Ընկերությունն իմ պատկերացմամբ...

[Second Chance]

Ընկերության հիմքը կայանում է փոխադարձությունը , եթե ընկերության մեջ չկա ճիշտ և հավասարաչափ փոխադարձություն այն դատապարտված է կործանման: Իսկ փոխադարձությունն ամենևին էլ չի կայանում իրար լավ հասկանլու, միակարծիք լինելու մեջ այլ՝ օգնության հասնելու պատրաստակամության ...

Ավելացվել է 9 րոպե անց

ոչ ոք չի էլ ժխտում, որ իսկական ընկերները շատ օգտակար են
հարցն այն է, թե ի՞նչ կփոխվի, եթե նրանք չլինեն:

Շատ բան կարծում եմ, մարդու համար միշտ կարևոր է միջավայրը, որում ապրում է նա, իսկ այդ միջավայրը մարդիկ են որ շրջապատում են նրան, եթե չլինեն ընկերները նա պարզապես մենակ կզգա իրեն այդ միջավայրիում , իսկ մենակություն տհաճ բան է: մարդը հաճույք է ստանում միջավայրի հետ շփումից, եթե նա հեռու մնա նրանից քիչ քիչ կդառնա էգոիստ ու չբավարաված ....և կապ չունի թե որքան վստահ է նա իր ուժերի վրա, թե ինչքան ուժեղ է և այլն...

[ivy]

ոչ ոք չի էլ ժխտում, որ իսկական ընկերները շատ օգտակար են
հարցն այն է, թե ի՞նչ կփոխվի, եթե նրանք չլինեն:

Իմ կարծիքով, մարդու բնույթն այնպիսին է, որ նա միշտ էլ ընկեր է փնտրում: Մարդկանց մեջ... կենդանիների... իրերի... ամենուր կամ գոնե մի տեղ մարդն անպայման ուզում է ընկեր ունենալ: Մեկը համար դա իր հարևանն է, մյուսի համար եղբայրը կամ համակուրսեցին, երրորդի համար իր շունը, իսկ ոմանք էլ ընկեր են կոչում իրենց գրքերը, մեքենան, համակարգիչը... Նաև մարդ ինքն իր հետ է ընկերություն անում, երբեմն դրանից շատ կայուն ու վստահելի ընկերություն է ստացվում:
Այնպես, որ այն հարցը, թե ինչ կլինի, եթե չլինեն ընկերները, պատասխան չունի, որովհետև ընկերները լինում են ու կան. առանց ընկերության մարդ չի կարող:

[impression]

Իմ կարծիքով, մարդու բնույթն այնպիսին է, որ նա միշտ էլ ընկեր է փնտրում: Մարդկանց մեջ... կենդանիների... իրերի... ամենուր կամ գոնե մի տեղ մարդն անպայման ուզում է ընկեր ունենալ: Մեկը համար դա իր հարևանն է, մյուսի համար եղբայրը կամ համակուրսեցին, երրորդի համար իր շունը, իսկ ոմանք էլ ընկեր են կոչում իրենց գրքերը, մեքենան, համակարգիչը... Նաև մարդ ինքն իր հետ է ընկերություն անում, երբեմն դրանից շատ կայուն ու վստահելի ընկերություն է ստացվում:
Այնպես, որ այն հարցը, թե ինչ կլինի, եթե չլինեն ընկերները, պատասխան չունի, որովհետև ընկերները լինում են ու կան. առանց ընկերության մարդ չի կարող:

Եկանք ընկանք տեղը
Ընկերներ չլինել ասելով հենց միայն մարդ տեսակ ընկերներին նկատի ունեի, այսինքն մարդկանցից հեռու մնալով էլ է հնարավոր գտնել հետաքրքրություններ ու մենակ չզգալ: Դա կախված է երևի թե մարդու բնույթից ու խառնվածքից:

[REAL_ist]

ոչ ոք չի էլ ժխտում, որ իսկական ընկերները շատ օգտակար են
հարցն այն է, թե ի՞նչ կփոխվի, եթե նրանք չլինեն:

դե են կլինի որ էլ մարդ չի լինի որ դժվար պահերին հասնի, ետ քիչա? ասենք մի հատել տենց դեպք լինի ետ երեխեն կմահանա ընկերության բացակայությունից…

[Վարպետ]

Եկանք ընկանք տեղը
Ընկերներ չլինել ասելով հենց միայն մարդ տեսակ ընկերներին նկատի ունեի, այսինքն մարդկանցից հեռու մնալով էլ է հնարավոր գտնել հետաքրքրություններ ու մենակ չզգալ: Դա կախված է երևի թե մարդու բնույթից ու խառնվածքից:

Սրանից բխում է, արդյոք, որ եթե ինքնաբավ ես, ապա ընկերություն հասկացությունը քեզ համար ավելորդ է?

[impression]

Սրանից բխում է, արդյոք, որ եթե ինքնաբավ ես, ապա ընկերություն հասկացությունը քեզ համար ավելորդ է?

Սրանից ոչինչ չի բխում, սա ճիշտ ապրելու մոդել է ընդամենը, իմ սիրելի ու հարազատ ընկեր

[Second Chance]

Սրանից բխում է, արդյոք, որ եթե ինքնաբավ ես, ապա ընկերություն հասկացությունը քեզ համար ավելորդ է?

կարծում եմ մարդ չի կարող բավարարվել միայն անշունչ կամ անհոգի արարածների կամ սարքավորումների ընկերակցությամբ, նրան իր տեսակի հետ շփումը միայն կբերի բավարարվածության ,որովհետև այլ դեպքերում փոխադարձության ֆակտրը կբացակայի կամ շատ թերի կլինի

[ihusik]

Սրանից բխում է, արդյոք, որ եթե ինքնաբավ ես, ապա ընկերություն հասկացությունը քեզ համար ավելորդ է?

Ինչ որ տեղ կարծում եմ դա հենց այդպես է. օրինակ այն երկրներում, որտեղ մարդիկ այսպես ասած ինքնաբավ են պարզ երևում է, որ իսկական մեր պատկերացմամբ ընկերությունը շատ ու շատ հազվադեպ երևույթ է դառնում, ինչը դրական երևույթ չեմ համարում։

[Վարպետ]

Ինչ որ տեղ կարծում եմ դա հենց այդպես է. օրինակ այն երկրներում, որտեղ մարդիկ այսպես ասած ինքնաբավ են պարզ երևում է, որ իսկական մեր պատկերացմամբ ընկերությունը շատ ու շատ հազվադեպ երևույթ է դառնում, ինչը դրական երևույթ չեմ համարում։

Միանշանակ է, որ ընկերությունը դա ավելի շատ նվիրվածություն ու պատասխանատվություն է պահանջում: Գուցե դրանից խոսւափելու տենդենցն է, որ մարդկանց մղում է միայնության?

կարծում եմ մարդ չի կարող բավարարվել միայն անշունչ կամ անհոգի արարածների կամ սարքավորումների ընկերակցությամբ, նրան իր տեսակի հետ շփումը միայն կբերի բավարարվածության ,որովհետև այլ դեպքերում փոխադարձության ֆակտրը կբացակայի կամ շատ թերի կլինի

Ես կասեի` կլինի զրոյական

Սրանից ոչինչ չի բխում, սա ճիշտ ապրելու մոդել է ընդամենը, իմ սիրելի ու հարազատ ընկեր

Սա էգոիզմի ցինիկ դրսեւորում է, իմ սիրելի ու հարազատ ընկեր Քանզի եթե դու չես պահանջում, դա նշանակում է նաեւ ակնարկ, որ առաջարկելիք էլ չունես

[Մանոն]

Մի էսպիսի աֆորիզմ կա. «Լավ է մնալ մենակ, քան` վատ ընկերակցության մեջ»: Համամիտ եմ այն մտքի հետ, որ պետք է հեռու մնալ վատ ընկերոջից, չնայած` էլ ինչ ընկեր, երբ հասկանում ես, որ վատ մարդ է: Բայց այն մտքի հետ, որ կարելի է այնպիսի մոդել ստեղծել ու ապրել առանց ընկերների, կամ առանց մարդը մարդու հետ շփվելու, կարծում եմ սխալ է: Թեկուզ բերեմ Մաուգլիի օրինակը: Նա բավարարված էր, ուներ շատ շնչավոր ընկերներ, բայց նա կմնար ընդամենը մարդ իր տեսակի մեջ ու երբեք չէր կայանա որպես անձ: Չէ՞ որ մարդ ու անձ տարբեր հասկացողություններ են, ու վերջինս ձևավորվում է բացառապես իր տեսակի հետ շփման մեջ:
Ընկերությունը փոխադարձ լինելու մասին վերը գրվածների հետ այնքան էլ համամիտ չեմ, որովհետև օրինակ ես կարող եմ շարունակել իմ ընկերությունը մի մարդու հետ, որը սակայն չի տալիս ինձ այնքան, որքան ես եմ տալիս իրեն: Ու ես դա չեմ համարի ընկերության խաթարման պատճառ, ես տալիս եմ`որքան կարող եմ ու չեմ սպասում պատասխանի:

[Ուլուանա]

Դե, կյանքում շատ բաներ կան, որ թանկ են էդ նույն հոմո սապիենսի համար, բայց քանի որ ինքը հոմո սապիենս է, ընկալում է, որ այ էս կոնկրետ բանն իրեն վնասում է, հենց թեկուզ՝



ու էդ դեպքում ավելի լավ չէ՞ հեռու մնալ նման մարդկանցից: Ով ընդհանրապես, եթե պատկերացնենք, որ նրանք ուղղակի չկան, չեն էլ եղել, կամ էլ՝ եղել են, բայց էլ չկան, ի՞նչը կփոխվի:

Ինձ թվում է՝ նույն հաջողությամբ ցանկացած բան կարելի է պատկերացնել, որ չկա, ու ապրել առանց դրա։ Հետո՞։ Թեկու հենց երաժշտությունը։ Պատկերացրու, երաժշտություն չկա ու տենց ապրի, հաստատ չես մեռնի, չէ՞։ Բայց երաժշտությունը, փառք աստծո, կա, ինչպես նաև ընկերները կան։ Ու նույնիսկ եթե մարդուն ինչ–որ պահի թվում է, թե շատ լավ էլ կապրի առանց ընկերների, ապա այդպիսի տրամադրությունը չի կարող երկար շարունակվել. ինչպես ոման արդեն նշեցին, մարդը միշտ էլ բնական պահանջ զգալու է իր տեսակի հետ շփվելու։

Ընկերությունը փոխադարձ լինելու մասին վերը գրվածների հետ այնքան էլ համամիտ չեմ, որովհետև օրինակ ես կարող եմ շարունակել իմ ընկերությունը մի մարդու հետ, որը սակայն չի տալիս ինձ այնքան, որքան ես եմ տալիս իրեն: Ու ես դա չեմ համարի ընկերության խաթարման պատճառ, ես տալիս եմ`որքան կարող եմ ու չեմ սպասում պատասխանի:

Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ։ Ընկերությունն ամեն դեպքում առևտուր չէ, որ ինչքան տաս, այնքան էլ պահանջես։ Բայց, ինձ թվում է, եթե բոլոր ընկերներիդ միայն տաս ու դու ինքդ ոչինչ չստանաս, քիչ–քիչ ինչ–որ բան կկոտրվի մեջդ... Կսկսես քեզ շահագործված զգալ։ Թեև երևի մարդուց էլ է, բայց, կարծում եմ, հազվագյուտ մարդիկ են ի վիճակի այդպես շարունակել՝ առանց փոխադարձության նշույլի։ Այսինքն՝ այդտեղ արդեն ճիշտ կլինի ոչ թե ընկերության մասին խոսել, այլ յուրատեսակ բարեգործության։

[Fedayi]

Ընկերությունն իմ ամենամեծ հարստությունն է...ժամանակ չունեմ, էնքան կգրեյի...

[Ուրվական]

Դա սեր չի:
Ընկերասիրությունն էլ «զգացմունք» չէ: Բառ է ուղղակի բառ լինելու համար: Մարդու իր բնավորության շնորհիվ, մեկ այլ մարդուն «նվիրվելը», նրա համար լավն անելը կամ լավն անելու ձգտումը, չի նշանակում, որ կա զգացմունք այդ երկու մարդկանց միջեւ…
Դա զուտ մարդկային բնավորության, աշխարհհայացքի դրսեւորումն է:

Ոչ դա զգացմունք է, եթե չկա զգացմունք, ամեն ինչ անում ես ուղեղով, վաղ թե ուշ դա դատապարտված է բա-անման։ Ու էդ զգացմունքն էլ արհեստական չի, ու ամեն մարդ չէ, որ ունի: Կա նաև մի պահ, որ դու հիմա այսպես ասելով չես էլ մտածում, թե քո մեջ ինչքան զգացմունքներ կան, որովհետև չես տեսնում: Ես էլ չեմ տեսել առաջ, բայց կյանքն իրենն է թելադրել:

[Morpheus_NS]

Մի ժամ ա ուզում եմ գրեմ, թե ինչ ա ընկերը, չեմ կարողանում, անընդհատ գրում-ջնջում եմ: Մի խոսքով կարելի է ասել ընկերդ քո մի մասնիկն է քեզնից դուրս

Վոնց որ թե լավ ստացվեց, կարելի ա «մեր գրած աֆորիզմները եւ թեւավոր խոսքերը» բաժնում էլ գրել:

[Լեո]

Ընկերությունը նման է եկեղեցու. քանի դեռ կանգուն է, բոլորը խոնարհվում են նրա առջև, նրա յուրաքանչյուր քարի առջև, իսկ եթե այն փլուզվում ու քարերն իրարից հեռանում են, այն դադարում սուրբ լինելուց, և նրա քարերն առանձին-առանձին իրենցից ոչինչ չեն ներկայացնում:

Վարդգես Պետրոսյան