Հայաստանի և Թուրքիայի միջև երկկողմ հարաբերությունների զարգացման մասին արձանագրություն

[Norton]

urartu ջան սա էլ հանդուրժելու արդյունը: Ու այս իրավիճակում կարող է հայտնվել յուրաքանչյուրը, ի՞նչ է սպասենք մինչև մեր դուռն էլ թակի նոր ուշքի գանք:
http://www.akumb.am/showpost.php?p=1...postcount=2018

[Norton]

Երեկ ՀՀ ոստիկանության աշխատակիցները հարձակվեցին Կառավարության շենքի մոտ բողոքի ակցիա անցկացնող մի քանի քաղաքացիների, այդ թվում՝ ԱԺ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանի վրա: Վերջիններս բողոքում էին հայ-թուրքական արձանագրությունների դեմ: Ոստիկաններին դուր չի եկել ցուցարարների պաստառների բովանդակությունը: Պաստառները պատռելու պրոցեսում իրավապահների եւ ակցիայի մասնակից քաղաքացիների միջեւ տեղի է ունեցել քաշքշուկ:

այ այսպես, սա դեռ լայթ տարբերակնա

հ.գ. էս տեսա էլի դաշնակներին հիշեցի , 20 օր գրուպավոյ դիետա արեցին, մեկի գլխից մազ չպակասեց:

[Kuk]

ՊԵՏՈՒԹՅՈ՞ՒՆ, ԹԵ ՓՈՐՁԱԴԱՇՏ

«Դաշնակցությունը Թուրքիայի հետ հարաբերություններ կառուցելու մեծ փորձ ունի», հայտարարել է ՀՀԿ փոխնախագահ Ռազմիկ Զոհրաբյանը:

«ՉԻ» - Բանից պարզվում է` Ռազմիկ Զոհրաբյանը հերոսական անցյալից եւ ջիպից բացի նաեւ հումորի մեծ զգացում ունի: Համենայն դեպս, միայն բացառիկ հումոր ունեցողը կարող է Թուրքիայի եւ Դաշնակցության պատմական առնչություններն անվանել «հարաբերություններ կառուցելու փորձ»: Այդ «փորձի» արդյունքում, ինչպես հայտնի է, Արեւմտյան Հայաստանն ամբողջովին հայաթափվեց, իսկ Առաջին հանրապետությունը կորցրեց իր տարածքների ավելի քան 80 տոկոսը: Եթե դա կոչվում է «հարաբերություններ կառուցել», ուրեմն հրեաներն ու արաբներն արդեն 60 տարի է իրար հետ հարաբերություններ են կառուցում, ընդ որում` շատ ջերմ հարաբերություններ:

Այլ հարց է, որ այս անգամ հանրապետականներն են փորձում նման «հարաբերություններ կառուցել»: Չենք ուզում «բայղուշություն անել», բայց հանկարծ այնպես չստացվի, որ մի 50 տարի անց Ղարաբաղն էլ դառնա §պատմական հայրենիք¦, ու մի ուրիշ կուսակցություն կարծիք արտահայտի, թե «ՀՀԿ-ն Ադրբեջանի հետ հարաբերություններ կառուցելու մեծ փորձ ունի»:

[ministr]

այ այսպես, սա դեռ լայթ տարբերակնա

հ.գ. էս տեսա էլի դաշնակներին հիշեցի , 20 օր գրուպավոյ դիետա արեցին, մեկի գլխից մազ չպակասեց:

Հլա էն հղի մլիցուն նայեք.. կամերան առած նկարումա: Սամ սեբե ռեժիսյորինա ուզում մասնակցի երևի, կամ էլ մարդկանց վրաերթ անելու դեպքերի կոլեկցիայա հավաքում: իսկ սա հավատացեք հատուկ դեպքա` ԱԺ պատգամավորի վրաերթ:

[Mephistopheles]

peoples… էս Փոստանջյանը դեռ Ժառանգությունում ա՞… դեռ դուրս չի եկե՞լ… Սաֆարյանն ինչի չի գալիս քյաչալ գլխի մի հատ կտտցնեին միլիցեքը… "ախր ցավում ա, է՞"

[Rammer]

