Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Ներսես_AM]

Ես նոր հեքիաթի նամյոկ էի անում

[Կաթիլ]

Ես նոր հեքիաթի նամյոկ էի անում

Ես էլ եմ նոր հեքիաթ ուզու՜մ

[Ծով]

Վայ, Հայկո՛ ջաաաաան, էսքան հաճախ քեզ տեսնում եմ, հետդ շփվում եմ, ձայնդ համարյա չեմ լսում ու մոռացել էի, որ դու սենց աննման հեքիաթներ ես գրում...

Ապրե՛ս, էսօր անպայման հայտարարելու եմ քո տաղանդի մասին, որ մեր համատեղ ընկերներն իմանան
Շարունակի՛...
Գիքորի վերադարձը վերջն էր...ու ամենակարևորը Թումանյանի գլխավոր հերոսը հիշատակվում ա միայն վերջորում աաաա....
Ի՞նչ ասեմ, պապին էլ հաստատ կհավաներ ապրե՛ս, ջանի՛կ...
Հ.Գ. Այվիի հեքիաթներն էլ վաղուց չեմ կարդացել...ուզում եմ բոլորը կարդալ, նոր, համոզված եմ էլի, կգովեմ

[Բարեկամ]

...շարունակություն

... Համբոն և Գալոն անց էին կացնում

Ահագին ծիծաղելու մասեր կային

[Dayana]

Արա գեղեցիկն ու կանաչ կետիկները

Կար չկար, մի թագավորություն` կախարդական, մաքուր ու բարի: Այնտեղ ապրում էր հզոր արքան՝ թագուհու, արքայազնի, Նազիր Վեզրիների ու մնացած մանր-մունր պալատականների հետ: Այդ թագավորությունում ոչ մի արտառոց դեպք չէր գրանցվել դեռևս կարմիր գլխարկների և 7 գլխանի դևերի ժամանակաշրջանից ի վեր: Թագավորությունում կային շատ գեղեցիկ աղջիկներ, սակայն արքայազնը ոչ ոքի չէր սիրահարվում: Նրան հարսանտես էին տարել փայտահատի մոտ` մոխրոտին տեսնելու, սպիտակաձյունիկին, դևերի քարանձավից փրկված գեղեցկուհիներին, սակայն ապարդյուն: Առավոտից մինչև ուշ երեկո նա որսի էր գնում, եղնիկներ ու բադեր որսում, իսկ երեկոյան նստում էր բուխարու մոտ ու "օ սոլե միո" երգում, ինքն էլ չհասկանալով երգի իմաստը: Ամենից շատ արքայազնը սիրում էր որսորդություն անել թագավորության հյուիսային հատվածի անտառում, որին նաև անվանում էին` ծմակուտ: Անտառում, ուր բարձր սոճիներ էին աճում, մի փոքրիկ հարթավայր կար: Այնտեղ "ապրում" էին փոքրիկ սունկերը: Նման սունկեր ոչ մի ուրիշ վայրում չես հանդիպի` սպիտակ, փոքրկ գլուխներ, որոնց վրա կանաչ կետիկներ կային: Մի օր, արքայազնը, որսի ժամանակ այդ անտառն է գնում ու տեսնում տարօրինակ սնկերին:

-Այ քեզ կախարդանք,- զարմանում է նա: - Որտեղից են այստեղ այս սնկերն առաջացել? չլինի թե անտառում չարքեր են ապրում?

Արքան կանչում է իր թագավորության իմաստուններին, խորհուրդ է գումարում, ու հանձնարարում գտնել կանաչ կետերով սնկերի առաջացման պատճառը:

Թագավորությունում խառնաշփոթ է սկսվում, բոլորը այս ու այն կողմ են վազում, ծեր անբան հուռին մնացել էր շվարած, տանիքին նստած: Նույնիսկ մաստակ վաճառող Հռիփսիկ տատն էր իր կրպակը փակել ու գնացել, մի խորը մառանում թաքնվել: Ասում էին, որ նա իր մառանում ինչ-որ սլավոնական ծագումով արքայի ` որին նաև ցար էին անվանում, դիմապատկերով ոսկիներ է պահում: Վիճակը գնալով վատթարանում էր, իսկ իմաստունները յոթը սարից այն կողմ միտք էին անում ու չէին գտնում կանաչ կետիկներով սնկերի առաջացման "սարսափազդու" պատճառը: Շատ է անցնում թե քիչ, ոչ ոք չգիտեր, քանի որ այդ ժամանակ դեռ ժամացույց ասվածի հետքն էլ չկար, մեկ էլ մի գեղեցիկ օր, ինչպես ասվում է բոլոր հեքիաթներում, էս մեր քաջարի արքայազնը վեր է կենում ու գնում անտառ` "սեփական ուժերով" պարզելու վերոնշյալ կետիկավորների առաջացման պատճառը: Գնում-գնում է, մեկ էլ ճանապարհին նրա դիմաց է դուրս գալիս մեծ, բրդոտ արջը, թե բա. «ու՞ր ես գնում, արքայազնն ապրած կենա, էս անտառի միջով, էս խոնավ վայրերով, ախր մեր կողմերում հազար ու մի տեսակի հիվանդաբեր վիրուս կա»: Էստեղ թագավորի տղեն, ինչպես հարկն է, իր մատն է կծում ու միտք անում. «բա որ գնամ ու մի լուրջ հիվանդություն ձեռք բերե՞մ»: Սակայն այս հարցը ինչպես ասում են "дело чести" պիտի գնար ու սնկերի գաղտնիքը բացահայտեր: Արքայազնը ճամփա է ընկնում, գնում գնում է, մեկ էլ հանդիպում է իմաստուններին, որոնք յոթ սարի էն կողմից հետ էին գալիս՝ այդպես էլ չբացահայտած սնկերի գաղտնիքը: Տեսնելով արքայազնին ու վախենալով ժամ առաջ գլխատվելուց, որոշում են խաբել սրան: Ինչպես հայտնի էր, արքայազնը շատ գեղեցիկ էր, սակայն չափազանց տխմար ու կարող էր հավատալ ցանկացած ստի: Իմաստուններն էլ էս գեղեցիկ-ին կանչում են թե բա. «Արա, մի էս կողմ արի, իմացել ենք, որ էդ սնկերի արքայադուստրը մի հրաշք, հուրի փերի աղջիկ է, պիտի գնաս, գտնես սնկերի արքայադրստերը, հետն ամուսնանաս ու բոլոր կախարդանքներին վերջ տաս»: Էս տխմարն էլ հավատում է իմաստուններին ու ճամփան շարունակում: Գնում է գնում, հասնում է հարթավայրին: Մեկ էլ ինչ տեսնի, վերջին 8 տարիներին էս կեղմերում ոչ մի գրամ անձրև չէր եկել, իմաստուններն էլ մի անգամ ասել էին, որ անձրևը նեղացել ու գնացել է ինչ-որ հին գյուղ, անունն էլ Մակինդո կամ Մակարդո, արքայազնը լավ չէր հիշում, սակայն որ անտառը մնացել էր անջուր ու ցամաքել, դա փաստ էր, այն էլ` անհերքելի: Էս մեր Արա անունով սիրուն, սիմպատիչնի արքայազնը որոշում է պոկոտել բոլոր սնկերը, գտնելու համար արքայադստերը ու եթե էս հեքիաթը գրած լիներ մեր հին հեքիաթասաց Գյուլնազ տատը, էս սհաթիս էլ հենց արքայադուստրը կհայտնվեր, կամուսնանար Արայի հետ ու մի քանի շաբաթ հարբեցողությամբ զբաղվելուց հետո, նրանք երկար ու երջանիկ կապրեին, իսկ երկնքից էլ երեք խնձոր կընկներ Նյուտոնի գլխին, սակայն այդպես չեղավ` ոչ մի արքայադուստր, ոչ մի գրամ օղի, իսկ արքայազնի կոկորդն արդեն չորանում էր: Դե էլ ինչ գլուխ ցավեցնեմ, էս պահին հայտնվում են փեփելն ու կեկելը, մի մեծ կտոր ոսկի "ձեռքներին", մի սև, անդուր աղջիկ էլ նրանց հետ: Դու մի ասա, հուռին, էնքան է առանց մաստակ մնում, որ բարկանում է, իր քույրերից մեկին ուղարկում է փեփել-կեկելի հետ, որ գնան, արքայազնին գայթակղեն ու ետ բերեն թագավորություն, որ էդ սարսափելի իրավիճակն անցնի ու Հռիփսիկ տատը նորից իր կրպակը բաց անի ու համով մաստակներ ծախի: Էս մեր արքայազնը ոտով գլխով սիրահարվում է էս սև, անդուր աղջկան, տանում է թագավորություն ու կանգնելով արքայից արքայի առաջն ասում ` Ահա և իմ հարսնացուն:

Իսկ թե ինչ է լինում հետո, կիմանանք` հետո:

[Dayana]

շարունակություն...

Թագավորն ու Թագուհին շատ են վշտանում, ամբողջ օրը կարվոլոլի շիշը ձեռքներին ման են գալիս պալատում ու մտածում, թե ինչ հնարք գտնեն, իրենց մինուճար տղային էդ սևուկ Նվարդիկից ազատեն: Էլ գեղեցկուհիներ, էլ պորտապար, ինչ ասես, որ չեն անում, սակայն Արան իր որոշումից ետ չի կանգնում: Վշտացած, թագավորն ու թագուհին դիմում են անազնիվ քայլի. կանչում են Արայի փոքրիկ ժամանակվա ընկերուհուն` Շամիրամին, որ համարվում էր իրենց թագավորության ամենասիրուն աղջիկը, ու խնդրում նրան գայթակղեցնել Արային: Շամիրամն իր երկար հյուսերը բաց է թողնում, հագնում թագուհու նվիրած Պիաֆ զգեստն ու գնում իր սև գործին: Արան շատ է ուրախանում, երբ տեսնում է իր գեղեցկուհի Շամիրամին: Դպրոցական տարիներին սիրահարված էր Շամիրամին, սակայն նա նույնիսկ երեսին էլ չէր նայում: Շամիրամը սկսվում է քսմսվել Արային, թե բա.
-Ուզում եմ գնալ հանգստանալու, Բուլղարիա, ոսկի ավազներ, կգա՞ս միասին գնանք:
Արան անմիջապես հասկանում է սրա մտքինն ու հրաժարվում: Իսկ հետո խեղճ աղջիկն ինչքան էլ աչքերով ճպճպացնում է, թիթիզ-միթիզ մազերն ոլորում, մեկ է` Արան չի գայթակղվում: Արան հայտարարտում է, որ արքան անարդար է ու ռասսայական խտրականություն է դնում ու եթե նրանք չընդունեն սևուկ նվարդիկին, ինքը կդիմի Ազգեր ու Ռասսաների պաշտպանության կոմիտե, մի խոսքով նամակ կգրի Ամերիկայի նախագահին:
Թագավորն ու թագուհին` տեսնելով, որ իրենց տղան հաստատուն է իր որոշման մեջ, միտք են անում ու որոշում` քարը փեշից ցած գցել ու մի կարգին, տեղը տեղին հարսանիք կազմակերպել: Թագավորը կանչում է նազիր-վեզիրներին ու ուղարկում աշխարհի բոլոր թագավորություններ, իր միակ որդու` Արա Գեղեցիկի հարսանիքին հրավիրելու: Հավաքվում են բոլոր հեքիաթային թագավորությունների հեքիաթային հերոսները, գալիս են բոլոր կողմերից` Մոխրոտիկն իր արքայազնի հետ, Սպիտակաձյունիկն ու իր 7 թզուկները, Քնած գեղեցկուհին իր խորը քնից վեր է կենում ու գալիս, նույնիսկ մեր բոլորիս քաջ ծանոթ Վաղն ու իր Կարմիր Գլխարկը: Մի խոսքով բոլոր-բոլորը գալիս են, մի լավ քեֆ ուրախույթուն են անում, խաղեր խաղում, մեկ էլ թագավորը հայտարարում է, որ իր թագավորության մի մասն ուզում է տղայի հարսանիքի կապակցությամբ նվեր տալ ամենաօրիգինալ հյուրին: Իհարկե առաջին իրեն մեջ է գցում սուտլիկ որսկանը, թե բա ընկեր թագավոր, դու ինձ մի պարկ ոսկի ես պարտք: Թագավորը ջղայնանում է ու սրան դուրս վռնդում: Հետո գալիս են թզուկներն ու ասում, որ իրենք ամենաօրիգինալն են, որովհետև համ թզուկ են, համ 7 ախպեր, համ էլ Սպիտակաձյունիկի հետ են մուլտֆիլմում են նկարահանվել, սակայն թագավորը կանչում է իր պալատի միակ Վիծիկ անունով թզուկին ու պարզվում է, որ սա Սպիտակաձյունիկի մանկության ընկերն է եղել ու Սպիտակաձյունիկի 5-ամյակի կապակցությամբ նկարված կարճամետրաժ ֆիլմում նա էլ է խաղացել: Խեղճ թզուկներ, մնում են առանց նվերի: Հաջորդը գալիս է Մոխրոտն ու ասում, որ քանի որ ինքը ամենափոքրիկ կոշիկն է հագնում, իրեն պիտի տան թագավորության մի մասը, սակայն Սպիտակաձյունիկը, որ մինչ այդ լուռ հետևում էր, վեր է կենում ու բարկացած հայտարարում, որ իր ոտքը հեչ էլ չի զիջում Մոխրոտի ոտին: Բերում, փորձարկում են ու ինչ պարզվի, լրիվ նույնն է: Էս երկուսն էլ գնում են մի կողմ: Նույն հերթականությամբ գալիս են Կարմիր գլխարը, Հենզելն ու Գրետելը, Մատնաչափիկն ու մյուս հերոսնորը, սակայն ոչ մեկը թագավորին իր օրիգինալությամբ չի զարմացնում: Մեկ էլ չգիտես որտեղից ներս է մտնում մի ծեր պապիկ ու հայտարարում, որ ինքն է ամենաօրիգիանլը: Պարզվում է, սա այն պապիկն է, որ ապրում է ամենա-ամենա կապույտ ծովի ափին, իր 50 տարվա սիրելի տատիկի հետ: Թագավորը սրան էլ հենց տալիս է իր թագավորության մի մեծ հատված ու ճամփում իր պառավի մոտ: /Իսկ թե ոնց է պապն իր տատրին ստեր հնջրում ինչ-որ խոսող ձկների ու իր բարեգործության մասին, գիտենք բոլորս:/
Երեկոյան, խորոված սեղանի շուրջ, երբ բոլորը մի թեթև գինովցած են լինում, ներս է մտնում տիկին Հռիփսիմեն ու հայտարարում, որ աշխարհում ինչ-որ նոր ու չբացահայտված վիրուս է տարածված, անունն էլ կրիզիս: Ասում են, սա ցեցի պես մի բան է, սակայն ավելի մեծ չափերի. խժռում, ուտում է իր ճամփին հանդիպած ամեն բան` արժեթղթեր, բանկեր, տներ ու մեքենաներ, նույնիսկ ամբողջ գործարաններ: Էհ... Խեղճ Արայի բախտն էլ իր հետ է լինում, հյուրերը խառնվում են իրար, վեր ու վեշներն առնում ու վազում իրենց ունեցած-չունեցածին տեր կանգնելու: Մնում են միայն ինքը, իր Նվարդիկն ու էն օձ Շամիրամը, որ դեռ հույսեր ունի Արայի ցանցը գցել:
Խեղճ արային ոչինչ չի մնում անել, քան վերցնել իր բաժին թագավորությունը /կանխիկ/ ու Նվարդիկի հետ տեղափոխվել Ամերիկա:
Արային թվում էր, թե Ամերիկայում մածնաբրդուճը սարքած, գդալն էլ մեջը դրած պիտի լինի, սակայն արի ու տես, որ էդ անհայտ վիրուսը հենց էնտեղից էր հայտնվել:

Իսկ թե ինչ է լինում Արայի հետ Միացյալ Նահանգներում, կիմանանք հետո

[Ռուֆուս]

Հեքիաթ եմ ուզում

[Հայկօ]

Հեքիաթ եմ ուզում

Առ, Ռուֆուսի մեկը : +1 հեքիաթ, փլիիիիիիիիիիիզ :

[Enigmatic]

Առ, Ռուֆուսի մեկը : +1 հեքիաթ, փլիիիիիիիիիիիզ :

+1 հատկապես Կետիկի գրած հեքիաթ եմ ուզում

[Ռուֆուս]

Առ, Ռուֆուսի մեկը : +1 հեքիաթ, փլիիիիիիիիիիիզ :

Հա, ես անտաղանդ եմ, համ էլ կարդալն իմ մոտ ավելի լավ ա ստացվում, քան թե գրելը Դու՛, այո՛, հենց դու՛, գիտե՛ս, որ հենց քե՛զ ի նկատի ունեմ, հեքիաթ վ ստուդիու

Մուկիկ

[Ամմէ]

Առաջարկում եմ գրել հեքիաթներ մեծահասակների համար ու տեղադրել էստեղ:

Առաջինն էլ գրում եմ իմ հեքիաթը:

Խոնարհ Մարսելան

Մինչև 18 տարեկան անձանց խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Գերմանական մի հեքիաթային քաղաքում կար չկար մի աղջիկ կար, անունը՝ Մարսելա: Նրա տարիքը միայն իր ծնողները գիտեին, մեկ էլ ես, որովհետև որպես հեքիաթասած պարտավոր եմ ամեն ինչ իմանալ ու պատմել ձեզ: Մարսելան երեսուն տարեկան էր, սակայն ինչպես բոլոր էլֆերը, տրոլերը ու այլ հեքաթային գազանեղենը, մեր Մարսելայի տարիքը դժվար էր հասկանալ: Ինքն էլ ոչ այն է էլֆ էր, ոչ այն է՝ տրոլ, և ոչ էլ անգամ գոբլին, բայց հաստատ այդ ախպերությունից էր:

Մարսելան մի տեսակ երկարոտ էր, և իր ամեն ինչն էլ երկար ու ձիգ էր:
Նա ուներ շատ երկար մազեր, որոնք ներկում էր տարբեր գույների՝ ըստ շաբաթվա օրերի. ամեն օրն ուներ իր գույնը: Իմ սիրած գույնը մուգ կարմիրն է, իսկ քուրիկս սիրում է վարդագույնը, մեր հարևանի տղայի խելքն էլ գնում է կապույտի համար, բայց դա կապ չունի այս հեքիաթի հետ:

Մարսելան ուներ բարակ, երկար քիթ, որի վրա դնում էր մի հնաոճ ակնոց, և միշտ նայում էր կամ ակնոցի վերևից կամ տակից, բայց ավելի շատ նախընտրում էր վերևից նայել ու մի բան տեսնելու համար ստիպված էր գլուխը լավ խոնարհել. ակնոցը խանգարում էր: Մի խոսքով, խոնարհ աղջիկ էր Մարսելան:

Մարսելան ուներ երկարավուն մատներ, ցուցամատներն էլ երկար էին միջնամատներից, բայց դա իրեն չէր խանգարում հաջողությամբ օտագործել միջնամատները, հատկապես, երբ շատ զայրացած էր ինչ-որ մեկի վրա: Եղունգներն էլ կանաչ էր ներկում, բայց միշտ դժգոհ էր իր ընտրած կանաչի երանգից. իրեն պետք էր ֆիկուսի տերևի գույնի կանաչ, որը դժվար էր ճարել այդ հեքիաթային քաղաքում:

Մարսելայի ոտքի մատները մի առանձին պատմություն էին... Նրանք, ինչպես արդեն կարող եք գուշակել ինքներդ, շատ երկար էին... ու ծակում անցնում էին ամեն ինչի միջով, լիներ դա գուլպա, թե ձմեռային կոշիկ: Մարսելան էլ շատ հպարտ էր նրանցով: Ոտի մատը այդպիսին պիտի լինի, բա ոնց, թե չէ ում են պետք հնազանդ, կուչ եկող մատները:

Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս:

Մարսելան սիրում էի իր տանը հյուրեր ընդունել: Երբ իրար գլխի էին հավաքվում բոլոր ջադուներն ու այլ չարքերը, Մարսելան հագնում էրիր սպորտային հագուստը՝ զարդարված շիֆոնե շարֆերով ու տոնածառի վրայից թռցրած զարդերով, մազերը հավաքում էր ուղիղ ճակատի վրա, դնում էր իր տոնական ակնոցները, որոնք ավելի նեղ էին, և ամեն ինչ կարլի էր տեսնել առանց շատ խոնարհվելու, ու անցնում էր հյուրերին զվարճացնելու գործին: Զվարճանքը սկսվում էր անցյալ տարիների թերթեր կարդալով, որը մի իսկական ռիտուալ էր. մեկը ձեռքը տանում էր մակուլատուրայի կույտի մեջ ու պատահաբար հանում որևէ որևէ թերթ, որից հետո սկսվում էրայդ թերթի բարձրաձայն ընթերցանությունը, ընդ որում հավաքվածներից ամեն մեկը հերթով կարդում էր մի տող: Դե հիմա հաշվեք, թե ինչքան ժամանակ է պետք ամբողջ թերթն ընթերցելու համար... Դա էլ հենց զվարճանքի իմաստն էր. երբ ընթերցանությունը վերջապես ավարտվում էր, բոլորն այնպես էին երջանկանում, որ դժվար է բառեր գտնել այդ հրճվանքը նկարագրելու համար, նույնիսկ իմ նման հմուտ հեքիաթացածի համար:
Դրանից հետո բոլորն ուտում էին պանիր ու սունկ և խմում գինի: Հնչում էր փախած երաժշտություն, չգիտեմ, թե որտեղից էր փախել, բայց հավատացնում եմ ձեզ՝ փախած էր:

Եվ գալիս էր ամենահետաքրքիր պահը, երբ բոլոր լուսերը հանգչում էին, վառվում էին հազարավոր մոմեր, որոնք ամենուր էին, անգամ Մարսելայի մազափնջերում: Երաժշտությունը դառնում էր միստիկ... Բոլորը սկսում էին շարժվել տարօրինակ ձևերով, ազատվում իրենց հեքիաթային հագուստներից, քսմսվում իրար և ցույց տալիս իրենց սերն ու նվիրումը միմյանց հանդեպ: Կատարվողը ոչ ոք չէր համարում էրոտիկ, որովհետև այդ ամենը վեր էր սովորական մարմնական տենչանքից և անգամ չէր էլ մոտենում ցանկասիրության սահմաններին. դա միմյանց հանդեպ բարի վերաբերմունքն արտահայտելու, եղբայրական սերը ցույց տալու ամենահեքիաթային ձևն էր:

Իսկ երբ Մարսելան հոգնում էր բոլորից, մտնում էր իր սենյակը, ու աղմուկով փակում դուռը, և հյուրը հասկանում էին՝ տուն գնալու ժամանակն է:

Ես էլ եղա այդ կերուխումերից մեկում. ոչ շուրթս թրջվեց, ոչ փորս կշտացավ, հեքիաթացածի իմ տրիվիալ աչքով էլ ամեն ինչ ընկալեցի որպես շիզոֆրենիկ պորնագրաֆիա:

Այստեղ իմ հեքիաթը մոտեցավ ավարտին:
Երկնքից մի խնձոր ընկավ, մի տանձ ու կես բանան: Մարսելան դրանք եփեց կաթի մեջ ու կերավ:

Հեքիաթս կցուցանե մի պարզ ճշմարտություն.
Երբ դու շատ ես արտառոց , ապա գուցե ոչ թե օրիգինալ ես, այլ ուղղակի խփնված:

Այ քեզ արտասովոր Մարսելա)))))))))