Համեցեք, դուռը բաց է

[Sambitbaba]

Պետք չի գերագնահատել առաջին գնացքի արժեքը, եթե դա կյանքի ու մահի հարց չէ:

Մարդիկ հակում ունեն կյանքի փորձ հավաքելով իմաստանալու:
Իհարկե սա չի վերաբերվում բոլորին, բայց խոսքս նրանց մասին է, ում որ վերաբերվում է:

Հիմա պատկերացրու, որ մարդ ինքն իր առջև նպատակ է դնում լավ ոստիկան դառնա ու օրենք պաշտպանի:
ՈՒ, սրա համար, որոշում է գնա սկզբից իրավաբանություն սովորի, որ օրենքից ավելի տեղյակ լինի (այսինքն՝ նշածդ լաբիրինթոսյան 7 ճանապարհներից այլ տեղ տանողնա ընտրում):
Բայց իր ուսուցման տարիների ընթացքում նա հասկանում է, որ որպես իրավապաշտպան նա շատ ավելի պիտանի գործունեություն կարող է ծավալել, քան որպես ոստիկան:

Հիմա՝ քո բնորոշմամբ նա չհասկացավ առաջին գնացքի, ասել է թե՝ ոստիկան դառնալու արժեքը:
Իսկ ես համարում եմ, որ նա վերաիմաստավորեց իր կյանքն ու նպատակները ու հասկացավ, որ, քո ասած, առաջին գնացքն այն արժեքը չունի, որ հետևից վազի ու նրան նոր գնացք է հարկավոր:

Գերագնահատելու մասին խոսք այստեղ չի գնում, Բարեկամ ջան: Խոսքն այն մասին է ուղղակի, որ եթե որոշումներդ մինչև վերջ չես հասցնում, ուրեմն ոչ մի հիմք չունես դրանցից հրաժարվելու: Ու դա շատ վտանգավոր է նաև՝ մեկ անգամ այդպես վարվելուց հետո, կարող ես կրկնել: Վերևում ասածիս պես, դու կայարանում մնում ես կանգնած, իսկ դեմդ գնացքները հա գալիս ու գնում են:
Պատկերացրու, դու կոնիռեեժիսոր ես, մի սցենար ես ընտրել ու նկարում ես: Հասել ես կեսերին արդեն, ու քեզ մի ուրիշ, ավելի լավ սցենար են առաջարկում: Ու դու արդեն կեսը նկարած ֆիլմը մի կողմ ես նետում կամ, լավագույն դեպքում, ափալ թափալ անում ես գլխառատ, ու անցնում ես երկրորդ ֆիլմին: Հետո մի ուրիշ ավելի լավ սցենար, հետո մի ուրիշ... Քո ֆիլմերը որևէ արժեք ունանալու՞ են:
Եթե տանից հենց էնպես դուրս ես գալիս, աննպատակ, ասենք, երեկոյան քայլելու, այդ դեպքում կապ չունի, թե որ ուղղությունը կընտրես: Այդ դեպքում բոլոր ճանապարհներն էլ նմանապես հաճելի կարող են լինել ու ինչ-որ փորձ քեզ կտան: Բայց եթե տանից դուրս ես եկել, որ երեխաներիդ տանես գազանանոց, իսկ ճամփի կեսին միտքդ փոխում ու նրանց տանում ես դատարան, - երեխեքդ իրենց փափագած ռնգեղջյուրին ու ընձուղտին դատարանում կտեսնե՞ն:

Որոշումները փոխելու համար կոնկրետ դրդապատճառներ են հարկավոր, եղբայրս, թե չէ հեռու չէ բուդդիստ դառնալն էլ. տիպա՝ էս կյանքում չստացվեց, մյուսում կստացվի: Հա, մյուսում կստացվի, դեմ չեմ, կամ էն մյուսում, կամ էն մեկում, - բայց էս կյանքում ուղղակի դաառնում ես անկյալի մեկը: Ճշտեմ, որ մարդ կարող է անկյալ լինել նունիսկ ահավոր զբաղվածության դեպքում էլ, մոտավորապես վերևում ասածս "անգործ ցանկության" տարբերակով: Իսկ նպատակադրված "թախտին պառկելն" էլ կարող է արդեն անկյալություն չլինել:

Այսինքն, երկրորդ անգամ փորձեցի կրկնել, որ հա, կարելի է փոխել նախկինում կայացրած որոշումները, բայց դրա համար լուրջ պատճառներ են հարկավոր:
Հաջորդ գրառմանս մեջ կփորձեմ սեփական օրինակով ցույց տալ, թե ինչ նկատի ունեմ, լա՞վ...