Տխուր ու հուզիչ պատմություն էր…
Սկիզբը փոքր-ինչ խճճված էր: Որոշ հարցեր առաջացան, օրինակ, թե ինչու՞ էր “друг” –ի քննող հայացքը արտահայտում. “Տեսնես չի՞ զգում , որ ավելորդ է …” Մի տեսակ այնպիսի զգացողություն էր, թե մի ավելի մեծ ստեղծագործության միայն վերջին մասն է խմբագրվել Ամեն դեպքում միտքն ավարտուն էր:
Ապրես Dayana ջան, էլի գրիր ու երբեք մի՛ պատռիր քո գրածները: Չէ՞ որ դրանք որոշ առումով քո բալիկներն են, իսկ արդեն ծնված բալիկին, որքան էլ որ նա մեզ դուր գա կամ չգա`չեն ոչնչացնում, այնպես չէ՞…