ՎԱՅՐ ԴՐԵՔ ՄԱՆԴԱՏՆԵՐԸ, ՊԱՐՈՆԱ՛ՅՔ

Մինչ հայ քաղաքական շրջանակներում անթաքույց ցնցումների մեջ են ընկել նախօրեին Թուրքիայի ԱԳ նախարար Ահմեդ Դավութօղլուի կողմից Թուրքիայի խորհրդարանում արած հայտարարություններից, իշխանական մեր աղբյուրները փոխանցում են, որ այլեւս սկսված է հայ-թուրքական արձանագրություններով նախատեսված պատմաբանների հանձնաժողովի ձեւավորման գործընթացը:

Իսկ սույն պատմական հանձնաժողովը, ինչպես նախօրեին Թուրքիայի խորհրդարանի ամբիոնից արդեն պաշտոնապես հայտարարել էր թուրք նախարարը, կքննարկի անցյալում տեղի ունեցած իրադարձությունները: Հիշեցնենք, որ Դավութօղլուն հայտարարել էր. «Հայաստանը համաձայն է, որ հանձնաժողովը արխիվային փաստաթղթերը քննարկի գիտական տեսանկյունից»: Հիշեցնենք նաեւ, որ Թուրքիայի Ազգային մեծ ժողովում հայ-թուրքական արձանագրությունների վավերացման շուրջ սկսված քննարկումների ժամանակ Դավութօղլուն հայտարարել էր նաեւ, որ սույն արձանագրություններով Հայաստանը ճանաչում է Թուրքիայի տարածքային ամբողջականությունը: Երեկ, երբ Դավութօղլուի հայտարարությունների վերաբերյալ փորձեցինք ճշտել ՀՀԿ-ականների արձագանքը, ՀՀԿ-ական պատգամավոր Մկրտիչ Մինասյանը ասաց. «Կարծում եմ, նա քաղաքական տրյուկ է իրականացրել, աճպարարություն, եւ փորձում է դիվանագիտական խաղեր խաղալ` այդ թնջուկով իրենց շահը ներկայացնելու»: Բնականաբար, հերքելով Դավութօղլուի հայտարարությունները, հանրապետական պատգամավորը ասաց, թե քաղաքականությունը հնարավորությունների արվեստ է, ու բնական է, որ Թուրքիայի ԱԳ նախարարը պիտի նման բաներ հայտարարեր: «Անընդհատ նոր-նոր բաներ պիտի սպասենք Թուրքիայից: Նա իր քաղաքական խաղն է խաղում»,- ասաց Մինասյանը: Մեր այն հարցին, թե այդ դեպքում, եթե արձանագրություններն այդքան լավն են, ինչո՞ւ մեր Ազգային ժողովը չի շտապում դրանք առաջինը վավերացնել, Մինասյանն ասաց. «Բա որ մենք վավերացնենք, ու իրենք ընդունեն որոշում, կցեն իրենց որոշման հետ ու փաստորեն նախապայման առաջադրեն, նորից մենք 2-րդ անգա՞մ դառնանք խաղալիք, 2-րդ անգամ ԱԺ-ում չեղյալ համարե՞նք»: Այն հարցին, թե առաջին անգամ երբ դարձանք խաղալիք, Մինասյանն ասաց. «Չէ, չէ, առաջին անգամ կլինի, եթե իրենց ասածը կատարենք հիմա: Եթե առաջ ընկնենք, մենք ինքներս հաստատենք, առանց ջուրը տեսնելու ոտներս բոբիկացնենք, մտնենք ջուրը, հաստատենք, հետո պարզվի, որ նրանք արդեն նախապայմաններ են առաջադրում իրենց խորհրդարանում, ստիպված պիտի լինենք 2-րդ անգամ անել»: ՀՅԴ ԳՄ անդամ, ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության քարտուղար Արտյուշ Շահբազյանն էլ երեկ մեզ հետ զրույցում, անդրադառնալով Թուրքիայի ԱԳ նախարարի հայտարարություններին, ասաց, թե այն, ինչ ասել է Դավութօղլուն, ուղղակիորեն համապատասխանում է իրենց ասածների հետ: «Այսինքն` այն, ինչ երկու ամիս փորձում են բոլորիս ուղեղները լվանալ զանազան բացատրություններով ու հայրենասիրական վերամբարձ ճառերով ու հավաստիացումներով, տարբեր մարդկանց կողմից, հօդս է ցնդում, եւ երեւում է, որ այդ ամենը ուղեղ լվալու նպատակ ունի: Դավութօղլուն հստակորեն ասաց, որ այս փաստաթղթերի վավերացումից հետո չի կարող խոսք լինել սահմանների մասին, չի կարող խոսք լինել Սեւրի մասին: Շատ կոնկրետ բան է ասում Ղարաբաղի վերաբերյալ. հասկանալի է դառնում, որ ինչ-ինչ գործընթացներ կան, ինչ-ինչ պայմանավորվածություններ կան, նաեւ համաձայնություններ կան գերտերությունների ղեկավարների հետ, որոնց մասին մենք տեղյակ չենք: Համենայնդեպս, այս ամբողջ ընթացքում փորձել են մեզնից թաքցնել այն, ինչ կա: Հաջորդ խնդիրը, որ ասում են` աշխատելու է հանձնաժողով, եւ մերոնք այդ հանձնաժողովի համար համապատասխան կադրեր են փնտրում: Ես չգիտեմ, ձեւավորվել է արդեն այդ հանձնաժողովը, թե ոչ, բայց որքանով տեղյակ եմ, նման փնտրտուք կա, եւ այն, ինչ թուրքերի կողմից ասվում է, սա նշանակում է, որ իսկապես կոնկրետ պայմանավորվածություններ կան եւ այդ գործընթացը պիտի առաջ գնա: Մենք եւս մեկ անգամ եւ ամենակարեւոր ամբիոնից լսում ենք այն մասին, ինչ ասվում էր եւ ահազանգվում էր»,- երեկ ասաց Արտյուշ Շահբազյանը: Ավելին, նա հայտարարեց նաեւ, որ թուրքերի ասած գիտական ուսումնասիրության ընթացքում ամեն ինչ այնպես կխճճվի տարբեր տեսակի փաստերի ու վարկածների մեջ, որ ի վերջո կարող է պարզվել, որ հայերն են ոչնչացրել թուրքերին եւ դուրս մղել իրենց հայրենիքից: Ահմեդ Դավութօղլուի հայտարարությունների կապակցությամբ Հայ ազգային կոնգրեսի համակարգող Լեւոն Զուրաբյանն էլ ասաց, թե տվյալ դեպքում կարծում է, որ մեկնաբանություններն ավելորդ են, քանի որ նա մեկ առ մեկ ասում է այն, ինչի մասին մեկ տարի շարունակ ահազանգել է Կոնգրեսը: Մեր այն հարցին, թե այսքան արդեն պաշտոնական բացահայտումներից հետո արդյո՞ք մեր խորհրդարանը վավերացնելու է արձանագրությունները, Զուրաբյանն ասաց. «Մենք գիտենք, որ մեր խորհրդարանը Սերժ Սարգսյանի վարչախմբի ուղղակի կամակատարն է»: Վավերացումն, ըստ նրա, միայն ֆորմալ բնույթ է կրելու: Հնարավո՞ր է, որ խորհրդարանում ՀՅԴ-ն եւ «Ժառանգությունը» կարողանան տապալել վավերացումը` այդ գործում ներգրավելով նաեւ այլ պատգամավորների, Կոնգրեսի համակարգողն ասաց. «Դա բացարձակապես ոչ ռեալիստական ակնկալիք է»: Զուրաբյանը կրկնեց իր առաջարկությունը. «Եթե ուզում են որեւէ էֆեկտիվ միջոց կիրառել, ամենաէֆեկտիվ միջոցը կլինի մանդատներից հրաժարումը: Դա ցույց կտա, որ Հայաստանում խորը քաղաքական ճգնաժամ է, քանի որ խորհրդարանում չկա ընդդիմություն, ընդդիմությունը հրաժարվում է ընդհանրապես մասնակցել խորհրդարանի աշխատանքներին»:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ

hzh.am

[Rammer]

Ֆորպոստի դիվանագիոտթունը

60-ականներին ռուսները հայերի ձեռքը մի «խաղալիք» տվին` ասեցին խաղացեք, 40 տարին անց, որոշոցին, որ էդ խաղալիքը էլ պետք չի` ձեռներից առան: Այլ կերպ ասած` 60-ականներին Կրեմլում որոշեցին, որ հայերը պետք է նորից ստանձնեն կայսրության ֆորպոստի դերն ընդդեմ Թուրքիայի, իսկ 2000-ականների ավարտին, նույն տեղում որոշեցին, որ սա ժամանակավրեպ է, որ կայսրության շահերն այլ բան են պահանջում, որ հայերին պետք է նշանակվեն նոր թշնամիներ ու նոր բարեկամներ (ճիշտ ինչպես նրանք դա որոշել էին 1920-ականներից-1940-ական թթ-ին): Սա է ողջ պատմությունը` եթե լինենք կարճ ու հանուն պարզության անտեսենք բոլոր, թեկուզեւ, կարեւոր նրբերանգները:

Սա է իմ էսօրվա վարկածը, որի փաստարկները մասամբ բերել եմ, եւ դեռ կբերեմ էստեղ էլ, ՀԺ-ում էլ: Եվ քանի դեռ էս վարկածի առաջադրման փաստարկները չեն ժխտվում, եւ իրավիճակին այլ բացատրություն չի տրվում, տեղի ունեցողը դիտում եմ որպես հերթական հայկական ողբերգության հնարավոր սկիզբ: Ողբերգությունն էն չի, որ թուրքերի կամ պապուասների հետ հարաբերություն ենք հաստատում` ողբերգությունն էն ա, որ մենք չենք ո՛չ հաստատողը, ո՛չ էլ չհաստատողը: Եթե մեկը կարող է ինձ այլ կերպ համոզիչ բացատրի, թե ի՛նչ եղավ, որ Ս. Սարգսանի նման կայսերական չինովնիկը հանկարծ որոշեց թուրքերի հետ հարաբերություն հաստատել, թող անի դա: Բայց, սիրելիներս, ինչպե՞ս կարելի է դիրքորոշում ունենալ այսօրվա իրադարձությունների նկատմամբ, չտալով այդ իրավիճակի բացատրությունը, չփորձլով վերլուծել պատճառահետաւանքային կապերը, ակունքները եւ համատեքստը: Չի կարող լինել այսպիսի հարցերում աբստրակտ դիրքորոշում` դեմ կամ կողմ կարեւոր չէ: Չի կարելի առհասարակ դեմ կամ կողմ լինել հայ-թուրքական հարաբերությունների հաստատմանը` համատեքստից դուրս:

Կան ազնիվ եւ խելացի մարդիկ, որոնք անուրջային «տեսլականներ» են գծում` Ս. Սարգսյանը գնում է դեպի Հայաստանի իրական անկախացում, ուզում է ազատվել Ռուսաստանի լծից, լուծում է հայ-թուրքական հարաբերությունների խնդիրը հանուն այդ խնդիրների: Սերժն ինքը իր ուղերձում դա է կարծես ակնարկում` «անկախությունը պահանջում է դժվարին լուծումներ»: Ցավոք, նման տեսակետի որդեգրման համար որեւէ լուրջ փաստարկներ չկան` դրանք մնում են իրավիճակի իդեալականացում թղթի վրա: Իրականությունն այն է, որ նույնիսկ ցանկության դեպքում Ս. Սարգսյանը չունի որեւէ լծակ փախչելու Ռուսաստանից` հակառակ կայսրության կամքի հայ-թուրքական հարցեր լուծել: Հակառակը, եթե Կրեմլը դեմ լիներ այս ամենին, եւ եթե սա իրոք լիներ Հայաստանի անկախությանը ուղված քայլ, ապա Մոսկվան ուներ եւ ունի ավելի քան բավարար լծակներ այս ամենը կանխելու համար: Էլ չեմ ասում այն, թե ինչպե՞ս եք պատկերացնում ազգությամբ տիպիկ չեկիստ Նալբանդյանին, եւ գործչի տիպաբանությամբ կայսրության նահանգապետ` «իզ տուզեմցեվ»` Սերժին նման մտահղացում իսկ ունենալու հնարավորությունը: Չկա նման ծրագիր այդ մարդկանց կոմպերում: Ինսթոլ արված չէ:

Շատերին կարող է թվալ հարցի էս կողմը երկրորդական: Բայց սա հարցի էությունն է` մնացյալն ածանցյալ է: Կարեւր է, ոչ թե հայ-թուրքական հարաբերությունն ինքնին, այլ դրա հանունը: Եվ այն բանից, որ սա իրականում մեր որոշում չէ, որ չարաբաստիկ «նախաձեռնությունը» ծնվել է Հայաստանից շատ հեռու տեղերում, բխում է այն, որ այս գործընթացն ընթանում է նաեւ արժանապատվության ոտնահարումների շարքով: (Նալբանդյանի մանթրաժ մռութը աչքից առաջ է, Դավիթողլու ժպիտի հետ միասին: Վերջին պահին, էրեխայական կապրիզները բռնել էին: Հետաձգում էին ստորագրումը, ենթագիտակցորեն հույս ունենալով, որ կարող ա, հանկարծ պլստան: Ամեն ինչ տեղի էր ունենում Հայաստան-Իսպանիա խաղին զուգահեռ, ուր նույնպես մի պահ հույս ծագեց` կարո՞ղ ա հանկարծ: Ու մինչեւ խաղը չավարտվեց` համաձայնագիրը չստորագրեցին):

