Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[ivy]

Առաջարկում եմ գրել հեքիաթներ մեծահասակների համար ու տեղադրել էստեղ:

Առաջինն էլ գրում եմ իմ հեքիաթը:

Խոնարհ Մարսելան

Մինչև 18 տարեկան անձանց խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Գերմանական մի հեքիաթային քաղաքում կար չկար մի աղջիկ կար, անունը՝ Մարսելա: Նրա տարիքը միայն իր ծնողները գիտեին, մեկ էլ ես, որովհետև որպես հեքիաթասած պարտավոր եմ ամեն ինչ իմանալ ու պատմել ձեզ: Մարսելան երեսուն տարեկան էր, սակայն ինչպես բոլոր էլֆերը, տրոլերը ու այլ հեքաթային գազանեղենը, մեր Մարսելայի տարիքը դժվար էր հասկանալ: Ինքն էլ ոչ այն է էլֆ էր, ոչ այն է՝ տրոլ, և ոչ էլ անգամ գոբլին, բայց հաստատ այդ ախպերությունից էր:

Մարսելան մի տեսակ երկարոտ էր, և իր ամեն ինչն էլ երկար ու ձիգ էր:
Նա ուներ շատ երկար մազեր, որոնք ներկում էր տարբեր գույների՝ ըստ շաբաթվա օրերի. ամեն օրն ուներ իր գույնը: Իմ սիրած գույնը մուգ կարմիրն է, իսկ քուրիկս սիրում է վարդագույնը, մեր հարևանի տղայի խելքն էլ գնում է կապույտի համար, բայց դա կապ չունի այս հեքիաթի հետ:

Մարսելան ուներ բարակ, երկար քիթ, որի վրա դնում էր մի հնաոճ ակնոց, և միշտ նայում էր կամ ակնոցի վերևից կամ տակից, բայց ավելի շատ նախընտրում էր վերևից նայել ու մի բան տեսնելու համար ստիպված էր գլուխը լավ խոնարհել. ակնոցը խանգարում էր: Մի խոսքով, խոնարհ աղջիկ էր Մարսելան:

Մարսելան ուներ երկարավուն մատներ, ցուցամատներն էլ երկար էին միջնամատներից, բայց դա իրեն չէր խանգարում հաջողությամբ օտագործել միջնամատները, հատկապես, երբ շատ զայրացած էր ինչ-որ մեկի վրա: Եղունգներն էլ կանաչ էր ներկում, բայց միշտ դժգոհ էր իր ընտրած կանաչի երանգից. իրեն պետք էր ֆիկուսի տերևի գույնի կանաչ, որը դժվար էր ճարել այդ հեքիաթային քաղաքում:

Մարսելայի ոտքի մատները մի առանձին պատմություն էին... Նրանք, ինչպես արդեն կարող եք գուշակել ինքներդ, շատ երկար էին... ու ծակում անցնում էին ամեն ինչի միջով, լիներ դա գուլպա, թե ձմեռային կոշիկ: Մարսելան էլ շատ հպարտ էր նրանցով: Ոտի մատը այդպիսին պիտի լինի, բա ոնց, թե չէ ում են պետք հնազանդ, կուչ եկող մատները:

Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս:

Մարսելան սիրում էի իր տանը հյուրեր ընդունել: Երբ իրար գլխի էին հավաքվում բոլոր ջադուներն ու այլ չարքերը, Մարսելան հագնում էրիր սպորտային հագուստը՝ զարդարված շիֆոնե շարֆերով ու տոնածառի վրայից թռցրած զարդերով, մազերը հավաքում էր ուղիղ ճակատի վրա, դնում էր իր տոնական ակնոցները, որոնք ավելի նեղ էին, և ամեն ինչ կարլի էր տեսնել առանց շատ խոնարհվելու, ու անցնում էր հյուրերին զվարճացնելու գործին: Զվարճանքը սկսվում էր անցյալ տարիների թերթեր կարդալով, որը մի իսկական ռիտուալ էր. մեկը ձեռքը տանում էր մակուլատուրայի կույտի մեջ ու պատահաբար հանում որևէ որևէ թերթ, որից հետո սկսվում էրայդ թերթի բարձրաձայն ընթերցանությունը, ընդ որում հավաքվածներից ամեն մեկը հերթով կարդում էր մի տող: Դե հիմա հաշվեք, թե ինչքան ժամանակ է պետք ամբողջ թերթն ընթերցելու համար... Դա էլ հենց զվարճանքի իմաստն էր. երբ ընթերցանությունը վերջապես ավարտվում էր, բոլորն այնպես էին երջանկանում, որ դժվար է բառեր գտնել այդ հրճվանքը նկարագրելու համար, նույնիսկ իմ նման հմուտ հեքիաթացածի համար:
Դրանից հետո բոլորն ուտում էին պանիր ու սունկ և խմում գինի: Հնչում էր փախած երաժշտություն, չգիտեմ, թե որտեղից էր փախել, բայց հավատացնում եմ ձեզ՝ փախած էր:

Եվ գալիս էր ամենահետաքրքիր պահը, երբ բոլոր լուսերը հանգչում էին, վառվում էին հազարավոր մոմեր, որոնք ամենուր էին, անգամ Մարսելայի մազափնջերում: Երաժշտությունը դառնում էր միստիկ... Բոլորը սկսում էին շարժվել տարօրինակ ձևերով, ազատվում իրենց հեքիաթային հագուստներից, քսմսվում իրար և ցույց տալիս իրենց սերն ու նվիրումը միմյանց հանդեպ: Կատարվողը ոչ ոք չէր համարում էրոտիկ, որովհետև այդ ամենը վեր էր սովորական մարմնական տենչանքից և անգամ չէր էլ մոտենում ցանկասիրության սահմաններին. դա միմյանց հանդեպ բարի վերաբերմունքն արտահայտելու, եղբայրական սերը ցույց տալու ամենահեքիաթային ձևն էր:

Իսկ երբ Մարսելան հոգնում էր բոլորից, մտնում էր իր սենյակը, ու աղմուկով փակում դուռը, և հյուրը հասկանում էին՝ տուն գնալու ժամանակն է:

Ես էլ եղա այդ կերուխումերից մեկում. ոչ շուրթս թրջվեց, ոչ փորս կշտացավ, հեքիաթացածի իմ տրիվիալ աչքով էլ ամեն ինչ ընկալեցի որպես շիզոֆրենիկ պորնագրաֆիա:

Այստեղ իմ հեքիաթը մոտեցավ ավարտին:
Երկնքից մի խնձոր ընկավ, մի տանձ ու կես բանան: Մարսելան դրանք եփեց կաթի մեջ ու կերավ:

Հեքիաթս կցուցանե մի պարզ ճշմարտություն.
Երբ դու շատ ես արտառոց , ապա գուցե ոչ թե օրիգինալ ես, այլ ուղղակի խփնված:

[Արամ]

Են որ ասում են lol այ եսի դրա երկար տեսակնա looooooooooool շատ սպանիչ տեղեր կան համել ես 15տարեկանեմ ու կարդացիմ

Ավելացվել է մի վախտ հետո

Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

Իսկ վիդեո կարելիա դնել?

[impression]

Կեցցեն հումորը, ջահելությունն ու խելառությունը, մի քիչ էլ՝ շիզոֆրենիկները

[Guest]

Իսկ մեծերի համար հեքիաէներում պարտադի՞ր ա սեքսուալ օրգիաների նկարագրությւնը Լավը չեր ivy, դժվարությամբ ինձ զսպեցի:
__________________

[Dayana]

Իսկ մեծերի համար հեքիաէներում պարտադի՞ր ա սեքսուալ օրգիաների նկարագրությւնը Լավը չեր ivy, դժվարությամբ ինձ զսպեցի:
__________________

Հայկ ջան էստեղ իմ համար կարևորը էն էր , որ հիմա էլ են մարդիկ էդպիսին , ուղղակի փոխաբերական իմաստով Մնացած մանրամասները մեծերին եմ թոնում , ես ինձ դեռ մեծահասակ չեմ զգում ես դեռ երես առած երեխա եմ

[rostrix]

դզեց

[ivy]

Իսկ մեծերի համար հեքիաէներում պարտադի՞ր ա սեքսուալ օրգիաների նկարագրությւնը

Բացարձակ պարտադիր չի, ո՞վ ասեց, թե պարտադիր է: Ուղղակի իմ հեքիաթն էդպիսին էր:

Շնորհակալություն արձագանքների համար, բայց սա բնավ գեղարվեստական գործի արժեք չունի, կարող էի դնել դատարկացնդաբաննություններում կամ էլ անկապ օրագրում: Ուղղակի որ աչքիս առաջ էր «հեքիաթը», չէի կարող չգրել. ինձ կուտեի, կքրքրեի... Ստիպված գրեցի, որ ինձ չուտեմ:

Վերջին նախադասությունն էլ իմ վերջին միտքն էր տվյալ մարդկանց վերաբերյալ:
Շատ մի խորացեք:

[Բարեկամ]

Կարդացվեց Մարսելլան
Լավ էր, ivy

[KT']

Բացարձակ պարտադիր չի, ո՞վ ասեց, թե պարտադիր է: Ուղղակի իմ հեքիաթն էդպիսին էր:

Շնորհակալություն արձագանքների համար, բայց սա բնավ գեղարվեստական գործի արժեք չունի, կարող էի դնել դատարկացնդաբաննություններում կամ էլ անկապ օրագրում: Ուղղակի որ աչքիս առաջ էր «հեքիաթը», չէի կարող չգրել. ինձ կուտեի, կքրքրեի... Ստիպված գրեցի, որ ինձ չուտեմ:

Վերջին նախադասությունն էլ իմ վերջին միտքն էր տվյալ մարդկանց վերաբերյալ:
Շատ մի խորացեք:

Մարսելան, իմ կարծիքով, շատ սովորական աղանդավոր ա, որին շատ հետաքրքիր մեկնաբանությամբ հանձնել ես մեզ, որպես իսկական հեքիաթային կերպարի..


««Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս»»..

Ավելացվել է 18 րոպե անց
Բարև.. կ՛ներեք կարելի՞ ա մի հարց: Ո՞նց ա ստացվում, որ Մորեխի հարևանի աղջիկը կանաչ գույնի ա, ինչպես հենց ինքը՝ Մորեխը.. Բացի էդ, Մորեխը, ըստ հեքիաթի, երկնագույնա.. Դա էլ քիչ չի, վերնագիրն ել ««Սպիտակ Մորեխ»»..

Խնդրում եմ պատասխանեք

[Lusineh]

Բավական վառ երևակայություն: Ես ուղղակի մի հարց ունեմ Իվային, թե ուքր յամանկ նրան ինչպիսի հեքիաթներեն կարդացել և ով է կարդացել՝ծնողները, թե...
Ինքս հոգեբան եմ, համենայն դեպս ավրտել եմ այդ մասնագիտությամբ նաև մագիստռոսի կոչումով, և կարծումեմ, որ Իվան ծանր մանկություն է անցկացրել, համենայն դեպս ինչ-որ հոգեբանական շեղումներ և սթրեսներ է ստացել, հատկապես սեքսուալ առումով:

Բոլոր դեպքերում, ելի եմ ասում, որ ունի լավ վառ երևակայություն:

[Fansheta]

ընտիր ա, խոսքեր չկան, ես ել ակամայից որոշ մարդկանց հիշեցի. ԱՊՐԵՍ

[Գլոբալ Հայացք]

Սա էլ իմ հեքիաթը
ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, նյարդերից թույլերին խորհուրդ չի տրվում չկարդալ

Մեր սիրելի Օնոն

Լինում է չի լինում, Օնիկ անունով տղա է լինում: Օնիկը ապրում է մենակ, չնայած համակրգիչն էլ իր տան լիիրավ բնակիչ կարելի է համարել, աշխատում է ծրագրավորող, շատ է սիրում իր աշխատանքը և օր ու գիշեր համակարգչի առջև է, նա կանանց էլ է սիրում, շատ, նույնիսկ կասկածում էր, որ պաշտում է, բայց ինչպես տեսնում ենք նրա կողքին ոչ ոք չկա, ու կասկածում եմ, որ կլինի: Օնիկը սիրել է, բայց միշտ անպատասխան, երկու անգամ էլ ընկերուհի է ունեցել, բայց երկար չէր տևում, և մի օր նա որոշեց, որ կանայք իրեն չեն հասկանում՝ ինքը կանանց (ճիշտն ասած, տղաներն էլ նրան չէին հասկանում) ու նա այլևս չէր տխրում, որ իր միակ ընկերը համակարգիչն էր, որի մեջ, ի դեպ, կար հարյուր գիգնոց X: պարտիշն, որը լցված էր, ժամանակին հետաքրքիր, իսկ հիմա զուտ առօրյա դարձաց, պոռնոֆիլմերով ու նկարներով, Օնոն երբեմն նույնիսկ մտածում էր պոռնոբարոն դառնա, բայց վախենում է (իմիջայլոց նկատեցի՞ք, Օնոն օգտագործում է Windows, իհարկե, ոչ լիցենզիոն, EULA-ն երևի այն եզակի բաներից է, որից նա ոչ միայն չի վախենում այլ նաև պայքարում է դրա դեմ՝ խատելով այն), այդ ֆիլմերը վերջինն է, ինչը օգնում է Օնոյին լիցքաթափվել ու քիչ ներվայնանալ այս տեսակ կյանքից, նա մարմնավաճառների ծառայություններից չի օգտվում՝ գաղափարական նկատառումներով: Օնոն սիրում է կարդալ, կարդում է շատ, նույնիսկ ավելի շատ քան կարելի է կարդալ՝ կարդացածը ընկալելու համար, Օնոն նույնիսկ ստեղծագործում էր ժամանակին, բայց հետո ինքն իրեն համոզեց, որ այդ ամենը լսող կամ կարդացող երբեք չի ունենա և թարգեց:

Մի անգամ առավոտյան նա կանգնած էր կանգառում, սպասում էր երթուղայինը, մտքերով էր, նույնիսկ մի քանի հատ համար չէր նկատել ու բաց թողել: Չգիտես որտեղից նրան մոտեցավ մի տատիկ, "բալա ջան մի հիսուն դրամով... աստված քեզ պահի..." կրկնելով հազիվ լսվող ձայնով: Ճիշտն ասած, Օնոն այն մարդկանցից է (ինչպես շատերս), որ նման դեպքերում նախընտրում է լուռ նայել հակառակ կողմ, սպասելով, երբ տատին կգնա, բայց այսօր նա, իր համար էլ անսպասելի, ձեռքը տարավ գրպանը և տվեց տատիկին 200 դրամ, տատին սկսեց "աստված պահի քեզ..." կրկնել, մոտենալով Օնոյի ականջին, հետո շշուկով ասաց, "իրիկունը կգաս տուն քո երազանքը կատարված կլինի", մի այնպիսի ձայնով ասաց, որ ամենաանհավատն էլ կզգար՝ տատին լուրջ էր ասում: Մոտեցավ երթուղայինը Օնոն նստեց: Նոր էր սկսում ուշքի գալ, իհարկե կասկածներ կային, որ տատիկի ասածը բարեմաղթանք էր, բայց դե շատ համոզիչ էր, "Հետաքրքիր է, ո՞ր երազանքը կարող էր կատարվել", մտածեց Օնոն: Մտածելով գնաց հիշողության արխիվը, ու վախով պարզեց, որ "Երազանքներ" բաժնում դատարկ էր և մութ, ոնց որ իր տան կարիդորում, որտեղ արդեն վեց ամիս է ալարում էր լամպը փոխի: Նա վաղուց արդեն չէր մտածել ինչի մասին է երազում, երևի այն ժամանակվանից, երբ գործ գտավ ու բնակարան վարձեց: Վերջին անգամ երազել է այն տարիներին, երբ համալսարանում էր, երեք ընկերներով օր ու գիշեր անց էին կացնում պոնչիկանոցում, անիմաստ զբոսնում այգիներով, ու կատակներ անում անսեքս կյանքի մասին, չնայած այն ժամանակ էլ երազում էր մաքսիմում բանակ չգնալու մասին կամ էլ սեքսի, չէ իհարկե մեկ մեկ էլ երազում էր ժաղովրդավորության, բարու և արդարության տիեզերական հաղթանակի մասին, բայց դե էտ էլ էն պահերին, երբ հիշում էր բանակի ու իր կյանքում սեքսի բացակայության մասին: Օնոն դուրս եկավ "Երազանքներ" բաժնից և մտավ կողքի՝ "Ցանկություններ/Ֆանտազիաներ" բաժինը, ախ թե սա տեսներ նրա մայրիկը, կամ ավելի վատ՝ պոռնոգրաֆիայի դեմ պայքարի ազգային վարչությունը, կարիք չկա երևի պատմել թե ինչ տիպի մտքեր էին այս բաժնում: Օնոն մի քիչ հանգստացավ, ավելին, ուրախացավ, մտածում էր միայն թե տատիկն էլ "Երազանքներ"ում չգտնելով ոչ մի բան, ասյտեղ գա: Սպասումներով լցված նայեց ճանապարհին, արդեն հասել էր գործի: Գործը չէր գնում, մի կերպ օրը գլորում էր, բայց շտապել չէր կարելի, Օնոն կարդացել էր Ջոն Բոյնտոն Պրիստլիի "Ուրիշ տեղը", ու գիտեր, որ եթե ասել են "իրիկունը", ուրեմն վեցից առաջ մտածել էլ չի կարելի տուն գնալու մասին, իսկ ապահովության համար արժե ութի կողմերը նոր տուն գնալ:

Ութին տաս պակաս Օնոն մոտեցավ իր տանը, պատուհանի լույսը վառված էր, սիրտը սկսեց տուրբոշարժիչի արագությամբ խփել, ու նա վազեց աստիճաններով, ոնց էր հայհոյում նրանց ովքեր կես տարի է պիտի վերելակը սարքեն, "նրանք չեն էլ հասկանում, որ իրենց անփութությունը կարող է մարդուն զրկի երազանքից, իրենց նմանների պատճառով է, որ այս երկրում անարդարություն է տիրում", մտածում էր: Ահա և դուռը, վախով ու սպասումներով հանեց բանալին ու փորձեց բացել՝ ներսից էր փակված. չնայած անսովոր է սեփական բնակարանի դուռը տկտկել, բայց խփեց "մեկ", "մեկ, երկ..", ու դուռը բացվեց: "Կարելի՞ է", ասաց Օնոն, ու ինքն էլ զարմացավ, ոչ մեկ չպատասխանեց... բացողին, իհարկե, նա չկարողացավ տարբերել, որովհետև Օնոյի կարիդորոմ ինքդ քեզ կկորցնես, բայց մտավ ներս: Օնոն քայլեց դեպի սենյակ, հյուրը կողքից, նա արդեն համոզվում էր, որ տատին իրեն կին է ուղարկել, բայց, երբ սենյակի բացվող դռնից լույսը ընկավ հյուրի դեմքին Օնոն տեսավ որ անծանոթը դեմք չունի: Վախից ետ թռավ ու նստեց գետնին, իսկ հյուրը մնաց տեղում, կարծես ամեն ինչ նորմալ է: Լույսը արդեն լուսավորում էր նրա ողջ մարմինը, և գետնին նստած Օնոն համոզվում էր, որ այս էակը, միայն հեռվից է նման կնոջ, նա չունի դեմք մատներ, ձեռքերը և ընդհանրապես մարմինը, կարծես պլաստիլինից լինեն, անձև, ասես շրջազգեստով խրտվիլակ: Քանի Օնոն մտածում էր, էակը մտավ սենյակ: Մի քանի րոպեից ողջ կամքը հավաքելով, Օնոն հետևեց նրան, պարզվեց, որ մոր կասկածները, թե Օնոյի սիրտը թույլ է ճիշտ չէին, որովհետև այս երկրորդ տեսարանից հետո, սրտի հետ մի վատ բան պիտի լիներ. Էակը պարկած էր դիվանին՝ մերկ, չնայած այսպիսի մարմնի դեպքում ճիշտ կլինի ասել՝ առանց շրջազգեստի, ամենը ինչ պետք է լինի կնոջ մերկ մարմնի վրա կար բայց ինչպես և մատները մի տեսակ լղոզված: Օնոն նստեց դռան մոտ դրված բազկաթոռին: Երևի մի քանի ժամ նստած մնաց մինչև որոշեց, մոտենալ իր "երազանքին": Շոյեց մարմինը, հաճելի էր, նորից ու նորից... մի խոսքով Օնոն այդ էակի հետ սեքսով զբաղվեց: Համեմատել այդ ակտը նորմալ կնոջ հետ սեքսի հետ, նա չէր կարող, հասկանալի պատճառներով, բայց ավելի հաճելի էր, քան իր ամենօրյա պրոցեդուրաները համակարգչի առջև, ու նա մինչև առավոտ կյանքի էր կոչում "Ցանկություններ/Ֆանտազիաներ" բաժնում եղած լավագույն նախագծերն ու պլաները, արդեն վարժվելով էակի անխոսությանն ու անմասնակից լինելուն:
Անցավ մի ամից, Օնոն արդեն Էակին լրիվ նորմալ էր վերաբերվում, կարծես կյանքից գոհ էր, նրան նույնիսկ սկսեց թվալ, որ նրանք Էակի հետ սովորական ընտանիք են:

Մի շաբաթորյա երեկո, Օնոն որոշեց նրա հետ զբոսնել պուրակում, որովհետև մութ էր ու համ էլ "ինչո՞ւ չէ, ում ինչ գործն է" մտածում էր: Նրանք դուրս եկան փողոց, քայլեցին, բայց բակի ելքի մոտ իրենք էլ չհասկացան որտեղից դուրս եկած մեքենան լուսավորեց նրանց ու անցորդները տեսան այն ինչի տեղում պետք է դեմք լիներ և անձև վերջույթները ու սկսվեցին ճչոցներ, ինչ որ բան շպրտվեց նրանց ուղղությամբ, վախեցած Օնոն Էակի ձեռքից քաշելով վազեց տուն, ու փակվեց: Երկու օր տնից դուրս չէր գալիս, չգիտեր ովքեր են իրեն տեսել, ու ինչ կլինի: Երեքշաբթի պետք էր գնալ աշխատանքի, դուրս եկավ ինչպես միշտ, կարծես ամեն ինչ նորմալ էր, դեպի կանգառ ճանապարհին հանդիպեց հարևաններից մեկին, որը ակնարկ անգամ չարեց կատարվածի մասին, "ուրեմն ամեն ինչ անցած է" մտածեց Օնոն ու հանգստացած գնաց աշխատանքի: Երեկոյան, երբ մոտեցավ տանը, պատուհանի լույսը չկար, նրա սիրտը սկսեց բաբախել նույն արագությամբ ինչ որ մի ամիս առաջ, վազեց վերև, թված, որ աստիճանները շատացել են, ու մինչև յոթերորդ հարկ ճանապարհն էլ մի տարի տևեց, բայց հասավ դռանը, բաց էր: Օնոն վախով մտավ ներս, ջարդված ու շուռ էր տված ամեն ինչ, ինչ կարելի էր, պատերը գրոտված էին հայհոյանքներով, անկողնում մահճակալի վրա գտավ Էակի դին, արյան մեջ կորած, ու տանջամահ արված, երկար չմտածելով Օնոն բացեց պատուհանը, և որոշեց վերջ տալ իր, ժամանակին այնքան լավ բաներ խոստացած, կյանքին: Օնոն նայեց պատուհանից ներքև և վախեցավ, չնայած դեռ չէր որոշել ինչի համար ապրել, բայց մահանալ չէր ուզում: Փակեց պատուհանը: Օնոն հիշեց, որ տարիներ առաջ, երբ նա սիրում էր դետեկտիվներ կարդալ, իր տնից մի երեքհարյուր մետրի վրա մի տեղ էր նկատել, որը իդեալական էր դիակ թաղելու համար: Նա հիշեց այդ տեղը, Էակի դին դրեց սև պոլիէթիլենէ տոպրակի մեջ և գիշերով տարավ թաղեց: Հաջորդ օրը մաքրեց պատերը հայհոյանքներից, փոխեց կողպեքը: Գործի տեղում մեկը համաձայնվեց վաճառել Օնոյի բնակարանը: Երկու շաբաթից Օնոն վերցրեց համակարգիչը, էլի մի քանի պետքական իր և տեղափոխվեց ուրիշ թաղամաս: Նա մինչև այսօր էլ ապրում է այդտեղ իր համակարգչի հետ, և ի սրտէ երազում է մեծացնել կոշտ սկավառակի չափը:

[Գլոբալ Հայացք]

Քանի որ ոչ մեկ չի արտահայտվում, ես ասեմ

Հարգելի Գլոբալ, ձեր աշատանքը ընդհանուր առմամբ հավանեցի, սակայն պետք է նշեմ առկա ուղղագրական սխալները և թեմայի անարխիստաանիմաստ բնույթը չի համոզում, որ սա լավ աշխատանք է (մեկ էլ էս խի snareը չի լսվում (ուշադրություն չդարձնել ) ): Օրինակ քսանչորսերորդ տողի երկրորդ բառում դուք 'տ'-ի փոխարեն օգտագործել եք 'դ', իչը ամբողջապես փոխում է իմ վերաբերմունքը ձեր աշխատանքին:

Ձեր նեոմոդեռնիստաֆանտաստիկ գրելաոճը (եթե թույլ տաք) և գուցե նաև արդիական, բայց չհուզող թեման անհետաքրքիր են դարձնում վերոգրյալ աշխատանքը երիտասարդության լայն շրջանակներին՝ բերելով այս աշխատանքի նկատմամբ անհետաքրքրության, որը և մենք հնարավորություն ունենք գրանցելու QED (quod erat demonstrandum):

Ձեր այս բառաշարքը (թույլ եք տալիս չէ՞), ոչ այլ ինչ է քան fabula faltiva insignificativus, ինչը բերում է ininterpretatio վիճակի, իսկ դա, ինչպես հասկանում ենք, լավ չի:

չնայած որ nemo iudex in sua causa
բայց դե quidquid Latine dictum sit altum videtur:

[hippy w.s]

Հա մեր գյուղում էլ ըտենց տատի կա,
200 դրամով (чисто символически) ընենց հրաշքներա ծախում
“բաաաաարրրրեեեեվվ աաաաշշխխաաարհ” սորտը ամենահզորնա
աչքիս թեմայից դուրս եմ (ոչինչ ես “էմո” եմ ինձ կարելիա
դզեց, ցնցեց, մցրեց, լցրեց, խմեց վրից էլ քաշեց (տատին պլաստիկ օպերացիա էր արել)

Ցիվիլ>>
Կարծում եմ, մէր` անբավարարվածներիս (ոչինչ ես “էմո” եմ ինձ կարելիա ), երազանքների գերակշռող մասի թեմատիկան մոտավորապես նույննա:

[Heqim]

Առաջարկում եմ գրել հեքիաթներ մեծահասակների համար ու տեղադրել էստեղ:

Առաջինն էլ գրում եմ իմ հեքիաթը:

Խոնարհ Մարսելան

Մինչև 18 տարեկան անձանց խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Գերմանական մի հեքիաթային քաղաքում կար չկար մի աղջիկ կար, անունը՝ Մարսելա: Նրա տարիքը միայն իր ծնողները գիտեին, մեկ էլ ես, որովհետև որպես հեքիաթասած պարտավոր եմ ամեն ինչ իմանալ ու պատմել ձեզ: Մարսելան երեսուն տարեկան էր, սակայն ինչպես բոլոր էլֆերը, տրոլերը ու այլ հեքաթային գազանեղենը, մեր Մարսելայի տարիքը դժվար էր հասկանալ: Ինքն էլ ոչ այն է էլֆ էր, ոչ այն է՝ տրոլ, և ոչ էլ անգամ գոբլին, բայց հաստատ այդ ախպերությունից էր:

Մարսելան մի տեսակ երկարոտ էր, և իր ամեն ինչն էլ երկար ու ձիգ էր:
Նա ուներ շատ երկար մազեր, որոնք ներկում էր տարբեր գույների՝ ըստ շաբաթվա օրերի. ամեն օրն ուներ իր գույնը: Իմ սիրած գույնը մուգ կարմիրն է, իսկ քուրիկս սիրում է վարդագույնը, մեր հարևանի տղայի խելքն էլ գնում է կապույտի համար, բայց դա կապ չունի այս հեքիաթի հետ:

Մարսելան ուներ բարակ, երկար քիթ, որի վրա դնում էր մի հնաոճ ակնոց, և միշտ նայում էր կամ ակնոցի վերևից կամ տակից, բայց ավելի շատ նախընտրում էր վերևից նայել ու մի բան տեսնելու համար ստիպված էր գլուխը լավ խոնարհել. ակնոցը խանգարում էր: Մի խոսքով, խոնարհ աղջիկ էր Մարսելան:

Մարսելան ուներ երկարավուն մատներ, ցուցամատներն էլ երկար էին միջնամատներից, բայց դա իրեն չէր խանգարում հաջողությամբ օտագործել միջնամատները, հատկապես, երբ շատ զայրացած էր ինչ-որ մեկի վրա: Եղունգներն էլ կանաչ էր ներկում, բայց միշտ դժգոհ էր իր ընտրած կանաչի երանգից. իրեն պետք էր ֆիկուսի տերևի գույնի կանաչ, որը դժվար էր ճարել այդ հեքիաթային քաղաքում:

Մարսելայի ոտքի մատները մի առանձին պատմություն էին... Նրանք, ինչպես արդեն կարող եք գուշակել ինքներդ, շատ երկար էին... ու ծակում անցնում էին ամեն ինչի միջով, լիներ դա գուլպա, թե ձմեռային կոշիկ: Մարսելան էլ շատ հպարտ էր նրանցով: Ոտի մատը այդպիսին պիտի լինի, բա ոնց, թե չէ ում են պետք հնազանդ, կուչ եկող մատները:

Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս:

Մարսելան սիրում էի իր տանը հյուրեր ընդունել: Երբ իրար գլխի էին հավաքվում բոլոր ջադուներն ու այլ չարքերը, Մարսելան հագնում էրիր սպորտային հագուստը՝ զարդարված շիֆոնե շարֆերով ու տոնածառի վրայից թռցրած զարդերով, մազերը հավաքում էր ուղիղ ճակատի վրա, դնում էր իր տոնական ակնոցները, որոնք ավելի նեղ էին, և ամեն ինչ կարլի էր տեսնել առանց շատ խոնարհվելու, ու անցնում էր հյուրերին զվարճացնելու գործին: Զվարճանքը սկսվում էր անցյալ տարիների թերթեր կարդալով, որը մի իսկական ռիտուալ էր. մեկը ձեռքը տանում էր մակուլատուրայի կույտի մեջ ու պատահաբար հանում որևէ որևէ թերթ, որից հետո սկսվում էրայդ թերթի բարձրաձայն ընթերցանությունը, ընդ որում հավաքվածներից ամեն մեկը հերթով կարդում էր մի տող: Դե հիմա հաշվեք, թե ինչքան ժամանակ է պետք ամբողջ թերթն ընթերցելու համար... Դա էլ հենց զվարճանքի իմաստն էր. երբ ընթերցանությունը վերջապես ավարտվում էր, բոլորն այնպես էին երջանկանում, որ դժվար է բառեր գտնել այդ հրճվանքը նկարագրելու համար, նույնիսկ իմ նման հմուտ հեքիաթացածի համար:
Դրանից հետո բոլորն ուտում էին պանիր ու սունկ և խմում գինի: Հնչում էր փախած երաժշտություն, չգիտեմ, թե որտեղից էր փախել, բայց հավատացնում եմ ձեզ՝ փախած էր:

Եվ գալիս էր ամենահետաքրքիր պահը, երբ բոլոր լուսերը հանգչում էին, վառվում էին հազարավոր մոմեր, որոնք ամենուր էին, անգամ Մարսելայի մազափնջերում: Երաժշտությունը դառնում էր միստիկ... Բոլորը սկսում էին շարժվել տարօրինակ ձևերով, ազատվում իրենց հեքիաթային հագուստներից, քսմսվում իրար և ցույց տալիս իրենց սերն ու նվիրումը միմյանց հանդեպ: Կատարվողը ոչ ոք չէր համարում էրոտիկ, որովհետև այդ ամենը վեր էր սովորական մարմնական տենչանքից և անգամ չէր էլ մոտենում ցանկասիրության սահմաններին. դա միմյանց հանդեպ բարի վերաբերմունքն արտահայտելու, եղբայրական սերը ցույց տալու ամենահեքիաթային ձևն էր:

Իսկ երբ Մարսելան հոգնում էր բոլորից, մտնում էր իր սենյակը, ու աղմուկով փակում դուռը, և հյուրը հասկանում էին՝ տուն գնալու ժամանակն է:

Ես էլ եղա այդ կերուխումերից մեկում. ոչ շուրթս թրջվեց, ոչ փորս կշտացավ, հեքիաթացածի իմ տրիվիալ աչքով էլ ամեն ինչ ընկալեցի որպես շիզոֆրենիկ պորնագրաֆիա:

Այստեղ իմ հեքիաթը մոտեցավ ավարտին:
Երկնքից մի խնձոր ընկավ, մի տանձ ու կես բանան: Մարսելան դրանք եփեց կաթի մեջ ու կերավ:

Հեքիաթս կցուցանե մի պարզ ճշմարտություն.
Երբ դու շատ ես արտառոց , ապա գուցե ոչ թե օրիգինալ ես, այլ ուղղակի խփնված: