասել է «ուծյու-ծյու-ծյու-ծյու...»):
Հիմա` մի քիչ ավելի լուրջ: Թե ինչ է տեղի ունեցել հոկտեմբերի 10-ին Ցյուրիխում, արդեն բոլորի համար պարզ է: Թուրքիայի արտգործնախարարը մտադրություն է հայտնել ստորագրման արարողությունից անմիջապես հետո ինչ-որ հաղթական հայտարարություններ անել, Նալբանդյանն ընդդիմացել է, եւ որպեսզի միջոցառումը «պռավալ չտան», միջնորդները որոշել են, որ ընդհանրապես որեւէ հայտարարություն չպետք է հնչի: Փաստորեն, Թուրքիան որոշել էր վերջին պահին եւս մի հարված հասցնել Հայաստանին (այնպես, ինչպես սովորական փողոցային կռվից հետո, «բարիշելու» պահին հաղթող կողմը փորձում է ասել «էղա՞վ, արա՛»), բայց միջնորդները թույլ չտվեցին: Ուշադրություն դարձրեք` թուրքական կողմը ոչ թե իր հայտարարություններից հրաժարվեց, այլ դրանք անմիջապես հրապարակելու մտքից (ընդամենը մի քանի ժամ անց նույն բաներն ասաց այդ երկրի վարչապետը): Այլ կերպ ասած, արձանագրությունների ստորագրումից բառացիորեն րոպեներ առաջ ստեղծվել էր մի իրավիճակ, երբ միջնորդները ստիպված էին կողմերից մեկին (Հայաստանին) համոզել, որ «կոտոշներ տնկելն» անիմաստ է, պետք է համակերպվել: Հարց է ծագում` իսկ նման իրավիճակներում սովորաբար ո՞ւմ են համոզում: Ճիշտ է. համոզում են նրան, ով ակնհայտորեն տուժած կողմ է: Այսինքն, այս արձանագրությունների ստորագրման «տուժած կողմը» Հայաստանն է:
Հիմա հարցին նայենք այլ տեսանկյունից: Իսկ ընդհանրապես, ինչի՞ համար էր արարողության ձգձգման այդ ամբողջ թամաշան: Մեր պաշտոնական քարոզչությունը փորձեց դա ներկայացնել որպես մեծագույն դիվանագիտական հաղթանակ, եւ հիմնական փաստարկն այն էր, որ սրանից հետո որպես ելակետ պետք է հիմնվել բացառապես հայ-թուրքական արձանագրությունների գրավոր տեքստի վրա, իսկ հարակից մեկնաբանություններն «ասնավանի» չեն: Մեծ հաշվով, դա իսկապես էլ այդպես է (եթե, իհարկե, այլ գաղտնի համաձայնագրեր չեն ստորագրվել), բայց այդ դեպքում էլ հարց է ծագում` ի՞նչ կարիք կար այդքան մեծ ուշադրություն դարձնել Դավութօղլուի երեք րոպեանոց հայտարարությանը: Ի պատասխան` Էդուարդ Նալբանդյանը կարող էր պարզապես հավաքվածներին ցույց տալ հենց նոր ստորագրված արձանագրությունները եւ հայտարարել, որ ցանկացած էմոցիոնալ գնահատական ոչինչ չարժե, որովհետեւ ստորագրվել է կոնկրետ փաստաթուղթ, եւ կողմերը պատասխանատու են միայն նրա համար, ինչ գրված է այդ փաստաթղթում: Կոպիտ ասած, եթե Դավութօղլուն իր հայտարարության մեջ օգտագործեր, ասենք, «Լեռնային Ղարաբաղ» բառերը, Էդուարդ Նալբանդյանը կարող էր իր պատասխան ելույթում քմծիծաղ տալ եւ ասել, թե ինքը ուշադիր կարդացել է հենց նոր ստորագրված փաստաթղթերը, բայց ոչ մի տեղ «Լեռնային Ղարաբաղ» արտահայտությունը չի տեսել: Ի՞նչ պիտի աներ Դավութօղլուն. հո ստորագրությունը ետ չէ՞ր վերցնելու: Այսինքն, այն, որ արարողության ժամանակ Էդուարդ Նալբանդյանն ասես նարկոզի տակ լիներ, միայն մի բացատրություն ունի: Կողմերը լավ էլ համաձայնվել էին, որ հայ-թուրքական արձանագրություններում նախապայմաններ կան, բայց պայմանավորվել էին այդ մասին բարձրաձայն չխոսել: Դրա համար էլ, երբ թուրքական կողմը փորձեց խախտել պայմանավորվածությունը, «մերոնք» ընդվզեցին: Իսկ Էդուարդ Նալբանդյանն այդ վիճակում էր, որովհետեւ չէր սպասոմ, որ թուրքերը կփորձեն խախտել «ջենտլմենական պայմանավորվածությունը»: Երեւի նաեւ դա էր պատճառը, որ երբ ստորագրման արարողությունից հետո ներկաները հերթով մոտենում եւ քաշքշում էին Նալբանդյանի թշերը, տպավորություն էր ստեղծվում, թե իրականում նրան չափալախում են (դա, ինչպես հայտնի է, նարկոզից հանելու ամենաարդյունավետ եղանակն է):
P.S. Սերժ Սարգսյանը շարունակում է աջուձախ շնորհակալություններ հայտնել` հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրմանն աջակցելու համար: Հիշո՞ւմ եք Վիսոցկու հայտնի բանաստեղծությունը. «Ի լիշ օդին վոպրոս մենյա տրեվոժիտ - կոմու սկազատ սպասիբո, չտո ժիվոյ?»: Մնում է միայն պարզել, թե ո՞վ է մեղավոր, որ Հայաստանի համար այսօր ողջ մնալը գերխնդիր է դարձել:
ՄԱՐԿ ՆՇԱՆՅԱՆ
Chi.am
Si vis pacem, para bellum
Chuk (15.10.2009), Kuk (15.10.2009), Sagittarius (15.10.2009), Ձայնալար (15.10.2009)
Մեծ ախպեր ոնց կարող է քաղաքացին երկրի կենսական նշանակության քաղաքական հարցերի նկատմամբ անտարբեր լինել: Կարևոր տարբերությունններից մեկը քաղաքացու և ոչ քաղաքացու մեջ այն է , որ քաղաքացին ինքն է պաշտպանում կամ փորձում պաշտպանել իր իրավունքնները, բայց չի սպասում որ պաշտպանվի և անտարբեր չէ... Ամեն ժողովրդի պետք է տալ այնքան իրավունքններ և իշխանությունը որը ինքը կարող է կրել և իրացնել: Եթե մենք անտարբեր են ուրեմն ժողովրդավարությունը մեր խելքի բանը չի, ու այդպես էլ կա..,
Քո էտ որ իրավունքն է ոտնահարվել որ? Ընտրելու? Հա որ? Չես գնացել ընտրել? Գնացել էս մտել ես ու թերթիկը գցել ես չէ ծագի մեջ...
Ժողովուրդ ջան մի բան է ինձ հետաքրքրում...Ասենք լավ Դովն մի բան էր ուզում տուֆտեր ամբինոնից ու մեր քառակուսի գլուխը ընդիմացել է ու հասել է իր ուզածին և այդ հայտարարություն չի հնչել...Եթե իրոք այդպես է, ուրեմն Նալբանդյանը ինչքան ուժ ուներ պետք է ժպտար որ իր ուզածին հասել է, որ դա մեր պատվիրկության հաղթանակն է...Բայց դեմքից յախք էր թափում: Ես մի տարբերակ ունեմ, բայց ուրիշների կարծիքն է հետաքրքրում...
Rammer, պատկերացրու մի ինչ–որ հայտնի ֆիրմայի տնօրեն նոր քարտուղարուհու է ընդունում իր մոտ աշխատելու ու վերջինիս ներկայացնում է մյուս աշխատողներին, աշխատանքային պայմանագիր է կնքում, բայց վերջում էլ ուզում է բոլորին հայտարարել, որ քարտուղարուհին իրեն սեքս է պարտք։ Իհարկե աշխատանքային պայմանագրում սեքսի մասին ոչինչ չկա, ու քարտուղարուհին էլ ամեն կերպ վիզ է դնում, որ տնօրենը չանի այդ խայտառակ հայտարարությունը ու ի վերջո հասնում է իր ուզածին։ Ինչ ես կարծում, այդ քարտուղարուհին ժպտալու՞ է, որ իր ուզածին հասել է։ Մոտավորապես նույն պատկերն էլ այստեղ է։
Si vis pacem, para bellum
Chuk (15.10.2009), Kuk (15.10.2009), Mephistopheles (15.10.2009), Rammer (15.10.2009)
Հետաքրքիր տարբերակ էր...)))
Գուշակեք ինչի է ըտենց ուրախ ձախի անձնավորությունը
հա թուրքերը հայերին գոլ են խփել:
էս լրիվ տարել է էս մարդուն արդեն: Փաստորեն 10 հայ գնդակահարելը այդպես անհետևանք չմնաց պսիխիկայի վրա
Պայքար, պայքար մինչև ՀԱՂԹԱՆԱԿ:
մանավանդ եթե տնօրենը SPID-ով հիվանդ է...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