Առանձին թեմաներից դուրս գրական քննարկումներ

[StrangeLittleGirl]

Ֆիզիկական հատկանիշների պահը հետաքրքրեց։
Ես 100 ու 300մետրը շատ լավ էի վազում,բանակում տղեք կային,որ թույլ էին ու սաղ օրը պարապում էին,որ բարելավեն իրենց ցուցանիշները,բայց մեկա չէր ստացվում,ես ընդհանրապես չէի պարապում վազքի համար,բայց էդ անտերը փոքր ժամանակվանից մոտս լավ էր ստացվում,էն Ֆորեստի նման։
Ու բանակը մի կողմ,դպրոցում մեր տղեքից մեկը մի տարի ամեն օր պարապում էր,որ վազքից առաջինը լինի,բայց անտերը էդ 100 ու 300 մետրը չէր կարում արագ վազեր,ռիվոկը զրո էր։
Հիմա հարց մը կամ երկու հարց ։Դ
Ֆիզիկական ունակությունը կարելիա՞ որպես տաղանդ բնորոշել։
Եթե առաջի հարցի պատասխանը դրական է,իրան հետևում է երկրորդ հարցը։
Հիմա բերածս օրինակները ու նմանատիպ անթիվ օրինակներ հաշվի առնելով կարա՞նք ասենք,որ տաղանդը ձեռքբերովի չի,էդ կամ լինումա մարդու մեջ,կամ չի լինում։
Հ.Գ Բասկետբոլի մեջ բոյը շատ կարևորա,կարևոր են նաև արագությունը ու ճարպկությունը(էլի լիքը բաներ) ու մենակ բոյով չի որոշվում բասկետբոլիստ դառնում են,թե չէ։

Ֆիզիկական հատկանիշները մտավորի համեմատ ավելի «կոնկրետ» են, այսինքն՝ մեկն ի սկզբանե ֆիզիկապես ավելի ուժեղ ա, մեկը չէ, բայց դա չի նշանակում, որ մարզվելով հնարավոր չի հասնել ուժեղին։ Մի հատ հետազոտություն կար տենց հենց տաղանդի թեմայով։ Մի քիչ փնտրեցի, բայց չկարողացա գտնել։ Հեսա էլի կփնտրեմ։ Մոտավորապես սենց մի բան ա․ վերցնում են մի խումբ մարդկանց, ֆիզիկական տվյալները չափում։ Մեկը ուժեղ ա, մեկը թույլ ա: Հետո սաղին մարզում են։ Թույլերն էլ են աճում, ուժեղներն էլ։ Կարծեմ եզրակացությունը մոտավորապես սենց մի բան ա, որ ֆիզիկապես թույլին էլ բավարար մարզելու դեպքում կարաս հասցնես ուզածդ արդյունքին։

Ստեղ նաև հարց կա, թե ոնց են ֆիզիկապես ուժեղները ուժեղ ստացվել։ Պիտի հետևես օրվա ընթացքում իրանց ակտիվությանը։ Ասենք հասարակ ամեն օր եսիմ քանի կմ քայլելը կարա լիքը բան փոխի։ Իմ օրինակով ասեմ, որ առաջ կարում էի լիքը կիլոմետրեր քայլել ու չհոգնել։ Հիմա մի քանի հարյուր մետրից հոգնում եմ, որովհետև էդ մկաններս ուղղակի չեմ աշխատացնում։ Բայց փոխարենը օրը մինչև 40 կմ հեծանիվ քշում եմ առանց հոգնելու, որովհետև մկաններս տենց եմ մարզել վերջին տարիներին։

Բայց ուղեղը, էլի ասեմ, մկան չի ու ավելի պլաստիկ ա, հնարավորություններն էլ ավելի լայն, մարզելու ուղղություններն էլ շատ տարբեր։

[Յոհաննես]

Համարենք մեջբերել եմ ։Դ
Եսիմ է։Հա,եթե X-ը Y-ից ուժեղա ու X-ը Y֊ին նեղումա,Y֊ը կարա գնա մարզվի գա X֊ին ծեծի,բայց կոնկրետ կարճ տարածության վազքի պահով էդ անհնարա։Սենց վստահ եմ խոսում,քանի որ կոնկրետ էս ասպարեզում հարյուրավոր Y-ների եմ տեսել,որոնք ունեցել են և ցանկություն,և մոտիվացիա։Նայի,բանակում մեկ֊մեկ վատ վազողներին կարային ժամերով տանջեին ու ինքը գիտեր,որ վատ վազելու դեպքում էդ կարա կրկնվի,բայց մեկա էդ մարդը ռիվոկից 0 էր։
Ես զուտ կարամ էս իմ կարճ տարածության վազքի մասով մինչև վերջ,պնդաճակատի նման իմ ասածը առաջ տանեմ։Իհարկե աշխատասիրության շնորհիվ հնարավոր է բարելավել արդյունքը,բայց եթե մարդ ռիվոկից 0 եղավ,ինքը պետքա մոռանա վազքով զբաղվելու մասին։
Արվեստը ուրիշ է,արվեստի ընկալումը սուբյեկտիվա,դրա համար էլ էսօր Սարիկը ռեժիսոր ա,Թաթան գուսան ա,Ռազմիկ ամյանն էլ vastakavor artist

[Բարեկամ]

Նախ, բնորոշել ա պետք լավ կամ վատ մասնագետը։ Սպորտում հեշտ ա. համեմատության վրա ա։ Արհեստավորի դեպքում էլի ինչ-որ տեղ համեմատության վրա ա, գումարած դեր ա խաղում ճաշակը։ Իսկ ճաշակ հնարավո՞ր ա սովորեցնել, եթե նախադրյալներ չկան։ Կարծում եմ՝ չէ։ Տնտեսագետ-իրավաբանի-գործարարի դեպքում էլ ավելի հեշտ ա բնորոշելը լավ ու վատը. կոնկրետ արդյունքից՝ կոնկրետ թվային չափանիշներով։
Գրողի դեպքում էդ չափանիշները լավ չեմ պատկերացնում։ Ասել՝ տվյալ գրողը լավն ա կամ վատը, ինչո՞վ ա որոշվում. մեր սեփական ճաշակո՞վ, նոբելյանի ժյուրիո՞վ, թե՞ ընթերցողների թվով։
Եթե ես մի գրողի մասին ասում եմ լավն ա, էդ իմ հավակնոտ ճաշակի գնահատականը կլինի, ու էդ ճաշակը նայած թե ինչքան ա հեղինակավոր, էդպես էլ կպիտակվի կգնա։ Միակ բանը որ օբյեկտիվ կարելի ա ասել գրողի մասին՝ էդ հաջողված կամ չհաջողված լինելն ա, ու էդ դեպքում տաղանդը պարտադիր պայման չի։

[StrangeLittleGirl]

Նախ, բնորոշել ա պետք լավ կամ վատ մասնագետը։ Սպորտում հեշտ ա. համեմատության վրա ա։ Արհեստավորի դեպքում էլի ինչ-որ տեղ համեմատության վրա ա, գումարած դեր ա խաղում ճաշակը։ Իսկ ճաշակ հնարավո՞ր ա սովորեցնել, եթե նախադրյալներ չկան։ Կարծում եմ՝ չէ։ Տնտեսագետ-իրավաբանի-գործարարի դեպքում էլ ավելի հեշտ ա բնորոշելը լավ ու վատը. կոնկրետ արդյունքից՝ կոնկրետ թվային չափանիշներով։
Գրողի դեպքում էդ չափանիշները լավ չեմ պատկերացնում։ Ասել՝ տվյալ գրողը լավն ա կամ վատը, ինչո՞վ ա որոշվում. մեր սեփական ճաշակո՞վ, նոբելյանի ժյուրիո՞վ, թե՞ ընթերցողների թվով։
Եթե ես մի գրողի մասին ասում եմ լավն ա, էդ իմ հավակնոտ ճաշակի գնահատականը կլինի, ու էդ ճաշակը նայած թե ինչքան ա հեղինակավոր, էդպես էլ կպիտակվի կգնա։ Միակ բանը որ օբյեկտիվ կարելի ա ասել գրողի մասին՝ էդ հաջողված կամ չհաջողված լինելն ա, ու էդ դեպքում տաղանդը պարտադիր պայման չի։

Կարծում եմ՝ ամեն դեպքում հնարավոր ա գրականությունը աղբից տարբերել։ Իսկ տարբերել սովորել կարելի ա մենակ կարդալով։

Ինչ վերաբերում ա հաջողված ու չհաջողված լինելուն, էդ էլ ա հարաբերական բան։ Հայաստանում լիքը գրողներ կան, որոնք համեմատաբար հաջողված են (հրատարակիչներով տպագրված գրքեր ունեն, թարգմանվում են տարբեր լեզուներով, փառատոնների են մասնակցում), բայց գրելով ապրուստ չեն վաստակում։ Մեկ այլ երկրում ինքնահրատարակված, երբեք չթարգմանվող, մրցանակ չշահող, փառատոնի չհրավիրվող գրողը կարող ա ավելի մեծ թվով գիրք վաճառի ու կարողանա էդ եկամուտով ապրել։ Կամ ասենք տվյալ լեզվի սահմաններում հաջողված գրողը աշխարհով մեկ հայտնի չի, որովհետև ինչ-ինչ պատճառներով չի թարգմանվել, բայց որ թարգմանվեր, կարար սաղին տար-անցներ։

Ու ընդհանրապես, ժամանակակից գրականության շուկան, ցավոք, լիքն ա անգլալեզու գրականությամբ։ Անգամ անգլերեն թարգմանված գրականությունը բավական դժվարությամբ ա մուտք գործում։

[Յոհաննես]

Եսիմ է։Իրականում էս թեմայի հիմքը երևի քիչ մը ուրիշ է։
Ես միշտ կողմ եմ եղել մարդկանց դասակարգմանը,կան ուժեղներ ու թույլեր։
Ինչքան որ նկատել եմ SLG-ը էս մասով իմ հակապատկերնա։
Իսկ Բարեկամը էս մասով քիչ մը չկողմնորոշվածա։
Դրա համար սենց պատկերը չափազանց բնականա։չէ՞

[Բարեկամ]

Եսիմ է։Իրականում էս թեմայի հիմքը երևի քիչ մը ուրիշ է։
Ես միշտ կողմ եմ եղել մարդկանց դասակարգմանը,կան ուժեղներ ու թույլեր։
Ինչքան որ նկատել եմ SLG-ը էս մասով իմ հակապատկերնա։
Իսկ Բարեկամը էս մասով քիչ մը չկողմնորոշվածա։
Դրա համար սենց պատկերը չափազանց բնականա։չէ՞

Իմ գնահատականների մեջ ես երբեմն ավելի քան պետք ա կողմնորոշված եմ ։))
Ասածս էն ա, որ իմ գնահատականը, բնականաբար, չի դառնում համայն ընդունված դասակարգում։ Էդ դեպքում ու՞մ գնահատականն ա դառնում որոշիչը։

[Յոհաննես]

Իմ գնահատականների մեջ ես երբեմն ավելի քան պետք ա կողմնորոշված եմ ։))
Ասածս էն ա, որ իմ գնահատականը, բնականաբար, չի դառնում համայն ընդունված դասակարգում։ Էդ դեպքում ու՞մ գնահատականն ա դառնում որոշիչը։

Ախր եթե երկար գրեմ ահավոր հակասական բան կստացվի։
Արվեստի ընկալումը սուբյեկտիվա֊այ էս ավելի լավ միտքա ու որոշիչ գնահատականը արվեստի համար քիչ մը վատ բառակապակցություն է։Նու,չկա որոշիչ գնահատական։

[Ծլնգ]

Ծլնգ, արի ամփոփեմ ինչ եմ ասում։ Էն, ինչը դու անվանում ես տաղանդ, ես անվանում եմ ցանկություն ու մոտիվացիա որևէ բան անելու։ Ասածս էն ա, որ ով գրելու «տաղանդ» չունի, իր կյանքը չի նվիրի գրելուն, իրա համար դա ձանձրալի մի զբաղմունք կլինի:

Իմ ասած տաղանդը այդ ցանկությունն ու մոտիվացիան էլ են պարունակում, ու մի քանի վագոն այլ բաներ էլ։ Եթե քեզ ճիշտ եմ հասկանում, դու «nature vs. nurture» բանավեճի nurture-ի կողմնակից ես, դե շատ կոպիտ ասած։ Իսկ ես nature + nurture -ի կողմնակից եմ այն իմաստով, որ ոչ ամեն ինչն ա կարելի մարդու մեջ դաստիարակել, մանավանդ երբ խոսքը գնում ա լավ գրող դառնալու մասին, քանի որ այդ լավ գրողը իր մեջ լիքը տարբեր բարդ արժանիքներ պիտի ընգրկի, բայց և այդ nature-ի տվածները nurture-ի օգնությամբ բացահայտել ա պետք։ Հիմա, եսիմ, կարող ա նաև կան այնպիսի ուսումնա-դաստիարակչական մեթոդներ, որոնք գրողի հանճարն էլ բոլորի մեջ մեկից մեկ կբացահայտեն, բայց չեմ կարծում, որ դրանք դեռ հայտնաբերվել են։ Սրա պատճառով, գոնե այսօր, լավ գրող լինելու համար, ի տարբերություն մասնագետ գրող դառնալուն, «գնա վրադ աշխատի»-ն հերիք չի, չնայած որ անհրաժեշտ ա։

Ասենք հանճարեղ շախմատիստ սարքելու բանալին կարծես Լազլո Պոլգարը գտել էր, բայց շախմատ խաղալը շատ ավելի հեշտ բան է քան լավ գրող լինելը, գոնե այն փաստի առկայությամբ, որ համակարգչին մարդուց լավ շախմատ խաղալ ենք սովորացրել, բայց դեռ մարդուց լավ գրող մեքենաներ չկան։

[Բարեկամ]

Բյուրի հիշատակած "Մոխրագույնի հիսուն երանգները" հենց շատ կարկառուն օրինակ ա։
Երբ որ էդ գրքի բումը սկսվել էր /մի երկու-երեք տարի առաջ/ սաղ աղջիկ-կնանիք էդ էին կարդում․ նույնիսկ մի արագ պատրաստվող սնունդի ռեկլամ տեսա՝ տուն-տեղը՝ թափրտած, ամուսինը-երեխաները սոված, կինը՝ անկողնուց դուրս չի գալիս՝ գիրքը ձեռքին, ու էդտեղ էկրանին ֆռում-հայտնվում ա էդ արագ պատրաստվող սնունդը, որ գալիս ա օգնության շվարած ամուսնուն, ու բոլորը երջանիկ են։ Էդ կիսահեգնական ռեկլամը բայց էդքան էլ իրականությունից հեռու չի, գիտե՞ք։ Իմ շրջապատի աղջիկներն էստեղ, որոնք /խոսքը մեր մեջ/, ընդհանրապես կարդացող չեն ու չեմ լսել, թե երբևէ որևէ գիրք կարդան կամ ինչ-որ գրքից խոսեն, էդ գիրքը՝ իր բոլոր հատորներով, ձեռքից վայր չէին դնում բառիս ուղիղ իմաստով․ մեկը վարսավիրանոցում էր կարդում, մինչ վարսավիրը մազերը կսարքեր, մեկը իր աշխատատեղ-դեղատան սեղանիկի տակից էր թաքուն հարմարեցնում, մեկն էլ ընդհանրապես գործից փախնում, ընկնում էր չոլերը /մոտակա պուրակը/՝ կարդալու։ Ու հանդիպումներին մի գլուխ քննարկում էին ու քննարկում, իսկ ես բութ դեմքով ձանձրանում էի՝ բանից անտեղյակ։
Նման բումն ու աժիոտաժը ինձ՝ կոնկրետ, հերիք էին, որ ցանկություն չունենամ էդ գիրքը կարդալու, բայց քանի որ ընկերուհիներիս քննարկումները գնալով թեժանում էին, ու իրանց խորհուրդ-ստիպումներն էլ՝ թե լավն ա, կարդա, համ էլ ուզում էի իմանալ էդ ինչ են էդքան վիճում, վերջը վերցրի գրադարանից, տասը օրվա ընթացքում 8 էջից ավելի չձգեցի, վերջում տարա հանձնեցի առանց կարդալու, որովհետև ժամկետը լրացավ։
էդպես հաջողվեց ժամանակս փրկել վատնումից, բայց ոչ այնքան, որովհետև, ինչպես և սպասվում էր, գրքին հաջորդեց ֆիլմը, ինտենսիվ գովազդ՝ բոլոր մեդիաներով, ու էնպես ստացվեց /արդեն չեմ հիշում՝ ոնց, երևի քավելու համար չկարդալուս մեղքը/, որ ես էլ գնացի նայելու, դեռ մի բան էլ ամուսնուս քարշ տվեցի հետս։ Չգիտեմ՝ ոնց ներեց ինձ հետագայում, բայց մի սարսափելի անհաջող ֆիլմ էր՝ անհաջող դերասաններով ու ընդհանրապես՝ վատնման գագաթնակետը։ Իսկ ընկերուհիներիցս մեկը երկու անգամ նույնիսկ նայեց, բա։ Էնպես որ, հակառակ իմ սուբյեկտիվ կարծիքի, էդ գրողին, փաստորեն, կարելի ա համարել հաջողված գրող։
Գրողն, ի դեպ, մի անդուր, գերգիրուկ կին ա, որը, սակայն, չի նշանակում, որ չունի սեքսուալ ինչ-որ ֆանտազիաներ, ավելին՝ դրանք ռեալիզացնում ա էդպես բաներ գրելով։
Ընթերցողը կա, պրոդյուսերները խնդրում են, գիրքը գրախանութում չի մնում, փողը գալիս ա։ Հիմա ինչո՞վ սա հաջողված չի․ որովհետև իմ ու Բյուրի նմանները ասում են վա՞տն ա։

Հ․Գ․ Տենց մի հաջողված ախմախություն էլ Դեն Բրաունի գրքերն են։

[StrangeLittleGirl]

Իմ ասած տաղանդը այդ ցանկությունն ու մոտիվացիան էլ են պարունակում, ու մի քանի վագոն այլ բաներ էլ։ Եթե քեզ ճիշտ եմ հասկանում, դու «nature vs. nurture» բանավեճի nurture-ի կողմնակից ես, դե շատ կոպիտ ասած։ Իսկ ես nature + nurture -ի կողմնակից եմ այն իմաստով, որ ոչ ամեն ինչն ա կարելի մարդու մեջ դաստիարակել, մանավանդ երբ խոսքը գնում ա լավ գրող դառնալու մասին, քանի որ այդ լավ գրողը իր մեջ լիքը տարբեր բարդ արժանիքներ պիտի ընգրկի, բայց և այդ nature-ի տվածները nurture-ի օգնությամբ բացահայտել ա պետք։ Հիմա, եսիմ, կարող ա նաև կան այնպիսի ուսումնա-դաստիարակչական մեթոդներ, որոնք գրողի հանճարն էլ բոլորի մեջ մեկից մեկ կբացահայտեն, բայց չեմ կարծում, որ դրանք դեռ հայտնաբերվել են։ Սրա պատճառով, գոնե այսօր, լավ գրող լինելու համար, ի տարբերություն մասնագետ գրող դառնալուն, «գնա վրադ աշխատի»-ն հերիք չի, չնայած որ անհրաժեշտ ա։

Ասենք հանճարեղ շախմատիստ սարքելու բանալին կարծես Լազլո Պոլգարը գտել էր, բայց շախմատ խաղալը շատ ավելի հեշտ բան է քան լավ գրող լինելը, գոնե այն փաստի առկայությամբ, որ համակարգչին մարդուց լավ շախմատ խաղալ ենք սովորացրել, բայց դեռ մարդուց լավ գրող մեքենաներ չկան։

Նայի, ես էլ եմ nature + nurture-ի կողմնակից, բայց nature-ի տակ շատ ոչ սպեցիֆիկ ու գրելու հետ էնքան էլ կապ չունեցող բաներ եմ հասկանում․ գրելու ցանկությունը, ինտրովերսիան, կարդալու ցանկությունը և այլն։ Ցանկացածի մեջ հնարավոր չի գրելու տաղանդ հայտնաբերել, որովհետև ցանկացածի հնարավոր չի նստացնել ու մոտիվացնել, որ իրա վրա աշխատի։ Բայց ցանկացած մոտիվացված մարդ կարա լավ գրող դառնա։

Բյուրի հիշատակած "Մոխրագույնի հիսուն երանգները" հենց շատ կարկառուն օրինակ ա։
Երբ որ էդ գրքի բումը սկսվել էր /մի երկու-երեք տարի առաջ/ սաղ աղջիկ-կնանիք էդ էին կարդում․ նույնիսկ մի արագ պատրաստվող սնունդի ռեկլամ տեսա՝ տուն-տեղը՝ թափրտած, ամուսինը-երեխաները սոված, կինը՝ անկողնուց դուրս չի գալիս՝ գիրքը ձեռքին, ու էդտեղ էկրանին ֆռում-հայտնվում ա էդ արագ պատրաստվող սնունդը, որ գալիս ա օգնության շվարած ամուսնուն, ու բոլորը երջանիկ են։ Էդ կիսահեգնական ռեկլամը բայց էդքան էլ իրականությունից հեռու չի, գիտե՞ք։ Իմ շրջապատի աղջիկներն էստեղ, որոնք /խոսքը մեր մեջ/, ընդհանրապես կարդացող չեն ու չեմ լսել, թե երբևէ որևէ գիրք կարդան կամ ինչ-որ գրքից խոսեն, էդ գիրքը՝ իր բոլոր հատորներով, ձեռքից վայր չէին դնում բառիս ուղիղ իմաստով․ մեկը վարսավիրանոցում էր կարդում, մինչ վարսավիրը մազերը կսարքեր, մեկը իր աշխատատեղ-դեղատան սեղանիկի տակից էր թաքուն հարմարեցնում, մեկն էլ ընդհանրապես գործից փախնում, ընկնում էր չոլերը /մոտակա պուրակը/՝ կարդալու։ Ու հանդիպումներին մի գլուխ քննարկում էին ու քննարկում, իսկ ես բութ դեմքով ձանձրանում էի՝ բանից անտեղյակ։
Նման բումն ու աժիոտաժը ինձ՝ կոնկրետ, հերիք էին, որ ցանկություն չունենամ էդ գիրքը կարդալու, բայց քանի որ ընկերուհիներիս քննարկումները գնալով թեժանում էին, ու իրանց խորհուրդ-ստիպումներն էլ՝ թե լավն ա, կարդա, համ էլ ուզում էի իմանալ էդ ինչ են էդքան վիճում, վերջը վերցրի գրադարանից, տասը օրվա ընթացքում 8 էջից ավելի չձգեցի, վերջում տարա հանձնեցի առանց կարդալու, որովհետև ժամկետը լրացավ։
էդպես հաջողվեց ժամանակս փրկել վատնումից, բայց ոչ այնքան, որովհետև, ինչպես և սպասվում էր, գրքին հաջորդեց ֆիլմը, ինտենսիվ գովազդ՝ բոլոր մեդիաներով, ու էնպես ստացվեց /արդեն չեմ հիշում՝ ոնց, երևի քավելու համար չկարդալուս մեղքը/, որ ես էլ գնացի նայելու, դեռ մի բան էլ ամուսնուս քարշ տվեցի հետս։ Չգիտեմ՝ ոնց ներեց ինձ հետագայում, բայց մի սարսափելի անհաջող ֆիլմ էր՝ անհաջող դերասաններով ու ընդհանրապես՝ վատնման գագաթնակետը։ Իսկ ընկերուհիներիցս մեկը երկու անգամ նույնիսկ նայեց, բա։ Էնպես որ, հակառակ իմ սուբյեկտիվ կարծիքի, էդ գրողին, փաստորեն, կարելի ա համարել հաջողված գրող։
Գրողն, ի դեպ, մի անդուր, գերգիրուկ կին ա, որը, սակայն, չի նշանակում, որ չունի սեքսուալ ինչ-որ ֆանտազիաներ, ավելին՝ դրանք ռեալիզացնում ա էդպես բաներ գրելով։
Ընթերցողը կա, պրոդյուսերները խնդրում են, գիրքը գրախանութում չի մնում, փողը գալիս ա։ Հիմա ինչո՞վ սա հաջողված չի․ որովհետև իմ ու Բյուրի նմանները ասում են վա՞տն ա։

Հ․Գ․ Տենց մի հաջողված ախմախություն էլ Դեն Բրաունի գրքերն են։

Դե հենց էդ ա։ Էդ գիրքը բավական լուրջ բեսթսելեր ա։ Բայց գրական շրջանակներում սուր քննադատության ա արժանացել, որևէ տեսակի գրական մրցանակ չի ստացել։ Հիմա դա հաջողությու՞ն ա համարվում։ Ու ասենք վերցնենք Ջենիֆեր Իգանին, որը շատ ավելի պակաս հայտնի ա ու ավելի քիչ գիրք ա վաճառել, բայց գրական շրջանակներում լիքը գովասանքի ա արժանանում, մի քանի տարի առաջ էլ Պուլիցեր ստացավ։ Հիմա ո՞վ ա ավելի հաջողակ։

Ինչ վերաբերում ա Դեն Բրաունին, գոնե նա գրելու համապատասխան կրթություն ունի, ու տեխնիկան չի կաղում, իրա գրքերն էլ որ կարդում ես, տեսնում ես՝ մարդը լիքը ռիսըրչ ա արել։ Շատ էլ որ լրիվ օճառ են իրա գրքերը։ Իսկ Մոխրագույնի հեղինակը բացարձակապես ո՛չ տեխնիկա ունի, ո՛չ փորձ, ո՛չ ռիսըրչ ա արել։ Իրա ֆանտազիաները շարադրել ա, բեսթսելեր հրատարակել (ընդ որում, եթե չեմ սխալվում, ինքնահրատարակմամբ):

[StrangeLittleGirl]

Հ․Գ․ Մեկ էլ չդիմացա, պիտի ասեմ։ Եթե գրողների ենք քննարկում, էկեք քննարկենք իրանց գրածները, ոչ թե արտաքին տվյալները։ Թե չէ մարմնի ձևը բնավ չի պայմանավորում մարդու գրելու ունակությունը։
Ներքևի նկարում Թոնի Մորիսոնն ա։ Գիրուկ լինելն իրան չի խանգարել նաև Նոբելյան մրցանակակիր լինել։

[Բարեկամ]

Հ․Գ․ Մեկ էլ չդիմացա, պիտի ասեմ։ Եթե գրողների ենք քննարկում, էկեք քննարկենք իրանց գրածները, ոչ թե արտաքին տվյալները։ Թե չէ մարմնի ձևը բնավ չի պայմանավորում մարդու գրելու ունակությունը։
Ներքևի նկարում Թոնի Մորիսոնն ա։ Գիրուկ լինելն իրան չի խանգարել նաև Նոբելյան մրցանակակիր լինել]

տվյալ դեպքում գրքի թեմայի և արտաքինի հետ ես կապ եմ տեսնում, էդ կոնտեքստում նշեցի, ոչ թե գրելու ունակության։

[Ծլնգ]

Նայի, ես էլ եմ nature + nurture-ի կողմնակից, բայց nature-ի տակ շատ ոչ սպեցիֆիկ ու գրելու հետ էնքան էլ կապ չունեցող բաներ եմ հասկանում․ գրելու ցանկությունը, ինտրովերսիան, կարդալու ցանկությունը և այլն։ Ցանկացածի մեջ հնարավոր չի գրելու տաղանդ հայտնաբերել, որովհետև ցանկացածի հնարավոր չի նստացնել ու մոտիվացնել, որ իրա վրա աշխատի։ Բայց ցանկացած մոտիվացված մարդ կարա լավ գրող դառնա։

Լավ։ Իմ պատկերացումներն էլ nature-ի մասին գրելու հետ կապ չունեն։ կոնկրետ գրելը տեխնիկական հմտություն ա իմ համար ու հա, բոլորին էլ կարաս հմուտ գրել սովորացնես, ոնց որ ասենք մի ծանոթս ասում էր՝ կապիկին էլ կարաս կիթառ նվագել սովորացնես։ Իմ համար ինչ-որ «տեսողությունը» լավ գրողի մոտ շատ ավելի կարևոր բան ա։ Նայի, Վան Գոգ կամ թեկուզ Սարյան առանց էդ յուրահատուկ տեսողության չես կարա լինես, էլի։ Հիմա նույն ձևի ինչքան էլ կարդաս ու քո վրա աշխատես, մեկ ա չեմ հավատում, որ կարաս հասնես նրան, որ գրես «a rose is a rose is a rose is a rose»։

Հա, ու էդ արտաքինի մոմենտով էլ․ Գերտրույդ Սթայնն էլ սա էր (էն աջից էլ Պիկասոյի իր դիմանկարն ա)՝


Քանի Սթայնին եմ հիշել, մի լավ խոսք ունի այդ զօր ու գիշեր քո վրա աշխատելու կոնտեքստին սազող․
«It takes a lot of time to be a genius. You have to sit around so much, doing nothing, really doing nothing.»

Հ․Գ․
Աչքիս մեր իրար չհասկանալը հենց «լավ գրող»-ի պատկերացումների տարբերությունն ա, իմ համար գրելու տեխնիկական հմտությունը, կամ թեկուղ լավ սթորիթելինգը (երկուսն էլ լրիվ սովորվող բաներ են) դեռ լավ գրող չեն սարքում մարդուն։

[ivy]

Ծլնգ, քննարկումը սկսվեց մասնագիտությունից ու տաղանդից, դու կամաց անցար հանճարին: Վերջին գրառումներումդ հիմնականում հենց «հանճար» բառն ես օգտագործում: Բայց դրանք տարբեր կատեգորիաներ են:
Հանճարներ լինում են, հա, բայց դրանք հազվադեպ պատահող ունիկալ դեպքեր են: Էստեղ բայց հանճարը չէր ոնց որ թե քննարկվում, այլ լավ մասնագետ լինելն ու տաղանդը:

[StrangeLittleGirl]

Լավ։ Իմ պատկերացումներն էլ nature-ի մասին գրելու հետ կապ չունեն։ կոնկրետ գրելը տեխնիկական հմտություն ա իմ համար ու հա, բոլորին էլ կարաս հմուտ գրել սովորացնես, ոնց որ ասենք մի ծանոթս ասում էր՝ կապիկին էլ կարաս կիթառ նվագել սովորացնես։ Իմ համար ինչ-որ «տեսողությունը» լավ գրողի մոտ շատ ավելի կարևոր բան ա։ Նայի, Վան Գոգ կամ թեկուզ Սարյան առանց էդ յուրահատուկ տեսողության չես կարա լինես, էլի։ Հիմա նույն ձևի ինչքան էլ կարդաս ու քո վրա աշխատես, մեկ ա չեմ հավատում, որ կարաս հասնես նրան, որ գրես «a rose is a rose is a rose is a rose»։

Էդ քո ասած «տեսողությունն» էլ ա զարգացնովի մի բան: Եթե դու ինձ ցույց տաս որևէ գրողի, որը բոլոր անհրաժեշտ ջանքերը թափել ա, բայց լավ գրող չի, ես կհավատամ քո տեսությանը:
Բնական ա, լավ գրող լինելու համար տեխնիկան հերիք չի։ Ասելիք ա պետք, ասելիքի կոնկրետ ձև ա պետք, գրվող նյութի մասին գիտելիք ա պետք և այլն։ Բայց էդ բոլորն էլ սովորվող են։ Այ էս սովորելու ձգտումը, մոտիվացիան ու դիսցիպլինան սովորվող չի։

Իսկ Սթայնը ցինիկ մեռնում էր։ Իրա մոտիկներից նույն Հեմինգուեյն ահռելի քանակությամբ ա գրել իրա կյանքի ընթացքում ու գրելու շատ ուժեղ դիսցիպլինա ա ունեցել։ Հեմինգուեյը նաև ահռելի ծավալներով խմբագրել ա իրա գրածները, մինչև գրածից գոհ ա էղել։ Ցանկացած անձ եթե էդ կարգի ջանք ու եռանդ տրամադրի, կստանա էդ կարգի որակ։ Բայց տես թե քանի հոգու կգտնես, որ էդպիսի դիսցիպլինայով աշխատում ա։