«Արտաքին տեսքը` չտեսնված» շարքից

**KT'** · 20.08.2008, 13:39

Կարոտը տխուր դեմք ունի, բայց ժպտում է:
Կարոտը միշտ մուգ կանաչ գույնի շորեր է հագնում:
Կարոտից խոնավության հոտ է գալիս:
Երբ կարոտը քեզ մոտ է, դու տխուր ես, բայց երբ գնում է, չես ուրախանում..
Կարոտի հետ դու դառնում ես թեթև, իսկ մաշկդ` մի տեսակ թաց: Աչքերդ մեծ ու սառը կաթիլներ են հավաքում: Դրանք արցունքներ չեն, բայց արցունքի ձևով են հոսում:
Կարոտը չի լացում, բայց թարթիչները միշտ թաց են:
Երբ կարոտը գալիս է, երազները շատանում են, իսկ երազելը` հեշտանում: Բայց իրագործելը դժվարանում է մինչև ժխտում:
Կարոտը միշտ վախենում է, որ հուշերը չեն հերիքի:
Կարոտը թափանցիկ չէ, բայց երբեմն լրիվ անհետանում է:
Կարոտի աչքերը մեծ են և ուռած: Աչքերի տակ փոսիկներ կան:
Կարոտը աչքերը չի թարթում:
Երբ ուզում ես հայացքդ թաքցնել, կարոտը նայում է վստահ, անկաշկանդ ու աչքերը չի թարթում:
Կարոտից վախենում ես, փախչում ես, հասնում ես <<մի թաքուն տեղ>>, բացում ես աչքերդ..
..Մուգ կանաչ շորեր, ուռած աչքեր.. խոնավության հոտը զգում ես շատ.. ավելի.. ամենամոտիկից..

**Մանոն** · 20.08.2008, 13:53

KT'-ի խոսքերից

Կարոտից վախենում ես, փախչում ես, հասնում ես <<մի թաքուն տեղ>>, բացում ես աչքերդ..
..Մուգ կանաչ շորեր, ուռած աչքեր.. խոնավության հոտը զգում ես շատ.. ավելի.. ամենամոտիկից..

Այո...կարոտից չես փախչի...Լավ ես գրել KT

, կարոտին բնութագրել ես իր ողջ մերկությամբ...Կարոտն իրոք մերթ թափանցիկ է, մերթ կանաչ...Կախված լուսավորությունից՝ այն փոխում է իր գույները: Երբեմն էլ այն ծիածանագույն է...

**KT'** · 04.09.2008, 16:25

իմ կարոտը միշտ կանաչ ա..
երանի երբեմն ծիածանագույն լիներ..

**Vive L'Armenie** · 04.09.2008, 16:45

Շատ մելոնքոլիկ է գրածդ, միայն Կարոտ բառն ասելիս զգում ես այդ թախիծը, սրտիդ արագ բաբախը, որը կարծես մի տեսակ ցավ է ապրում...

Կարոտը դժվար է բացատրել, բայց շատ լավ կարող ես զգալ

KT' Կարծում եմ կարոտը ոչ մեկի մոտ էլ գունավոր չէ...
Տխուր է..., ավելի լավ է քիչ մտածենք կարոտի մասին

**KT'** · 05.09.2008, 13:15

Եթե Կարոտի մասին քիչ մտածենք, եթե անգամ ընդհանրապես չ՛մտածենք, դա մեզ չի փրկի, նույնիսկ՝ չի էլ օգնի: Մեկա նա կա: Ավելի լավ ա գիտակցել, չ՛փախչել իրականից...