Նորից արձակ. քվեարկություն ու քննարկումներ

[Sambitbaba]

Ես հիշում էի Ռուտինը, ու համարյա համոզված էի որ Սամն ա Իմպրեսիայի հեղինակը։
Սպասում էի արդյունքներին, որ խնդրեմ. Սամ, գիտեմ, որ դու քո առանց էն էլ քիչ ազատ ժամանակի հիմնական մասը ծախսում ես թարգմանություններիդ վրա, բայց դե մենք էլ ենք մարդ, մեզ էլ մի քիչ մարդատեղ դիր, մի երկու բան էլ մեր համար գրի՝ կարդանք։

Շնորհակալ եմ քեզ շատ, Արէա ջան: Միշտ էլ ասել էմ, որ մեծ կարևորություն եմ տալիս քո գնահատականներին:

Խնդրանքիդ մասին.
Խոստովանեմ, որ համարյա ամեն օրս սկսվում է այդ կռվով. ի՞մը գրել, թե թարգմանել...
Սկզբունքորեն, այն ինչի մասին թարգմանում եմ, երևի թե վաղուց արդեն կարող էի ինքս էլ գրել:
Լիքը այլ մտքեր էլ կան. մի երկու վեպի թեմա; կա մի համարյա ավարտած կինոսցենար (համարյա վստահ եմ, որ դուրդ կգար...); լիքը պատմվածքների մտքեր են գալիս-անցնում, իսկ երբեմն մնում-ֆիքսվում են, ես էլ հա դուխ եմ տալիս ինձ, թե մի օր կգրեմ...
Բայց համարյա ամեն օրս սկսվում է նրանով, որ հաղթում է թարգմանելու պահանջս... ինչ-ինչ պատճառներով ստացվում է, որ դրանք ավելի կարևոր են ինձ համար, քան սեփական գործերս: Երևի այն պատճառով, որ համարում եմ, որ դրանք ձեզ ավելի մեծ օգուտ կարող են տալ, քան ե՞ս... Գիտես, վերջերս իմ շատ սիրելի ակումբցիներից մեկն ինձ ասաց, որ երբ կարդում է թարգմանություններս, էնպիսի տպավորություն է իր մոտ, որ ոչ թե կարդում է, այլ ես նստած իր կողքին, պատմում եմ իրեն... Շատ էի հուզվել, ազնվորեն: Բայց գուցէ դրա պատճառն այն է, որ ես մի քիչ ինձ ներդրե՞լ եմ այդ թարգմանությունների մեջ...
Ու բոլորովին կապ չունի, գիտե՞ս, որ քչերն են կարդում: Ում պետք է, նա կարդում է, և ես արդեն գոհ եմ: Ու եթե մի օր գա այն պահը, որ քեզ էլ պետք լինի (ինչը շատ հավանական է, որ կլինի), կտեսնես, որ պատրաստի բան ունես կարդալու: Ի՞նչ վատ է, որ...
Իսկ պատկերացնու՞մ ես, եթե, օրինակ, Մարիշի պես տաղանդավոր մեկը մի օր ցանկություն ունենա կարդալ դրանք, կարդա ու ընդունի... Չես պատկերացնի, թե ինչ լույս նա դուրս կտա...
Իսկ դու ասում ես, իմ գործերը: Թքած...
Թող Բյուրն ասի, որ էստեղ քարոզ կարդացի: Օք:

Չես պատկերացնի ինչ հաճույքով եմ կարդացել պատմվածքդ։

Չես պատկերացնի ինչ հաճույքով եմ գրել...

