եդ հասկացանք...բայց դրա տեղը ավելի լավ ա նստիր ազգիդ մասին ինֆորմացիա կարդա...Mephistopheles-ի խոսքերից
Դրական
Բացասական
Կարծիք չունեմ
եդ հասկացանք...բայց դրա տեղը ավելի լավ ա նստիր ազգիդ մասին ինֆորմացիա կարդա...
Հայերեն թարգմանությունը մի քիչ տարբեր է անգլերենից։ Այս ուղեցույցը մի լավ շինված ծուղակ է ՀՀ ապրող ժող.ի եւ ԹՀ ապրող Թուրք ազգից բացի այլ ժող.երի համար։ Կարծում եմ բոլոր Հայերը դեմ դուրս կգան սրան եւ Հայաստանը ստիպված չի շարունակի այս տեսակ շարժումը։
Աշխարհում առաջին հայալեզու բլոգը. իմ կարծիքը նախկին Բրիտանական գաղութ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներից։
Սպասվելիք հայ –թուրքական թղթերի հետ կապված երևի հետաքրքիր է իմանալ ակումբցիների կարծիքը հայաստանյան և թուրքական քաղաքական խնդիրների մասին
Ստորև ես կներկայացնեմ իմ համեմատական վերլուծությունը և խոհանոցային կարծիք–մտորումները. Մյուսները երևի իրենցը.
Թուրքական գեոքաղաքական նպատակային դաշտի իմ համառոտ նկարագիրը.
Վերջին տարիների ամերիկյան անհաշվենկատ /ինչ որ առումով ինքնակործան/ գործողությունները Իրաքում և ռուսական թուլությունները կովկասում, խթան հանդիսացան թուրքական արտաքին քաղաքական ակտիվացման համար.
Ճշգրտորեն գնահատելով պահը, Թուրքիան սկսեց ակտիվ բանակցային, միջնորդական և այլևայլ քաղաքական գործունեություն ծավալել երկկողմ, ընդհանուր բանակցային, գաղտնի բանակցային և հրապարակային ֆորմատներով.
Առանձնապես, նրա մուտքը դեպի գլոբալ միջազգային ակտիվ քաղաքական դաշտ արագացվեց Իսրայել–Պաղեստինյան վերջին– Գազզայի ընդհարման հետ կապված. Մի քանի նուրբ դիվանադիտական քայլերով Էրդողանը իրեն հրամցրեց արաբների պաշտպանի դերում, /շահելով արաբների համակրանքը միջազգային այլևայլ քաղաքական ատյաններում/ և որպես գենոցիդի դեմ կռվող համամարդկային արժեքների համար պայքարող առաջամարտիկի դերում.
Հետագայում, տարբեր ֆորումներով իրացրած դիվանագիտական նուրբ քայլերով, /նույնիսկ դեմարշներով/ Թուրքիան ավելի ամրացրեց իր որպես ռեգիոնալ կարևորագույն պետության դերը.
Մինչ ահռելի ճիգերով /թե ռազմական, և թե քաղաքական/ Ռուսաստանը փորձում է դուրս գալ վրացիների հրահրած խաղերից /ու դեռ որ շարունակում է պարտվելը/, Թուրքիան առանց մի գնդակ արձակելու ու մի կոպեկ ծախսելու նվաճեց շատ խոստումնալից դիրքեր համարյա թե իր բոլոր հեռակա ու մոտակա հարևանների նկատմամբ.
Ունենալով քրդական հարց և ներսում և Իրաքյան /ու մյուս/ քրդերի հետ կապված, հակառակվելով ԱՄՆ–ին նաև բազաների և ճանապարհների հատկացման հարցում, թուրքերը կարողացան միջնորդական առաքելություն վերցնել թե Իսրայելի և թե Պարսկաստանի հետ կապված հարցերում.
Եթե գնահատելու լինենք թուրքական դիվանագիտական ճակատի լայնքն ու ինտենսիվությունը /Եվրոպական ինտեգրում, Կիպրոս, Ռուսաստան, Իսրայել, քրդեր, հայկական ցեղասպանության դեմ տարվող անընդհատ մանևրներ, Վրաստանի հետ դինամիկ տարանցիկ և գեոքաղաքական խաղեր, Հայաստանի շրջափակման մասնակցություն, ղարաբաղյան պրոցես մտնելը և այլն/, ապա տնտեսական աճի հետ միասին, թուրքական պետական զարգացման ընթացքը և դիվանագիտությունը կարող է գնահատվել որպես գերազանց.
Մի օրինակ բերեմ որը ցույց է տալիս թուրքական դիվանագիտական ուրույնությունը. Այն միակ երկիրն է, որտեղ տեղադրված Ինճիռլիկի ռազմական բազայի պայամանագիրը ընդամենը վեց ամսով է. Ամեն 6 ամիսը մեկ ԱՄՆ– ստիպված է այն վերակնքել պարտադրվող նոր պայմաններով. /Համեմատիր մեր ռուսական բազա լինելու դարավոր պայմանագրի ու երազանքի հետ/.
Ներկա պայմաններում կնքվող մեր այս անորոշ պայմանագիրը թուրքերի հետ մի քանի տարի հետո այնպիսի հետևանքների կբերի, որը այսօր նույնիսկ երևակայելն է անհնար. Մի կողմից Հայաստանից առնվազն 100 անգամ մեծ պետենցիալների տեր երկիր է կանգնած, իր դիվանագիտական փայլուն ունակություններով, մյուս կողմից գավառական Հայաստան– իր ոչ լեգիտիմ իշխանությամբ ու գեղցիական անորակ ախպերությամբ. Պայմանագիրը Հայաստանից պահանջում է միջպետական սկզբունքային դրվածքների համատարած զիջողական պարտադրանքներ, փոխարենը մատուցելով շլագբաումի բացել փակելու մասին խոստումներ. Դրանք անհամեմատելի մեծություններ են. Աշխարհում չկան նժարներ, որոնք կհամեմատեն չհամեմատվողը- ասենք առարկան ու երևույթը, ենթադրենք սրիկայությունն ու ծառի տերևը.
