Ընկերությունն իմ պատկերացմամբ...

[Ծով]

Մարդու լավագույն ընկերը հենց ինքն է, և թեկուզ հենց այն բանի համար, որ ուրիշի ընկերը գոնե ինչ-որ չափով կարողանա լինել…
Շահարկվում է ընկեր բառը շատ, և պահանձում են այդ տիտղոսը հաճախ նրանք, ովքեր իրավունք չունեն…
Ծանոթ է բոլորիս…
Թվացյալ ընկերներ շատ կան, և կան ընկերներ, որոնք արդեն հաստատվել են որպես այդպիսին, ինչքան էլ հաճախ մեզ ընկեր չթվան…

[Vaho]

Շատ նորմալ եմ ընկալում ընկերությունը առանց ընկերոջ կիսատ կլիներ կյանքտ:

[StrangeLittleGirl]

իսկ կներես,կան մարդիկ,որոնց դու չես ձանձրացնում???
կներես ,չեմ փորձում կավ վիրավորել կամ կոպիտ թվալ,ուղղակի դու ասում ես,..
կլինեն մարդիկ ,որոնցից մինչև կյանքիս վերջ չեմ ձանձրանա,ուղղակի ուզում եմ համոզվել ,որ դու ավելի լավն ես

Նոր եմ նկատում, որ այս հարցն ինձ էր ուղղված: Կներեք ուշացած պատասխանի համար: Բնականաբար, ես իդեալական չեմ, հետևաբար կան ու կլինեն մարդիկ, որոնց ես ձանձրացնում եմ:
Չգիտեմ՝ ինչ եզրակացության կգաս. լավն եմ, թե վատը, բայց փաստը մնում է փաստ. ես փոփոխություններ սիրող մարդ եմ ու հաճախ եմ միջավայրերս փոխում, բայց ամեն անգամ էլ կարող եմ մինչև վերջ նվիրվել՝ կարծելով, որ վերջապես գտել եմ իմ տեղը: Ես չգիտեմ ինչքան կսիրեմ այն մարդկանց, որոնք կկարողանան իմ կողքին մնալ երկու-երեք տարուց ավելի… Կամ էլ եթե ես կարողանամ նրանց կողքին մնալ:

[murmushka]

Սրանք իմ խոսքերը չեն , բայց իմ կարծիքով լիովին բնութագրում են ընկեոյը
ընկերը նա է , ով բռնում է քո ձեռքը, բաից կպնում է քո սրտին
Ընկերը նա է, ով գիտի քո ամենավատ կողմերը, բայց շարունակում է սիրել ու ընդունել քեզ հենց այնպիսին ինչպիսին կաս...
Ցավոք ոչ բոլորին է տրված ամբողջ կյանքի ընթացքում հանդիպել գոնե մեկ նման ընկերոջ

[ihusik]

Ես շատ գոհ եմ, որ կյանքում ունեցել եմ ու այժմ էլ ունեմ թե՛ տղա և թե՛ աղջիկ լավ ընկերներ...
հավատարիմ ընկերներ... իսկ այդպիսիները շատ չեն լինում...
----------------------------
Զուր մի՛ արդարանա:
Սիրո հարցում
Չի~ ճանաչում կյանքը արդարացում: ------ շատ լավնա ստորագրությունդ murmushka

- Ինձ պետք չէ քո` ապրանք դարձած,
Ժամկետանց, անորակ սերը... ------քո ստորագրությունն էլ է շատ լավը Բյուրակն ջան

[Root]

Ընկերները ցավոք սրտի կյանքում շատ չեն լինում ...
Նրանք էլ, որ լինում են , կյանքի ընթացքում նվազում են ...նվազում են ... ի վերջո գալիս է մի պահ , որ դուք հասկանում եք, որ դրանք ընկերներ չէին .. նրանք, ովքեր մնում են Ձեր կողքին ամենդժվար ու անանցանելի, ամենատխուր և ամենաուրախ պահերին, ովքեր բաժանում են Ձեր հետ մի կտոր հաց , ովքեր Ձեզ ջուր են տալիս, երբ այն չկա, ովքեր որ Ձեզ վիավոր կռվի դաշտից տուն են տանում , երբ որ համբերատար տանում են Ձեր "կապռիզները" ու բարբաջանքը, ովքեր դիմանում են Ձեր խելահեղություններին ... դրանք են Ձեր ընկերները..

