Ես էլ հենց այդ մասին ասացի վերևում: Հիշու՞մ ես.Բարեկամ-ի խոսքերից
Ու դա արդեն ճանաչման նախադուռն է...
Ուղղակի ասացի շատ չխորանամ, քանզի առանց այն էլ երկար գրառումս ավելի էր երկարելու:
Բայց այս հավատը՝ ամեն պատահած հավատացյալի հասկացած հավատը չէ: Սա բացարձակ վստահություն է արդեն, լիակատար նվիրվածություն:
Ու եթե սա ունես, ոչինչ անելու կարիք չունես այլևս: Կարիք չունես մտածել, փորփրել-գտնել, թե ինչն ինչպես անես, թե ինչն ինչպես է լինելու... Կարող ես, կոպիտ ասած, պառկել թախտին ու սերիալ նայել. ամեն ինչ ինքնին կլինի...
Կարելի է այդպես էլ:Ինչ վերաբերում է նշածդ գործուն և անգործ ցանկություններին, անգործը ցանկություն չէի անվանի, այլ երազանք, իսկ երազանքը ծույլ կատեգորիա է և եթե չվերաճի ցանկության, այդպես «երազանք» ստատուսում էլ կմնա, ինչը ո՛չ առանձնապես կդժբախտացնի մարդուն, ո՛չ էլ ներսից է բզկտելու շարունակաբար։Բայց եթե ասածս հավատը կա, այդ ամենն այլևս կարևոր չի...
Թույլ տուր չհամաձայնվել, Բարեկամ ջան...Իսկ պատմածդ յոթ «անգործ» և յոթ «գործուն» տարիների հետ կապված, ես ավելի շատ տեսնում եմ այսպես․ այն յոթ «անպտուղ» տարիներին դու իրականում ևս, ոչ պակաս ինտենսիվ, անում էիր թարգմանությունդ, ուղղակի աներևույթ ձևով․ դա գործի խմորման պրոցեսն է, որն ահնրաժեշտ է նույնքան, որքան «գործուն» ժամանակաշրջանը, որի ընթացքում ընդամենը ի կատար ես ածում այն, ինչի վրա աներևույթ տքնել ես «անգործ» ժամանակահատվածում։ Այսինքն, քո ցանկության կատարման համար իրականում անհրաժեշտ է եղել ոչ թե յոթ տարի /քո երկրորդ յոթը, ինչպես կարծում ես/, այլ ուղիղ տասնչորս, և այդ տանսչորս տարիներից դու ոչ մի կերպ, ըստ երևույթին, չէիր փախչելու, կամ կրճատելու։ Պարզապես, եթե այն առաջին յոթի ժամանակ մեկնված լինեիր թախտին ու տրվեիր սերիալներին, դրանից հետո իրագործման ժամանակդ ոչ թե յոթ տարի էր լինելու, այլ էլի տասնչորս, որի առաջին յոթը, հավանաբար, նորից «անգործ»-աներևույթ էր անցնելու։
Սա որպես տարբերակ եմ մտածում։ Հնարավոր է, այլ տարբերակներ էլ կան, ով գիտի։
Անշուշտ, մարդու բոլոր գործողությունները հօգուտ իրեն են, մեկ է, նա դրանցից ինչ-որ արդյունք ստանում է: Բայց եթե ունես կոնկրետ նպատակ, ոչ բոլոր փորձերդ են, որ մոտեցնում են քեզ այդ նպատակին, - հաճախ լիքը ապարդյուն քայլեր էլ ես կատարում: Ահա թե ինչու է շատ կարևոր ուրիշի փորձը, որին մենք սովորաբար բանի տեղ չենք դնում:
Պատկերացրու, դու լաբիրինթոսի կենտրոնում ես, ու դեմդ կա յոթ ճանապարհ, որոնցից մենակ մեկն է քեզ դուրս հանելու: Եթե բախտդ բերի, կարող ես հենց առաջին փորձից դուրս գալ լաբիրինթոսից, ճի՞շտ է: Իսկ եթե յոթերորդ փորձից միայն դուրս եկար, ի՞նչ ես դրանից շահելու...
Ու թող որ այդ լաբիրինթոսը հոյակապ մի պատկերասրահ էր, և դու լիքը սքանչելի նկարներ տեսար պատերից կախված: Բայց ախր դու շտապում էիր կայարան ու հիմա գնացքդ վաղուց արդեն գնացել է...
Մեջբերել
Էջանիշներ