Հ.Գ. Ամոթ ա, որ Հայաստանում մի հատ քաղաքական ուժ չեղավ, որ ժողովդրին տար գործընթացի համափարփակ վերլուծությունը, առանց «տակտիկական» լռություների, առանց հասարակությանը օբյեկտիվորեն խաբելու:

Հ.Գ. 2 Այսօր, հոկտմբերի 13-ին` Կարսի պայմանագրի ստորագրման տարեդարձն է: Չգիտեմ, էս առիթով հրավառություն կկազմակերպվի թե՞ ոչ: Ճիշտ է, կլոր թիվ չէ, բայց ինչո՞ւ ոչ: Համենայն դեպս, գոնե էս տարդերաձը, թող հուշի, թե ովքե՛ր են մեր օրերի հայ-թուրքական համաձայնագրի իրական, այլ ոչ թե անվանական սուբյեկտները:

Հ.Գ. 3. Եթե սա էլ չոօգնի, ապա գուցե ինչ որ բան հուշի Ս. Սարգսյանի երեգվա այցը Մոսկվա, համաձայանգրի ստորագրման հաջորդ իսկ օրը: Ընդ որում, Սարգսյանն ու Մեդվեդեւը հանդիպել էին նաեւ մի երկու օր առաջ Քիշնեւում: Ընդ որում, էրեգ Մոսկվա էր ժամանալե նաեւ Հիլարի Քլինթընը: Իսկ թե, ինչ կարիք կար Մոսկվա գնալու մեզ “սպառիչ” կերպով պատասխանում է Սարգսյան-Մեդվեդեւ հանդիպման պաշտոնական տեղեկագիրը` «Հոկտեմբերի 12-ին Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը կարճատև այցով մեկնեց Մոսկվա, որտեղ հանդիպեց ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևի հետ: Հանդիպման ընթացքում երկու երկրների ղեկավարները քննարկել են առևտրա-տնտեսական հարաբերությունների զարգացման խնդիրները, միջտարածաշրջանային համագործակցության ամրապնդման հարցերը, ինչպես նաև էներգետիկ բնագավառում համատեղ խոշոր ծրագրերի իրականացման հեռանկարները: Ինչպես հաղորդում է ՌԴ նախագահի պաշտոնական կայքը, քննարկվել են նաև ՀԱՊԿ խնդիրները, այդ թվում` Օպերատիվ արձագանքման հավաքական ուժերի (ՕԱՀՈՒ) հետագա գործունեությունը Ղազախստանում անցկացվող ՕԱՀՈՒ զորավարժությունների լույսի ներքո»: Հավատո՞ւմ էք չէ, որ հենց ա՛յս, այլ ոչ թե ա՛յլ հարցեր են քննարկվել: Դե շարունակենք պնդել, որ Ս. Սարգսյանն է նախաձեռնողը հայ-թուրքական գործընթացի: Շարունակենք պնդել, որ մենք կողմ կամ դեմ ենք մի բանի, որը ՉԿԱ: ՉԿԱ ՀԱՅ-ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑ, ԿԱ ՌՈՒՍ-ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑ, որը նաեւ հավանաբար ներգծվել է ռուս-ամերիկյան նոր «ռազրյադկայի» եւ սպասվելիք ռուսական «նոր պերեստրոյկայի» համատեքստի մեջ: Կողմ ու դե կարելի է լինել միայն սրան:

P.S. Եվ առայժմ չի էլ կարող լինել նման քաղաքական ուժ հարգելի Հրանտ: Լևոնը Տեր Պետրոսյանը ընդամնեը 9 օր ժողովրդավարություն պահանջեց և արդյունքում մարտի մեկ արեցին և նրան այլևս ոչինչ չի մնում քան նույն ֆորպոստի քաղաքականություն վարելը...

[Mephistopheles]

Ֆորպոստի դիվանագիոտթունը

լավ վրիպակ է … սրանից ավելի լավ նկարագիր այսօրվա քաղաքական դաշտի անհնար է տալ…

[dvgray]

ՉԿԱ ՀԱՅ-ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑ, ԿԱ ՌՈՒՍ-ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑ,

սխալ ես
Արդեն վաղուց- կա Ամերիկյա-նատոյական գործողությունների ծրագիր: Իսկ Ռուսաստանին հատկացված է Անգլիայի թագուհու դերը:

դրա համար նաև Հայաստանից ընտրվեց նի "նախագահացու", որը բացարձակապես հարմար է ֆարսաժի համաև: Մարդ, որը իրչպես իր մեծ դուտչեն՝ Ստալինը, բացարձակ ապուշ է, մանկապատանեական կոմպլեկսների մեջ թաղված ու ըստ այդմ նաև բացարձակ մանրախրդիր ու դաժան ներքին շուկայի համար:

[dvgray]

(ճիշտ ինչպես նրանք դա որոշել էին 1920-ականներից-1940-ական թթ-ին):

Ռուսական բանակի քիչ թե շատ հայտնի պատմությանը տեղյակ լինելով, կարելի էր ավելի ճշգրիտ սահմանել այդ ամենի սկիզբը, որը սկսվեց ռուս-թուրքական պատերազմով /1861/ ու իր դիվանագիտական զարգացումները ստացավ 1870-ականների վերջերին "հայկական" "քաղաքական" "կուսակցությունների" հիմնելով /ռուսաստանի ջանքերով/ ու դրանց սլաքը դեպքի Թուրքիա ուղղելով: անգամ եթե հետ չգնալ, ապա պարզից էլ պարզ է թե ինչու համար էին ստեղծվում Ռուսական բանակի կազմում ազգային հայկական զորամիավումները ու հետին թվով 1915-ին հայտարարագրվում դրանք: Կամ թե ուր էր գնում Ալեքսանդրապոլի չաստի զերք-զինամթերքը:
…
կիսատ ճշմարտությունը շատ ավելի վատ է, քան վաբշե բան չասելը

[Rammer]

սխալ ես
Արդեն վաղուց- կա Ամերիկյա-նատոյական գործողությունների ծրագիր: Իսկ Ռուսաստանին հատկացված է Անգլիայի թագուհու դերը:

դրա համար նաև Հայաստանից ընտրվեց նի "նախագահացու", որը բացարձակապես հարմար է ֆարսաժի համաև: Մարդ, որը իրչպես իր մեծ դուտչեն՝ Ստալինը, բացարձակ ապուշ է, մանկապատանեական կոմպլեկսների մեջ թաղված ու ըստ այդմ նաև բացարձակ մանրախրդիր ու դաժան ներքին շուկայի համար:

Վայ Դիվի ջան դու էլ ես էգել
Երբեք չեմ ուզել սխալված լինել, բայց հիմա խոստովանում եմ ուր շատ կուզենայի...
Էս ռուսական բազանները հանել են խաբար չեմ? Էս Հայաստանի սահմաննները հայերն են պաշտպանում? Էս Հայաստանի օդային սահմանը հայերն են վերահսկում? Էս Հայաստանը երկաթգիծ ունի? Ես ատոմակայանը կառուցված և ոչ էլի մերն ա? Էս Հայաստանի նախագահի պաշտոնը էլ Մոսկվայից չի նշանակվում? Էլի գրեմ Դիվի ջան...
Ապեր ես հասկանում եմ թե դու ինչ ես ասում: Բայց սա միակողմանի նատոյական քայլ չէր և բացառձակապես չէր հարվածում ռուսական շահերին և ավելին եթե դնես նժարին նրանցը ավելի շատ է կոնկրետ այս տարածաշրջանում...Սա գործարք էր, որը դեռ ավարտված չէ Իրանի պահով, բայց սահմանը բացելու մասը և շրջանները վերդարձնելու հարցը լուծված է:Դեռ եչ մի քայլ չի եղել որ կվկայեր որ ռուսնները դուրս են եկել: Կա նման ռեալ շանս, որ այդպիսի գործընթաց սկսվի, բայց դա չի լինի հանգիստ ու առանց մեծ կորուստնների:
Հենց ռուսնները տեսան որ իրենց շահերը ոտնահավրում են 5 րոպե հետո սկսվում է ղարաբաղյան պատերազմը...Մենք դեռ շատ ու շատ խորն են ք...-ի մեջ: Հենց ռուսական զորքրեը դուրս եկան ստատուսս փոխում են դնեմ "Քաղաքացի", իսկ մինչ այդ ...

[Norton]

Ինչո՞ւ ընդդիմությունն ակտիվ չէ: Այդ հարցը հաճախ են տալիս հասարակ մարդիկ՝ անկեղծ, եւ իշխանության կողմնակիցները՝ կեղծ մտահոգությամբ: Ի՞նչ է հասկացվում ակտիվության տակ: Հարձակում նախագահական նստավայրի վրա՞: Բայց դա ոչ թե ակտիվություն կլինի, այլ ավանտյուրա, որին, հուսով եմ, Հայաստանում ոչ մի ընդդիմություն չի գնա: Եթե խոսքը օրենքի եւ բանականության սահմաններում ակտիվության մասին է, ապա այն չի կարող դատարկ տեղը ծնվել: Չնսեմացնելով տարբեր տիպի «քաղաքական տեխնոլոգիաների», PR-ների եւ հակա-PR-ների դերը՝ այնուամենայնիվ, կարծում եմ, որ դրանք օժանդակ դեր են խաղում: Եթե ընդդիմադիր զանգվածը Հայաստանում պարզապես փնթփնթում է, բայց չի եռում, ընդդիմության ակտիվության մասին խոսակցությունները զուտ տեսական բնույթ են կրում: Ճիշտ նույնքան տեսական է այն հարցը, որն ինձ հաճախ տալիս են փողոցում. «Ի՞նչ եք կարծում, Լեւոնը մի բան կկարողանա՞ անել»:

Չնայած դա ակնհայտ է, բայց, համենայնդեպս, նշեմ. ասելով «ընդդիմություն»՝ նկատի ունեմ Կոնգրեսին, ոչ՝ Դաշնակցությանը: Դժվար է պատկերացնել, որ մեզ մոտ ամեն ինչ լավ էր, եւ հանկարծ հայ-թուրքական արձանագրությունները մեզ շեղեցին ճիշտ ճանապարհից: Չեմ հասկանում, թե ինչպես կարելի է ընդվզել դիվանագիտական փաստաթղթի դեմ, բայց չընդվզել, երբ քո հավանած նախագահի թիկնապահը մարդ է սպանում՝ «շեֆին» սխալ բարեւելու համար:

Դաշնակցությունը կարող է ստանձնել ընդդիմության դերը ճիշտ այնպես, ինչպես Գրիգոր Ամալյանը կոչված է ապահովել բազմակարծությունը եթերում:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

www.aravot.am

[ministr]

Չեմ հասկանում, թե ինչպես կարելի է ընդվզել դիվանագիտական փաստաթղթի դեմ, բայց չընդվզել, երբ քո հավանած նախագահի թիկնապահը մարդ է սպանում՝ «շեֆին» սխալ բարեւելու համար:

Ընդ որում երբ սպանում են իրենց ընկերոջը...

[dvgray]

Ընդ որում երբ սպանում են իրենց ընկերոջը...

դաշնակներին իրար կապողը միայն օբշակի փողի տոպրակն ա, ու մեկ էլ վախը ավագ "ընկերոջ" կողմից տեռորիստական կանտրոլնի վիստրելինց :

[Rammer]

ԿԱՐՍ ՄԵԿՆԵԼՈՒՑ ԱՌԱՋ

Հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրման, հիմա էլ վավերացման դեմ ծավալված քաղաքական պայքարը, որ զանազան ակտիվությամբ եւ տարբեր անկեղծությամբ իրականացնում են քաղաքական մի քանի տասնյակ ուժեր, իրականում վեր հանեց շատ ավելի մեծ վտանգ, քան հայ-թուրքական հարաբերության առկա գործընթացն իր բոլոր մտահոգիչ դրույթներով: Ավելի մեծ վտանգն այն անտարբերությունն է, որ կա հայ հասարակության մեջ ազգային խնդիրների հանդեպ վերաբերմունքի առումով: Խնդիրն այն չէ, որ հասարակությունը պետք է հազարներով դուրս գար փողոց, հարյուր հազարներով դուրս գար փողոց եւ պահանջեր իշխանության հրաժարականը: Ամենեւին ոչ: Ամենեւին էլ այդպես չէ, որ հասարակությունը պետք է ցույց տար իր հետաքրքրվածությունն առկա գործընթացի հանդեպ: Հասարակության անտարբերությունը չի արտահայտվում նրանով, որ մարդիկ, քաղաքացիները, դեմ դուրս չեկան արձանագրությունների ստորագրմանն ու ընդհանրապես գործընթացի շարունակությանը:

Բանն այն է, որ մարդիկ կողմ էլ “դուրս չեկան”: Այսինքն, հասարակությունը թե դեմ չէր, թե կողմ չէր: Սա է անտարբերությունը, երբ հանրության, շարքային քաղաքացիների վերաբերմունքը, իրական կարծիքն այդպես էլ հայտնի չդարձավ: Այդպես էլ չիմացվեց, թե ինչ է մտածում շարքային քաղաքացին, հասկանո՞ւմ է նա արդյոք վտանգները, որ կան, եւ եթե հասկանում է, ապա դրանք վտանգ համարո՞ւմ է, թե ոչ: Գուցե շարքային քաղաքացու համար իսկապես որեւէ վտանգ չկա, եթե ցեղասպանության, հայ-թուրքական սահմանի ճանաչման, նույնիսկ Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման հարցում Հայաստանը որոշ զիջումներ անի հանուն տնտեսական հնարավորությունների, որ կարող են լինել թուրքերի հետ բարիդրացիական հարաբերության դեպքում: Ինչ է մտածում այդ ամենի մասին հասարակությունը: Դա է, որ այդպես էլ պարզ չդարձավ, ու հասարակությունն էլ կարծես որեւէ կերպ չփորձեց որեւէ մեկին ցույց տալ, որ ինքն էլ կարծիք ունի այդ կապակցությամբ:

Մյուս կողմից, հասարակությունն իր կարծիքը ներկայացնում է համապատասխան կառույցների` հասարակական կազմակերպությունների, կուսակցությունների, իշխանությունների միջոցով: Ինչ արեցին այդ ինստիտուտները, որ հանրային հնարավորինս լայն կարծիք ուրվագծվի հայ-թուրքական հարաբերության հարցում: Թող էլի արձանագրությունները ստորագրվեին, թող էլի վավերացվեն, թող էլի հայ-թուրքական ջերմացման գործընթացը շարունակվի այնպես, ինչպես կա: Բայց գոնե պարզ լիներ, թե ինչ է մտածում այդ ամենի մասին 3 միլիոնանոց Հայաստանը, թե ի վերջո ում մտածածն է իրականություն դառնում` այդ Հայաստանի, թե իշխանության:

Բանն այն է, որ հայ-թուրքական հարաբերության հարցը կարող է լինել նախադեպ, երբ իրադարձությունները զարգանում են մի ուղղությամբ, որի վերաբերյալ հասարակական կարծիքն անհայտ է: Առաջին հայացքից թվում է, թե քանի որ այդ հարաբերությունը զարգացնում է ոչ լեգիտիմ, այսինքն չընտրված իշխանությունը, ուրեմն հասարակական կարծիքը բացասական է: Սակայն դա մոլորություն է, որովհետեւ ոչ լեգիտիմ իշխանությունը կարող է անել քայլեր, որոնք հասարակությանը դուր կգան, ճիշտ կթվան: Իսկ այն անզիջում հանրային կեցվածքը, այն սեւ-սպիտակ դիրքորոշումն արդեն անցյալում է, եւ պետք չէ ակնկալել, որ այդպիսի հնարքներով իշխանությունը չի կարող մեղմել հասարակության բացասական վերաբերմունքն իր հանդեպ: Լավ էլ կարող է, որովհետեւ հենց միայն այն, որ հանրությունն ամենեւին էլ չի նեղվում իր կարծիքի այդօրինակ անտեսումից, վկայում է, որ հանրության համար սեփական կարծիքն իշխանությանը կամ հասարակական-քաղաքական մյուս կառույցներին պարտադրելն այդքան էլ կարեւոր խնդիր չէ, քանի որ կան ավելի կարեւոր խնդիրներ, որոնք կլուծվեն Թուրքիայի սահմանը բացելով` Անթալիա գնալը ավելի կէժանանա, ապրանքները կէժանանան, կարելի կլինի արդեն թուրքական ջինսը ոչ թե Երեւանի այսինչ տոնավաճառից գնել, այլ մի քիչ չալարելու դեպքում գնալ եւ այդ ջինսը ավելի էժան գնել Կարսի տոնավաճառից` համ էլ պատմական հայրենիքը կտեսնեն:

Թերեւս այդ իրավիճակն է ամենից մեծ վտանգը, որ դրսեւորվում է հայ-թուրքական հարաբերության ներկայիս գործընթացի շնորհիվ: Ու թերեւս ավելի ճիշտ կլինի, որ քաղաքական ուժերն այդ գործընթացի դեմ բռունցքներն անիմաստ թափահարելու փոխարեն, սկսեն լրջորեն մտածել ու քննարկել հենց այն, թե ինչու է այդ ամենն անիմաստ դարձել Հայաստանի Հանրապետությունում: Ով ինչով է պատասխանատու հանրային այդ ինքնագիտակցության ձեւավորման համար:

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