Կարոտը տխուր դեմք ունի, բայց ժպտում է:
Կարոտը միշտ մուգ կանաչ գույնի շորեր է հագնում:
Կարոտից խոնավության հոտ է գալիս:
Երբ կարոտը քեզ մոտ է, դու տխուր ես, բայց երբ գնում է, չես ուրախանում..
Կարոտի հետ դու դառնում ես թեթև, իսկ մաշկդ` մի տեսակ թաց: Աչքերդ մեծ ու սառը կաթիլներ են հավաքում: Դրանք արցունքներ չեն, բայց արցունքի ձևով են հոսում:
Կարոտը չի լացում, բայց թարթիչները միշտ թաց են:
Երբ կարոտը գալիս է, երազները շատանում են, իսկ երազելը` հեշտանում: Բայց իրագործելը դժվարանում է մինչև ժխտում:
Կարոտը միշտ վախենում է, որ հուշերը չեն հերիքի:
Կարոտը թափանցիկ չէ, բայց երբեմն լրիվ անհետանում է:
Կարոտի աչքերը մեծ են և ուռած: Աչքերի տակ փոսիկներ կան:
Կարոտը աչքերը չի թարթում:
Երբ ուզում ես հայացքդ թաքցնել, կարոտը նայում է վստահ, անկաշկանդ ու աչքերը չի թարթում:
Կարոտից վախենում ես, փախչում ես, հասնում ես <<մի թաքուն տեղ>>, բացում ես աչքերդ..
..Մուգ կանաչ շորեր, ուռած աչքեր.. խոնավության հոտը զգում ես շատ.. ավելի.. ամենամոտիկից..
Մեջբերել
Էջանիշներ