Հոգի կանչելու մասին

[Ծլնգ]

Ուրեմն Նունիկը շատ էքսցենտրիկ տիպ էր, միշտ կարճ յուբկաներ էր հագնում ու քայլելուց կամ վազելուց փեշերը նենց էր թափահարում ձեռքերով, որ տռուսիկի եռանկյունը պարբերաբար բացվում ու նորից թաքնվում էր։ Մի օր էլ բա դավայ հոգի կանչենք։ Թել ասեղ բան հավաքեց սարքեց։ Տանը մարդ չկար, բայց մենք մեկ ա գարաժում առանձնացանք։ Հուզախռով էր, ինքը։ Կուրծքը անհանգիստ վեր ու վար... հիշեցի շունչս էլ հետը, հիմա...
Հա, ինչ էի ասում։ Ուրեմն ասեղ կապեց, կանչեց, հարցրեց։ Թնդաց ուրախությունից։ Իսկ ես զմայլվում էի։ Տենց էլ չասեցի, որ դռանը թիկուքով նստած էի ու ոտքերիս քամին թեթև քսվում էր, աներեր չէի, ինչպես ասեղն էլ։ Զով էր, բայց Նունիկի այտերը փայլում էին։

Մենակ ես ե՞մ որ էս կարդալուց մի տեսակ դնջացա...

ես որ կարդալուց մի տեսակ hard-անում եմ, նենց որ տարօրինակ ա, որ Հարդը դնջանում ա