[Sambitbaba]

Մի քիչ անցնի, մի մրցույթ էլ ես կանեմ, կարոտեցի մրցույթներ կազմակերպելը: Այվ, էն գրական ֆլեշմոբերը լավն էին, չես վերսկսի՞, Բյուր, դու էլ էն գրական առաջադրանքներից արա: Ակտիվացնենք ակումբը

Ուր ա է՜... Կոտորեցիր, գնացել-կորել ես... Ու՞ր ես:

[Sambitbaba]

Սամ ջան ապրես, հալալ ա

Շնորհակալ եմ, Սմոք ջան: Շատ ուրախ եմ, որ իմ գործերը քեզ հիմնականում դուր են գալիս:

[Վոլտերա]

Ուր ա է՜... Կոտորեցիր, գնացել-կորել ես... Ու՞ր ես:

Մի քիչ համբերի, կակտիվացնեմ գրական նախագծերը

[Smokie]

Այվի ջան քեզ էլ մեծագույն շնորհակալություններ Հերթական անգամ արդարացրեցիր հույսերս, առսնց քեզ արդեն չեմ պատկերացնում մրցույթի հետաքրքրությունը:

[Sambitbaba]

1-ին տեղ՝ Իմպրեսսիա - Sambitbaba 2-րդ տեղ՝ Ծովանկար - Վոլտերա 3-րդ տեղ՝ Օր - Skeptic Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը - StrangeLittleGirl Քլինթ Իսթվուդ - Lisbeth Առաջին «Ուռագանը» - anslov Վերջին թռիչքը - Լուսանդր

Նիկեա, դու թրոլլ ես

Մարրիի՜շշս... - Էնքան երջանիկ եմ, որ կարողացար անցնել "սմուռի" քո բարիերն ու այսքան լուսավոր պատմվածք գրել: Մեծացե՜՜՜լ ես... Բայց չկարծես, թե զարմացրեցիր. ես վաղուց էի սպասում այս օրվան: Միայն թե չասես, թե սա պատահականություն է: Ոչ: Ուղղակի դու սկսել ես արդեն ջնջել քո սահմանները:

Սկեպտիկ - Դե, քիչ առաջ ամեն ինչ ասացի: Տխուր եմ, որ չքվեարկեցի: Ուրախ եմ, որ էդքան լավ գործ ես գրել:

Բյու՜ր - Վաբշե-տո գուշակելի էր, որ դու ես հեղինակը. վերնագիրը, հոգեբանությունը... Էն տիպը... Նիկեան... խառնեց ամեն ինչ իր "երկու պատմվածքով", ու կարծում էի, նա է գրել: Համ էլ Սկեպտը... նախ, խառնեց իր "տանկով". կարծում էի, թե դու ես հեծանիվով "ամերիկաները" չափում, ու հետո, նրա գրածի մեջ քո վարպետությունը տեսա... Բայց դե մեկ է, պատմվածքդ դուրս եկել էր...

Էնսլոու - Կներես բացասական կարծիքիս համար: Բայց իրոք շատ հարցեր փակ մնացին ինձ համար, իսկ ես սիրում եմ, որ դրանք լինեն, բայց բացվեն ընթացքում: Ուրախ եմ, որ մասնակցեցիր մրցույթին, և ուրախ կլինեի նաև, որ մեր ընտանիքի ակտիվ անդամ դառնաս ու մասնակցես մեր կյանքին:

Լուսանդր - Ինձ թվում է, որ բոլոր ստեղծագործությունները սկսվում են մի կոնկրետ մտքից, և դա կարող է նույնիսկ մի փուչ, անկարևոր բան էլ լինել, - դա կապ չունի: Որովհետև այդ միտքը` հենակետ է ընդամենը, որից դու պետք է բացես մի նոր աշխարհ; այն շեմն է, որից դուրս մի նոր աշխարհ ես ստեղծելու... Բայց երբեմն պատահում է, որ մարդ, հրապուրվելով այդ մտքով, կարծում է, թե հենց այդ մտքի մեջ է ամփոփված ամբողջ աշխարհը, և դրանով սահմանափակում է իրեն: Ինձ թվում է, որ քեզ մոտ այս երկրորդ դեպքը ստացվեց, կներես...
Բայց հիշիր Էքզյուպերիի խոսքերը, որոնք շատ ճիշտ ես նկատել...

Լիզ... - Մեկ-մեկ ռաստ եմ գալիս քո աննկարագրելի հետաքրքիր գրառումներին տարբեր թեմանում ու շշմում եմ, թե ինչու՞ դու դրանք չես տեղադրում "Ստեղծագործողի անկյուն" բաժնում, - ախր համարյա պատրաստի պատմվածքներ են: Առավել ևս, երբ համեմատում եմ դրանք նախկին մրցույթներից քո այն պատմվածքների հետ, որոնք այդպես էլ չկարողացա ընդունել...
Երբ Գալը խառնվեց քննարկումներին ու ստիպեց զգաստանալ ու նորից լրջորեն վերադարձա պատմվածքիդ... Նախ, համոզված էի, որ Գալն է, և հետո... ում մասին ասես, կարող էի մտածել, բայց ոչ քո... Եթե նույնիսկ հաստատ իմանայի, որ մասնակցել ես, Բյուրի պես կսխալվեի "Ուռագանի" վրա...
...Ախր չեմ կարծում, թե ինչ-որ կարծրատիպեր էլ ունեի քո վերաբերյալ, - հո իզուր չէր, որ հիշատակեցի գրառումներդ: Ավելի շուտ, երևի տուֆտա-տուֆտա ("Ռուտինը" հիշեցի ) մտածում էի, որ դու ունես քո կարծրատիպերը ու ես դրանց մեջ տեղ չունեմ: Շատ ուրախ եմ, որ սխալ էի:
Ու հիմա արդեն ոչ միայն խնդրում, այլև պահանջում եմ, որ ինձ համար էլ գրես, լա՞վ...


Նիկեա - շատ տխուր է, որ դատարկ փամփուշտով կրակեցիր: Անհամբեր քո պատմվածքին էի սպասում...

[John]

Շատ կայֆ մրցույթ էր։ Շնորհակալություն ու շնորհավոր բոլորիդ

[Վոլտերա]

Սամ, հիշում եմ մի անգամ էն 《Թաթեր》պատմվածքի մասին կարծիք հայտնելուց ասեցիր` տեսնես երբ ես սկսելու լուսավոր բաներ գրել: Ես մտքիս մեջ քեզ պատասխանեցի` երբեք ու անցա առաջ:
Ծովանկարը գրեցի անմեղ դետալներով ( ոչ մի դաժան, արյունոտ բառ չեմ օգտագործել), էնպես սարքեցի, որ հերոսներս նախկին պատմվածքների նման չտառապեն, ոչ մի ցավ չզգան: Էդ ամբողջ բեռը դրեցի մենակ ընթերցողի վրա` ոչ մի վայրկյան չթերագնահատելով իրեն: Բայց միևնույն ժամանակ չդավաճանեցի ինձ հոգեհարազատ մռայլ/մութ ժանրին ու մթնոլորտին: Հավես տրյուկ ստացվեց մի քիչ էլ` զարմացած եմ: Քեզ էլ շնորհակալ եմ իմ էվոլյուցիային հետևելու համար

[Sambitbaba]

ԼԻ՜Լ...

Երնեկ մի օր իրոք քեզ տեսնեի...

Մի օր կարոտել եմ քեզ ու նստել-կարդում եմ քեզ ու սիրով ու բարկությամբ մտածում եմ, թե ինչու՞ ես դադարել գրել:

Իսկ կիթառ նվագել գիտե՞ս...

Որովհետև էդ պահին դեմս նստած կիթառ էիր նվագում (էն "August Rush" ֆիլմը տեսե՞լ ես, - այ, էդ Ռաշի պես), և արյունը մատներիցդ հոնգուր-հոնգուր կաթում էր կիթառի վրա... Է, դու լինեիր իմ տեղը` ի՞նչ կանեիր: Չէ՞ր նստի ու երկու րոպեում մի պատմվածք չէ՞իր գրի այդ մասին... Կներես, որ առանց հարցնելու օգտվեցի բանաստեղծությունիցդ, բայց հո հիմար չէի, որ ինքս գրեի մի բան այդ հրաշքը թողած... Սկզբում չէի էլ ուզում հիշատակել, որ քոնն է, հետո մտածեցի, որ իրավունք չունեմ: Բայց Ռիպն ինձ քիչ սխալ հասկացավ, ես առաջարկեցի, որ աստղանիշերը միայն դնենք, դա քեզ արդեն կզգուշացներ հավանաբար, իսկ բացահայտվելուց հետո արդեն նոր կգրենք, որ դու ես հեղինակը: Իսկ երբ Ռիպն ասաց իր հասկացած տարբերակը, ես մտածեցի, որ այդպես էլ կարելի է, ու էլ չասացի էլ, որ այլ բան էի ուզում, ու հիմա դժգոհ էլ չեմ, որ ամեն ինչ այդպես եղավ:

Ֆաբիանը...
Ինքս էլ չեմ սիրում Մարիշի ասած "սփոյլը", չնայած երևի ճիշտ էլ չեմ հասկանում, թե ինչ է դա: Բայց մեկ անգամ չէ, որ ասել եմ. երբ զգայական մի բան է գալիս ու ես չեմ հասկանում, թե դա որտեղից եկավ, - սովորել եմ համարել, որ ամենակարևորը հենց այդ է, և իմ վերջին տարիների ստեղծագործություններում հենց այդպես էլ վարվում եմ, քանզի սեփական փորձից տեսնում եմ արդեն, որ դա է ճիշտը:
Այդ էր պատճառը, որ երբ Ֆաբիանը կապեց ինձ ու կիթառն իրար հետ, մտքովս չանցավ անգամ նրան դուրս վանել պատմությունից, որի հետ նա ընդհանրապես կապ չուներ... Իսկ, լինելով այս պատմվածքի մեջ իմ (ոչ թե հեղինակի, այլ հերոսի) ստեղծած անիրականը, նա` Ֆաբիանը, - քո (հերոսուհու) միջից էլ դուրս մղեց մեկ այլ անիրական կերպար` Բհիշմային, - որն ինձ (հեղինակի) համար արդեն լրիվ անկապ կերպար էր, բայց այդ պահին շատ էր քոնն ու այդ պատճառով ինձ շատ հարազատ... Եվ ինչ խոսք, որ նա էլ մնաց...

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը:

Շատերին դուր չեկավ այս նախադասությունը:
Նախ, ինձ` հակառակը, շատ է դուր գալիս: Համաձայն եմ, այդ վիճակին հասնելու համար պետք է մի երկու հատ "Կազդուրիչ" գցել, բայց ինչու՞ ոչ...
Հետո, շարահյուսությու՞նն է անհասկանալի... Բայց Լուսանդրը հասկացավ, ճի՞շտ է: Գիտեմ, քերականությունն իր օրենքներն ունի: Բայց, որքան շատ եմ քիթս խոթում հայերենի մեջ, այնքան շատ եմ համոզվում, որ հայերենը շատ լեզուների նախատատիկն է, և այդ պատճառով նրա քերականությունն էլ կարող է ու պետք է որոշակիորեն անսահմանափակ լինի: Կարող է հիմար բան եմ ասում, բայց ես քերականությունից հեռու մարդ եմ, կներեք...

Ճիշտն ասած, Լիլ ջան, վերջն այլ պետք է լիներ: Բայց երբ հասա այս տեղին, չգիտես ինչու, խելքիս փչեց ստուգել բառերի քանակը: 799-ն էին, Այվիի թույլատրած 800-ի փոխարեն... Ես էլ որոշեցի հենց այդտեղ կանգ առնել: Իսկ "իրականում"...
Քանի որ պատմվածքի հերոսներին անգամ պարզ էր, որ այս պատմվածքը մնացել է առանց վերջ, - մենք` հերոսներս, - պետք է որոշեյինք, որ լավ, վերջը մեր վերջն ի՞նչ է լինելու վերջում, այդ քո ասած Վերջնակետում... Ու դու պետք է հիշեիր մի դռան մասին, որն ինքդ էիր նկարել երբևիցէ, ու մենք պետք է դուրս գայինք այդ դռնից:
Եվ այդ դուռը պետք է շատ նման լիներ քո նախկին ավատարի լուսամուտին և իմ "Բաժանվեցինք փողոցների խաչմերուկում"... բանաստեղծությանը...

[Sambitbaba]

Սամ, հիշում եմ մի անգամ էն 《Թաթեր》պատմվածքի մասին կարծիք հայտնելուց ասեցիր` տեսնես երբ ես սկսելու լուսավոր բաներ գրել: Ես մտքիս մեջ քեզ պատասխանեցի` երբեք ու անցա առաջ:
Ծովանկարը գրեցի անմեղ դետալներով ( ոչ մի դաժան, արյունոտ բառ չեմ օգտագործել), էնպես սարքեցի, որ հերոսներս նախկին պատմվածքների նման չտառապեն, ոչ մի ցավ չզգան: Էդ ամբողջ բեռը դրեցի մենակ ընթերցողի վրա` ոչ մի վայրկյան չթերագնահատելով իրեն: Բայց միևնույն ժամանակ չդավաճանեցի ինձ հոգեհարազատ մռայլ/մութ ժանրին ու մթնոլորտին: Հավես տրյուկ ստացվեց մի քիչ էլ` զարմացած եմ: Քեզ էլ շնորհակալ եմ իմ էվոլյուցիային հետևելու համար

Իսկ մի՞թե "Ծովանկարից" ավելի լուսավո պատմվածք կա այս աշխարհում...

Ինչքան կուզես ասա, որ ես գոթիկայից բան չեմ հասկանում:

Մեկ է, ես գիտեմ թե Ով Ես Դու Իրականում:

Ու չեմ կարող քո էվոլյուցիային չհետևել, որովհետև դու` իմ ամենասիրած Մարիշներից ես...


Հ.Գ Իմիջիայլոց, ես էլ, երբ գրում էի "արյունոտ մատների" մասին, մտածում էի, թե բոլորը քո վրա կկասկածեն...
Բայց դու թողեցի՞ր, տիպ... Անմիջապես բացահայտեցիր ինձ:

[Sambitbaba]

Մոռացա գրել մի շատ կարևոր պահի մասին, առավել ևս, որ Մարիշը (չեմ հիշում, ուրիշնե՞ր էլ...) հիշատակել էր.

Խոսքս վերջին նախադասությն մասին է.

- Ինչ տարբերություն, թե որտեղ դու ինձ ստեղծեցիր, - ասաց նա, չգիտես` քնած, թե՞ արթուն:

Այստեղ հարցը հավերժական պարադոքսն է Արարման մասին.
Ո՞վ է ստեղծել ում. Աստվա՞ծ մարդուն, թե՞ մարդը` Աստծոն...

Ճիշտ նույն կերպ սա պարադոքսն է նաև ստեղծագործական պրոցեսի.
Ո՞վ է ստեղծում ում. հեղինա՞կը` հերոսին, թե՞ հերոսը` հեղինակին...



Հ.Գ. Հա, Մարիշ ջան, Դեյվիդ Լինչ չեմ կարդացել, բայց այդ տեսարանն ահագին դուրս եկավ:

[ivy]

Վոլտ, հավես կլինի, որ դու էլ մի բան կազմակերպես. ես էլ կփորձեմ գրել:

Վաղուց մրցույթների համար ոչինչ չեմ գրել. վերջերս մենակ Ինքնագրի համար եմ գրում:

[Վոլտերա]

Վոլտ, հավես կլինի, որ դու էլ մի բան կազմակերպես. ես էլ կփորձեմ գրել:

Վաղուց մրցույթների համար ոչինչ չեմ գրել. վերջերս մենակ Ինքնագրի համար եմ գրում:

Անպայման Այվ, վաղուց չես մասնակցել՝ ինչ դու ես կազմակերպում մրցույթներ: Տարբեր մտքեր են պտտվում գլխումս նախագծերի հետ կապված, մի քիչ կհամակարգեմ, ստեղծագործական նախագծերի բաժնում կքննարկենք մի թեթև ու կսկսեմ

[Sambitbaba]

Վոլտ, հավես կլինի, որ դու էլ մի բան կազմակերպես. ես էլ կփորձեմ գրել:

Վաղուց մրցույթների համար ոչինչ չեմ գրել. վերջերս մենակ Ինքնագրի համար եմ գրում:

Իրբ թե ինչու՞ չես մասնակցում: Օրենքով չի՞ կարելի...

[ivy]

Իրբ թե ինչու՞ չես մասնակցում: Օրենքով չի՞ կարելի...

Չէ, ով ասեց՝ չի կարելի: Ուղղակի չեմ տրամադրվում:
Բայց հիմա հավեսս եկավ: Ես էլ եմ ուզում: