Անկապ օրագիր

[impression]

Ուղեղիս բոլոր ծալքերում հիմա մի երգ է հնչում, ավելի շուտ` երգից մի հատված, որից հետո միշտ իմ ծիծաղն էր գալիս, դե հատվածն էլ է ծիծաղ. հիշու՞մ եք Բիթլզի I am the Walrus երգը, մեջը մի մաս կա, չորսով ծիծաղում են` հի-հի-հի~, հա-հա-հա~, հո-հո-հո~… մարդիկ կան, ովքեր ատում են ծիծաղը, մարդիկ կան, ովքեր ատում են կոնկրետ պահերին պայթող ծիծաղը, մարդիկ կան, ովքեր ատում են կոնկրետ մարդու ծիծաղը: Իմ ծիծաղը կտրվել է, փոխարենը Ջոնը, Փոլը, Ջորջն ու Ռինգոն են ծիծաղում ուղեղումս. հի-հի-հի~, հա-հա-հա~, հո-հո-հո~…ու հետո ես արդեն չեմ ծիծաղում իմ զզվելի ծիծաղով: Հանգստացի, ժպտա, ես քո ժպիտը սիրում էի…

[Chuk]

Այսօր որոշեցի, որ ժամանակն է դուրս գալ իմ հիվանդ, խեղճացած վիճակից: Լոգարանում խիտ գոլորշին հաճելի ջերմացնում ու քրտինքի կաթիլներ էր թողնում դեռ մի քանի ժամ առաջ գլխարկով ծածկված ճակատիս: Տաշտի մեջ լցված տաք ջուրն անհամբեր ինձ էր սպասում: Ոտքերս դրեցի ջրի մեջ ու ձեռքս առա առաջին շիշ գարեջուրը: Առանց ձևականությունների, «Կիլիկիա»՝ դառը, սառը, հաճելի: Բացեցի բորխեսի գիրքն ու դրեցի մերկ ծնկներիս: Բացեցի գարեջրի շիշը: Փրփուրի մի շերտաքանակ՝ ոգևորված իր ազատությունից, հապճեպ սլացավ, թափվեց տաշտի մեջ: Տաք ջուրը, զգացի, ուրախ ժպտաց. նրան դուր եկավ գարեջուրը:

Մի կումով շշի կեսը քաշեցի գլուխս ու սկսեցի կարդալ: Տողերը չէին կարողանում համբերել, որ իրենց հասնեմ: Առաջ էին նետվում, շտապեցնելով ընթերցումս: Կլանված ընթերցումից գարեջուրը դուրս հանեց, ավելի ճիշտ նրա դատարկ շիշը, ավելի ճիշտ՝ դատարկության գիտակցումը: Շտապ բացեցի երկրորդ շիշը: «Խորխե՛, կենա՛ցդ», մտքումս դիմեցի Բորխեսին՝ շիշը մոտեցնելով դեռ ծարավ շուրթերիս: Հասկացա: Բորխեսն աննորմալ է... ուրեմն կընկերանամ իր հետ, մենք նույն ցեղից ենք: Զգացի, որ ականջս կարմրում է: Այդպես լինում է, ասում են, երբ ինչ-որ տեղ քեզնից են խոսում: Հասկացա՛: Մի տեղ, ուրեմն, Բորխեսն իմ կենացն է խմում: Մի անդրերկրյա աշխարհում, ամբողջովին մտացածին: Դեռ երկար կմտածեմ, այդ աշխարհն ինքն է ստեղծել, թե ես, կենացն ինքն է ասել, թե ես: Գոհ ժպտացի: Արդեն ընկերներ ենք: Գարեջրի երկրորդ շիշն ավարտելուց հետո դուրս եկա լոգարանից: Դուրս եկա դժգոհ: Լոգարանում էի թողել Բորխեսյան շունչը... բայց չէ, հետևիցս եկավ այդ շունչը, դեռ հետս է... իսկ ես արդեն առողջ եմ

[impression]

Մեր գրասնեյակի մի մասը նախատեսված է մտավոր և ֆիզիկական խնդիրներ ունեցող երեխաների համար: Նրանց համար կան խմբակներ, աշխատում են տարբեր մասնագետներ՝ հոգեբաններ, լոգոպեդներ, պարուսույցներ, կան նկարչական ու թատերական խմբակներ: Երեխաների մեծ մասին բերում են սայլակներով, քանի որ ինքնուրույն քայլել չեն կարողանում: Բակում սիրուն խաղահրապարակ են սարքել, ուր էրեխեքը դասից հետո խաղում են: Ճոճանակներ կան, "սղարան"-ներ և այլն: Իմ սիրած տեղն է: Օրվա ընթացքում գոնե մի անգամ իջնում եմ էնտեղ ու նստում ամենահեռավոր ճոճանակին, որ էրեխեքին չխանգարեմ: Երեկ էլ էի իջել ու տեսա մոտ 13 տարեկան տղայի, որ նստել էր իրար կողք կախած երկու ճոճանակներից մեկին ու ճոճվում էր: Հետն էլ զրուցում կողքինի հետ: Բայց նա իմ տեսադաշտից դուրս էր: Ես էլ բավականաչափ հեռու չէի, որ չլսեի, թե ինչ էր խոսում տղան: Պատմում էր իրենից, իր խաղերից, կատակում էր ու ծիծաղում: Մտածում եմ՝ տեսնես էս տղան ի՞նչ գործ ունի էստեղ: Ոչ հիվանդ է, ոչ էլ... Դե եսիմ, երևի դասից է փախել ու ընկերոջ հետ եկել ճոճվելու: Մի քիչ հետո վեր կացա, որ գնամ գործիս: Ու հետաքրքրությամբ ուզում էր տեսնել ընկերոջը, ով ճոճվում էր կողքի ճոճանակին: Տեսա: Ճոճանակը ճոճվում էր, բայց... դատարկ: Իսկ տղան ոգևորված պատմում էր իր կյանքն իր երևակայական ընկերոջը, ով երևի թե ոտքերն էր թափահարում ու բարձր ծիծաղում նրա կատակների վրա...

[Janita Hero]

Թե ինչի ես իրան տենց էլ չսիրեցի՝ չեմ հասկանում, երևի նրանից ա , որ մեջքով ենք իրար նստում ու ինքը ինձ փորձում ա վերահսկել ամեն ժամանակ ու առիթ բաց չի թողում, որ չնայի, թե ինչ ա էկրանիս վրա կատարվում, օֆ օֆ աման աման եսիմ եսիմ էէէէէէէ՜

ուռաաաաաաաաաաաաա, կաաաաաաաաաաաաայֆ, էլ մեջքիս հետևում չի՜, ինքը վօօբշե էլ չկա էլ ստեղ, ուխ ուխ ուխ ուխ

[dvgray]

ինչ երազ կլիներ, եթե ես նետաձիգ լինեի ու գիտափորձեր դներ մարդու վար ու գտնեի մի այնպիսի բան, որը մարդուն ավելի շատ կհուզեր, քան փողն է:
էս ինչ կատաստրոֆա է:
փող, թող, ձող, ջող, քող, ռող, տող,իող, Զ…
զող ղող, ցող, վող, բող, նող, մող,

[քաղաքացի]

դե հասկացի էլի… հասկացի՛

Երբ գիշերվա կեսին արթնանում ես ու իմանում ես, որ չես հասկացել… Ի՞նչ կանես:
Իսկ դու ինչո՞ւ ես ամեն անգամ ասում «լավ… անցած լինի ինչպես միշտ»:
Ինչպես միշտ թողնում ես մոլորված:
Ինչպես միշտ թողնում ես մտածել հազար ու մի բանի մասին, որն իր հերթին ոչինչ է:
Ինչպես միշտ թողնում ես, որ… Ինչպես միշտ թողնում ես…

Հասկանալը բարդ բան չէ: Գիրք կարդա: Ավելի լավ է գիրքը չհասկանաս, քան մարդուն:
Մի՞թե կարծում ես, թե ես չեմ ուզում հասկանալ:
Թե՞ կարծում ես, որ չեմ կարող հասկանալ:

Կարող էիր այնպես անել, որ երկուսին էլ վիրավորես:
Կարեղ էիր այնպես անել, որ միայն մեկը վիրավորված մնար:
Կարող էիր այնպես անել, որ ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը վիրավորված չլինեն:
Դու միշտ ընտրում ես առաջին տարբերակը: Արդյո՞ք դա է ճիշտը…
Չեմ հասկանում… Չենք հասկանում…

Վիրավորված եմ:

դե հասկացի էլի… հասկացի՛

[Katka]

Քեզ էլ եմ լքել, օրագիր, էհ, դա ինձ բնորոշ է

Գրողի ծոցը ամեն ինչ… Դեն եմ նետում ամեն ինչ, բոլոր գրածներս, բոլոր մտքերս… ես կրկին խաղի մեջ եմ ու շարունակելու եմ մեղքեր գործել: Չեմ ուզում առանց քեզ ոչ մի արևծագ դիմավորել, բայց ուզում եմ ճանապարհել արևմուտքը միմիայն քո հետ: Կրկին խաղալ եմ ուզում, անցած խաղը պարտվեցի, նետում եմ առաջին խաղաքարտս, պարտություն չի լինի, թեև դու ծիծաղում ես, ես կանգնեցրել եմ ժամանակը: Չկարծես, որ ես պարտություն սիրում եմ, ես պայքարելու եմ մինչև վերջ ու թեև մենք արևծագը միասին դիամվորեցինք, բայց արևմուտքը ես կճանապարհեմ մենակ և ոչ միայնակ…. իսկ դու կշարունակես սլաքները շարժել առաջ:
Պայքարելու ենք միմիայն ես ու դու, ինչպես երկինքն ու երկիրը, նետիր քո խաղաքարտը, իսկ սեղանին դնում եմ թևերս` պարտվեմ` դեն կնետեմ ; հաղթեմ ` ինքդ դեն կնետես…իսկ եթե հաղթես, կքայլեմ քեզ հետ և չեմ պահանջի արագություն…
ժամանակը կանգ է առել, այնպես որ սկսեցինք, իսկ դատավորը կյանքն է… Հիմնական պայմանը. խաղում ենք միմիայն ես ու դու, խաղում ենք անսահման մեղքեր գործելով, խաղում ենք մոռանալով բոլորին, մի կողմ թողնելով ինձ հարազատ մարդկանց…. խաղում ենք միմիայն մեր խաղաքարտերով….
Ահա և իմ առաջին խաղաքարտը….. ժամանակը քոնն է: Ես այն կանգնեցրել եմ…
Քեզ մաղթում եմ հաղթանակ...դե իսկ ինձ ` արագություն, իսկ խաղը ուզում եմ ավարտվի ոչ ոքի….

[Artgeo]

[թեմային վերբերող մաս]

[թեմային վերբերող մաս]
Ատում եմ բոլորին, տխուր եմ, գարեջուր չկա, գործից տուն չեմ եկել, գնում եմ գործի։ Անձրև չկա, ձյուն չկա ու նմանատիպ բլա բլա…
[/թեմային վերբերող մաս]

ուռաաաաաաաաաաաաաաաաաա, կաասսսսսսսսսսսսսայֆ, էսօ՜ր շաբաթ ա ու անձրև չկա. ուխ, ուխ, ուխ
[/թեմային վերբերող մաս]

[օֆֆտոպ]
Վերջերս թեթև եմ մի տեսակ: Ուկրայինայից հետո: Լավն են իրենք, սիրուն են, հավեսն են: Ինձ դուր է գալիս իրենց ապրելակերպը, մտածելակերպը: Նրանք չեն խցկվում քո կյանքի ու հոգու մեջ:
- Ինչպե՞ս ես:
- Մերսի, դո՞ւ:
- Շնորհակալ եմ:
Ու չկա հարկերով նվնվոց ու բողոքներ, անվերջանալի հարցեր ու այլ հիմարություններ: Մակերսային, թեթև կյանք: Ջա՜ն... Ես իրենցից մեկն եմ: Երբեք այդքան լավ չեմ զգացել ինձ, մանավանդ օտար միջավայրում: Ես զգում էի, որ յա սվոյ, սրեդի չուժիխ և ոչ հակառակը, ինչպես հիմնականում Թբիլիսիում է և առավել ևս Երևանում: Իրականում երևի ամեն ինչ ինձնից է գալիս, իմ վերաբերմունքից: Թե չէ միջավայրը չի փոխվում: Նույնն էր թե՛ երեկ, թե՛ այսօր, վաղն էլ նույնը կլինի: Պարզապես նոր միջավայրում հնարավորություն ենք ստանում ավելի արագ փոխվել: Այսինքն ոչ թե փոխվել, այլ փոխված ներկայանալ ու հենց սկզբից այլ վերաբերմունք ստեղծել: Իսկ ստեղծված վերաբերմունքը, մարդկանց վերաբերմունքը չի փոխվում, շատ դանդաղ է փոխվում ու ստիպում է քեզ մնալ այնպիսին, ինչպիսին կաս… Հեղափոխական, միանգամից փոփոխությունը անհնար է երբ միևնույն միջավայրում ես:

Ու կրկին ուզում եմ հասկանալ, սիրահարվե՞լ եմ, թե՞ պարզապես շատ են ուզում սիրել ու սիրվել...
[/օֆֆտոպ]

[Cassiopeia]

Տխուր եմ, չէի պատկերացնում, որ կարելի է այսքան տխուր լինել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ շրջապատված ես հոգատար մարդկանցով, երբ բոլորի ուշադրության կենտրոնում ես: Հոգիս բանտարկված կարծես լինի: Ազատություն եմ ուզում, ուզում եմ շնչել աշնան սառը օդը, քայլել դեղնած տերևներով հյուսված գորգի վրայով, լսել նրանց անուշ ճիչը: Ուզում եմ... Տո'ւն եմ ուզում...

[ivy]

Մտքերիս բազմազանությունը գլխումս սրտխառնոց է առաջացնում, ինչպես կլիներ ստամոքսում հայտնված խառը ուտելիքի հետ։

Սխալ ալյուր էր, խմորը լավ չի ստացվի։ Հե՞տո ինչ, սա առաջին անգամն էր, մյուս անգամ ավելի լավ կսարքեմ։ Մյուս անգամ չեմ էլ սարքի, պատրաստի կգնեմ։ Ոչ էլ թե կգնեմ, առողջ սնունդ չի։
Տեսնես հիմա ինչ են անում մերոնք։ Տուն եմ ուզում։ Գնում եմ շուտով։ Մենակ չեմ գնում։ Հետո՞ ինչ։ Ոչինչ։ Գրող ու ցավ։ Դե սուս մնա։ Սուս եմ։
Էլի էս գերմաներենի դասը. «Ինչո՞վ եք նպաստում էլեկտրաէներգիայի պահպանմանը»; Ջեռուցում չեմ օգտագործում։ Փչացած է։ Սարքող չունեմ։ Էդպես էլ կգրեմ։ Կծիծաղեն։ Հա, բա ինչ կանեն։ Ես էլ կծիծաղեմ։
Թշերս էլի մեծացել են։ Պիտի էն դեմքի վարծությունն անել, որ մամաս սովորացրել էր։ Բայց մամայիս թշերն էլ են մեծ։ Ուրեմն էդ վարժությունը չի օգնում։ Կամ էլ մամաս չի ուզում փոքր թշեր ունենալ։ Հա, բայց ես եմ ուզում։ Էն մամայիս ասած վարժությունը կանեմ...
Էսա դուրս կգամ ինտերնետից, գիրք կկարդամ։ Էն գիրքը, այ հենց էն... Էդպես էլ մոռացա առնել։ Էս քանի օրը կառնեմ։ Բայց հիմա եմ ուզում կարդալ։ Օնլայն կկարդամ։
Ինձ էրեխեքից հեռու են պահում։ Լաց լինե՞մ, թե՞ չէ։ Երևի հա, հետն էլ մի քիչ կխղճամ ինձ։ Ամո՛թ։ Դե մի հատ էլ հիշի, որ դու ութ տարվա բարձրագույն կրթություն ունես, որ ավելի ջիգյարոց զռռաս։ Գետինը մտնես... Թու...
Ի՞նչ կա Ակումբում։ Մտի, նայիր։ Որ մտնեմ, էլի լռվելու եմ։ Չէ, արագ նայեմ, կարող է մոդերատորություն է պետք անել։ Համ էլ որ չմտնեմ, ուրիշ ի՞նչ եմ անելու։ Ամաններն էլ արդեն լվացել եմ։ Զբոսնելու հավես չունեմ։ Գրադարանս էլ օնլայն է...

[Chuk]

Երկար ժամանակ մտածում էի. սովա՞ծ եմ, թե՞ ծարավ: Մոտ չորս ժամ մտածելուց հետո հասկացա, որ քունս է տանում: Իսկ ամենասարսափելին այն էր, որ դրանից որոշ ժամանակ հետո արթնացա ու հասկացա, որ այդ ամենը քնածս տեղն եմ մտածել: Սարսափելի է: Մտքի սահմանափակու՞մ: Դա նույնն է, ինչ ասենք միլիոնատերը երազի միլիոնատեր դառնալու մասին: Պատկերացնում եք, նրա ուղեղն այնքան կարծրացած է, երևակայության այնքան պակաս ունի, որ միլիոնատեր դառնալուց հետո էլ միակ երազանքը միլիոնատեր լինելն է. նրա մոտ այլ արժեհամակարգ ուղղակի չկա, չի մտածում, ասենք արվեստի կամ երաժշտության մասին, չի երազում ասենք Չիկ Կորեայի համերգին լինել, կամ... չգիտեմ... իմ միտքն էլ սկսեց սահմանափակվել: Հիմա ի՞նչ, ես այդ նույն սահմանափակ վիճակու՞մ եմ, որ քնածս տեղը քնելու մասին եմ երազում, թե՞ ուղղակի խիստ հոգնած եմ... չգիտեմ: Իսկ գուցե սովա՞ծ եմ, կամ էլ ծարա՞վ...

[Ծով]

Քիչ առաջ մայրս ինձ մեկնեց վերջին զանգս /դե դպրոցական էն վերջնահուշը/...Ի դեպ, Քվանտցիները գիտեն, մենք տենց զանգ-մանգ չունեցանք, միասին երկու օր արշավի գնացինք շատ ավելի ուշ, իսկ հենց պաշտոնական օրը գնում էինք դասի...չնայած զանգեր մեզ համար գնել էինք...
մի խոսքով. մեկենց ու ասում է.«Սա լավ պահիր»։
Ասում ե մ .« ինչի՞ համար...»
ասում է, որ հուշ է...
ես էլ, տարված էս վիրտուալ խոսակցություններով ,մի պահ մտածում եմ. « ասենք թե, հետո՞...»
ամեն առարկա էլ մի հուշ է..պահե՞մ...
հետո նայում եմ զանգիս...վայ բաց ախր սա լրիվ ուրիշ հուշ է...հետո արտասվեցի նույնիսկ...Ռեալի՛ստ ջան, ականջդ կանչի, բայց բացեցի դարակս, շպրտեցի մեջը...
ու մի օր...ինչու՞ եմ համոզված...կարծում եմ մի օր անփույթորեն կորցնելու եմ..իսկ հետո պարզվելու է որ ինքս եմ նետել, երբ հուշերի համար դարակներում տեղ չի մնացել...

[Աբելյան]

սկսում ա զզվելի շրջանը. մի ամսուց ավել նստի-պարապի
դե լավ էլի
որ 18-ից բանակ գնացած ըլնեի, վեց ամսուց կգայի
կգայի, մի հատ նոր կյանք կսկսեի
թե չէ, հիմա ոնց որ կյանքդ պրծնելու վրա ա

[Երկնային]

Ամբողջությամբ սեր էր…

… ու սենց պուճուր, համով, քիթն էր սվսվացնում ու նվնվում, բայց հո~ մռութ չէր…

… բա որ աչուկները բացում ու թարս-թարս դժգոհ դեմքով ստեղ-էնտեղ, սրան-նրան էր նայում…

… լույսը աչուկներին էր ընկնում, ու ավելի էր խոժոռում մռութը…

… կանաչ շորի~կը, ի~նքը, ոնց որ նապո լիներ…

…Դավուլիկս էլ մյուս կողմից կիվի էր ինձիկ ուտացնում, մեկ էլ մալինայով տորթ…

… ասեցի` արի պաչիկ անեմ, սենց թուշը հավեսով դեմ տվեց, հետո գրկեց ամուր…

… բա որ կրակում էր սրան-նրան իրա մատիկ-պիստալետով, ու չէր թողնում ինձ կրակեն, պաշտպա~նս…

… մեկ էլ դաշնամուր նվագեցինք… կարոտեցի

[murmushka]

պատմության մեջ այս փոքրիկ ով է, ով է մեղավոր
Սերն է, որ դարձրել է իմ հոգին երգ ու օրոր
հետաքրքիր էին այս տողերը երգի, ու շատ տեղին, ինչ հանգիստ է ու ինչքան գեղեցիկ ամեն ինչ, երբ ներսումդ չկա փոթորիկ այլ մեղմ, հանգիստ երջանկություն, պարուրված անկեղծ ժպիտով ու հիասքանչ աչքերով և ամեն ինչ պատմող հայացքով,մնում է արտասանել այդ նվիրական երեք բառերն ու.... բայց բառերն ավելորդ են, երբ ամեն ինչ այսքան պարզ ու հասկանալի է, այսքան հանգիստ ու մեղմ
գիտեմ, կանցնի ամեն ինչ ու նորից կսկսվի փոթորիկ, բայց հիմա հենց հիմա ամեն ինչ չափից դուրս գեղեցիկ է

իսկ միգուցե չի գա փոթորիկ