Ցանկացած պայմանագրային անորոշություն վաղը գործելու է հոգուտ Թուրքիայի, որովհետև Հայստանի շահ ասածը ոչ միայն այդ թղթում, այլ նույնիսկ մեր ներսում ձևակերպված չէ.
Ես առհասարակ չեմ հասկանում, թե այս պայմանագրերում Հայաստանի ուզածը որն է. Սահմանը թուրքերն են փակել –թող բացեն, եթե ուզում են. Մեր ստորագրություն դնելու իմաստը որն է–ղազագիրը՞. Ու ղազագիր ասածն էլ ոչ թե բառերով գրվածի սահմաններում է, այլ հետագայի. Հենց փաստը, որ գենոցիդ կերած ազգը նման քռչոտ թուղթ է ստորագրում հոգուտ իրեն հոշոտողի, դա ղազագրից էլ դեն է-դա ստորագրություն է առ ոչնչության խոստովանություն.
Ոնց հասկանում եմ պաթոլոգիայի հետ գործ ունենք. Տղերքը ներսում սպառելով բոլոր խաղերը, մտածում են, թե դրսում ինչ որ խաղային պետենցիալներ կան. Լսել են, բայց չգիտեն ինչ.
Մարդիկ լրջորեն քննարկում են էդ ղազագրի պլյուսն ու մինուսը.
Ինչ ինֆորմացիայի հիման վրա կարող է որևէ բան քննարկվել՞ Չկա այդ հիմքը. Կուտ է տրված, կուտն է պետք քննարկել, այլ ոչ թե գոյություն չունեցողը. Անորոշ պայմանագրեր կարող են կնքել իրար հետ հավասար պոտենցիալների տեր երկրները, հետագայի համար ինչ որ արահետներ բացելու նպատակով. Բայց անորոշ թղթի կտորը գաճաճ Հայաստան,– պատմականորեն մեզ խժռած Թուրքիա, ընդգծված պրոադրբեջանական դիրքորոշումներով ու հզորացող ռեգիոնալ դիրքերով -դա աբսուրդ է.
Ակընհայտ է, որ հայկական հին ու նոր իշխանությունները և հասարակությունը համատեղ ջանքերով ձախողել են դինամիկ, ժամանակակից, զարգացող երկիր ունենալու հեռանկարը. Այս պայմանագիրը մի նոր մարտի 1 է, ուղղված արդեն այս փոքր հողակտորի ու նրանում պատսպարված բնակչության դեմ.
Փաստը, որ որևէ ձայն չի կարողանում թափանցել իշխանական պատուհաններից ներս ու անտեսվում են տարրական հաշվարկներն ու գնահատականները, խոսում է այն մասին, որ ոչ միայն Հայաստանն է կործանման ընթացքի մեջ, այլև ազգն ինքնին.
Իշխանություն ասածը դա միայն նախագահ կոչվածը չէ, այն նաև հազարավոր խորհրդատուներ, պնակալեզներ, սիրուհիներ, փողատերեր ու լակոտ լուկուտներ են. Դրանք բոլորը ներկա ու մասնակից էին մարտի մեկին. Բայց այսօր չկան, նույնիսկ գալուստ կոչված երևույթը չկա. Եթե դրանք բոլորը միասին մի փոր քյաբաբի խաթեր ընդունակ չեն իրենց շեֆից գոնե թասիբ պահանջելու, ապա, անելիք համարյա թե չկա, բայց լիքը մտածելու տեղ կա.
Եթե պայքարը դա հերթափոխով հացադուլն է, ապա շատերիս է հոգբուժ պետք, որովհետև ազգովի ենք ծնել ու շարունակում ենք հանդուրժել այդ մտածելակերպը.
Եթե պայքարը միտինգում ճառ ասելն է, ու միտինգային արձակուրդ վերցնելը, ապա ես տարբերություն չեմ տեսնում հերթափոխի ու արձակուրդի մեջ.
Իմ կարծիքով այս պահին պայմանագրի հարց առհասարակ իրավունք չուներ հրապարակ գալու. Հրեաները իրենց կոտորածը չծախեցին, չփոխանակեցին որևէ բանի, որևէ մեկից, որևէ բան չմուրացին, գնացին, ձեռք–ձեռքի տված աշխարհ գրավեցին ու այսօր Սերժ ու Ռոբ են խաղում ողջ աշխարհի գլխին.
Մեր խելքը հերիքեց միայն ողբալու ու քյաբաբ ուտելու.
Այսօր էլ, ամեն մի տկարամիտ միկրոֆոն տեսնելով իրեն մարդու տեղ դրած ինչ որ բարբաջանքներ է իրար կապում որպես կարծիք.
Հարց 1– Սահմանը որ բացվեց, ինչ է մտնելու Հայաստան և ինչ է դուրս գալու Հայաստանից. Իմ կարծիքով կմտնի ցանկացած կեղտ, բայց նույնիսկ ծիծակ էլ դուրս չի գա, որովհետև հայաստանը պոռնկությունից բացի որևէ այլ արտադրանք չունի այդ երկրին հրամցնելու. Նայիր թեկուզ http://www.allaboutturkey.com/info.htm
2- Քսան տարվա մեջ ոչ մի կարգին, ժամանակակից արտադրություն չմտավ Հայաստան.
Էդ փակ սահմանն էր մեղավորը, որին դեմ էին առել տեխնոլոգիաները ու չէին կարողանում մտնել Հայաստան՞. Էդ սահմանով է, որ Հայաստան կարգ ու կանոն է մտնելու՞. Դրանով է կորրուպցիան Հայաստանից հեռանալու՞.
Պարզ է, որ քննարկումս արդեն շեղվել է փաստացիից դեպի զգայականը, բայց մյուս կողմից էլ, արդեն 20 տարի է անարդյունք խոսվում է նույնի մասին.
Էլ ուժ չկա լրջությամբ քննարկելու Հայաստանի զերոյական պոտենցիալները, աիբներն ու թուլությունները– բոլորս անգիր գիտենք.
Եթե Թուրքիան քննարկելի է, պարզաբանվող ու դիտարկվող որպես շահ հետապնդող պետություն ու առաջ նայող հասարակություն, ապա Հայաստանի դեպքում նման մոտեցումն իսկույն կորցնում է իր իմաստը. Երկիրը չկա, հասարակույթունը, նրա շահը չկա, ինչը քննարկես՞–հացադուլը, միտինգադուլը, ծիծակը, խոզի չալաղաջը, գաճաճներին, քաղաքական ու քաղաքային մուրացկաններին, լֆիկներին, –ԻՆՉԸ՞.
Վերադառնալով բուն նյութին, տեսնում եմ, որ մի բան է հաստատ. –Այդ պայմանագիրը ստորագրվելու է. Այսօր չստորագրվեց, վաղը կստորագրվի, Սերժը չստորագրեց, մյուսը կստորագրի. Դա ճակատագիր է. Հիմարի, ապուշի ճակատին գրված ճակատագիր.
Հարցը պայմանագիրը չի, հարցը ճակատի դաջվածքը վերացնելն է, – նորը գրելը.
Ներկայումս ֆիզիկական դաջվածքնեը ջնջելը վիրաբուժական կամ նույնիսկ թերապեվտիկ մոտեցումներով վերականգնվող խնդիր է դարձել. Առաջներում կիսասոված երկրների մեծագույն մասը մտավ 20-21 դար ու հանգիստ ապրում է էսօրվա կյանքով, վաղվա օրով ու մտքերով.
Մենք լռվել ենք Ղարաբաղի ու Հայաստանի, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի, ղարաբաղցիների ու աբարանցիների, լֆիկոտների ու դոդոտերի մեջ, քարկապ ընկել ու ոռնում ենք ցավից, առանց մի բան հասկանալու.
Էհ,
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 26.09.2009, 22:00:
Chuk (27.09.2009), Mephistopheles (26.09.2009), Մեղապարտ (26.09.2009), Քամի (26.09.2009)
Հայաստանի մասով լրիվ համաձայն եմ, բայց թուրքերին չարժե էդքան շատ կրեդիտներ տալ… իրանք ձուկ են բռնում էս ամեն ինչի մեջ ու բավականին հաջող, բայց էդքան մեծ չի ձուկը… Ինճիրլիքի հարցով էլ ասեմ… ճիշտ ես սում, բայց եթե չվերականգնեն պայմանագիրը, Իրաքի քուրդիստանը շատ լավ կանդիդատ է ու եթե պետք լինի մի քիչ էլ կարելի է տերիտորիան ընդլայնել էլ չեմ ասում "ազգերի ինքնորոշաման" ու "մարդու իրավունքների" մասին… ոչ թուրքերն են էդքան խելոք ոչ էլ ԱՄՆ-ը էդքան հարիֆ… բայց դիվանագետ են… ու մեր դեբիլության կողքին դրանք էլ ավելի դիվանագետ են երևումՍպասվելիք հայ –թուրքական թղթերի հետ կապված երևի հետաքրքիր է իմանալ ակումբցիների կարծիքը հայաստանյան և թուրքական քաղաքական խնդիրների մասին
Ստորև ես կներկայացնեմ իմ համեմատական վերլուծությունը և խոհանոցային կարծիք–մտորումները. Մյուսները երևի իրենցը.
Թուրքական գեոքաղաքական նպատակային դաշտի իմ համառոտ նկարագիրը.
Վերջին տարիների ամերիկյան անհաշվենկատ /ինչ որ առումով ինքնակործան/ գործողությունները Իրաքում և ռուսական թուլությունները կովկասում, խթան հանդիսացան թուրքական արտաքին քաղաքական ակտիվացման համար.
Ճշգրտորեն գնահատելով պահը, Թուրքիան սկսեց ակտիվ բանակցային, միջնորդական և այլևայլ քաղաքական գործունեություն ծավալել երկկողմ, ընդհանուր բանակցային, գաղտնի բանակցային և հրապարակային ֆորմատներով.
Առանձնապես, նրա մուտքը դեպի գլոբալ միջազգային ակտիվ քաղաքական դաշտ արագացվեց Իսրայել–Պաղեստինյան վերջին– Գազզայի ընդհարման հետ կապված. Մի քանի նուրբ դիվանադիտական քայլերով Էրդողանը իրեն հրամցրեց արաբների պաշտպանի դերում, /շահելով արաբների համակրանքը միջազգային այլևայլ քաղաքական ատյաններում/ և որպես գենոցիդի դեմ կռվող համամարդկային արժեքների համար պայքարող առաջամարտիկի դերում.
Հետագայում, տարբեր ֆորումներով իրացրած դիվանագիտական նուրբ քայլերով, /նույնիսկ դեմարշներով/ Թուրքիան ավելի ամրացրեց իր որպես ռեգիոնալ կարևորագույն պետության դերը.
Մինչ ահռելի ճիգերով /թե ռազմական, և թե քաղաքական/ Ռուսաստանը փորձում է դուրս գալ վրացիների հրահրած խաղերից /ու դեռ որ շարունակում է պարտվելը/, Թուրքիան առանց մի գնդակ արձակելու ու մի կոպեկ ծախսելու նվաճեց շատ խոստումնալից դիրքեր համարյա թե իր բոլոր հեռակա ու մոտակա հարևանների նկատմամբ.
Ունենալով քրդական հարց և ներսում և Իրաքյան /ու մյուս/ քրդերի հետ կապված, հակառակվելով ԱՄՆ–ին նաև բազաների և ճանապարհների հատկացման հարցում, թուրքերը կարողացան միջնորդական առաքելություն վերցնել թե Իսրայելի և թե Պարսկաստանի հետ կապված հարցերում.
Եթե գնահատելու լինենք թուրքական դիվանագիտական ճակատի լայնքն ու ինտենսիվությունը /Եվրոպական ինտեգրում, Կիպրոս, Ռուսաստան, Իսրայել, քրդեր, հայկական ցեղասպանության դեմ տարվող անընդհատ մանևրներ, Վրաստանի հետ դինամիկ տարանցիկ և գեոքաղաքական խաղեր, Հայաստանի շրջափակման մասնակցություն, ղարաբաղյան պրոցես մտնելը և այլն/, ապա տնտեսական աճի հետ միասին, թուրքական պետական զարգացման ընթացքը և դիվանագիտությունը կարող է գնահատվել որպես գերազանց.
Մի օրինակ բերեմ որը ցույց է տալիս թուրքական դիվանագիտական ուրույնությունը. Այն միակ երկիրն է, որտեղ տեղադրված Ինճիռլիկի ռազմական բազայի պայամանագիրը ընդամենը վեց ամսով է. Ամեն 6 ամիսը մեկ ԱՄՆ– ստիպված է այն վերակնքել պարտադրվող նոր պայմաններով. /Համեմատիր մեր ռուսական բազա լինելու դարավոր պայմանագրի ու երազանքի հետ/.
Ներկա պայմաններում կնքվող մեր այս անորոշ պայմանագիրը թուրքերի հետ մի քանի տարի հետո այնպիսի հետևանքների կբերի, որը այսօր նույնիսկ երևակայելն է անհնար. Մի կողմից Հայաստանից առնվազն 100 անգամ մեծ պետենցիալների տեր երկիր է կանգնած, իր դիվանագիտական փայլուն ունակություններով, մյուս կողմից գավառական Հայաստան– իր ոչ լեգիտիմ իշխանությամբ ու գեղցիական անորակ ախպերությամբ. Պայմանագիրը Հայաստանից պահանջում է միջպետական սկզբունքային դրվածքների համատարած զիջողական պարտադրանքներ, փոխարենը մատուցելով շլագբաումի բացել փակելու մասին խոստումներ. Դրանք անհամեմատելի մեծություններ են. Աշխարհում չկան նժարներ, որոնք կհամեմատեն չհամեմատվողը- ասենք առարկան ու երևույթը, ենթադրենք սրիկայությունն ու ծառի տերևը.
Ցանկացած պայմանագրային անորոշություն վաղը գործելու է հոգուտ Թուրքիայի, որովհետև Հայստանի շահ ասածը ոչ միայն այդ թղթում, այլ նույնիսկ մեր ներսում ձևակերպված չէ.
Ես առհասարակ չեմ հասկանում, թե այս պայմանագրերում Հայաստանի ուզածը որն է. Սահմանը թուրքերն են փակել –թող բացեն, եթե ուզում են. Մեր ստորագրություն դնելու իմաստը որն է–ղազագիրը՞. Ու ղազագիր ասածն էլ ոչ թե բառերով գրվածի սահմաններում է, այլ հետագայի. Հենց փաստը, որ գենոցիդ կերած ազգը նման քռչոտ թուղթ է ստորագրում հոգուտ իրեն հոշոտողի, դա ղազագրից էլ դեն է-դա ստորագրություն է առ ոչնչության խոստովանություն.
Ոնց հասկանում եմ պաթոլոգիայի հետ գործ ունենք. Տղերքը ներսում սպառելով բոլոր խաղերը, մտածում են, թե դրսում ինչ որ խաղային պետենցիալներ կան. Լսել են, բայց չգիտեն ինչ.
Մարդիկ լրջորեն քննարկում են էդ ղազագրի պլյուսն ու մինուսը.
Ինչ ինֆորմացիայի հիման վրա կարող է որևէ բան քննարկվել՞ Չկա այդ հիմքը. Կուտ է տրված, կուտն է պետք քննարկել, այլ ոչ թե գոյություն չունեցողը. Անորոշ պայմանագրեր կարող են կնքել իրար հետ հավասար պոտենցիալների տեր երկրները, հետագայի համար ինչ որ արահետներ բացելու նպատակով. Բայց անորոշ թղթի կտորը գաճաճ Հայաստան,– պատմականորեն մեզ խժռած Թուրքիա, ընդգծված պրոադրբեջանական դիրքորոշումներով ու հզորացող ռեգիոնալ դիրքերով -դա աբսուրդ է.
Ակընհայտ է, որ հայկական հին ու նոր իշխանությունները և հասարակությունը համատեղ ջանքերով ձախողել են դինամիկ, ժամանակակից, զարգացող երկիր ունենալու հեռանկարը. Այս պայմանագիրը մի նոր մարտի 1 է, ուղղված արդեն այս փոքր հողակտորի ու նրանում պատսպարված բնակչության դեմ.
Փաստը, որ որևէ ձայն չի կարողանում թափանցել իշխանական պատուհաններից ներս ու անտեսվում են տարրական հաշվարկներն ու գնահատականները, խոսում է այն մասին, որ ոչ միայն Հայաստանն է կործանման ընթացքի մեջ, այլև ազգն ինքնին.
Իշխանություն ասածը դա միայն նախագահ կոչվածը չէ, այն նաև հազարավոր խորհրդատուներ, պնակալեզներ, սիրուհիներ, փողատերեր ու լակոտ լուկուտներ են. Դրանք բոլորը ներկա ու մասնակից էին մարտի մեկին. Բայց այսօր չկան, նույնիսկ գալուստ կոչված երևույթը չկա. Եթե դրանք բոլորը միասին մի փոր քյաբաբի խաթեր ընդունակ չեն իրենց շեֆից գոնե թասիբ պահանջելու, ապա, անելիք համարյա թե չկա, բայց լիքը մտածելու տեղ կա.
Եթե պայքարը դա հերթափոխով հացադուլն է, ապա շատերիս է հոգբուժ պետք, որովհետև ազգովի ենք ծնել ու շարունակում ենք հանդուրժել այդ մտածելակերպը.
Եթե պայքարը միտինգում ճառ ասելն է, ու միտինգային արձակուրդ վերցնելը, ապա ես տարբերություն չեմ տեսնում հերթափոխի ու արձակուրդի մեջ.
Իմ կարծիքով այս պահին պայմանագրի հարց առհասարակ իրավունք չուներ հրապարակ գալու. Հրեաները իրենց կոտորածը չծախեցին, չփոխանակեցին որևէ բանի, որևէ մեկից, որևէ բան չմուրացին, գնացին, ձեռք–ձեռքի տված աշխարհ գրավեցին ու այսօր Սերժ ու Ռոբ են խաղում ողջ աշխարհի գլխին.
Մեր խելքը հերիքեց միայն ողբալու ու քյաբաբ ուտելու.
Այսօր էլ, ամեն մի տկարամիտ միկրոֆոն տեսնելով իրեն մարդու տեղ դրած ինչ որ բարբաջանքներ է իրար կապում որպես կարծիք.
Հարց 1– Սահմանը որ բացվեց, ինչ է մտնելու Հայաստան և ինչ է դուրս գալու Հայաստանից. Իմ կարծիքով կմտնի ցանկացած կեղտ, բայց նույնիսկ ծիծակ էլ դուրս չի գա, որովհետև հայաստանը պոռնկությունից բացի որևէ այլ արտադրանք չունի այդ երկրին հրամցնելու. Նայիր թեկուզ http://www.allaboutturkey.com/info.htm
2- Քսան տարվա մեջ ոչ մի կարգին, ժամանակակից արտադրություն չմտավ Հայաստան.
Էդ փակ սահմանն էր մեղավորը, որին դեմ էին առել տեխնոլոգիաները ու չէին կարողանում մտնել Հայաստան՞. Էդ սահմանով է, որ Հայաստան կարգ ու կանոն է մտնելու՞. Դրանով է կորրուպցիան Հայաստանից հեռանալու՞.
Պարզ է, որ քննարկումս արդեն շեղվել է փաստացիից դեպի զգայականը, բայց մյուս կողմից էլ, արդեն 20 տարի է անարդյունք խոսվում է նույնի մասին.
Էլ ուժ չկա լրջությամբ քննարկելու Հայաստանի զերոյական պոտենցիալները, աիբներն ու թուլությունները– բոլորս անգիր գիտենք.
Եթե Թուրքիան քննարկելի է, պարզաբանվող ու դիտարկվող որպես շահ հետապնդող պետություն ու առաջ նայող հասարակություն, ապա Հայաստանի դեպքում նման մոտեցումն իսկույն կորցնում է իր իմաստը. Երկիրը չկա, հասարակույթունը, նրա շահը չկա, ինչը քննարկես՞–հացադուլը, միտինգադուլը, ծիծակը, խոզի չալաղաջը, գաճաճներին, քաղաքական ու քաղաքային մուրացկաններին, լֆիկներին, –ԻՆՉԸ՞.
Վերադառնալով բուն նյութին, տեսնում եմ, որ մի բան է հաստատ. –Այդ պայմանագիրը ստորագրվելու է. Այսօր չստորագրվեց, վաղը կստորագրվի, Սերժը չստորագրեց, մյուսը կստորագրի. Դա ճակատագիր է. Հիմարի, ապուշի ճակատին գրված ճակատագիր.
Հարցը պայմանագիրը չի, հարցը ճակատի դաջվածքը վերացնելն է, – նորը գրելը.
Ներկայումս ֆիզիկական դաջվածքնեը ջնջելը վիրաբուժական կամ նույնիսկ թերապեվտիկ մոտեցումներով վերականգնվող խնդիր է դարձել. Առաջներում կիսասոված երկրների մեծագույն մասը մտավ 20-21 դար ու հանգիստ ապրում է էսօրվա կյանքով, վաղվա օրով ու մտքերով.
Մենք լռվել ենք Ղարաբաղի ու Հայաստանի, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի, ղարաբաղցիների ու աբարանցիների, լֆիկոտների ու դոդոտերի մեջ, քարկապ ընկել ու ոռնում ենք ցավից, առանց մի բան հասկանալու.
Էհ,
Ապեր, դատարկ մարդ ա ու դատարկ զրույցներ ա տանում… ո՞վ ա մեղավորը էս ամեն ինչի… ու՞ր էր էսի որ մեր քաղաքականությունը 10 տարի էս ուղղությամբ էր գնում… էսի ուզում ա կեղծ նշանակետ ստեղծի ձեր համար
Բիձա ջան, մի քանի հարցադրումներ ունեմ
Թուրքիային և Ադրբեջանին ձեռնտու են Հայաստանի բաց սահմանները, թե փակ?
Թուրքիան իր ցանկությամբա սահմանները բացելու?(եթե բացի)
Հայաստանի համար բաց սահմաննա ավելի ձեռնտու, թե փակ?(ընդհանրապես, ոչ կոնկրետ այս ձևաչափով) Պետքա Հայաստանը որոշակի քայլեր ձեռնարկ սահմանի բացման համար?
Դու հավատում ես, որ Թուրքիան կբացի սահմանը առանց իր համար որևէ դրական արդյունք ակնկալելու?
Կոնկրետ այս արձանագրության մեջ ինչ որ անդառնալի սխալ կամ կորուստ հայկական կողմի համար տեսնում ես?
Եվ այս արձանագրությունների, որ մասնա անորոշ? Ստանդարտ պայմանագիր դիվանագիտական հարաբերությունները հաստատելու և սահմանները բացելու մասին:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
1-Այո, դրանց ձեռնտու են բաց սահմանները , , որովհետև իրենք ավելի բարձր քաղաքական–տնտեսական պոտենցիալներ ունեն համեմատ կրիմինալ հայկական գաճաճ բիզնես և ախպերա–գեղցիական քաղաքական իշխանության. Բայց մենք էնքան հիմար ենք, որ իրանց ուզածը պատկերացնում ենք որպես մեր ցանկություն, նպատակ ու նվաճում.Բիձա ջան, մի քանի հարցադրումներ ունեմ
Թուրքիային և Ադրբեջանին ձեռնտու են Հայաստանի բաց սահմանները, թե փակ?
Թուրքիան իր ցանկությամբա սահմանները բացելու?(եթե բացի)
Հայաստանի համար բաց սահմաննա ավելի ձեռնտու, թե փակ?(ընդհանրապես, ոչ կոնկրետ այս ձևաչափով) Պետքա Հայաստանը որոշակի քայլեր ձեռնարկ սահմանի բացման համար?
Դու հավատում ես, որ Թուրքիան կբացի սահմանը առանց իր համար որևէ դրական արդյունք ակնկալելու?
Կոնկրետ այս արձանագրության մեջ ինչ որ անդառնալի սխալ կամ կորուստ հայկական կողմի համար տեսնում ես?
Եվ այս արձանագրությունների, որ մասնա անորոշ? Ստանդարտ պայմանագիր դիվանագիտական հարաբերությունները հաստատելու և սահմանները բացելու մասին:
2- Այո, Թուրքիային անչափ ձեռնտու է հենց հիմա Հայաստանի վրա լրացուցիչ լծակներ ունենալը, որովհետև սահմանի բացելուց հետո որոշակի ապրանքների ներկրումը կտեղափոխվի թուրքական ուղու վրա և կդառնա շանտաժի առարկա.
3- Փակն է ձեռնտու, որովհետև Հայաստանի պոտենցիալ, հնարավոր զարգացումը հնարավոր է միայն տեխնոլոգիական այլ ոչ թե առևտրային զարգացման հաշվին.
4- Ոչ, սահմանը մեզ ձեռնտու է փակ պահել ինչ որ ստից պատճառներով, բայց աշխարհին մուննաթ գալ, թե տեսեք Թուրքիան է փակել ու խեղդում է մեզ.
5- Այո սահմանի բացելը Թուրքիայի համար թե քաղաքական, և թե տնտեսական առումով շատ ավելի ձեռնտու է քան հայաստանին, որովհետև ինքը էստեղ ավտոմատ գերիշխող քաղաքական ու տնտեսական դիրքեր է գրավելու.
6- Անդառնալին հենց ստորագրելու փաստն է. Ամեն ինչ կանցնի կգնա, շլագբաումն էլ փակ կմնա, բայց ստորագրելու ստորացուցիչ փաստը կմնա.
7- Արձանագրության իմաստը չի բացահայտված. Հայաստանը անկախացել էր 20 տարի առաջ, ինչու հարաբերություններ չկային– մեկ էլ առանց մի խոսքի դրանք սկսվում են՞. Իսկ փաստն այն է, որ կա խայտառակ նախապատմություն, գենոցիդ, շրջափակում. Արձանագրությունը պետք է ունանա կետ համար # 1, որտեղ գրված լինի, որ 20 տարվա թշնամական դրսևորումներից հետո, ենթարկվելով միջազգային պայմանագրերի պահանջներին, Թուրքիան խոստանում է, այսուհետ չխոչընդոտել միջազգային պայմանագրերով ապահովված անկլավ երկիր Հայաստանին հասցեագրված բեռների փոխադրումը. ՎԵՐՋ, վերջակետ, aնգլերեն ասած- period,–
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 27.09.2009, 00:51:
Մեղապարտ (27.09.2009)
http://www.piunik.com/articels/4-ara-papian.html
Այս էջում կարող էք գտնել 18 յօդւած Արա Պապեանից որոնք միայն վերաբերւում է հայ-թուրքական հարաբերութիւնների եւ արձանագրութեանը:
Նա լոք մի բառ ինձ շշնջաց, այնպէս կիսատ ու սիրտը կախ, ես շրջւեցի, բայց նա չկար
http://lav-tgha.izfree.com
Լրացում.
Տրիբունից ներողություն եմ խնդրում առանց թույլտվության հեղինակային "Լֆիկոտ" և դրանից ածանցյալ– "դոդոտ" բնորոշիչներն օգտագործելու համար.
Բիձա1-Այո, դրանց ձեռնտու են բաց սահմանները , , որովհետև իրենք ավելի բարձր քաղաքական–տնտեսական պոտենցիալներ ունեն համեմատ կրիմինալ հայկական գաճաճ բիզնես և ախպերա–գեղցիական քաղաքական իշխանության. Բայց մենք էնքան հիմար ենք, որ իրանց ուզածը պատկերացնում ենք որպես մեր ցանկություն, նպատակ ու նվաճում.
2- Այո, Թուրքիային անչափ ձեռնտու է հենց հիմա Հայաստանի վրա լրացուցիչ լծակներ ունենալը, որովհետև սահմանի բացելուց հետո որոշակի ապրանքների ներկրումը կտեղափոխվի թուրքական ուղու վրա և կդառնա շանտաժի առարկա.
3- Փակն է ձեռնտու, որովհետև Հայաստանի պոտենցիալ, հնարավոր զարգացումը հնարավոր է միայն տեխնոլոգիական այլ ոչ թե առևտրային զարգացման հաշվին.
4- Ոչ, սահմանը մեզ ձեռնտու է փակ պահել ինչ որ ստից պատճառներով, բայց աշխարհին մուննաթ գալ, թե տեսեք Թուրքիան է փակել ու խեղդում է մեզ.
5- Այո սահմանի բացելը Թուրքիայի համար թե քաղաքական, և թե տնտեսական առումով շատ ավելի ձեռնտու է քան հայաստանին, որովհետև ինքը էստեղ ավտոմատ գերիշխող քաղաքական ու տնտեսական դիրքեր է գրավելու.
6- Անդառնալին հենց ստորագրելու փաստն է. Ամեն ինչ կանցնի կգնա, շլագբաումն էլ փակ կմնա, բայց ստորագրելու ստորացուցիչ փաստը կմնա.
7- Արձանագրության իմաստը չի բացահայտված. Հայաստանը անկախացել էր 20 տարի առաջ, ինչու հարաբերություններ չկային– մեկ էլ առանց մի խոսքի դրանք սկսվում են՞. Իսկ փաստն այն է, որ կա խայտառակ նախապատմություն, գենոցիդ, շրջափակում. Արձանագրությունը պետք է ունանա կետ համար # 1, որտեղ գրված լինի, որ 20 տարվա թշնամական դրսևորումներից հետո, ենթարկվելով միջազգային պայմանագրերի պահանջներին, Թուրքիան խոստանում է, այսուհետ չխոչընդոտել միջազգային պայմանագրերով ապահովված անկլավ երկիր Հայաստանին հասցեագրված բեռների փոխադրումը. ՎԵՐՋ, վերջակետ, aնգլերեն ասած- period,–
կարծում եմ որ ակցենտները սխալ են դրված:
Թուրքիային ձեռնատու է հարաբերություննրի լավացումը այնքանով, որքանով որ ամեն մի հաղթած երկրի է ձեռնատու իր ուզածը ստանալուց հետո բարեկամանալը:
Թուրքիայի սահմանը փակել են ռուսները, /որոշ մարդկանց համար ասեմ անալոգով՝ սովետը/ ավելի քան 70 տարի: ու հիմա էլ ռուսներն են կանգնած այդ սահմանի վրա ու իիանք են որոշում բացել թե փակել: մնացածը բլա-բլա է:
Հայաստանին օդի ջրի պես պետք է Թուրքիայի հետ տնտեսական հարաբերությունները:
դա երևի թե միակ ու վերջին շանս է իսկապես անկախանալու ու ունենալու մեր տեղը արևի տակ:
Հ.Գ. ես էտ հաղթողի հոգեբանական դրսևորումը պարզ աչքերով տես, երբ Թուրքերը Անդրեին տվեցին ամենամեծ միավորները Եվրոտեսիլում:
Մենք մեր տհասության ու ախմախ ու հետևաբար շահամոլ ղեկավարների շնորհիվ այժմ գտնվում ենք այնպիսի վիճակում, որ ռուսները ամեն օր կարող են մի քանի կիլո նավթով Հայաստանը փոխանակել: Օր առաջ դրա դեմը առնել է պետք:
Rammer (28.09.2009)
Ռեալիստ ջան, ամեն ապրանք իր գինն ունի… Մերսեդեսը իրենը, տունը իրենը, սահմանների բացելն էլ իրենը… մենք այսօր համարժեք գին չենք վճարում… Իհարկե ստանդարդ պայմանագիր է կողմերի դիքորոշումներն են ոչ ստանդարտ… ու եթե պայմանագրի մեջ "արտասովոր" բան չկա դա չի նշանակում որ էդ ֆակտորները չեն ազելու… ազդելու են անուղղակի չևով… եթե թուրքիան ստորագրում է ուրեմն ակընկալիքներ ունի… կարաս 1 վայրկյան չկասկածես… մեզ համար փակ սահմանն ավելի վատ ազրեցություն ունի քան նրանց … էտ բաց սահմանը իրանց դեսերտն ա մեր ճաշը…Բիձա ջան, մի քանի հարցադրումներ ունեմ
Թուրքիային և Ադրբեջանին ձեռնտու են Հայաստանի բաց սահմանները, թե փակ?
Թուրքիան իր ցանկությամբա սահմանները բացելու?(եթե բացի)
Հայաստանի համար բաց սահմաննա ավելի ձեռնտու, թե փակ?(ընդհանրապես, ոչ կոնկրետ այս ձևաչափով) Պետքա Հայաստանը որոշակի քայլեր ձեռնարկ սահմանի բացման համար?
Դու հավատում ես, որ Թուրքիան կբացի սահմանը առանց իր համար որևէ դրական արդյունք ակնկալելու?
Կոնկրետ այս արձանագրության մեջ ինչ որ անդառնալի սխալ կամ կորուստ հայկական կողմի համար տեսնում ես?
Եվ այս արձանագրությունների, որ մասնա անորոշ? Ստանդարտ պայմանագիր դիվանագիտական հարաբերությունները հաստատելու և սահմանները բացելու մասին:
Անձամբ ես բաց սահմանի դեմ ոչինչ չունեմ… ես ավելին կասեմ, հողերը հետ տալու հետ էլ խնդիր չունեմ (որոշ վերապահումներով), բայց նայած ինչ գնով…
էն ինչ որ Սերժն ա հիմա անում, շատ հնարավոր ա որ մեր վրա անդառնալի նետևանք ունենա և շարունակական… բաց սահմանը չլուծված Ղարաբաղով և առանց Հայաստանով անցնող էական կամունիկացիոն հանգույցնեի միայն լծակ է նրանց ձեռքում…
… դրա համար, եթե մենք 98-ին լուծած լինեինք Ղարաբաղի և սահմանների հարցը, մինչև Բաքու-Ջեյհանը, և Բաքու-Ջեյհանն էլ Հայաստանով անցներ, մենք էսօր էս վալակուշների մեջ չեինք լինի…
… Հողն ինքնին ոչինչ չարժե… մեր նպատակը չպետք է լինի հող ամեն գնով…
Դվ ջան, քո նկատառումը մեր ստրկամտությունը մի նոր, ավելի ստորին մակարդակի է իջեցնում.
Բայց դրանից էլ հարցը չի փոխվում. Առաջնային սուբյեկտները մենք ենք ու թուրքերը. Հայ թուրքական հարաբերություններում թե ռուսները և թե մնացած մյուսները միայն շանտաժով կարող են ազդել մեզ վրա. Մեր նկատմամբ շանտաժը դա արդեն ֆիզիկական բնաջնջումն է, որովհետև սրանից դեն ֆիզիկականը իջեցնել անհնար է. Հացը պիտի կտրեն՞, գազը, դա չի աշխատելու. Նախ աշխարհը վայնասուն կբարձրացնի. Հետո էլ մի ուրիշ տեղից կսկսի այս թանկ շուկա ապրանք մտնել. Ժամանակակից աշխարհում անհնար է երկիր սովամահ անել դրսից. Ներսից հարց չկա, մեկ անգամ մեկ է– օրինակներն ինչքան ուզես, սկսած Սոմալիից.
Էնպես որ ռուսական ֆակտորը դա մեր հնարած բոբոն է. Իրականում մենք ենք ռուսների հետ հարցերում դրության տերը, որովհետև էստեղից ռադը քաշելով իրենք դառնում են քնձռոտ երկիր. Ես մի անգամ նշել էի, հիմա էլ նույն կարծիքի եմ. Թե ռուսների և թե թուրքերի հետ հարաբերություններում մեզ կզցնողը հենց մենք ենք, մեր անտակ քամակալիզությամբ. Ուրիշները մեր տեղը հիմա կարգին երկիր սարքած կլինեին առանց լֆիկ ու դոդոտ.
Իսկ Թուրքիայից մենք վերցնելու ոչ մի բան չունենք, բացարձակապես ոչինչ, –զրո. Պետք է կարողանալ շանտաժին դիմանալ, սա է խնդիրը. Ամերիկացիք մտցրին տեռորիզմին /տեռորիստին/ չենթարկվելու, ոչ մի դեպքում չզիջելու փիլիսոփայությունը. Հենց նույն վերաբերմունքը մեզ է պետք օդ ու ջրի պես. Մեր դեմ իրացվողը դա քաղաքական, դիվանագիտական տեռորիզմ է, փափուկ բառերով, հատուկ տհասների համար ձևակերպված.
Բայց թող տպավորություն չստեղծվի, թե ես դեմ եմ առհասարակ հարաբերություններ հաստատելուն. Ոչ, լավ կլինի որ հաստատվի, բայց որոշակի պայմաններով ու մեր շահերի գիտակցմամբ ու պաշտպանությամբ.
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 27.09.2009, 02:31:
Չէ բռատ… փակ սահմանը մեզ ձեռ չի տալիս մեր սահմանը մենակ թուրքերի հետ փակ չի… փակ է նաև ադրբեջանի հետ և շուտով Իրանի հետ էլ կփակվի կամ կիմաստազրկվի (առանց էն էլ մի բան չի, ավելի շատ բարոյական նշանակություն ունի) ոչ իրենց կամ մեր մեղքով , իրանի վրա ճնշումները մեծանում են, ռուսն էլ ոնց որ պրոբլեմ չունի դրա հետ… մեզ մնում ա Վրաստանի ոռը պաչենք… ոնց կարա ձեռնատու լինի փակ սահմանը
Հայկօ (27.09.2009)
Մեֆ ջան, ապոկալիպսիս չարժի պատկերացնել. Սահմանը թղթով չի բացվում-շահերը պետք է ստիպեն որ սահման բացվի ու բաց մնա.
Գենոցիդը թշնամական լիցք ունի երկու կողմերի համար էլ. Մեր համար այն կորստի, տառապանքի, ստորացման մի ահռելի վերք է, թուրքերի համար մարդասպանի պիտակ, որից ուզում են ոչ թե իրենց, այլ հենց մեր հաշվին ազատվել, մեզ մեղավոր հանելով ու մեկ անգամ ևս ստորացնելով.
Նույնը ադրւբեջանցիների հետ եղածն է. Էդ մեզ է թվում, թե ադրբեջանի հետ մենք հաղթանակած ենք տարածքների առումով. Իրենք էնտեղից տեղահանեցին ու առանց մի հատուցման վռնդեցին 450000 հայի, Հայաստանից էլ իրենց կամքով, և մասնակի հատուցմամաբ տեղափոխվեց 140000 ադրբեջանցի. Եթե այդ տարբերությունը գնահատվի հողային , ունեցվածքային և աշխատատեղերի առումով, ապա մեր կորցրած համարժեք է, կամ նույնիսկ փոքր է Ղարաբաղում տարածքային նվաճումներից.
Վաղը երբ էդ տարածքներն էլ հետ կտանք, ոչ միայն բալանսը կորուստներով ու տանջանքով խայտառակ մինուսային կլինի մեր համար, այլ աշխարհով մեկ մեզ պախարակելու են քանդած գյուղերի ու ծախած երկաթգծերի ու ենթակառուցվածքների համար.
Այնպես որ առկա է խորը թշնամություն երկու ուղղությամբ էլ, ու մի կարծիր, թե դա թղթերով է լուծվելու. Միայն մեզ սխալ հանելով, խայտառակելով է դա արվելու.
Սա է իրականությունը. Ֆանտազիաների մեջ չարժի ընկնել.
Էս կեղտից դուրս գալու միակ ճանապարհը ներքին վերափոխումն էր, հասարակական ու տեխնոլոգիկան առաջընթացը, Շվեցարական մոդելով ժամացուցատիպ IT հագեցած փոքրածավալ աշխատատար ապրանքների արտադրությունն ու արտահանումը ու կամաց-կամաց ժամանակի մեջ, հարաբերությունների կարգավորումը. Դա չարվեց ու չի արվի. հետևաբար մենք պետք է ընտրենք վատի ու շատ վատի միջև.
Իմ կարծիքով ավելի լավ է տարածքները առանց զոհերի, բայց ղալմաղալ– պատերազմով զիջելը, քան հենց այնպես վնգստալով հետ տալն ու կզելը. մի կտոր ստորացուցիչ տեսական հացի փոխարեն.
Թուրքերի ու ադրբեջանցիների հետ բարիշելը թասիբի խնդիր է, –ոչ թե տեսական զարգացման հնարավորության. Իմ կարծիքով, մեր այս մտածելակերպով , Հայաստանը եթե ովկիանոսի ափին էլ տեղադրես, մենք նույն վայրենին կմնանք. Մեր վայրենությունն ու կոռռուպցիան փակ սահմաններից չի, ներքին ստրուկից է.
և այդ ստրուկին սատրկացնելը շատ ավելի հեշտ է ներկայիս էքստրեմալ պայմաններում, քան ախպերական իդիլիայի վիճակում.
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 27.09.2009, 05:54:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