Ես ունեմ ընկեր ... ամբողջ մի բռունցք... և ամեն անգամ դա գիտակցելիս ... ես ինձ ինչ որ չափով կատարյալ եմ զգում .. թվում է ՝թե չկա որևէ մի ուժ որ կդիմակայի մեզ ...
Իսկական ընկերը պետք է կիսի մյուս ընկերոջ վիշտը և կրկնապատի ուրախությունը... ես ոչ միայն հարգում և սիրում եմ իմ ընկերներին ... ես պատրաստեմ կյանքիս գնով օգնել իմ ընկերոջը ... ընկերներով մենք նվիրված ենք մեկ մեկու.. և ես հպարտեմ .. հպարտեմ որովհետև կյանքը ցույց տվեց, ովքեր են իմ ընկերները ... իսկ ովքերի շահի համար "ցավտ տանեմ" ասողները ...
Կյանքը ցույց տվեց որ իմ ընկերները իմ հետ են ամեն ժամանակ ... լինեմ ես Հոբի նման տառապյալ, թե Կրեսոսի նման հարուստ.....
Ընկերն իմ համար մի ամբողջ աշխարհ լինելուց բացի նաև մի խորհրդավոր հանրագիտարան է ... մենք իրարից շատ բան ենք սովորել, ձեռք ենք բերել մեկս մյուսից շատ դրական կողմեր , մենք մեկ մեկու ցույց ենք տալիս գործերով և ապրելով թե ինչ է նշանակում լինել ընկեր ... կամայական հասուն տարիքում…
Առանց իմ ընկերների ես կատարյալ չեմ զգում ինձ .. ոչ թե ես վախենում եմ, ոչ թե վստահեմ չեմ ինձ վրա, ոչ թե կասկածում եմ, այլ .. երբ միասին ենք ՝ մենք մի օրգանիզմ ենք .. յուրաքանչյուրս տարբեր ... սակայն հոգին միացնում է մեզ ...
Կյանքը ինձ ցույց տվեց, որ իմ, ընկերը իմ հարազտն է ու բարեկամը, քան դա կարող էր լիներ հարազատ բարեկամը...
Եվ պատահական չէ, որ որտեղ էլ լինեն իմ ընկերները ... որտեղել լինեմ ես .. մենք երբեք չենք մոռանում մեկ մեկու .. և կենացը ընկերների խմում ...

[ihusik]

Այս տողերն ինտեռնետ մի կայքից եմ վերցրել, բացիկ ուղարկելու կայքից.

Ո՞վ է իմ ընկերը.

Ընկերը՝ նա է, ում կարելի է այցի գնալ նաև գիշերվա մեկին.
Ընկերը՝ նա է, ում հետ կարելի է և՛ լաց լինել, և՛ լռել.
Ընկերը՝ նա է, ով կարող է լսել քեզ քո ծանր պահին.
Ընկերը՝ նա է, ով հավատարիմ կմնա, եթե նույնիսկ լքեն քեզ բոլորը.
Ընկերը՝ նա է, ով հասկանում է քեզ նույնիսկ այնժամ, երբ ոչ ոք չի հասկանում.
Ընկերը՝ նա է, ով ընդունում է քեզ այնպիսին, ինչպիսին կաս՝ քո ողջ թերություններով հանդերձ, եթե նույնիսկ դրանք ցավ են նրան պատճառում .
Ընկերը՝ նա է, ով քեզ միշտ ճիշտն է ասում՝ նույնիսկ եթե դա քեզ դուրեկան չէ.
Ընկերը՝ նա է, ով միշտ անկեղծ է քեզ հետ, քանզի գիտի, որ կհասկանաս իրեն.
Ընկերը՝ նա է, ով կարող է ներել նույնիսկ այն՝ ինչը ոչ ոք երբեք չէր ների.
Ընկերը՝ նա է, ով ընկերություն չի անում իր իսկ համար.
Ընկերը՝ նա է, ով ընկերություն կանի քեզ հետ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ դա իրեն իսկ համար ձեռնտու չէ.
Ընկերը՝ նա է, ով չի ափսոսա հանուն քեզ զոհաբերել իր ունեցած ամենաթանկագին բանը՝ ժամանակը, սեփական շահը և նույնիսկ կյանքը:

[Dina]

Բնականաբար ընկերներիս շատ եմ սիրում, բայց լինում է այնպես, որ հաճախ եմ հիասթափվում նրանցից, հետո նորից փորձում վերականգնել հարգանքս կամ ներել… Պատճառը երևի այն է, որ մարդկանց մեծամասնությունը հրաշալի կարողանում է տխրել քո դժվարությամբ, քեզ առաջարկել լաց լինել իր ուսին, մխիթարել քեզ այնպես, որ մխիթարվում ես եթե ոչ նրա ասածներով, ապա գոնե այն փաստով, որ այդպիսի ընկեր ունես… Եվ այլն, և այլն… Իսկ երբ պատահաբար քեզ հետ երջանիկ պատահար է լինում, անկեղծորեն ուզում ես, որ կիսես մեկի հետ զգացածդ, այդ ժամանակ արդեն ընկերը, մեղմ ասած, պակաս ջերմ է… Չնայած ասում են, որ ամենադժվարը մարդու դժբախտությամբ տխրելն է (և դա իրոք անասելի դժվար է), սակայն ես իմ ընկերների վերաբերմունքից համոզվել եմ, որ մարդու երջանկությամբ անկեղծորեն ուրախանալն ավելի դժվար է:

Լրիվ համամիտ եմ քո գրածի հետ, ու ինձ թվում է դրա պատճառը հիմնականոմ նախանձն է լինւմ։ Բայց կարծում եմ իսկական ընկերների մեջ դա անհնար է ,ավելի ճիշտ անհնար է քանի դեռ քո ընկերոջ ուրախության պատճառը ինչ ինչ հանգամանքների բերումով քեզ չի վնասում։

[Մարիաննա]

Մի անգամ Մարկ տվենը ստանում է առանց դրոշմանիշի բացիկ: Փոստային ծախսը վճարելուց հետո նա կարդաց. «Իմ հին ընկեր, ընդունիր սրտագին բարևներս: Ապրում եմ լավ: Քո հին պաշտոնակից Ջեկսոն»:
Որոշ ժամանակ անց փոստատարը Ջեկսոնին բերեց ոչ պակաս, քան 2կգ-անոց չվճարված մի ծանրոց: Երբ նա բացեց ծանրոցը, տեսավ խոշոր մի քար և մի թուղթ, որի վրա գրված էր. «Իմ հին ընկեր: Շտապում եմ հայտնել, որ այս քարն ընկավ իմ սրտից, երբ քո նամակից իմացա, որ լավ ես ապրում: Մարկ Տվեն»:

Եվ իրոք, եթե ընկերները իսկապես ընկերներ են, պետք է ապրեն մեկը մյուսի թե՛ ուախությամբ, թե՛ տխրությամբ, և թե, թե… Թե չէ կան չէ մարդիկ, որը շատ ընկերներ ունեն, բայց էդ ընկերնեից որ մեկին, որ հարցնում է ո՞նց ես, դա հարցնում է ձևի համար, իրականում դիմացինի լավ, վատ կամ 50-50 լինելը իր ներաշխարհում ոչ մի փոփոխության չի հանգեցնելու
(Չէ՛, լավի դեպքում կարողա սիրտը մի քիչ նեղվի ): Բոլորին ցանկանում եմ, որ իրենց կողքին ունենան «իսկական» ընկերներ, բայց դե կյանքը բարդ է: Քանի գնում, ես ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ այս աշխարհը շահի վրա կռթնած հաստլիկ ձեռք է: Ամեն դեպքում ես վերջնական հույսս չեմ կորցրել: Իզուր է խեղդվողը ձեռքը ծեպին գցում, բայց գցում է:

[impression]

Ընկերներն, ինչ խոսք, կարևոր են, նեղ պահերին մեկ-մեկ հասնում են, մեկ-մեկ դու ես հասնում իրենց նեղ պահերին, իրար հետ ուրախանում եք կամ տխրում, օգտակար բան են ընկերները: Բայց եթե չլինեին, միգուցե կյանքումս ոչ մի լուրջ փոփոխություն չլիներ, էսօր ինչ-որ հա նմանատիպ մտքեր եմ ունենում... Իսկ եթե լուրջ մտածենք՝ ի՞նչը կփոխվի, եթե չլինեն նրանք. արթնանում ես ու մեկ էլ լռություն, հեռախոսդ չի զանգում, ոչ ոք դարդ չունի հետդ կիսելու, ոչ էլ թե դու ես ուզում կիսվել: Միացրու քեզ համար երաժշտություն ու կայֆ անցկացրու օրդ: Կիսվելու կարիք էլ թե ունենաս, ֆորումը կա ու կա, Անկապ օրագիր ես բացում, հավեսով լիցքաթափվում ու շարունակում լսել երաժշտություն:
Ի՞նչ կասեք, ընկերների գոյությունը ԷԴՔԱՆ կարևո՞ր է, ինչքան մեզ ԱՍԵԼ են ու մենք էլ ՀԱՎԱՏԱՑԵԼ ենք, թե՞...

Հ.Գ. Ի դեպ, ոչ մեկից աբիժնիկ չեմ, ուղղակի իրոք հետաքրքիր ա

[Davo'o]

Ընկերներն, ինչ խոսք, կարևոր են, նեղ պահերին մեկ-մեկ հասնում են, մեկ-մեկ դու ես հասնում իրենց նեղ պահերին, իրար հետ ուրախանում եք կամ տխրում, օգտակար բան են ընկերները: Բայց եթե չլինեին, միգուցե կյանքումս ոչ մի լուրջ փոփոխություն չլիներ, էսօր ինչ-որ հա նմանատիպ մտքեր եմ ունենում... Իսկ եթե լուրջ մտածենք՝ ի՞նչը կփոխվի, եթե չլինեն նրանք. արթնանում ես ու մեկ էլ լռություն, հեռախոսդ չի զանգում, ոչ ոք դարդ չունի հետդ կիսելու, ոչ էլ թե դու ես ուզում կիսվել: Միացրու քեզ համար երաժշտություն ու կայֆ անցկացրու օրդ: Կիսվելու կարիք էլ թե ունենաս, ֆորումը կա ու կա, Անկապ օրագիր ես բացում, հավեսով լիցքաթափվում ու շարունակում լսել երաժշտություն:
Ի՞նչ կասեք, ընկերների գոյությունը ԷԴՔԱՆ կարևո՞ր է, ինչքան մեզ ԱՍԵԼ են ու մենք էլ ՀԱՎԱՏԱՑԵԼ ենք, թե՞...

Հ.Գ. Ի դեպ, ոչ մեկից աբիժնիկ չեմ, ուղղակի իրոք հետաքրքիր ա

Հոմո սապիենսը, իմ կարծիքով, այնպիսի լպրծուն կենդանի է, որ ցանկացած պայմանների էլ կհարմարվի ու ամեն ինչի համար էլ այլընտրանք կգտի, որը այս կամ այն չափով կփոխարինի նրան ինչի կարիքը զգում է: Իսկ ընկերության մասին իմ պատկերացումները վերջերս պարզեցի, որ համընկնում է հույն մաթեմաթիկոս Պյութագորասի հետ, ով նշել է, որ ընկերությունը դա հավասարում է: Նա չի հարցնում մեծ ու փոքր, հարուստ կամ աղքատ:
Վերջերս, մեկի հետ էի զրուցում, ով երկար տարիներ ճաղերից այն կողմ է անցկացրել, ու այդ ընթացքում եկել է մի մեծ եզրակացության, որ ոչ ոքի չի կարելի վստահել այս կյանքում: Ես ցավակցեցի նրան ու պատասխանեցի, որ փառք աստո, ես այդպիսի եզրահանգման չեմ եկել, քանի որ կան մարդիկ ում ես վստահում եմ հարյուր տոկոսով, երբեմն ավելի շատ եմ վստահում քան ինքս ինձ: Իսկ այդ մարդիկ հենց իմ ընկերներն են: Ի՞նչ կլինի եթե մի օր գամ այնպիսի եզրակացության, որ նրանց էլ չի կարելի վստահել: Ես էլ եմ հոմո սապիենս, ծանր կլինի, բայց կշարունակեմ ապրել, կորցնելով լիարժեքությանս եւս մի մասը:

[impression]

Հոմո սապիենսը, իմ կարծիքով, այնպիսի լպրծուն կենդանի է, որ ցանկացած պայմանների էլ կհարմարվի ու ամեն ինչի համար էլ այլընտրանք կգտի, որը այս կամ այն չափով կփոխարինի նրան ինչի կարիքը զգում է:

Դե, կյանքում շատ բաներ կան, որ թանկ են էդ նույն հոմո սապիենսի համար, բայց քանի որ ինքը հոմո սապիենս է, ընկալում է, որ այ էս կոնկրետ բանն իրեն վնասում է, հենց թեկուզ՝

կան մարդիկ ում ես վստահում եմ հարյուր տոկոսով, երբեմն ավելի շատ եմ վստահում քան ինքս ինձ: Իսկ այդ մարդիկ հենց իմ ընկերներն են: Ի՞նչ կլինի եթե մի օր գամ այնպիսի եզրակացության, որ նրանց էլ չի կարելի վստահել:

ու էդ դեպքում ավելի լավ չէ՞ հեռու մնալ նման մարդկանցից: Ով ընդհանրապես, եթե պատկերացնենք, որ նրանք ուղղակի չկան, չեն էլ եղել, կամ էլ՝ եղել են, բայց էլ չկան, ի՞նչը կփոխվի:

[Davo'o]

ու էդ դեպքում ավելի լավ չէ՞ հեռու մնալ նման մարդկանցից: Ով ընդհանրապես, եթե պատկերացնենք, որ նրանք ուղղակի չկան, չեն էլ եղել, կամ էլ՝ եղել են, բայց էլ չկան, ի՞նչը կփոխվի:

Ընկերները օգնում են քեզ լիարժեքության զգացում ունենալ: Երբ դու վստահում ես ու հավատում ես, երբ քեզ վստահում ու հավատում են: Մարդն է որոշում, թե ինչն է իրեն ավելի երջանիկ դարձնում, ինչը ավելի դժբախտ: Ես որոշել եմ, որ որ վստահելն ու վստահելի լինելը, հավատալն ու երբ ինձ են հավատում ինձ երջանկացնում է: Եթե ինչ որ մեկը կորոշի որ սիրած երգը միացնելը կերջանկացնի իրեն,.. դա էլ տարբերակ է ու հանգիստ կարող է աշխատել:

[REAL_ist]

մի հասարակ օրինակ, փոքրիկ երեխա որին արյուն է անհրաժեշտ, չեմ հիշում խումբը, բայց դժվար ճարվող էր, դոնորներ են պետք, ետ դեպքում չի փրկի ոչ փողը, ոչ պաշտոնը, այ նմանատիպ դեպքերում է պարզ լինում ընկերության գինը, իրական դեպքա եղել, ետ երեխային փրկելեն հարազատների ընկերները
իսկական ընկերները անգին են

[impression]

մի հասարակ օրինակ, փոքրիկ երեխա որին արյուն է անհրաժեշտ, չեմ հիշում խումբը, բայց դժվար ճարվող էր, դոնորներ են պետք, ետ դեպքում չի փրկի ոչ փողը, ոչ պաշտոնը, այ նմանատիպ դեպքերում է պարզ լինում ընկերության գինը, իրական դեպքա եղել, ետ երեխային փրկելեն հարազատների ընկերները
իսկական ընկերները անգին են

ոչ ոք չի էլ ժխտում, որ իսկական ընկերները շատ օգտակար են
հարցն այն է, թե ի՞նչ կփոխվի, եթե նրանք չլինեն: