Առանձին թեմաներից դուրս գրական քննարկումներ

[Գալաթեա]

Ըստ իս, դժվարընթեռնելի, ոճականորեն չափից դուրս ճոռոմ, ու ընդհանրապես անիմաստ ֆորմատ ա Նամանավանդ որ էդ էսպես կոչված ոճի պրոպոգանդիստը Տուրգենևն էր:
Մյուս կողմից՝ քչից-շատից լուրջ գրողն, ով ունի ստեղծագործական կոնտեքստ, կարող ա իրան նման կամակորություն թույլ տալ (երբ իրա ավելի լուրջ աշխատանքներին ծանոթ լինելով կարելի ա պատկերացնել, ինքը «փշալարերով լեզուս պոկեցին» ասելով կոնկրետ բա՞ն ի նկատի ունի, թե՞ պարզապես փորձում ա արյունարբու պատկերով արտահայտչության իլյուզիա ստեղծի): Ի նկատի ունեմ՝ լիքը բալիկներ հիմա նենց սրտաճմլիկ բառեր են գրում (բառարան են կարդացել), բայց սրտաճմլիկ բառերը դեռ բավական չեն սրտաճմլիկ գործ գրելու համար (ինչի՞ է վերջերս բոլորին տարել սրտաճմլիկ բաների վրա): Եվ այլն, և այլն: Որ «ամեն ինչ ոսկի չի, ինչ փայլում է» սկզբունքին զոհ չգնանք, ես ընդամենը խնդրել էի, որ հեղինակը գործեր դնի, որոնք ավելի միանշանակ լինեն հեղինակի տեսանկյունի առումով, ոչ թե ենթակա լինեն գրեթե անսահմանափակ մեկնաբանությունների: Որ South Park-ի «The Tale of Scrotie McBoogerBalls» գրքի պատմությունը չլինի (չիմացողների համար նշեմ, որ մուլտֆիլմի հերոսները որոշել էին ապուշ ու հայհոյանքներով լի գիրք գրել, որը կարգելվի, ոչ մի իմաստ չդնելով դրա մեջ, իսկ մարդիկ գիրքը մեկնաբանել էին, խորը իմաստ էին գտել ու նույնիսկ գրական մրցանակի էին արժանացրել): Հասկացա՞ք, ինչի մասին եմ խոսում:

Դու Արամայիս Սահակյան էլ կսիրես:

[Rhayader]

Դու Արամայիս Սահակյան էլ կսիրես:

Ու դա ի՞նչ կապ ուներ չնայած չեմ սիրում:

[Գալաթեա]

Ու դա ի՞նչ կապ ուներ չնայած չեմ սիրում:

էն, որ եթե մարդն իր զգացածն ու երևի նաև ապրածը չի հանգավորում "շատ էր դողում -շաքար լոխում" բառերով, կարիք չկա իրենից "ֆորմատ" պահանջել:
Հատուկ քեզ կամ մեկ ուրիշի համար յամբով հո չի՞ գրելու:

[Rhayader]

էն, որ եթե մարդն իր զգացածն ու երևի նաև ապրածը չի հանգավորում "շատ էր դողում -շաքար լոխում" բառերով, կարիք չկա իրենից "ֆորմատ" պահանջել:
Հատուկ քեզ կամ մեկ ուրիշի համար յամբով հո չի՞ գրելու:

Գալ, դու ինքդ քո գրածից բան հասկանու՞մ ես ես ինչքան հասկանում եմ՝ պատասխանեմ.

Լավ նիկնեյմ ունես, բայց կարելի՞ է խնդրել, որ ավելի ծավալուն ու «ֆորմատի մեջ» ստեղծագործություններ դնես)))
Բարի գալուստ:

Ֆորմատի մեջ գրելու, այն էլ կոնկրետ ֆորմատի մեջ, հորդոր, առաջարկ կամ խնդրանք չի հնչում ոչ մի տեղ:

[Բարեկամ]

Ըստ իս, դժվարընթեռնելի, ոճականորեն չափից դուրս ճոռոմ, ու ընդհանրապես անիմաստ ֆորմատ ա Նամանավանդ որ էդ էսպես կոչված ոճի պրոպոգանդիստը Տուրգենևն էր:
Մյուս կողմից՝ քչից-շատից լուրջ գրողն, ով ունի ստեղծագործական կոնտեքստ, կարող ա իրան նման կամակորություն թույլ տալ (երբ իրա ավելի լուրջ աշխատանքներին ծանոթ լինելով կարելի ա պատկերացնել, ինքը «փշալարերով լեզուս պոկեցին» ասելով կոնկրետ բա՞ն ի նկատի ունի, թե՞ պարզապես փորձում ա արյունարբու պատկերով արտահայտչության իլյուզիա ստեղծի): Ի նկատի ունեմ՝ լիքը բալիկներ հիմա նենց սրտաճմլիկ բառեր են գրում (բառարան են կարդացել), բայց սրտաճմլիկ բառերը դեռ բավական չեն սրտաճմլիկ գործ գրելու համար (ինչի՞ է վերջերս բոլորին տարել սրտաճմլիկ բաների վրա): Եվ այլն, և այլն: Որ «ամեն ինչ ոսկի չի, ինչ փայլում է» սկզբունքին զոհ չգնանք, ես ընդամենը խնդրել էի, որ հեղինակը գործեր դնի, որոնք ավելի միանշանակ լինեն հեղինակի տեսանկյունի առումով, ոչ թե ենթակա լինեն գրեթե անսահմանափակ մեկնաբանությունների: Որ South Park-ի «The Tale of Scrotie McBoogerBalls» գրքի պատմությունը չլինի (չիմացողների համար նշեմ, որ մուլտֆիլմի հերոսները որոշել էին ապուշ ու հայհոյանքներով լի գիրք գրել, որը կարգելվի, ոչ մի իմաստ չդնելով դրա մեջ, իսկ մարդիկ գիրքը մեկնաբանել էին, խորը իմաստ էին գտել ու նույնիսկ գրական մրցանակի էին արժանացրել): Հասկացա՞ք, ինչի մասին եմ խոսում:

ինձ թվում ա դու ֆորմատ ասած բանը խառնում ես բովանդակության հետ

[Rhayader]

ինձ թվում ա դու ֆորմատ ասած բանը խառնում ես բովանդակության հետ

Չէ, ջանամ, չեմ խառնում))) պարզապես ֆորմատով բաները բովանդակություն ենթադրում են, իսկ նման աստվածները-գիտեն-ինչերը՝ ոչ:

[Բարեկամ]

Չէ, ջանամ, չեմ խառնում))) պարզապես ֆորմատով բաները բովանդակություն ենթադրում են, իսկ նման աստվածները-գիտեն-ինչերը՝ ոչ:

ինչպիսի թյուր կարծիք: Գալոյի լոխումը վկա
Ֆորմառը ծնվում ա, երբ հասունանում ա բովանդակությունը: Բայց երբ գործդ սկսում ես ֆորմատ ստեղծելով, այն հենց այդպես դատարկ կաղապար էլ մնում է:

[Rhayader]

ինչպիսի թյուր կարծիք: Գալոյի լոխումը վկա
Ֆորմառը ծնվում ա, երբ հասունանում ա բովանդակությունը: Բայց երբ գործդ սկսում ես ֆորմատ ստեղծելով, այն հենց այդպես դատարկ կաղապար էլ մնում է:

Մենակ էն դեպքում, երպ բովանդակություն չունես ֆորմատի մեջ դնելու համար: Բայց եթե բովանդակություն չունես, էլ ինչի՞ ես գրում անֆորմատ անբովանդակը գիտե՞ս ինչով ա տարբերվում ֆորմատով անբովանդակից: Որ ֆորմատովի դեպքում բովանդակության բացակայությունը երևում ա: Ինչի համար էլ ես խնդրեցի ֆորմատով աշխատանք դնել: Որ տեսնեմ՝ անֆորմատների մեջ արժի՞ բովանդակություն փնտրել, թե՞ անիմաստ բաներին իմաստ տալով եմ զբաղվելու:

[Բարեկամ]

Մենակ էն դեպքում, երպ բովանդակություն չունես ֆորմատի մեջ դնելու համար: Բայց եթե բովանդակություն չունես, էլ ինչի՞ ես գրում անֆորմատ անբովանդակը գիտե՞ս ինչով ա տարբերվում ֆորմատով անբովանդակից: Որ ֆորմատովի դեպքում բովանդակության բացակայությունը երևում ա: Ինչի համար էլ ես խնդրեցի ֆորմատով աշխատանք դնել: Որ տեսնեմ՝ անֆորմատների մեջ արժի՞ բովանդակություն փնտրել, թե՞ անիմաստ բաներին իմաստ տալով եմ զբաղվելու:

չէ, էդքան էլ տենց չի. երբ կա բովանդակություն, երբ բովանդակություն իսկապես կա, ու մարդը զգում ա որ պիտի գրի, բավական ա ճիշտ վերարտադրի, ֆորմատն ինքնին ծնվելու ա: Իսկ մարդ կա, օրինակ, բովանդակություն չունի, բայց տիրապետում ա այսպես կոչված ֆորմատներին, ու ստեղծվում ա լիքը junk

[Rhayader]

Անվանումները մարդիկ են տալիս: Բառերը բացարձակ միավորներ չեն: Կոնտեքստից կախված նրանք տարբեր նշանակություն կամ նրբերանգներ կարող են ունենալ: Բովանդակալից գործ - չի նշանակում գրած մի բան, որն ինչ որ բովանդակություն ունի, այսինքն ինչ-որ բանի մասին ա: Եթե իհարկե մենք խոսում ենք գրականության մասին: Թե չէ, յուրաքանչյուր տեքստ էլ բովանդակություն ունի, նույնիսկ քրեական օրենսգիրքը

Ոնց Լյովը կասեր, սկսում ես ուսուցիչ Յոդայի նման խոսել «Dark side of the power I sense in you...»
Մենք հիմա աբստրակտ հասկացությունների շուրջ չենք փիլիսոփայում: Խոսում էինք բովանդակության ու ֆորմատի մասին: Իմ գրած տեքստը, օրինակ, ոչ մի բովանդակություն չունի: Բայց շատ մարդիկ կարող են նրա մեջ բովանդակություն տեսնել: Բայց դա չի նշանակի, որ այն բովանդակություն է ստանում դրանից. այն բովանդակություն չունի, որովհետև ես նրա համար բովանդակություն չեմ նախատեսել:
Նայիր, ես քեզ գինի եմ տալիս: Կարող եմ տալ շշով, կարող եմ տալ բաժակով, կարող եմ բռիս մեջ էլ տալ, գետնին էլ լցնել, ասել՝ խմի: Բաժակն ու նման բաները ամենահարմար տարբերակն են: Իսկ երբ քեզ հարմար անոթով են գինին տալիս, կարող ես այն խմել, հետո ասել՝ քացա՞խ էր, թե՞ Կասիլյերո դել Դիաբլո))) բայց լավագույն գինին էլ եթե գետնին լցնեն կամ խոզի տաշտի մեջ, երևի թե քիչ մարդիկ որոշեն այն խմել, մի հատ էլ՝ գնահատել))) «թրիքի համ մը կառնիմ», բայց ո՞վ իմանա՝ տաշտից է, թե գինուց)))