Մի շատ ծանոթ ձայն լսեցի. «Տար կորցրու դրան: Էս երկրից դուրս տար, մորթի՛ ու խնձորի ծառի տակ թաղի՛: Ըտենցներին մորթել, վերացնել ա պետք»:
Առանց երկար-բարակ մտածելու գնացի Հայաստանի մեր այգին, մոտեցա խնձորի ծառին ու կանգ առա: Ախր էդ ծառը մի երկու տարի առաջ էին տնկել, դրա տակ ինչու՞ են ուզում մարդ թաղել: Մինչ մտածում էի, ձայնը նորից լսվեց. «Դրան վերացնել ա պետք: Մորթի՛ ու թաղի՛ խնձորի ծառի տակ»:
Հանկարծ երկու հոգի ձեռքերս բռնեցին ու ոլորեցին: Ես նրանց չտեսա, իսկ այն ձայնի տերը հայտնվեց դիմացս: Նրան շատ լավ էի ճանաչում. կողքին էլ մեր հարևանն էր կանգնած: Ծանոթ ձայնը դիմեց հարևանին. «Խղճալ-մղճալ չկա: Մորթում ես ու թաղում ես»:
Ձեռքերս բռնած ինձ տարան մեր այգու մյուս կողմը: Մի անծանոթ մարդ փոս էր փորում տանձի ծառի տակ: Առաջ էդտեղ սեղան ու նստարաններ կային... պապս էր սարքել նախքան ԱՄՆ գնալը: Հիմա դրանց տեղը փոս էր փորվում: Շատ չանցած ինձ հրեցին էդ փոսի մեջ: Շրջվեցի մեջքիս վրա ու սկսեցի գոռալով ասել, որ ես ոչ մի վատ բան չեմ արել, մեղավոր չեմ, բայց կարծես նրանց ականջները քարացել էին ու ոչինչ չէին լսում:
-Դուք իրավունք չունեք ինձ թաղելու: Ես...
Մի բահ հող լցրեցին երեսիս: Ահագին բերանիս մեջ լցվեց: Սկսեցի անհույս լացել: Փորձում էի աչքերս հողից մաքրել, բայց էլի լցրեցին:
Քիչ անց խեղդվելուց տեղիցս վեր թռա: Սենյակում մութ էր:
-Ինձ թաղեցին տանձի ծառի տակ,- հուսալքված ասացի ես: Քույրս ապշած ինձ էր նայում:
-Տար Ռուսաստան, մորթի՛ ու թաղի՛ խնձորի ծառի տակ: Լսո՞ւմ ես ինչ եմ ասում,- պատուհանիս տակ լսվեց նույն չարաբաստիկ ձայնը: Մի պահ քարացա...
-Հա՛, ապեր, երևի ըտենց էլ անեմ: Բայց ախր հետո էլ հետ չեմ կարա գնամ, ռոզիսկ կտան... ստեղ էլ ապրելու տեղ չի,- պատասխանեց մեր հարևանը:
Մի քանի վայրկյան տևաց մինչև հասկացա, թե ինչն ինչոց էր: Ինձ շատ ծանոթ ձայնը խորհուրդ էր տալիս մեր հարևանին, որ իր աղջկանից ազատվի: Բանն այն է, որ նրա աղջիկը մտավոր հետամնաց է, մի քիչ էլ հոգեկանն է խանգարված: Ծնողները հիվանդության նպաստից չեն ուզում զրկվեն, ուստի համապատասխան հաստատություն չեն տանում աղջկան: Չնայած էդ աղջկա արկածներն արդեն ծնողների կոկորդն են հասել: Ծանոթ ձայնը հորը խրատում էր, թե ինչը ոնց պիտի անի, իսկ նա կուլ էր տալիս նրա ասածները:
Մի՞թե էդ խեղճ արարածներն ապրելու իրավունք չունեն: Հետո ի՞նչ, որ նրանք չեն հասկանում, թե ինչ են անում: Ուրեմն նրանց վերացնել է պետք, հա՞:
Արդեն պատկերացնում եմ էդ աղջկա վիճակը: Իրեն թաղում են, ինքն էլ չգիտի որ մեղքի համար: Ահավոր է...
Վեր կացա գնացի խոհանոց, սառնարանից սառը հյութ հանեցի ու կանգնեցի առանց դուռը փակելու:
Պատկերացնում էի, թե ոնց են թաղելու խնձորի ծառի տակ...
Էջանիշներ