Անկապ օրագիր

[Chuk]

Փողոցով քայլելիս նկատեցի, թե ինչքան միատիպ են մարդիկ: Բոլորի գլխի ուղղությունը, հայացքների ուղղությունը, քայլքի դանդաղեցումը... Ես էլ նայեցի: Մազերը հարդարված էին ամենայն խնամքով, բայց ինչ-որ գռեհիկ, թեև գեղեցիկ գռեհիկ սանրվածքով: Ակնոցները յուրատիպ շրջանակի պատճառով անմիջապես աչք էին զարնում: Շապիկն ամբողջովին չէր կարողացել ծածկել խիստ փարթամ կրծքերը, այդպես էր գծագրված: Աջ կրծքին լատինատառ դաջված էր "Love" բառը: Շրջազգեստը բաց էին թողել կարճ ոտքերն ամբողջ երկարությամբ և հրաշալի ընդգծել էին նրա հետնամասը: Ամառվա շոգին հագած սապոգները լրացուցիչ անգամ հուշում էին նրա մասնգիտությունը, իսկ հաստ թևին դաջված սրտի և ծաղկի նկարը թեև որևէ առնչություն չուներ արվեստի հետ, բայց մեծ ուշադրություն էր գրավում... Դիմահարդարման նյութերը ընդգծում էին նրա դեմքի բոլոր առանձնահատկությունները...

Մի քանի քայլ այն կողմով անցնում էր մի նուրբ աղջնակ: Ֆրանսիական հրաշալի, բայց համեստ ամառային հագուստով, քայլելու համար խիստ հարմարավետ կոշիկներով: Համեստ սանրվածքը լրացուցիչ թարմություն ու հմայք էր տալիս գեղեցիկ, նուրբ դեմքին, որի վրա ոչ մի ավելորդ ներկ չկար: Ձեռքին բռնած ոլորած թղթերը հուշեցին, որ նկարչուհի է... կամ էլ գուցե ճարտարապետ: Նրան գամված հայացք չկար, միայն ես էի նայում:

Առաջինը զգացվում էր, որ գոհ է կյանքից, երջանիկ: Նրան դուր էր գալիս իրեն սևեռված բազմաթիվ հայացքները, ուշադրություն կենտրոնում լինելը:

Երկրորդն էլ էր զգացվում, որ գոհ է կյանքից, երջանիկ: Նրան դուր էր գալիս, որ իրեն այդքան չտես աչքեր չեն նայում, որ ինքը հանգիստ կարող է գնալ իր ճանապարհը:

Լավ է, երևի, ամեն դեպքում, որ կյանքը միագույն չէ: Լավ է, որ մարդիկ միատիպ չեն ու կա կոնտրաստ: Լավ է, որ մեզ շրջապատող աշխարհը պարունակում է ողջ ներկապնակը:

Մի պահ խոնարհ հայացքը բարձրացրեց ու գցեց վրաս, երևի զգալով որ իրեն եմ նայում: Ժպտացի... հնարավորինս մեղմ ու ուշադրություն չգրավող տարբերակով: Շիկնեց ու գնաց առաջ: Ես էլ գնացի առաջ էլ ետ չնայելով, որ հանկարծ հայացքս չընկնի առաջինին: Թող նրան այն մյուսները նայեն, ում համար կյանքը միագույն է:

[Janita Hero]

Անհարկի մի անհանգստացիր, որ մարդիկ չեն հետաքրքրվում քեզանով
Դու կդառնաս 20 տարեկան ու մեկ էլ մի օր /կամ էլ ամեն օր..../ կհանդիպես բարեկամներիդ կամ ընկերներիդ կամ դասարանցիներիդ, կամ հարևաններիդ..... ու կհարցնեն,- «բա ընկեր/ընկերուհի չունե՞ս»: Եվ անկախ պատասխանիդ ելքից, մեկ է կշարունակեն, եթե այո, ապա «հա՞, բա ո՞վ ա որ»……… եթե ոչ՝ «բա ինչի՞ չունես»……
Ու եթե հանկարծ ընկեր/ընկերուհի ունես մի որոշ ժամանակ նույն զանգվածի տարրերին հանդիպելիս կստանաս նույն տրամաբանությամբ հարցեր, օրինակ,- «ո՞նց ա ընկերդ/ուհիդ դեռ նշանված չե՞ք, բա ինչի՞ նշանված չեք, բա ինչի՞ չեք ամուսնանում………» և այլն…
Ահա դու քայլում ես ու քո մատնեմատներից մեկն արդեն օղակված է, ու դու երջանկանում ես, որ ահա էլ հարցակույտ չի թափվի գլխիդ ու մեկ էլ.........«Վայ բարև՜՜, լսել եմ ամուսնացել ես, բա երբ ես երեխա ունենալու, բա ինչի չես ուզում ունենալ……»:
Մի գանգրահեր 4 տարեկանին մոր հրեշտակ բալիկիդ հետ պտտվում ես այգում երջանիկ ու մեկ էլ, - «լսի էս ի՜նչ համով բալիկ ունես»: Դու ժպտում ես մեղմ ու միգուցե մտովի շնորհակալություն հայտնում Աստծուն, որ նախադասությունը հարցով չսկսվեց… Սակայն երջանկությունն այդ պահին ուղղակի չքվում է հարցը հնչելուն պես,- «Բա ինչի՞ երկրորդը չես ունենում»
Ա՜՜՜՜՜՜՜՜

Մարդիկ հանգիստ թողեք իրար, ում ինչ գործն է՝ երբ, ինչ, ինչի համար, ինչու… կյանք ա, ի վերջո բոլորս էլ տարբեր ճանապարհներով , բայց անխախտ կյանքի օրինաչափություններին տուրք ենք տալիս……

Հ.Գ.
«Բա ե՞րբ ես մեռնելու, ե՞րբ ա թաղումդ, բա խի՞ տենց ուշ» LOL

[Srtik]

Մի անգամ պարապունքի էի գնում մաթեմի քննությունից մի օր առաջ: Երեկոյան ժամը 6-ին պիտի սկսեինք, ուստի 4:30 տանից հանգիստ դուրս եկա՝ հաշվի առնելով, որ այդ ժամերին ավտոբուսները շատ դանդաղ են ընթանում ու թրաֆիք է լինում: Համարյա թե հասնում էի կանգառ, էն էլ լույսը կարմիրի փոխվեց ու չհասցրեցի փողոցն անցնեմ: Ավտոբուսն էլ գնաց: Տխուր-տրտում, մի քիչ էլ ջղայնացած, որ դանդաղ էի քայլել, արևի տակ ունքերս կիտած կանգնեցի սպասելու մյուս ավտոբուսին: Չգիտեմ մտքերով ուր էի հասել, հանկարծ լսեցի մի պապիկ հարցնում է. «Աղջիկ ջան, հա՞յ ես»: Շփոթված ասացի` հա: Ապա նա շարունակեց. «Երևի գիրք կարդալ սիրում ես, ա՛յ տես, ինչ փոքր գիրք ա, համոզված եմ, որ մի շնչով կկարդաս: Քեզ շատ կօգնի, խնդրեմ, վերցրո՛ւ»: Միանգամից հասկացա, որ Եհովայի վկաներից է: Էնքան էլ բարեհամբույր ծերուկ էր, որ չգիտեմ ինչու սկսեցի խղճալ նրան: Տեսնես իրեն դո՞ւր էր գալիս արևի տակ այդ գրքույկները բաժանել: Սովորաբար, որ դասի գնալուց հանդիպում եմ Եհովայի վկաներին ու իրենց փրկող գրքույկներն են առաջարկում, ավելի ճիշտ՝ խնդրում, որ վերցնեմ, լուռ վերցնում եմ ու գցում ճանապարհին հանդիպող առաջին իսկ աղբարկղի մեջ: Բայց այս անգամ խիստ հայացքով ասացի` ես կարդալ չգիտեմ:
-Անգլերեն տարբերակն էլ ունենք, սպասիր դա տամ.- Երևի մտածեց, թե հայերեն գրել, կարդալ չգիտեմ: Ինչևիցե, տրամադրություն չունեի խոսելու:
Բարեբախտաբար ավտոբուսն եկավ, քարտս ցույց տվեցի վարորդին, գլխով արեց ու անցա առաջ: Ընդամենը մի տեղ կար ազատ, նստեցի: Կողքիս կինը սպիտակամորթ էր, հավանաբար ամերիկացի: Նա ձեռքը դրել էր ճակատին ու հենվել պատուհանին: Հանկարծ սկսեց խոսել( անգլերեն).
-Նոր այնտեղ էի նստել, գլխացավ առաջացավ մոտս: Էդ մարդը, - ցույց տվեց իմ աջ կողմի նստատեղի առջևում նստած սևամորթին,- իր բացասական էներգիան փոխանցեց ինձ: Երևի դրանից էլ գլուխս սկսեց ցավալ: Անհեթեթություն է ավտոբուսով տեղ գնալը:
Զարմացած շրջվեցի նրա կողմը՝ գլխի չընկնելով, որ իմ հետ է խոսում... Հետո հարցրեց, թե կարո՞ղ է հայ եմ: Ասացի՝ այո, չհասկանալով, թե իմ հայ լինելն ինչ կապ ուներ էդ մոմենտին: Հետո սկսեց իր կյանքի պատմությունը, իսկ ես, որ մինչ այդ պատրաստվում էի գիրքս հանել պայուսակիս միջից, սկսեցի նրան լսել:
-Իմ հայրն էլ է հայ, - սկսեց նա:
-Իսկապե՞ս,- չգիտեմ ինչու ուրախացա ես:
-Այո, ես նրա մոտից եմ գալիս: Այսօր երկրորդ անգամ էի տեսնում նրան: Երևի էլի կտեսնվենք: Պատկերացնո՞ւմ ես, 43 տարի չգիտեի, թե ով է հայրս: Մայրս ինձ երբեք չի պատմել նրա մասին: Նույնիսկ չգիտեի, որ կիսով հայ եմ: Տարօրինակ է...
Նա չէր սպասում, որ ես ինչ-որ բան ասեմ. հանգիստ շարունակում էր իր պատմությունը.
-13 տարեկանից սկսել եմ աշխատել: Գիտե՞ս ինչքան եմ տանջվել: Ես մանկություն չեմ ունեցել... միանգամից մեծացել եմ ու կիսել միայնակ մորս հոգսերը: Հիմա էլ հայրս հայտնվում է ու ասում, որ իր դուստրն եմ...
-Նա ինչպե՞ս ձեզ գտավ,- հետաքրքրվեցի ես:
- Մի ամիս արաջ 2 պաշտոնական հագնված մարդիկ եկան ու ինձ հաղորդեցին այդ լուրը: Ասացին, որ նա ուզում է տեսնել ինձ: 92 տարեկան է: Շատ հարուստ, շատ... Բարեկամներս ծիծաղում էին վրաս՝ ասելով, թե բախտավոր եմ ու զուտ փողի համար էլ կարելի է հանդիպել այդ մարդուն... ինչի՞ս են պետք նրա փողերը: Չէ, չեմ ասում, որ փողի կարիք չունեմ... հիմա ինձ համար շատ վատ ժամանակաշրջան է: Ես ու ամուսնինս բաժանվում ենք, ահագին փող պիտի տամ նրան, ինչը ես չունեմ, սակայն այսինչ-այսինչն ինձ օգնում է... գուցե բախտը կժպտա ինձ ու ամեն ինչ լավ կլինի: Երևի հիմա մտածում ես, թե այս կինը գիժ է: Բախտը նրան արդեն ժպտացել է, հարուստ հայր ունի, իսկ նա դեռ բախտի ժպտալուն է սպասում... Է՜հ, ողջ կյանքում երազել եմ հայր ունենալ... իսկ ես գիտե՞ս նրան ինչ ասացի, երբ առաջին անգամ հանդիպեցինք:
Սպասում էր, որ մի բան ասեմ, իսկ ես հարցական հայացքով նայեցի իրեն: Նա շարունակեց.
-Ասացի, որ ամբողջ կյանքիս ընթացքում սպասում էի այդ օրվան, որ ասեմ ես մանկություն չեմ ունեցել: Հայրս խլել է իմ մանկությունը...
Հետո սկսեց խորանալ ու առանց դադարի պատմել տարբեր մանրամասնություններ: Ես կարծես թե չէի լսում... Համ արդեն հետարքիր չէր, համ էլ ավտոբուսի մեջ աղմուկ բարձրացավ ու չէր լսվում նրա ձայնը, շատ ցածր էր խոսում: Ինքս ինձ հարց էի տալիս, թե ինչու հանկարծ որոշեց հենց ինձ պատմել այդ ամենը: Առաջին անգամ էր նման բան պատահում: Սովորաբար ինձ են հարցեր տալիս ու իմ կյանքով հետաքրքրվում ու չնայած ես չեմ հարցնում նրանց իրենց մասին, դա չի խանգարում, որ շարունակեն հարցաքննությունը: Իսկ ահա այս կինը բաց է անում իր սիրտը, առանց իմանալու, թե կողքի նստողն ով է: Հանկարծ բարձր տոնով հարցրեց.
-Իսկ գիտե՞ս ով է նա:
Ուսերս թափ տվեցի: Ի՞նչ իմանայի:
- Քրք Քրքորյանը:
-Ի՞նչ: Չի կարող պատահի,- զարմացա ես:
Ահավոր անսպասելի էր լսել Քրքորյանի անունը: Միանգամից մտածեցի, որ էդ կինն իսկապես հորինում էր ամեն ինչ:
-Այո, այո, հենց ինքը... ես այդ միլիոնատերի աղջիկն եմ... այսօր նրան երկրորդ անգամ էի տեսնում: Ռեստորանում միայնակ նստած էինք: Նա շատ բարի էր, միայն ժպտում էր: Ես կարոտ էի հայրական այդ ժպիտին... Ուզում է ինձ օգնել: Բանն այն է, որ նրա 2 երեխաներն իրենը չեն: Կնոջ երեխաներն են: Ես դա այսօր իմացա... այդ պատճառով էլ նա ուզում է ինձ օգնել: Փաստորեն, դուրս է գալիս, որ նրա միակ երեխան ես եմ: Մի երկու շաբաթ առաջ ինձ նրա մարդկանցից մեկը զանգեց ու ասաց, որ նա իր ընկերություններից մեկն ինձ է նվիրում: Ուզում է, որ ես տնօրինեմ այն: Ես, իհարկե, հրաժարվեցի, բայց դրանից մի 2 օր հետո ինձ նորից զանգեցին ու այն ընկերության վեբէջը տվեցին... Երբ բացեցի այն, ի՞նչ ես կարծում, ի՞նչ տեսա: Այնտեղ իմ անունն էր գրված. այդ ընկերության տնօրենը հիմա ես եմ: Չես պատկերացնի, թե ինչ զգացի այդ պահին: Նույնիսկ հիմա նկարագրել չեմ կարող: Դա մի յուրահատուկ զգացմունք էր: Ես երջանիկ էի... ոչ թե ֆիրման ստանալու համար էի ուրախացել, այլ զգում էի, որ մենակ չեմ աշխարհում: Վերջապես զգում էի, որ այդ ամենն անում է մի հարազատ մարդ` իմ հայրը...
Հետո նա մի հոգոց հանեց, իսկ ես դեռ չէի հավատում, որ դա իրականություն է: Մտածում էի` հայ տեսավ, սկսեց հեքիաթ հորինել: Հետո իր պայուսակը բացեց, ահագին թղթեր ու դոկումենտներ կային...
-Այդ ընկերությանն է: Տվել են, որ ծանոթանամ: Ինչքան ասացի ես չեմ կարող, ասացին, որ կսովորեցնեն.: Ես շատ բան չեմ ուզում... կսովորեմ ու միայն իմ աշխատանքին հասնելիք գումարը կվերցնեմ... ինձ պետք չի ոչինչ: Իմ հորը գտնելն էլ հարստություն է ինձ համար: Պատկերացնո՞ւմ ես, նա ինձ չէր մոռացել: Նա ինձ հիշեց ու նույնիսկ գտավ... չնայած, չգիտեմ արդյո՞ք նրան ներել եմ իմ մանկությունը խլելու համար, թե՞ ոչ:
Անկախ ինձանից ժպտացի, իսկ նա գլուխը կախեց.
- Լիմուզինով ինձ տարան օդանավակայան, ինքնաթիր նստեցրին և ասացին իրենց մարդիկ այստեղ կդիմավորեն ինձ նույն ձևով ու տուն կտանեն, բայց ես խնդրեցի, որ դա չանեն, ոչ թե նեղություն չտալու համար, դա նեղություն չի իրենց համար, այլ ուղղակի չեմ ուզում հրաժարվել իմ կյանքի ձևից: Ես պատրաստ չեմ լքելու այն, ինչպես նա լքեց իր...
Նա կանգ առավ, հետո շարունակեց.
- Գլխացավս անցավ... մարդիկ տարբեր են...ասում եմ, չէ՞, այն տղան իր բացասական էներգիան ամբողջովին հաղորդեց ինձ: Դրա համար էի տեղս փոխել: Հետո դու եկար, մտածեցի քո էներգիան էլ վրաս կգա, բայց չէ... շատ հաճելի էր զրուցել... ցավոք ես պիտի իջնեմ...հաջողություն:
-Մնաք բարով, - ասացի ես՝ նստելով նրա տեղը:
40 րոպե էր անցել, դեռ կես ժամ էլ կար համալսարան հասնելուն: Գիրքս հանեցի, որ կարդամ, բայց չկարողացա: Էդ կնոջ էներգիան փոխանցվել էր ինձ...

[Երկնային]

Մեկին սպասում էի, պայմանավորվել էինք հանդիպել, բայց ուշանում էր… նստել էի նստարանին ու ուշադիր զննում էի մարդկանց. ամեն մեկը մի տեղ շտապում էր… մի քանի հոգու հայացք բռնեցի, բայց էնպես անկենդան էին, առանց փայլի ու մելանխոլիկ…

Մի պահ աչքս սառել էր մի աղջկա գազարագույն շրջազգեստի վրա, երբ զգացի` ձեռքիս մեկը դիպչեց… Վախեցած շրջվեցի, կողքս մարդ չկար, մեկ էլ նկատեմ մի մանչուկ դիմացս կանգնած ուշադիր զննում է իր կանաչամոխրագույն փայլփլուն աչուկներով… մի քիչ առաջ թեքվեցի, որ աչուկների փայլը տեսնեմ…
Նայեց ինձ ու, մոտենալով, շշուկով ասաց. «Էլ չլացես, հա՞»… Մի պահ ուզում էի ասել` չեմ լացում, փոխարենը ժպտացի…

Մեկ էլ տեսնեմ մայրը խելագարի պես մոտ վազեց, երեխային ձեռքից բռնեց… երևի ուզում էր բարկանալ, որ այդքան առաջ էր վազել, երբ տեսավ դեմքիս սառած ժպիտը… մենք էլ դեռ իրար էինք նայում… Միայն քնքուշ ասեց.
- Հաջող արա քույրիկին…
Նայեց դեմքիս, ու չարաճճի ասեց.
- Հետո էլի կգամ, կխաղանք…
- Հա…

Ու թաթիկով արեց, մամայի ձեռքից բռնած սկսեց թռչկոտելով քայլել… երկար նայում էի, երբ հեռախոսս զանգեց. ուշացողի մոտ շտապ գործեր էին առաջացել, խնդրեց, որ չսպասեմ իրեն… Ասեցի` լավ…

Դեռ մի տաս րոպե էլ նստեցի. ժպտում էի… Մի տատիկ ժպիտս բռնեց, ինքն էլ ժպտաց, մի երիտասարդ աչքով տվեց , մնացածը դեռ շտապում էին, ինչների՞ն էր պետք նկատել, որ ինչ-որ մեկը ժպտում է…

Իսկ ես էնքան ուրախ էի, որ մի զույգ փայլփլուն աչուկներ հայտնվեցին` հիշեցնելու, որ հրաշքներ լինում են… էլ չեմ մոռանա…

[Janita Hero]

Շատ ունիկալ օր է այսօր
ՏԵՍԵՔ՝
նոր օր է (շաբաթվա),
նոր ամիս է (Սեպտեմբեր),
նոր եղանակ է (Աշուն),
և նոր ուսումնական տարվա առաջին օր

հետաքրքիր է, քիչ են լինում այսպիսի օրեր
Առիթ է ուրախ լինելու ու ժպտալու

[Աբելյան]

Ինչ էլ սեպտեմբերի 1 էր... Ժամիս ապակին խազվեց: 3 օր էլ չկար կապում էի:
Առաջին իսկ օրվանից ուշացա կես ժամով, առաջին քառասունը բաց թողեցի: Երկրորդ քառասունին նստող չկար, ես էլ չնստա: Երկրորդ դասի առաջին քառասունին նստեցի, ասեցի քնեմ (գիշերվա 2 անց կեսին էի քնել): Տեսա քունս չի տանում, երկրորդ քառասունին չնստեցի: Երրորդ դասին էլ ուշանում էինք, մինչև եկանք, դասախոսը մտել էր լսարան, տեսել էր մարդ չկա, գնացել էր: Էտի էլ չնստեցի: Մի խոսքով, 6 հատ քառասունից մենակ մեկին եմ նստել: Բայց ոնց հավես չկա... Ոնց հավես չկա...

[Janita Hero]

Ինչ էլ սեպտեմբերի 1 էր... Ժամիս ապակին խազվեց: 3 օր էլ չկար կապում էի:
Առաջին իսկ օրվանից ուշացա կես ժամով, առաջին քառասունը բաց թողեցի: Երկրորդ քառասունին նստող չկար, ես էլ չնստա: Երկրորդ դասի առաջին քառասունին նստեցի, ասեցի քնեմ (գիշերվա 2 անց կեսին էի քնել): Տեսա քունս չի տանում, երկրորդ քառասունին չնստեցի: Երրորդ դասին էլ ուշանում էինք, մինչև եկանք, դասախոսը մտել էր լսարան, տեսել էր մարդ չկա, գնացել էր: Էտի էլ չնստեցի: Մի խոսքով, 6 հատ քառասունից մենակ մեկին եմ նստել: Բայց ոնց հավես չկա... Ոնց հավես չկա...

Է դե չեղավ Հայկօ, սեպտեմբերյան հեքիաթը փչացնում ես է՜՜՜՜

[Աբելյան]

ախր չես պատկերացնում ոնց հավես չունեմ

[Janita Hero]

էա երգը լրիվ մեջիս հյութերը քամեց

«Ինչու՞ դեղին աշու՜ն»

թե ինչի հիշեցի …… հերիք չի, անգամ գտա ու ռիփիթի վրա լսում եմ....... ինչու՞

[ivy]

Այսօր առաջին աշխատանքային օրս էր։ Էնքան լավ անցավ... Մի քիչ վախով էի գնում, դե ի վերջո՝ օտար երկիր, օտար լեզու... բայց իզուր. ավելի լավ ուղղակի չէր կարող լինել։ Օրվա մի մասը երեխաների հետ էի. էնքան լավ է ազդում հոգեկանի վրա։ Մի տեսակ մաքրվում ես, հանգստանում։ Գրեթե մոռանում ես նախորդ օրվա վիրտուալ հիսթերիկ դիպվածները, անգամ այդ դիպվածների ոչ ադեկվատ հերոսներին։
Էնքան երջանիկ եմ իմ աշխատանքով, հատկապես, որ ինքն ինձ ինտերնետից հեռու է պահելու գոնե օրվա կեսը։ Շուտով կվերսկսվեն նաև գերմաներենիս կուրսերը, և համակարգչից հեռու կլինեմ նաև օրվա մյուս կեսը։ Ինչ լավ է, որ էդպես է լինելու։ Չեմ ուզում ես էլ դառնալ վիրտուալ աշխարհի ոչ ադեկվատ ու հիսթերիկ հերոս։

[Աբելյան]

Վերջ: Հերիք ա: Էսօրվանից արդեն ամեն ինչ փոխվում ա: Մոռանում եմ ամեն ինչ, անցնում եմ դասերին: Կոնկրետ նպատակ իմ առաջ չեմ դնում, բայց իմ ուժերի չափով աշխատելու եմ, ձգտելու եմ, հաղթելու եմ, լավ լավ... Հաղթելու եմ ասեցի, հիշա. իշխանությունը արտակարգ դրություն ա հայտարարում.
1. Կոմպի դեմը.
ա. երկուշաբթիից ուրբաթ նստել 2, ծայրահեղ դեպքում` 3 ժամից ոչ ավել
բ. շաբաթ-կիրակի օրերին կարելի ա մի ժամ ավելացնել
2. Շաբաթվա ընթացքում 10 քառասունից ավել չբացակայել
2* առավոտ շուտ դասից ուշանալ-չնստելը հաշիվ չի
3. Էսօրվանից սկսած անել տնայինները, ճարել ամբողջ գրականությունը, որ մյուս շաբաթվանից պարապեմ
4. Պարապել
ա. երկուշաբթիից ուրբաթ` օրը 3, ծայրահեղ դեպքում` 2 ժամից ոչ պակաս
բ. շաբաթ-կիրակի օրերին կարելի ա մի ժամ պակասացնել
4* տնային անելը պարապելու ժամանակի մեջ չի մտնում
4** քաղաքից երկարաժամկետ բացակայելու օրերը հաշիվ չեն
5. 1,3,4 կետերը գործում են սեպտեմբերի 15-ից, իսկ 2 կետը` էսօրվանից
6. արտակարգ դրությունը կարող է չեղյալ հայտարարվել նախագահի որոշմամբ` ցանկացած պահի

[ivy]

Ինչի՞ են մեծերը երբեմն այդքան անզգա փոքրերի հանդեպ։ Էնպիսի բաներ մեկ–մեկ կասեն երեխաներին... Ասողները հինգ րոպեից կմոռանան, իսկ երեխան կարող է հիշել շատ երկար, եթե ոչ ամբողջ կյանքում։ Ես էլ մանկուց հիշողությանս մեջ պահած մի քանի դաղող խոսքեր ունեմ, որոնք մեծերն ասել են անզգուշաբար՝ իրենց անտակտության ու աննրբանակատության պատճառով։ Ու ամենասարսափելին այն է, որ ցավոտ արտահայտությունները հաճախ արվում են այդ երեխայի հասակակիցների ներկայությամբ...

Էսօր մի չորս տարեկան բալիկ մանկապարտեզ էր եկել շատ թեթև հագնված, անչափ կարճլիկ ամառային շորիկով։ Դաստիարակը շատ դժգոհ էր, բայց դե երեխան ի՞նչ աներ. իրեն այդպես էին հագցրել ծնողները... Գնացինք խաղահրապարակ, սառնոտ էր։ Խաղալուց հետո՝ վերջում, երբ բոլոր երեխաները խմբվել և սպասում էին, որ արդեն հետ գնանք, դաստիարակը մոտեցավ նրանց ու նորից զայրացավ աղջկա հագուստի վրա, բայց այս անգամ ավելի կոպիտ։ Բոլորի երեխաների ներկայությամբ արտահայտեց իր զայրույթը հետևյալ կերպ.
– Աղջիկներին վայել չէ ցուցադրել իրենց բաց քամակները։ Իսկ քոնը լրիվ բաց է, ու հիմա բոլորը քեզ են նայում։ Վաղը այդ շորը հագիդ չլինի։
Հետո գնացինք։ Մի րոպե էլ չէր անցել, մեկ էլ այդ երեխան կանգնեց, շրջվեց, ձեռքերով փակեց երեսը ու սկսեց աղեկտուր լաց լինել։ Գրկեցի ու փորձում էի հանգստացնել։ Ասացի, որ դաստիարակը ուղղակի չի ուզում, որ ինքը մրսի, որ արդեն աշուն է, ու պետք է ավելի տաք հագնվել։ Հանգստացավ, բայց հաստատ գիտեմ՝ դեռ երկար է հիշելու...

[Երկնային]

Այվիի գրառումից, իմ մանկությունից դեպք հիշեցի…

Մանկապարտեզ միայն մի շաբաթ եմ գնացել… ու չգնալուս պատճառը հենց դաստիարակիների կոպտությունն էր… Շատ խելոք բալիկ էի, ոչ չարություն էի անում, ոչ բան… Միակ պրոբլեմը ցերեկը քնելն էր. երբեք չեմ սիրել ցերեկը քնել…
Դե մեզ պարտադրում էին ցերեկը քնել, մեկ էլ իրենց պատրաստած զզվելի ճաշերն ուտել քնելու ժամին միշտ խելոք, սուս-փուս պարկում էի, ձայն չէի հանում, ինչ-որ բաներ էի մտածում, երազում… Դաստիարակներն էլ անընդհատ գալիս ու բղավում էին, որ քնեմ, լացացնում էին
Հետո մի անգամ աչքիս դեմը մի երեխայի ծեծեցին, էնքան մեղք էր, մի քանի գդալ ճաշ էր թողել ափսեի մեջ էդ օրը ճաղերի արանքից դուրս եկա, ու փախա տուն (մի քանի քայլի վրա է)
Ու տենց էլ չգնացի…

Վերջերս անցնում էի էդ մանկապարտեզի կողքով, ու էլի դաստիարակների գոռոցներն ու բալիկների լաց լսեցի
աչքիս առաջ էն ծեծցված երեխան էկավ…
Է~… ըհըն էլի սկսեցի լացել…

[impression]

Ինչ հետաքրքիր է, այսօր մտածում էի, որ բոլորը մոռացել են Անկապ Օրագիրը...

Նորա Ջոնս էի լսում, ու զարմանում, որ քնել չեմ կարողանում, հետո զարմանում, թե ինքը ախր որտեղի՞ց գիտի... հետո զարմանում էի, թե ինչքան է ամեն բան կրկնվում, հետո ապշում, որ էդ նույն բանը միշտ տարբեր ձևերով է ցավացնում...

[Empty`Tears]

Տեսնես միշտ է էսպես շարունակվելու է?..
Եթե հարցիս պատասխանը "այո" է , ուրեմն վերջում կհայտնվեմ հոգեբուժարանում..
Կաշխատեմ չճնշել, սպասել ու հուսալ:
Ատում եմ իմ բնավորության այդ գիծը՝ ճնշողականությունը, ու որքան էլ չեմ ուզում էլի ստացվում է:
Շատն եմ ուզում, ավելին, բայց ախր տենց չի կարելի
Չեմ ուզում կորցնել, իմ ընկեր, իմ նպատակ, ամեն ինչ, ինչ, որ ուզում եմ կապել " " հետ:
Էստեղ եմ ՝ կողքիդ, հուսով եմ կհամբերեմ ու կսպասեմ:

Մի օր չի լինի մտնեմ անկապ օրագիր , ինչ որ լավ բանի համար: