Հայաստանի և Թուրքիայի միջև երկկողմ հարաբերությունների զարգացման մասին արձանագրություն

[Վիշապ]

Վիշապ ձյա, բայց արի ու խոստովանի, որ տարօրինակ ա «հայերն համաշխարհային ազգ են» թեզիսի հեղինակից լսել նման բավական «սառը» միտք. «Իմ ասածը կարող է մի քիչ սյուրռեալիստական հնչի, բայց նայենք մենք ինչ ենք ասում: Մենք ասում ենք, որ այն հողերը, որոնք վերցրել ենք` մերն են, եւ դեռ Թուրքիայից էլ ասում ենք, էն հողերն էլ եկեք մեզ տվեք: Հակասություն կա, եթե մենք ֆիքսում ենք դե ֆակտո իրավիճակ մի տեղում, դա նպաստում է ֆիքսել դե ֆակտո իրավիճակ մյուս տեղում էլ»:

Չուկ ջան, այդ մտքերը առաջին հայացքից են խելացի թվում։ Իրականում Վազգեն Մանուկյանը մյուս սերժանտների նման լղոզում է իրավիճակը զուտ արդարացնելով արձանագրությունները ու իր շեֆին։ Հայաստանում ոչ մի իրական քաղաքական ուժ Թուրքիայից հողեր չի պահանջում թերևս բացի մի երկու արկածախնդիրներից, որոնց քաղաքական ուժ հազիվ թե կարելի է համարել, նույնիսկ Դաշնակները իրենց պապական հողերը էլ չեն ուզում։ Սակայն արձանագրություններում այս մասը՝

Վերահաստատելով հավասարության, ինքնիշխանության, այլ պետությունների ներքին գործերին չմիջամտելու, տարածքային ամբողջականության և սահմանների անխախտելիության սկզբունքները հարգելու իրենց երկկողմ և բազմակողմ պարտավորությունները

բացարձակապես անորոշ է, Թուրքիան գուցե համակարծիք է Ադրբեջանի հետ, որ Ղարաբաղի խնդիրը Ադրբեջանի ներքին գործերն են, իսկ Հայաստանը խախտել է Ադրբեջանի սահմանները։ Ղարաբաղի միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններ էլ չկան, որ գոնե սահմանվի թե որոնք են Ադրբեջանի սահմանների անխախտելիության սկզբունքները, որ Հայաստանը պարտավորվում է հարգել… Իրականում ավելի լավ կլիներ, որ այդ արձանագրություններում սահմանվեր Ղարաբաղյան կոնֆլիկտի ներկայիս կարգավիճակը (ստատուսը) ու Թուրքիայի այդ հարցում միջամտության աստիճանը, քան թե նման լղոզված ու վերացական կետեր սահմանվեին, որոնք կարելի է ամեն կերպ մեկնաբանել։ Կարճ ասած Մանուկյանը յուղ է վառում։

[Արիացի]

Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. ԱՐԱՄ Ա. ԿԱԹՈՂԻԿՈՍԻ ԽՈՍՔԸ ՀԱՅԱՍՏԱՆ-ԹՈւՐՔԻԱ ԲԱՆԱԿՑԻւՆՆԵՐՈւՆ ՄԱՍԻՆ
ՀԱՄԱՀԱՅԿԱԿԱՆ ՄԱՐՏԱՀՐԱՒԷՐՆԵՐԸ ՀԱՄԱԶԳԱՅԻ՛Ն ՄԱՍՆԱԿՑՈՒԹԵԱՄԲ ՀԱՐԿ Է ԴԻՄԱԳՐԱՒԵԼ
Հայաստան-Թուրքիա կապերու ծիրէն ներս արձանագրուած վերջին զարգացումները, յատկապէս քաղաքական-դիւանագիտական մակարդակներու վրայ տեղի ունենալիք յառաջիկայ բանակցութիւնները՝ Զուիցերիոյ միջնորդութեամբ գոյացած համաձայնագիրերու հիման վրայ, արդար ընդվզումի ալիք մը սկսած են բարձրացնել թէ՛ Հայաստանի ժողովրդային շրջանակներէն ներս, և թէ Սփիւռքի մէջ: Այս կացութեան դիմաց անհրաժեշտ է խոհեմ, իրապաշտ ու շրջահայեաց մօտեցում որդեգրել՝ հեռու մնալով զգացական պոռթկումներէ և ժամանակաւոր շահեր ապահովելու վատառողջ մտածելակերպերէ ու գործելակերպերէ: Չենք ուզեր անդրադառնալ վերոնշեալ համաձայնագիրերու երկդիմի, անորոշ ու վտանգալից պարունակութեան: Սակայն, կ՚ուզենք հետևեալ կէտերուն շուրջ հրաւիրել Հայաստանի իշխանութեան, մեր ժողովուրդի կեանքէն ներս գործող կազմակերպութիւններուն և մեր ժողովուրդի զաւակներուն ազնիւ ուշադրութիւնը.-
Ա) Հայաստանին միայն առնչուած խնդիրներու քննարկումը և այդ գծով առնուելիք որոշումները բնականաբար կը վերաբերի Հայաստանի պետութեան: Սակայն, համահայկական բնոյթ ունեցող հիմնահարցերը անհրաժեշտ է որ համահայկակա՛ն մաշտապով ու մասնակցութեամբ լուրջ քննարկումի ենթարկուին: Նման խնդիրներուն ու մարտահրաւէրներուն մեր մօտեցումը պէտք է մեկնի համազգային գերագոյն շահերէն ու մեր ներքին միասնականութիւնը ամուր պահելու նախանձախնդրութենէն: Յարափոփոխ պայմաններու յարաբերաբար մարտավարական հաշուարկներէ ու տնտեսա-քաղաքական անմիջական շահերէ անդին, եթէ մեր ազգը յուզող հիմնահարցերուն նկատմամբ Հայաստանի, Ղարաբաղի ու Սփիւռքի ամբողջական մասնակցութեամբ հաւաքական մօտեցումներ չճշդուին, մեր ազգի կեանքէն ներս անվստահելիութեան մթնոլորտ մը կրնայ ստեղծուիլ, ներքին բևեռացումներ կրնան յառաջանալ ու նոր տագնապներու դիմաց կրնանք գտնուիլ: Այս վտանգալից կացութեան նախանշանները սկսած են երևելի դառնալ: Հետևաբար, բարձրագոյն աստիճանի կարևորութեամբ կ՚ուզենք Մեր այս խոր մտահոգութիւնը փոխանցել Հայաստանի, Ղարաբաղի և Սփիւռքի մեր պետական, քաղաքական ու համայնքային պատասխանատուներուն և մեր ժողովուրդի զաւակներուն:
Բ) Այսօր մեր ժողովուրդին դիմաց, որպէս առաջնահերթ մտահոգութիւն ունինք երկու հիմնահարցեր՝ Ղարաբաղի և ցեղասպանութեան ճանաչման ու հատուցման հարցերը: Հայաստանի ապահովութիւնն ու յիշեալ հարցերու հետապնդումը պէտք է դիտուի մէ՛կ ամբողջութեան ծիրէն ներս, երբեմն մէկը շեշտելով, երբեմն միւսը՝ շրջանային ու միջազգային քաղաքական պայմաններու հոլովոյթին համաձայն: Սակայն, յիշեալ հարցերու իրարմէ անջատումը, մէկուն շեշտաւորումը ի հեճուկս միւսին կամ մէկուն անտեսումը ի շահ միւսին՝ վնասաբեր քաղաքականութիւն է համազգային գերագոյն շահերու տեսանկիւնէն դիտած:
Գ) Յաճախակի առիթներով Հայաստանի թէ Սփիւռքի մեր քաղաքական պատասխանատուներուն հետ զրոյցի ընթացքին, Մեր հրապարակային արտայայտութիւններուն ու հրատարակութիւններուն մէջ յատուկ կարևորութեամբ յիշեցուցած ենք, թէ ցեղասպանութեան հետապնդումի աշխատանքներուն մէջ բացակայ է գործի ներդաշնակումն ու մանաւանդ տեղեկութիւններու փոխանակումը: Այլ խօսքով՝ Հայաստանի պետութիւնը իր ճամբով կ՚արծարծէ ցեղասպանութեան հարցը, երբեմն իր արտաքին քաղաքականութեան ծիրէն ներս զայն վերածելով առաջնահերթ խնդիրի ու երբեմն լուսանցքային հարցի: Սփիւռքի մէջ Հայ Դատի մարմինները և կուսակցութիւնները առանձնաբար կը հետապնդեն ցեղասպանութեան հարցը՝ իւրաքանչիւրը իրեն յատուկ գործելակերպով: Նաև եկեղեցին, իր կարգին, անջատաբար միւսներէն յատուկ աշխատանք կը կատարէ այս ուղղութեամբ: Ահա ա՛յս է մեր ժողովուրդի իրաւունքներու հետապնդման աշխատանքին պարզած ընդհանուր կացութիւնը, ուր փաստօրէն չկայ դերերու յստակեցում ու բաժանում, ինչպէս նաև հանգրուանային մօտեցումով թիրախներ նուաճելու ծրագրում: Եւ բնականաբար, այս կացութիւնը ո՛չ միայն կը դանդաղեցնէ Հայ Դատի հետապնդման լայնածաւալ աշխատանքները, այլ նաև կը յառաջացնէ խաչաձևում, կրկնութիւն և երբեմն՝ նոյնիսկ հակասութիւն: Արդ, անհրաժեշտ է շրջել այս իրավիճակը:
Դ) Ցեղասպանութեան հարցը չափազանցօրէն զգայուն հարց մըն է մեր ժողովուրդին համար: Չմոռնանք որ Սփիւռքը պարտադրեալ գոյավիճակ մըն է. անոր գոյաւորումը ցեղասպանութեան արդիւնք է: Սակայն ցեղասպանութիւնը ամբո՛ղջ հայութեան և իւրաքանչի՛ւր հայուն հարցն է: Եւ աւելի՛ն, քաղաքական սովորական օրակարգ մը չէ ցեղասպանութիւնը. ան անքակտելիօրէն ընդելուզուած է հայուն ապրումներուն ու տագնապներուն, կազմաւորման ու գոյապայքարին: Ցեղասպանութիւնը սոսկ նահատակներու յիշատակումի վերածելը բացարձակօրէն անընդունելի է: Ցեղասպանութեան ճանաչումը ու հատուցումը մեր ազգային պահանջատիրութեան առանցքներէն մէկն է: Հետևաբար, ծայրայեղ աստիճանի զգուշաւորութեամբ ու զգայնութեամբ հարկ է մօտենալ այս հարցին: Բնականաբար, Հայաստանը որպէս պետութիւն տարբեր մօտեցում պէտք է ունենայ ցեղասպանութեան ճանաչման ու ընդհանրապէս մեր ժողովուրդի արդար իրաւունքներու ձեռքբերման գործընթացին՝ բոլոր պարագաներուն առանց ցեղասպանութիւնը բանակցութեան նիւթի վերածելու: Սակայն, Սփիւռքի ու Հայաստանի տարբեր մօտեցումները ու շեշտաւորումները պէտք է զիրար ամբողջացնեն ու զօրացնեն՝ երբեմն Հայաստանը օգտագործելով Սփիւռքի խիստ ու անզիջող կեցուածքը, և երբեմն Սփիւռքը ձգելով որ Հայաստանը դիւանագիտական կերպերով հետապնդէ մեր ազգային պահանջատիրութիւնը միջ-պետական յարաբերութեանց շրջագիծէն ներս:
Ե) Սակայն, զգո՜յշ, պէտք չէ Թուրքիոյ առիթ տալ միջազգային համայնքին ըսելու թէ՝ Սփիւռքը խանգարիչ դեր կը կատարէ (արդէն իսկ Թուրքիան զանազան ձևերով կը փորձէ լռեցնել Սփիւռքի պահանջատիրական ձայնը), բայց կարելի է համաձայնութիւն գոյացնել Հայաստանի հետ: Պէտք չէ ցեղասպանին առիթ տալ զանազան միջոցներով մոռացութեան քօղին տակ պահելու մէկուկէս միլիոն հայերու ջարդը: Արդարև, այսօր Թուրքիոյ համար ոսկի առիթ է նման քայլի դիմելու՝ երբ ան կը վայելէ ամբողջական աջակցութիւնը Արևմուտքին, երբ ան Միջին Արևելքի գլխաւոր դերակատարներէն մէկը դարձած է, երբ ան «բարի վարուց» վկայագիրներ կը փնտռէ Եւրոպա մուտք գործելու, երբ ան շրջանի որոշ երկիրներու միջև միջնորդի դեր սկսած է կատարել, երբ Արևմուտքը Թուրքիոյ սկսած է վստահիլ շրջանէն ներս ապահովութիւն ու խաղաղութիւն հաստատելու յոյժ կարևոր առաքելութիւնը:
Զ) Այս կացութեան դիմաց հարկ է ըլլալ արթուն ու հեռատես և չտարուիլ կարգ մը պետութիւններու ցուցաբերած շահադիտական զօրակցութենէն: Ճի՛շդ է, քաղաքականութեան մէջ հարկ է նաև ըլլալ իրապաշտ. սակայն, դարձեալ ու մի՛շտ զգո՜յշ, իրապաշտութիւնը կրնայ ստեղծել ազգային իմաստով աղիտալի ու անդարմանելի կացութիւններ: Հայաստանը չի կրնար աշխարհին ներկայանալ որպէս իր դրացիին նկատմամբ յաւիտենական թշնամութիւն սերմանող և ժողովուրդներու միջև բարի դրացնութեան ու փոխադարձ հասկացողութեան հակառակող ժողովուրդ ու պետութիւն: Միւս կողմէն, ցեղասպանութեան ու Ղարաբաղի գծով Թուրքիոյ յարձակողապաշտ դիւանագիտութեան դիմաց Հայաստանի լռութիւնը կրնայ, ներքին թէ արտաքին ճակատներու վրայ, տեսակ-տեսակ մեկնաբանութիւներու դուռ բանալ: Արդարև, ջարդ ու աքսոր տեսած հայութիւնը երբե՛ք, երբե՛ք պիտի չուզէ տեսնել Հայաստանի իշխանութիւնը՝ աշխարհաքաղաքական տուեալներէ մեկնելով և քաղաքական ու տնտեսական շահերու սիրոյն ցեղասպանութեան ու համազգային ոևէ՛ հիմնահարցի շուրջ զիջումներ կատարելու ընթացքին մէջ: Նման տպաւորութի՛ւնն իսկ մեր ժողովուրդի կեանքէն ներս խոր վէրք մը կրնայ յառաջացնել:
Է) Արդարև, միջազգային համայնքին զօրակցութեամբ Թուրքիոյ կողմէ ականուած դաշտ մը մուտք կը գործէ Հայաստան: Ամէն բանէ առաջ հարկ է հեռու մնալ Հայաստանը տկարացնող փորձերէ: Հայաստանը բանակցութիւններուն պէտք է ներկայանայ զօրեղ, ինքնավստահ ու պահանջատէր: Արդ, առաջին, Մեր կարծիքով, սկսելիք բանակցութիւնները ի յառաջագունէ մերժելը հեռատես քաղաքականութիւն մը չէ: Նման մօտեցում հեշտ կերպով պիտի չդիտուի միջազգային համայնքին կողմէ (թող Թուրքիա՛ն դիմէ նման քայլի): Երկու երկիրներու միջև առանց պայմանի դիւանագիտական յարաբերութիւնները ճշդելու միտող բանակցութիւններուն հարկ է մասնակցիլ՝ միշտ յիշեցնելով Թուրքիոյ և միջազգային համայնքին թէ հայ ժողովուրդը կը մնայ պահանջատէր իր արդար դատին: Երկրորդ, որպէսզի կարելի ըլլայ վանել մեր ժողովուրդի զաւակներուն մտքին մէջ արմատացած մտավախութիւնը, անհրաժեշտ է որ Հայաստանի Հանրապետութեան Նախագահ Նորին Վսեմութիւն Սերժ Սարգսեան հայ ժողովուրդին վստահեցնէ թէ բոլոր պարագաներուն ցեղասպանութիւնը բանակցութեան նիւթ չի կրնար ըլլալ և թէ հայութիւնը կը մնայ պահանջատէր իր իրաւունքներուն: Նաև անհրաժեշտ է որ ներքին խորհրդակցութիւններու ճամբով յիշեալ գործընթացքին մասնակից դառնան թէ՛ Հայաստանի, թէ Ղարաբաղի և թէ Սփիւռքի պատասխանատու կառոյցները: Եւ երրորդ, երբ բանակցութիւնները հասնին այն կէտին, ուր ցեղասպանութեան հարցը կը սկսի արծարծուիլ կամ հարկ է արծարծել, ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՊԵՏՈՒԹԵԱՆ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՑԻՉՆԵՐԸ ՊԷՏՔ Է ՅՍՏԱԿՕՐԷՆ ԵՒ ԱՄԲՈ՛ՂՋ ՀԱՅՈՒԹԵԱՆ ԱՆՈՒՆՈՎ ԸՍԵՆ՝ ԹԷ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹԻՒՆԸ ՊԱՏՄԱԿԱ՛Ն ԻՐՈՂՈՒԹԻՒՆ Է, ԱՆՈՐ ՇՈՒՐՋ ԿԸ ՄԵՐԺԵ՛ՆՔ ԲԱՆԱԿՑԻԼ ԵՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՆՔ ՈՐ ԹՈՒՐՔԻԱՆ ՃԱՆՉՆԱՅ ԻՐ ԳՈՐԾԱԾ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹԻՒՆԸ: Ա՛յս կը սպասեն թրքական եաթաղանին զոհ մեր մէկուկէս միլիոն նահատակները: Ա՛յս կը սպասէ իր նահատակներու սրբազան կտակին հաւատարիմ հայ ժողովուրդը: Արդարև, նահատակներու սրբազան կտակը և ժողովուրդին կամքը վեր են ամէն տեսակ ժամանակաւոր ու միակողմանի շահերէ: Պէտք չէ թոյլ տալ որ Թուրքիան այս բանակցութիւններու ճամբով անպատժելիութեան վկայագիր ստացած ըլլալու ինքնավստահութեամբ ներկայանայ միջազգային համայնքին: Ու թող աշխարհը իմանայ, և գիտէ՛, թէ արդարութեա՛ն ճամբով միայն կարելի է հաստատել բարի դրացնութիւն և փոխադարձ վստահութիւն ժողովուրդներու ու պետութիւններու միջև:
Ուզեցինք մեր ազգը տագնապեցնող վերոյիշեալ հիմնահարցին գծով Մեր տեսակէտը յստակօրէն պարզել մեր ժողովուրդի զաւակներուն, այն խոր հաւատքով ու վստահութեամբ, որ բոլոր պայմաններուն մէջ մեր ազգը, ի Հայաստան և ի սփիւռս աշխարհի, միշտ պիտի մնայ միակամ ու պահանջատէր՝ համախմբուած իր հայրենիքին և գերագոյն արժէքներուն ու ձգտումներուն շուրջ:
Հայրապետական օրհնութեամբ,
ԱՐԱՄ Ա. ԿԱԹՈՂԻԿՈՍ
ՄԵԾԻ ՏԱՆՆ ԿԻԼԻԿԻՈՅ
http://report.am/AM/reporter/2558

[REAL_ist]

բացարձակապես անորոշ է, Թուրքիան գուցե համակարծիք է Ադրբեջանի հետ, որ Ղարաբաղի խնդիրը Ադրբեջանի ներքին գործերն են, իսկ Հայաստանը խախտել է Ադրբեջանի սահմանները։ Ղարաբաղի միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններ էլ չկան, որ գոնե սահմանվի թե որոնք են Ադրբեջանի սահմանների անխախտելիության սկզբունքները, որ Հայաստանը պարտավորվում է հարգել… Իրականում ավելի լավ կլիներ, որ այդ արձանագրություններում սահմանվեր Ղարաբաղյան կոնֆլիկտի ներկայիս կարգավիճակը (ստատուսը) ու Թուրքիայի այդ հարցում միջամտության աստիճանը, քան թե նման լղոզված ու վերացական կետեր սահմանվեին, որոնք կարելի է ամեն կերպ մեկնաբանել։ Կարճ ասած Մանուկյանը յուղ է վառում։

Մի կողմից ցանկանում ենք, որ այդ երկու գործընթացները իրար հետ կապված չլինեն, մյուս կողմից մտահոգություն հայտնում արձանագրությունների մեջ ժողովուրդների և ազգերի ինքնորոշման սկզբունքի բացակայության կապակցությամբ, որի վերաբերյալ կոնկրետ Թուրքիայի հետ որևէ վեճ կամ վիճելի իրավիճակ տեղ չունի: Այդքան էլ արդարացի ցանկություն չի. նույն կերպ կարող ենք մտահոգվել, որ արձանագրությունների մեջ վերահաստատված չեն վեճերի խաղաղ կարգավորման կամ մարդու իրավունքների համընդհանուր հարգման սկզբունքները:
Ինչ մնումա սահմանների հաստատմանը, ապա հնարավոր չեն բաց սահմաններ առանց դրանց ճանաչման: Հայաստանը միջազգային կազմակերպություններին մասնակցության ուժով` ipso facto արդեն իսկ ճանաչում է Թուրքիայի սահմանները, քանի որ դրանք ճանաչված են միջազգային հանրության կողմից և մասնավորապես պաշտպանվում են ԵԱՀԿ եզրափակիչ ակտով ձևակերպված սահամնների անխախտելիության սկզբունքի ուժով:
Եվ մի կարևոր հանգամանք էլ, այբ բոլոր սկզբունքները առանց սույն արձանագրությունների մեջ նշվելու էլ պարտադիր են Հայասատնի համար, միջազգային իրավունքի սկզբունքները հարգելու պարտականությունը ամրագրված է բազմաթիվ երկկողմ և բազմակողմ պայմանագրերում, որոնց մասնակից է ՀՀ-ն:

[murmushka]

Վավերացնում են մինչև ստորագրելը՞

Էրդողանը պատրաստ է ներկայացնել Արձանագրությունները խորհրդարանի քննարկմանը

10:21 • 24.09.09
Էրդողանը պատրաստ է ներկայացնել Արձանագրությունները խորհրդարանի քննարկմանը

Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը երեկ հայտարարել է, որ ինքը պատրաստվում է Հայաստանի հետ դիվանագիտական կապեր հաստատելու վերաբերյալ համապատասխան փաստաթղթերը երկրի խորհրդարան ներկայացնել հոկտեմբեր ամսվա սկզբին՝ մինչև երկու երկրների նախագահների միջև կայանալիք հույժ կարևոր հանդիպումը, հայտնում է Reuters-ը։

Էրդողանն իր՝ արտաքին քաղաքականությանը նվիրված լայնածավալ ելույթի ժամանակ, որը տեղի է ունեցել Փրինսթոնի համալսարանում, նշել է, որ Հայաստանի հետ բանակցությունները «թևակոխել են կարևոր փուլ»։

«Եթե մենք ներկա պահին որևիցե նախապաշարմունք կամ որոշ ներքաղաքական մտահոգություններ չտեսնենք, ապա ես կարծում եմ, որ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև նախաձեռնած համաձայնագիրը կարող է ներկայացվել Թուրքիայի խորհրդարան՝ այն վավերացնելու համար։ Մենք հույս ունենք, որ այդ քայլերը կձեռնարկվեն հաջորդ ամսվա 10-ին կամ 11-ին»,- հայտարարել է Էրդողանը։

[REAL_ist]

Վավերացնում են մինչև ստորագրելը՞

Այո: Միջազգային պայմանագրի պարտադիր ուժի վերաբերյալ պետության համաձայնությունը, որի արտահայտման ձևերից է վավերացումը, պայմանագրի կնքման վերջին փուլն է և իրականացվում է այն ստորագրելուց հետո:

[One_Way_Ticket]

Ինչ մնումա սահմանների հաստատմանը, ապա հնարավոր չեն բաց սահմաններ առանց դրանց ճանաչման:

Ինչքան գիտեմ հնարավոր է, ու օրինակներ կան: Ռուսաստանից ով չի ալարում, ինչ-որ բան պահանջում է. Ճապոնիան` Կուրիլները, Ֆինլանդիան` Կարելիան, Մերձբալթները` Կալինինգրադը: Սակայն այդ սահմանները փակ չեն: Չնայած ես նրբությունները չգիտեմ, գուցե մեր դեպքը առանձնահատուկ է:

[REAL_ist]

Ինչ որ բան պահանջելը և սահմանների ճանաչումը տարբեր բաներ են

[One_Way_Ticket]

Էստոնիան և Լատվիան Ռուսաստանի հետ սահմանների մասին պայմանագիր կարծեմ մինչև օրս էլ չեն ստորագրել (կամ վերջին տարիներին են ստորագրել):

[Արիացի]

Հարգելի Հայրենակիցներ.

• եթե դուք դեմ եք հայ-թուրքական քիրվայությանը

• եթե դուք դեմ եք Կարսի պայմանագրի վավերացմանը

• եթե ցեղասպանության հարցի կասկածի տակ դնելը համարում եք ստորություն

և

• եթե դուք դեռևս չեք կորցրել հույսը, որ էս ամեն ինչը կարելի է կանխել

առաջարկում եմ սեպտեմբերի 25-ին ժամը 15.00-ին Մյասնիկյանի արձանի մոտ մասնակցել Միացում շարժման կազմակերպած բողոքի ակցիային: Ժամանակն է, մի կողմ դնել բոլոր ամբիցիաները ու գիտակցել, որ դանակը ոսկորին է հասել: Ժամանակն է խոսքից անցնել գործի:

[REAL_ist]

Էստոնիան և Լատվիան Ռուսաստանի հետ սահմանների մասին պայմանագիր կարծեմ մինչև օրս էլ չեն ստորագրել (կամ վերջին տարիներին են ստորագրել):

Երեքն էլ ԵԱՀԿ անդամ են և դրա ուժեվ էլ ճանաչում են միմյանց սահմանները, քանի որ ԵԱՀԽ եզրափակիչ ակտում նշվում է, որ "անդամ պետությունները անխախտ են դիտում միմյանց սահմանները, .....այժմ և հետագայում ձեռնպահ կմնան այդ սահմանների նկատմամբ ոտնձգությունից":

[dvgray]

Հարգելի Հայրենակիցներ.

• եթե դուք դեմ եք հայ-թուրքական քիրվայությանը

• եթե դուք դեմ եք Կարսի պայմանագրի վավերացմանը

• եթե ցեղասպանության հարցի կասկածի տակ դնելը համարում եք ստորություն

և

• եթե դուք դեռևս չեք կորցրել հույսը, որ էս ամեն ինչը կարելի է կանխել

առաջարկում եմ սեպտեմբերի 25-ին ժամը 15.00-ին Մյասնիկյանի արձանի մոտ մասնակցել Միացում շարժման կազմակերպած բողոքի ակցիային: Ժամանակն է, մի կողմ դնել բոլոր ամբիցիաները ու գիտակցել, որ դանակը ոսկորին է հասել: Ժամանակն է խոսքից անցնել գործի:

իսկ որն՞ է գործը : երթը՞, քայլերգը, թուղթի վրա նկարներ նկարելը՞, հրապարակում խոսալ, զրուցել, սեմուչկա չրթելը՞: թե մի ուրիշ գործ է նախատեսվում

իսկ դանակը վաղուց ոսկորն էլ է կտրել անցել:

[Արիացի]

իսկ որն՞ է գործը : երթը՞, քայլերգը, թուղթի վրա նկարներ նկարելը՞, հրապարակում խոսալ, զրուցել, սեմուչկա չրթելը՞: թե մի ուրիշ գործ է նախատեսվում

իսկ դանակը վաղուց ոսկորն էլ է կտրել անցել:

Քո գրածից երևաց, որ դու վերջին կրիտերիային՝

• եթե դուք դեռևս չեք կորցրել հույսը, որ էս ամեն ինչը կարելի է կանխել

չես բավարարում, ինչը ցավալի է (-1)

[Տրիբուն]

եթե դուք դեռևս չեք կորցրել հույսը, որ էս ամեն ինչը կարելի է կանխել

Ապեր, հենց կանխեք, մի հատ խաբար կանեք: Մի քանի հոգի, հրապարակում դիեատա պահելով են ուզում կանխեն, ոնց որ բան էլ դեռ չեն կանխել, բացի Էձիկի համապատասխան տեղերից կախվելուց;

[Լեռնցի]

Ապեր, հենց կանխեք, մի հատ խաբար կանեք: Մի քանի հոգի, հրապարակում դիեատա պահելով են ուզում կանխեն, ոնց որ բան էլ դեռ չեն կանխել, բացի Էձիկի համապատասխան տեղերից կախվելուց;

Ինչ որ բան ուզեցիր ասել, բայց բան դուրս չեկավ:

Ուղղակի իրականության հետ եզր չունեն, որտև Սերժը էդ համայն հայության հարցը աչքիդ առաջ բռնաբարում ա, իսկ դու թուլացած հաճույք ես ստանում ու ասում. «ինձ թվում ա, որ ինքը չի ստորագրի, հրաժարական կտա»:

Ինձ էլ արդեն սկսում ա թվալ, որ իմ մի շարք հայրենակիցների դուր ա գալիս բռնաբարվելը:

Ինձ էլ ա թվում Չուկ:

[Արիացի]

Ապեր, հենց կանխեք, մի հատ խաբար կանեք: Մի քանի հոգի, հրապարակում դիեատա պահելով են ուզում կանխեն, ոնց որ բան էլ դեռ չեն կանխել, բացի Էձիկի համապատասխան տեղերից կախվելուց;

Տրիբուն ես Միացում-ի ակցիայի մասին եմ խոսում, ոչ թե հրապարակում դիետա պահողների: Ոնց որ դու էլ վերջին կրիտերիային չբավարարեցիր (-2)