Նորից արձակ. քվեարկություն ու քննարկումներ

[ivy]

Դե ինչ, սկսենք: Մրցույթի պայմանները վերհիշելու համար կարող եք նայել էստեղ:

Ստացել ենք 7 աշխատանք: Դրանք կարդալու և քվեարկելու համար ունեք 5 օր: Քվեարկությունը բազմակի է (կարող եք մեկից ավելի տարբերակների օգտին քվեարկել) և բաց: Քվեարկել կարելի է՝ միայն բոլոր աշխատանքները կարդալուց հետո: Բացի քվեարկության միավորներից, հեղինակներին շատ կարևոր է ձեր կարծիքը. էնպես որ, խնդրում եմ, ակտիվորեն մասնակցեք քննարկումներին և կարծիք հայտնեք յուրաքանչյուր աշխատանքի մասին:

Հեղինակները կհայտարարվեն մրցույթի ավարտին: Աշխատեք հեռու մնալ ինքնաբացահայտման հետ կապված բոլոր տեսակի ինտրիգներից, որ ամեն ինչ կարգին ընթանա: Բայց հեղինակներին, ինչպես միշտ, կարող եք փորձել գուշակել:

Նաև խնդրում եմ հարգալից լինել թե հեղինակների, թե նրանց աշխատանքների հանդեպ:

Բոլորին բարի ժամանց

[ivy]

Իմպրեսսիա

Միայն մի բան էր պակասում... Որ 400.000 կիլոմետրն արդեն վաղուց ետևում թողած հինավուրց Սթադըբեքքերը հազիվ հասցներ անցնել անդունդի վրա գցած կամուրջն ու, արձակելով վերջին հևիհև մռնչոցը, վերջնականապես հանգչեր, այլևս երբեք չվերակենդանանալու մտադրությամբ: Եվ հիմա, երբ հանգած շարժիչի ամենակուլ աղմուկը չկար այլևս, հորդառատ անձրևն առավել ահարկու սկսեց հարվածել մեռած ավտոմեքենայի մետաղե մարմնին:

Նա գիտեր, որ ավտոմեքենան վերակենդանացնել անհնար է այլևս: Այնպես որ, նստած իրեն այլևս ոչ մի տեղ չտանող ղեկի առջև, ասես վերջին հրաժեշտն էր տալիս մեկին, ով քսան երկար տարիներ իր թափառական կյանքի հավատարիմ ուղեկիցն էր եղել:

Հին մարտկոցի հույսին մնացած ցոլարձակ լապտերների աղոտ լույսի տակ մի շինություն էր երևում մոտ 60-70 մետր առջևում: Լարելով աչքերը, նա մի կերպ փաբի ցուցատախտակն էլ հայտնաբերեց անձրևի ու մթան շղարշի հետևում: Քանի որ իր համար միակ թանկարժեք բանն ավտոմեքենայի մեջ կիթառն էր, ձեռքն առավ պատյանի բռնակը, դուրս թռավ մեքենայից ու վազեց դեպի շինությունը:

Նա մտավ փաբ: Կանգ առավ մի պահ հետևում փակվող դռան մոտ: Տեսադաշտում ազատ սեղաններ չկային: Դժգոհ, ցանկանում էր դուրս գալ ու նորից իրեն տալ անձրևին, բայց վերջին պահին բարի մութ անկյունում մի ազատ աթոռ տեսավ ու քայլերն ուղղեց այնտեղ: Բարի հետևից երիտասարդ աղջիկը լուռ գլխով արեց: Ընթացքից պատվիրեց գարեջուր, կիթառի պատյանը հենեց բարին ու մինչ կհասցներ հարմար տեղավորվել բարձր աթոռի վրա, գարեջրի քրտնած շիշը հեռվից սահեց ու կանգնեց ճիշտ իր առջև:

Մեկ ժամ անց, երբ դատարկ շշերն արդեն չորսն էին, աղջիկը հարցրեց.

- Ավելի թունդ մի բա՞ն...

Սթափվեց, կարծես քնից: Նայեց շուրջը: Փաբում միայն ինքն էր մնացել: Մազերն ու անձրևանոցը հասցրել էին չորանալ: Հարցրեց.

- Աշխարհի ո՞ր կետում է գտնվում այս իջևանը:

Եվ անմիջապես ստացավ ամենապարզ, ամենաազնիվ և միակ ճշմարիտ պատասխանը. - Վերջնակետում:

Զարմացած հայացքն ուղղեց աղջկան: Վերջինս, անվրդով, ուսին գցած սրբիչի ծայրով չորացնում էր ձեռքի գավաթը:

- Հեռվի՞ց ես գալիս...

- Համոզեցիր: Թունդ բան տուր, քո ճաշակով:

Գարեջրի նոր շշի պարունակությունը համարյա ամբողջովին տեղավորվեց աղջկա ձեռքի գավաթի մեջ: Հետո աղջիկը վերցրեց թեքիլայի փորքիկ բաժակը, լցրեց թեքիլայով և բռնած այդ բաժակն իր երկու փափլիկ մատներով, սկսեց դանդաղ իջեցնել գարեջրի գավաթի մեջ, իսկ երբ այն կիսովին ընկղմվել էր արդեն, աղջիկը զգուշերն բացեց մատները: Թեքիլայի բաժակը հանգիստ կանգնեց գարեջրի գավաթի հատակին: Եվ, թեթև հարվածից էր դա, թե երկու տարբեր հեղուկների շփումից, բայց այդ պահին հրաբուխի պես մի ժայթքում տեղի ունեցավ գավաթի մեջ և աղջիկը գոչեց.

- Խմի՛ր: Հենց հիմա՛: Ամբո՛ղջը:

Լավն էր խմիչքը: Կազդուրեց: Աղջիկը զգաց իր առաջարկած խմիչքի դրական ազդեցությունն ու աչքով արեց.

- Նույնի կատարմա՞մբ...

- Անպայման: Որ հիշողությունս հիշի...

Ժայթյունը կրկնվեց:

- Լավն է: Որտեղի՞ց ես սովորել:

- Իմ հայտնագործությունն է...

- Իսկ անուն դրե՞լ ես:

- Ըհըն... Կազդուրիչ:

Իսկ քիչ անց.

- Ուզում եմ կիթառ նվագել սովորել, կսովորեցնե՞ս...

- Ես նվագել չգիտեմ:

- Ըհըն, կիթառ ունես, բայց նվագել չգիտես: Հավատացի:

- Ընկերոջս կիթառն է դա:

- Իսկ ընկե՞րդ ուր է:

- Ընկերս չկա: Խեղդվել է:

- Դե հա: Էս անձրևի տակ ինչի՞ չխեղդվեր որ...

- Չէ, լուրջ: Ընկերս վաղուց է խեղդվել, գետում: Այս կիթառն էլ իրենից հիշատակ է մնացել:

- Իսկ ինչպե՞ս դա պատահեց:

- Մի անգամ մի երեխա էր ընկել գետը: Ֆաբիանը` ընկերս, - նետվեց գետը, նրան փրկելու: Հետո երեխան մի կերպ փրկվեց, բայց Ֆաբիանը խեղդվեց: Նա մոռացել էր, որ լողալ չգիտի...

Երկար լռելուց հետո աղջիկը տխուր ասաց.

- Հիմա չգիտեմ արդեն, Բհիշմայի՞ն եմ ավելի շատ սիրում, թե՞ քո ընկեր Ֆաբիանին...

- Բհիշման ո՞վ է...

- Հնդիկների դիցաբանության մեջ` Արևի աստծո որդին է: Լինելով կիսաստված` հսկայական ուժի տեր էր և անմահ այնքանով, որ միայն ինքը գիտեր իրեն սպանելու գաղտնիքը: Ցավոք, այնպես էր պատահել, որ չարի և բարու կռվի մեջ նա ստիպված էր աջակցել չարին, և այդ պատճառով բարին ոչ մի կերպ հաղթել չէր կարողանում: Ի վերջո Բհիշման, բարու համար կռվող Արջունային հայտնեց իրեն սպանելու գաղտնիքը, որպեսզի բարին կարողանա հաղթել չարին...

- Գիտե՞ս, - երկար լռությունը խախտեց հյուրը, - Ֆաբիանը` ընկերս չէ... Նա... գերմանացի գրող Էրիխ Կեստների համանուն գրքի հերոսն է: Իսկ գիրքը հենց այդպես էլ ավարտվում է, Ֆաբիանի խեղդվելու պատմությամբ:

- Կիթա՞ռը որտեղից ուրեմն:

- Մի անգամ, վաղուց, անձրևոտ մի օր Գերմանիայի մի քաղաքում անցնում էի կամրջով ու տեսա այս կիթռը, կամրջի բազրիքին հենած: Երկար կանգնեցի կողքը, սպասեցի, թե մեկը կգա, տեր կկանգնի... Հետո որոշեցի, որ կիթառի տերն էր մի ֆաբիան, ով հավանաբար նետվել է գետը` մեկին փրկելու...

- Կտա՞ս կիթառը նվագեմ...

- Վերցրու...

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը: Իսկ աղջիկը նվագում էր կիթառը, որ առաջին անգամ էր բռնել ձեռքին: Ու երբ նա գլուխը վեր հանեց քնի մակերես մի կում օդ շնչելու, տեսավ, թե ինչպես աղջկա մատները քնքշորեն շոյում են կիթառի ածելի լարերը սուր, և աղջկա արյունը լարերի վրայով հոսում ու կաթում է գարեջրի գավաթի մեջ, ստեղծելով մի նոր ըմպելիք իր համար` ժայթքած աղջկա սրտից: Բայց նույնիսկ սուզված խորքերը քնի, լսում էր հեռվից աղջկա երգի խոսքերը.

Դու ինձ երջանկացնում ես,
Ու ես բուժվում եմ
Մենակությունից…
Ամեն անգամ պնդում ես,
Որ դու գոյություն ունես
Միայն իմ գլխում,
Որ քեզ ստեղծել եմ
Հեքիաթի նման, պատմվածքի
Պես…*

- Ինչ տարբերություն, թե որտեղ դու ինձ ստեղծեցիր, - ասաց նա, չգիտես` քնած, թե՞ արթուն:

________________________________________________________________________________
*Բանաստեղծության հեղինակ՝ Լիլ Հակոբյան (impression)

[ivy]

Ծովանկար

Միայն մի բան էր պակասում: Այն էլ վերջում նկատեց:
***
Բոբիկ ոտքերով տղան մեկ տարի է ինչ գուլպայագործ էր դարձել: Սպիտակ, բորբոսնած կառույցն ամեն առավոտ մի քանի կիլոգրամով թեթևանում էր: Տղան էր թեթևացնում: Իրեն ոչ ոք չէր վճարում այդ գործի համար: Պարզապես չէր կարող կառույցն այդպես լիքը թողնել ու առանց այդ էլ անհանգիստ գլուխը բարձին դնել: Թարթիչների փակվելուց հետո շրջապատող ծովի լացուկոծը նույնիսկ ակնարկի ձևով չէր հասնում քնած տղային: Իսկ ողջ գիշեր պտտվող պայծառ լույսին վաղուց էր սովորել: Երազներում այդ լույսը փողոցային լապտերի տեսք էր ստանում, ու տղան ամրապնդում էր քունը: Եթե հանկարծ մթնում էր, տղան գիտեր, որ կառույցում է անսարքությունը, ոչ թե իր երազների փողոցներում: Արթնանում էր ու շտապում վերև` փարոսի լույսն ու իր երազների լապտերները կարգավորելու համար:

Երեկոյան կառույցն արդեն լցված էր լինում: Հյուրերը երբեք չէին ուշանում: Նրանք բոլորն էլ պատրաստված էին գալիս: Հո փարոսի փոքրիկ բնակչի՞ց չէին խնդրելու մի փունջ պարանն ու աթոռը: Առանց այդ էլ տղային նեղություն էին տալիս իրենց մարմինները նվեր թողնելով իրեն, որ առավոտյան գա ու ծովը նետելու արարողությունը կատարի: Ու այդպես անվերջ:

Միշտ չէր, որ տղան մարմինները պարանից իջեցնելու ու ծովը նետելու արարողության գլխավոր պատասխանատուն էր: Առաջին անգամ պատահաբար էր նկատել մեկին` փարոսի փոքրիկ սրահի առաստաղից ճոճվելուց: Ինչ էլ զվարճանք է գտել իր համար` անցել էր տղայի մտքով: Ինձ ասեր, խաղալիք պարանս կտայի, սրտի ուզածի չափ կճոճվեր:

Հետո հասկացել էր, որ դա զվարճանք չի, պարանն էլ` իսկական է, տղան չգիտեր, որ իսկական պարանի մեջ արյուն կա ու իսկական պարանով խաղացողների շունչը չի կտրվում, ընդհակառակը, նրանք շնչել անգամ չեն ուզում իսկական պարանով խաղալուց հետո: Տղան առաջին անգամ դժվարությամբ էր ծովը նետել անշունչ մարմինը: Նետելուց պարանը փաթաթվել էր փարոսին ու անշունչը մնացել էր ծովի կես ճամփին:

Առաստաղից ճոճվողը պատահականություն է` մտածել էր տղան: Բայց պատահականությունն այնքան էր կրկնվել, որ կորցրել էր իր նշանակությունը: Հաջորդ երեքը որոշել էին փարոսի ոլորուն աստիճաններից կախվել, մյուս հինգը` կրկին փոքրիկ սրահում, իսկ հաջորդներն արդեն որտեղ պատահի, որտեղ որ հնարավոր էր իսկական պարանով խաղալ:

Ինչքան մեծանում էր կախված մարմինների թիվը, այդքան տղայի` այդ մարմինները ծովը նետելու ընթացքն էր դառնում սովորություն: Ավելի ուշ նաև` առօրյա, հետո՝ ներքին պարտականություն: Վերջում երևի դա տղայի մոտ կարիքի կվերածվեր, իսկ մարմինների բացակայության դեպքում տղան իր տեղը չէր գտնի:
Դա երեկոյան էր պատահում: Տղան դիմավորում էր եկվորներին, թեթևակի ուսերին դիպչում ու ասում.
- Ձերը ութերորդ աստիճանն է, զգույշ կլինեք
Մյուսներին`
- Վերևի խցիկը երեկվանից ազատ է, ներս անցեք

Երեք տասնյակ մարմին նետելուց հետո տղան ևս մի սովորություն ձեռք բերեց: Նետելուց առաջ մարմինը մերկացնում էր, իսկ հագուստներից գուլպաներ պատրաստում, որ հաջորդին մեկ զույգ գուլպա նվիրի ու ասի, թե կարգն է այդպես, բոբիկ ոտքերով ներս չեմ թողնի:

Գուլպաները չէին էլ կարող միանման լինել: Նա բաժանում էր կանացի ու տղամարդկային գուլպաներն իրարից: Առաջինը կնոջ ներքնազգեստից, շրջազգեստից ու թաշկինակներից էր կարում, մյուսը պատրաստում էր կոպիտ տաբատներով, վերնաշապիկներով, նույնիսկ` փողկապներով: Նրանք պատվավոր մարդիկ էին` հագուստից կարելի էր ենթադրել: Թե ինչ էին փնտրում առաստաղից կախված` չէր էլ հասկանում տղան:

Ամեն անգամ գուլպաները հանձնելուց` հարցնում էր.
- Կանացի՞ն տամ, չորրորդ շարքից պուտավորն է
Կամ էլ.
- Վարդագույն փողկապն իր ջինսե տաբատի հետ եմ միացրել, բարով հագնեք

Ծովի մակերեսին գուլպաներով ոտքերն ու մերկ մարմինները տղայի աչքն էին շոյում, կարելի էր անվերջ նայել այդ տեսարանին, եթե հաջորդներին դիմավորելը չլիներ:
Պարաններից ճոճվողների, հետևաբար` հագուստների անվերջությունը հանգեցնում էր նաև գուլպաների չվերջանալուն ու տղայի երևակայությունն օրեցօր աճում էր: Գուլպաների հաշվին ծովն աստիճանաբար գունագեղ էր դառնում` ամեն անգամ փոխելով տեսարանը. ֆիլմի պես: Տղան ֆիլմ էր նկարում, հետո վայելում այն:

Բայց տղան չգիտեր, որ ծովը նետած մարմինները շրջապտույտի մեջ չեն մտնում ու իրենք չեն, որ նորից վերադառնում են փարոս ու մի զույգ գուլպան շալակած ներս մտնում, որ առավոտյան էլի ծովը նետվեն: Տղան չէր ենթադրում, որ մի օր իր ֆիլմը վերջանալու էր, որ դերասաններն ամեն անգամ նշված ժամին չէին գալու ու իր առաջ կանգնեն:

Մի գիշեր էլ` փողոցային լապտերների անսարքությունից հետո, տղան արթնացավ ու վազեց վերևի խցիկը: Արդեն չորս օր է` հյուրերը չկային: Կառույցը թեթևության մեջ լող էր տալիս, ֆիլմը միապաղաղ ծովի էր վերածվել, գուլպաներ կարելու համար էլ հագուստ չկար: Պտտվող լույսը հանգել էր: Աստիճանները բարձրանալուց հետո ոտքերի տակ իր նախկին հյուրերից մեկի թողած խաղալիքը նկատեց: Նույնիսկ չհիշեց, թե վերջին անգամ ով էր իր կանգնած տեղում կախվել: Բարձրացրեց խաղալիք ձևացող պարանն ու որոշեց իրեն առաջին անգամ թույլ տալ իր ֆիլմում խաղալ: Վերևի խցիկն իսկական բեմ էր ծովի համար: Տղան գիտեր, որ դա անելու համար հարկավոր էր նաև իրեն ծով նետողը: Փարոսին չէր կարող այդ գործը հանձնարարել: Ինքը էլ չէր հասցնի: Այն միտքը, որ ինքը ծովի մեջ չի լինելու, վախեցնում էր: Բայց երկար ժամանակ երևակայության հետ գործ ունեցողի մտքում փարոսի լույսից էլ պայծառ միտք փայլատակեց. առանց ճոճվելու էլ կարող էր խաղալ: Մոտեցավ ու կարգի բերեց պտտվող լույսը, ոտքերն արդեն իսկական դարձած պարանով պինդ կապեց ու ցած նետվելու պահին է, որ գլխի ընկավ, թե ինչն էր պակասում իրեն` ֆիլմը կատարյալ դարձնելու համար:

Գուլպաների շքերթին սովոր ծովը բոբիկ ոտքերը չգնահատեց, նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեց թեթև ճողփյունին:
Բայց տղան չէր մեղավորը: Ո՞վ մոտեցավ իրեն ու մի քանի զույգ գուլպաներ ձեռքին՝ ասաց.
- Սևի կողքինը վերցրեք: Տղամարդկային է:

[ivy]

Օր

Միայն մի բան էր պակասում. iPod-ս։ Առանց դրա երբեք տանից դուրս չեմ գալիս։ Հանրակացարանի նեղլիկ աստիճաններով ամեն առավոտ երկանիվ տանկս իջեցնելն ու բարձրացնելը տանջանք է իմ պես վտիտ կազմվածքով մարդու համար, բայց, միևնույն է, օրվա իմ ամենասիրելի հատվածն է սա։ Ինքնատիպությամբ չեմ փայլի, եթե խոստովանեմ, որ շատ եմ սիրում լուսաբացին նախորդող մթնշաղի ժամերին հեծանիվ քշելու «հետապոկալիպսիսային» զգացողությունը. շուրջբոլորդ գրեթե ոչ մի կենդանի արարած, դատարկ ու կիսախավար փողոցներ։ «Տեխասյան սպանդ բենզասղոցով» ֆիլմը տեսե՞լ եք, օրիգինալը։ Թրեշի կարկառուն ներկայացուցիչ է՝ վատ դերասանական խաղով, բայց կուլտային ֆիլմ է համարվում։ Իմ ու, կարծում եմ, ֆիլմը դիտածների մեծամասնության սիրելի էպիզոդը վերջաբանն է, որտեղ (ՍՊՈՅԼԵՐ) կենդանի մնացած վերջին մարդուն սպանելու փորձը ձախողած մոլագար Կաշվերեսը բենզասղոցով պարում է արևածագի ֆոնին: Հազար անգամ ավելի ռոմանտիկ է, քան մելոդրամաների ղզիկ տեսարանները։ Կարծիքս է ընդամենը, իրականում երկու իրավիճակներում էլ իմ սեփական փորձը նույնն է։

Ուոլմարթի դիմացի վերելքը կարծես իննսուն աստիճան լինի, ու չնայած մի քանի տասնյակ յարդ է ընդամենը, բայց ոտքերս լավ մարզում է։ Հաղթահարելուց հետո նկատեցի, որ փողոցների ամենօրյա մաքրման աշխատանքները սկսվել են։ Աղբատարներից մեկի ամբարձիչի մոտ մեր հարևան միսթր Բենֆորդն է կանգնած։ Զանգով բարևում եմ, նա էլ ձեռքն է թափահարում։ Ազնիվ ու բարեսիրտ մարդ է, յուրատեսակ Քեռի Թոմ։ Հետաքրքիր է, որ աշխատողների մեջ հատուկենտ սպիտակամորթներ կան։ Զվարճանալու համար մի պահ պատկերացնում եմ, թե հեծանիվս իրոք տանկ է, ավելի կոնկրետ՝ Պանցեր։ «Հերր ֆյուրեր, թույլ տվեք զեկուցել, որ հայրենիքը ապօրինի միգրանտներից և ոչ արիական տարրերից ազատագրելու «Ռոթենհալս» օպերացիան հաջողությամբ իրականացված է։ Խնդրում եմ Ձեր թույլտվությունը Պարաբելլումիս վերջին փամփուշտն անձնական Si vis pacem նպատակով օգտագործելու համար»։

Աշխատանքի վայրում եմ։ Գործուղման վայրում, ավելի ճիշտ։ Արդեն երեք շաբաթ է, որ Դաունթաունից ժամանակավորապես տեղափոխվել եմ։ Առաջին անգամը չեմ այստեղ, կոլեկտիվին ճանաչում եմ, գործն էլ անհամեմատ թեթև է, և ամենակարևորը՝ Թանյային դեռ մեկ ամիս էլ չեմ տեսնելու, ինչը լավ է։ Անտանելիորեն լավ, ես կասեի։

Սուրճ եմ ըմպում ու փորձում վերհիշել երեկ նայած վավերագրական ֆիլմը լարերի և M տեսությունների վերաբերյալ։ Ինչքան էլ մատչելի էր բացատրում հաղորդավարը, իմ հումանիտար ուղեղում նստվածք չէր թողել։ Էդդին նույնպես քչախոս է, բայց Սիլվիան՝ շեֆի նորաթուխ սիրունիկ քարտուղարուհին, չի պատրաստվում նահանջել և անընդհատ խոսեցնում է նրան։ Մեծ ոգևորությամբ պատմում է «Դիվերգենտ» ֆիլմի մասին ու հարցնում՝ արդյո՞ք տեսել է։ Ես և Էդդին հայացքներով փոխանակվում ենք, ժպտում։

Դուռը բացվում է, և հենասայլակով մի ծերուկ դանդաղացված կադրի արագությամբ մտնում է գրասենյակ։ Նույն պահին սլավոնական առոգանությամբ խոսող և պարանոցին ոսկե խարսխաշղթա գցած հաճախորդի հեռախոսը զանգում է, և լսվում է Բի Ջիզի «Stayin’ Alive»-ը։ Բոլորը համերաշխ ծիծաղում են, սլավոնացին՝ ամենից բարձրը, և չի շտապում հեռախոսը վերցնել։ Ծերուկը, պարզվեց, խառնել էր գրասենյակը, և նույն դանդաղ ու երերացող քայլերով դուրս է գալիս։ Փողկապս սկսում է սեղմել. կարծես օձ լինի, որ փորձում է զոհին խեղդամահ անելով և ուտելով «կենդանի մնալ»։

Աշխատանքային օրվա ավարտից հետո փակում եմ սենյակիս դուռը, կոլեգաներիս մնաս բարով ասում, քայլում դեպի կանգառ ու նստում մեր թաղամաս գնացող ավտոբուսը։ Ի դեպ, ժամանակավոր կոլեգաներս ավելի հետաքրքիր են թվում, քան հիմնականները, որոնց տափակ ու գռեհիկ անեկդոտներից, ակնարկներից ու զրույցներից վաղուց հոգնել եմ։ Փողոցներով գրասենյակային պլանկտոնն է լողում։ Կանգառներից մեկում տարեց սևամորթ մի կին է բարձրանում։ Հենասայլակով ծերուկի ճիշտ հակապատկերն է՝ բարձրահասակ, գիրուկ ու թիկնեղ։ Հետևի նստարաններն ազատ են, բայց կինը քայլում է առաջ, իմ կողմ։ Կանգնում եմ ու տեղս զիջում։ Թեթև գլխով է անում ու նստում։ Ուժեղ ու սկզբունքային մարդ է երևում, արտաքինին համապատասխան։

Տանն եմ՝ նոթբուքիս դիմաց։ Մի պահ մտածում էի՝ դուռը կողպեքով փակեմ ու բրաուզերը փոխեմ Ctrl+Shift+P ռեժիմի, հետո փոշմանեցի։ Հոգնած եմ։ Բացված տասնյակ թաբերից առաջինը Ֆեյսբուքն է:
Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Զիլ տղա ես, Դեյվ։ Եթե աղջիկ լինեի, ես էլ երևի կսիրահարվեի քեզ։
Դուք հավանում եք Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Նենսի Ռիչարդսոնը հավանում է Ձեր հղումը։
Գիտեմ, որ չես լսել ու չես էլ լսելու, քեզ համար չափից դուրս ծանր երաժշտություն է։ Տեսար՝ ոչ ոք բանի տեղ չի դնում, հավանեցիր. կարծրատիպային «նայս գայի» աղջիկ տեսակն ես։ Շնորհակալ եմ, Նենսի։
Դեյվիդ Վասկեսը հավանում է Թանյա Գևինի լուսանկարը։
Դեյվիդ Վասկեսը մեկնաբանել է Թանյա Գևինի լուսանկարը. « »
Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի մեկնաբանությունը։

Հետաքրքիր կլիներ, եթե մեր ուղեղներում դաջված պատկերներն էլ կարողանայինք հավանել ու մեկնաբանել։ Որերորդ շաբաթն է՝ ոչինչ չես գրում, նույնիսկ մի կոտրված «բարև»։ Վստա՞հ ես, որ, միևնույն է, նորից ես եմ «կոտրվելու», դու էլ չարաճճի կատվի պես խաղաս անզգույշ մկնիկի հետ ու նորից դեն նետես։ Իսկ մկնիկը մուտանտ է, ռեգեներացիայի ունակություն ունի, բայց դեռևս խելքի հաշվին է դա օգտագործում։
Դուք հավանում եք Թանյա Գևինի լուսանկարը։

Իմ պատուհանը դեպի արևելք է բացվում, այդ պատճառով մայրամուտը չի երևում, բայց արևի վերջին շողերն այսօր ընկել են դիմացի կայանատեղիում կանգնած քրոմապատ բեռնատարների և նույնպես քրոմապատ Հարլիի վրա՝ ոսկեզօծելով դրանք։ Ամերիկյան երազանքի այս բնական գովազդին նայելով էլ քնով եմ անցնում։ Երազումս ամայի վայրում եմ, «հետապոկալիպսիսային», բայց զգացողությունը, մեղմ ասած, հաճելիներից չէ. կարծես ՄքՔարթիի «Ճանապարհի» փակուղային իրականությունում լինեմ։ Կողքովս ցերեկվա ծերուկն է քայլում նույն դանդաղ քայլերով։ Հանկարծ նա մի քանի վայրկյանում կայտառանում է, երիտասարդանում։ Մռայլ ֆոնին փոխարինում է ակումբի պարահարթակը, հազիվ երևացող արևը դառնում է փայլուն, հայելապատ պտտվող գունդ, և ծերուկը սկսում է հենասայլակով խելահեղորեն պարել «Stayin’ Alive»-ի մեղեդու ներքո, գրեթե ինչպես Կաշվերեսը՝ բենզասղոցով։ Նկատում եմ, որ իմ ձեռքերի տակ էլ է հենասայլակ հայտնվել։ Փորձում եմ մի կողմ նետել, բայց մարմինս անշարժացած է։ Փորձում եմ բղավել, դա էլ չի հաջողվում. շունչս չի հերիքում։
- Սե՛մ, ընթրիքը պատրաստ է, արի՛։

[ivy]

Առաջին «Ուռագանը»

Միայն մի բան էր պակասում:
Չէ, էլի սխալ սկսեցի: Ոչ թե պակասում էր, այլ ավել էր: Տաքսու մեջ «ավել» էր ընկերուհիս: Հազիվ էի զսպում ինձ, որ տաքսու վարորդի գանգը չփշրեմ: Դրա փոխարեն ընդամենը շատ կոպիտ կերպով նրան սաստեցի ու ասացի, որ եթե չի կարողանալու բերանը փակել ու սուս ու փուս քշել մեքենան, ապա մենք կիջնենք ու ոչ մի փող էլ չեմ տա: Ազդեց, ու համեմատաբար հանգիստ վիճակում հասանք Քիսոյենց տան հայաթ: Տրամս տեղը չէր: Մի հատ համով անեկդոտ էի նախապարտրաստել պատմելու համար: Չպատմեցի:

Քիսոն նայում էր ինձ ու աչքերը շաղաղում: Կանգնած էինք բաց պատուհանի տակ:
- Սա շատ լուրջ ա, ինչ կոնսեսուս, իշխանությունը հինգ կամ վեց տոկոս, ... միշտ խոսում խոսում են, պատրաստվում են, դուք հլա խոսում եք, ես ասել եմ ամբիցիա չունեմ, ինչքան փող ա պետք, համարի, միգուցե մտածեք ասում եմ, օրինակ ուժ է եղել, ես ասում են եղբայր, դուք հասկանու՞մ եք...
......

Գրկեց ինձ: Վախենում եմ:
Ինչքան կարելի է կասկածել... Ավելի է մոտենում: Արտաշնչում ենք իրար շրթունքների վրա: Եթե նա շրթներկ քսած լիներ, դա կլիներ վերջը: Տեսնես իր մայրը մեր առաջին հանդիպմանը ինձ կհամբուրի՞: Իսկ հայրը իմ ձեռքը ուժգին կսեղմի՞: Դա կլինի իմ վերջը:
Քիսոյի լեզուն հայտնվեց շատ մանրամասն լվացված բերանիս մեջ:
Մի տեսակ թուլություն զգացի:

Տաքսու վարորդը փոխանջատվեց ու սկսեց էլի խոսել.
- Ախպես էսի երկրի չի, մենակ Մհերն ա, որ իրա թաղը նայում ա...
Քիսոյի մերը համբուրում էր իմ թուշը, Քիսոյի հերը կարմրացված գլխով համբերատար սպասում էր, որ ազատվի իմ թուշը:
Լեզուս ինչ-որ շարժումներ են անում:

«Լավագույնը մանուկներին...»:
«Ուզում եք՞ ազատվել անցանկալի մազերից...»
«Դժվարանու՞մ եք մազի ներկ ընտրելիս... Աֆրոդիտա, հարյուր տոկոսանոց արդյունք...»

Քրտնել եմ:
Տեսնես Քիսոյին պառավելուց ո՞նց են կանչելու:
... կարո՞ղ է նարկոտիկ եմ օգտագործել: Քիսոն՞...
Տեսնես ինչ է լինում, երբ նարկոտիկ են օգտագործում:

-Ուղիղ նայիր աչքերի մեջ ու լեզուդ թուլացրու:
–Հեսա:
... «Վախենում եմ»:

[ivy]

Վերջին թռիչքը

Միայն մի բան էր պակասում։ Փայտիկը։

Իսկ քիչ հետո ոչնչի կարիք այևս չէր լինի։ Հիշեց՝ ինչպես տարիներ առաջ ինքնաթիռը վթարի ենթարկվեց Սահարայում։ Այն օրերին շարժիչները այնքան էլ հուսալի չէին, ինչպես հիմա։ Բավական էր ճակատագրի մի փոքրիկ հեգնանք, ու «ամպերի ծովերի տակ… հավիտենականությունն է»։ Թռիչքի նախորեին Գիյոմեն էր մի պահ իր սենյակ եկել. խոսել էին դեսից դենից, ինչ-որ բաներ էին հիշել վերհիշել, ու արդեն գնալիս, ասես իմիջիայլոց, Գիյոմեն ինչ-որ փայտի կտոր էր գրպանից հանել։ «Սա ի՞նչ է»։ «Հե՛չ, մոտդ թող մնա, եթե հանկարծ վերևում… ու օդապարիկն էլ չբացվի… դե՛, ոնց որ ասում են՝ թքես փայտիկին»։

«Memento mori», ասում էին հնում, «հիշիր մահվան մասին»։ Գիյոմեն այլևս չկար, իսկ ինքը դեռ ապրում էր։ Պատերազմը վաղ թե ուշ կավարտվի, բայց էական ի՞նչ կփոխվի դրանից։ Հարկավոր էր ավարտին հասցնել գործը։

Հիշեց իր իսկ գրած նամակներից մեկը։ «Ուզում եմ ավարտել գիրքս: Այսքան բան։ Նա օգնում է ինձ վերափոխվել։ Ինձ թվում է, այս գիրքը կառչել է ինձնից, ինչպես մի խարիսխ… Ինձ անդադար հարցնում են. «Ի՞նչ ես արել մարդկանց համար»։ Քանի որ ես պատերազմում չզոհվեցի, պետք է վերափոխվեմ մի ուրիշ, ավելի վեհ մի բանի, քան պատերազմը կարող էր դա անել։ Ով կօգնի ինձ դրանում, կհամարեմ ինձ բարեկամ… Հիմա ամեն ինչին նայում եմ այս տեսանկյունից։ Պատերազմի շնորհիվ և ապա Գիյոմեի հասկացա, որ վաղ թե ուշ հեռանալու եմ կյանքից։ Խոսքն այլևս վերացական, բանաստեղծական մահվան մասին չէ, ինչպիսին պատկերացնում է տասնվեցամյա երիտասարդը՝ «հոգնելով կյանքից»: Ոչ, ես խոսում եմ մահվան մասին լրջորեն` կյանքի մասին, որն իր ավարտին է հասել»։

Տարիներ հետո այս նամակը կդառնա նախաբանն իր անավարտ գործի՝ մի գրքի, որ կանվանվի «Միջնաբերդ»։ Բայց այդ ժամանակ ինքն այլևս չի լինի, իսկ հիմա հարկավոր է ի մի բերել այստեղ այնտեղ թափառող մտքերը։ «Ես գիտեմ, բացատրությունները չեն բուժում։ Բուժում է պոեզիան։ Ու՞մ է երբևէ փրկել բժշկի բացատրությունը։ Բժշկի տեսակետից՝ «մահվան պատճառը ...»։ Այո, իսկապես, պատճառը պարզ է, մարդը մահացել է անառողջ երիկամներից։ Բայց մի՞թե երիկամներով է որոշվում ողջ կյանքը… Մենք բոլորս այնպես տրամաբանորեն ենք ամեն ինչ կառուցել, այնպես ուշադիր ենք հավաքել կերոսինե լամպը, լցրել այն վառելանյութով… բայց լույս չկա։ Պակասում է կրակը…»:

Ջրի պատնեշը ցնցեց ինքնաթիռի անկումը։ Մի հռնդյուն լսվեց, տեղի ունեցավ մի տեսակ երկրաշարժ, որը հիմնովին ավերեց խցիկը։ Վիրավոր թռչունի նման, ինքնաթիռը մխրճվեց ալիքների մեջ, հետո ամեն ինչ կարծես հանդարտվեց…

«Ինչպե՞ս առանձնացնել այն, ինչ քեզ թուլացնում է այն բանից ինչ քեզ ուժ է տալիս։ Քամին ավազաթմբեր է կառուցում և հենց ինքն էլ ավազին է հավասարեցնում իր կառուցածը։ Ալիքը հղկում է ժայռը և հենց ինքն էլ այն վերածում ավազի։ Սերը լրացնում է քեզ, և հենց ինքն էլ դատարկում… Թշնամին ձևավորում է քեզ, հարկադրում կառուցել ներքին ամրություն. նա քեզ համար նույնն է, ինչ ծովը նավի համար։ Ծովը թշնամի է հանդես գալիս, այն պատրաստ է կուլ տալ նավին, և նավը անդադար դիմակայում է նրան, բայց հենց նույն ծովն էլ հենարան է նավի համար… Լույս մի փնտրիր, ինչպես մի իր իրերի մեջ։ Քարեր փնտրիր, վանք կառուցիր, և այն կլցնի քեզ լույսով»։

Հետո ինչ-որ հանգստություն պարուրեց իր ամբողջ էությունը։ Այնքան հարազատ թվաց իրեն այս զգացմունքը, այնքան կարոտած… Ու արդեն մարող հիշողության մեջ ալեկոծվեցին վաղուց կարդացած՝ մանկության գրքերից մեկի առաջին տողերը։

- Լինում է, չի լինում…

- Մի թագավոր,- երևի անմիջապես բացականչեն իմ փոքրիկ ընթերցողները։

- Ո՛չ, սիրելիներս, դուք սխալվեցիք։ Լինում է, չի լինում… փայտի մի կտոր։

[Sambitbaba]

Առաջին «Ուռագանը»

Էնքան Բյուրին նախանձում եմ... Ո՞նց է կարողացել ինչ-որ բան հասկանալ:

Ասում եմ. լավ, մի՞թե այդքան հետ եմ մնացել ժամանակակից փախած գրականությունից...
Ինչու՞ է այդքան կիսատ թվում այս գործը: Ոչ թե որ կիսատ է մնացել: Ուղղակի ոնց որ գրված լինի "մի բառը` գրած, երկուսը` մտքում պահած" տարբերակով: Ու սա լիքը հարցերի տեղի է տալիս...

Ինչու՞ էր ընկերուհին "ավել";
Ի՞նչն էր տաքսու վորորդի գանգը փշրելու ցանկության պատճառը (հաջորդիվ սաստումներն էլ չեն օգնում հասկանալ);
Ինչու՞ էր բերանը մանրամասն լվացել;
Ո՞վ է Մհերն ու ի՞նչ գործ ունի Քիսոյենց...
Քիսոյի հերն ինչու՞ է հերթի կանգնել հերոսի թուշը պաչելու համար... Ինչու՞ է գլուխը կարմրացրել;
Լեզվի մասին հոգնակիով գրելը սխա՞լ է ուղղակի, թե՞ միտումնավոր է արված, ասենք, օձի երկսայրի լեզվին նմանացնելու համար: Եթե այո, ինչու՞;
Ո՞րն են այն անցանկալի մազերը, որոնցից ազատվելուց առաջ դրանք պետք է ներկել...

Չեմ կարծում, թե Լիզն է գրել... Չնայած Լիզի գույներն ու մթնոլորտն ավելի հաճախ ինձ դուր չեն գալիս, բայց միշտ մեծ ազնվություն կա Լիզի գրածներում ու դա շատ է գրավում: Իսկ այստեղ մի տեսակ շինծու է ամեն ինչ... Ավելի շուտ, գրված է ա-լյա Լիզ...

Բայց համոզված եմ, որ հեղինակը կարողանում է պատկերներ կառուցել: Ուղղակի այստեղ փորձել է կառուցել իր պատկերների հակապատկերները: Կոպիտ ասած, դավաճանել է իրեն... իր սրտին...

Ուֆ, քրտնեցի: Գնամ, մի բան քաշեմ:

[Smokie]

Առաջին «Ուռագանը»

Սա էլ չհասկացա: Էլի ինտիմ ու խառըխըշտիկ բաներ: Կարճ էր՝ դրա համար սա ընտրեցի: Ու ընդհանրապես չհասկացա էդ «Ուռագանը» ի՞նչ էր:

[Sambitbaba]

Օր
Շատ վարպետորեն գրած գործ է: Ասես թե հանգիստ, առանց որևէ խնդրի կարդում ես, բայց հետո ինչ-որ ճնշող տխրություն է իջնում վրադ...

Բյուր ջան, չեմ կարծում, թե "ամերիկացի" է գրողը, համենայն դեպս, իմ ճանաչած "ամերիկերենն" այնքան էլ այդպիսին չի: Օրինակ, իմ ճանաչած Ամերիկայում ամեն օր փողոցները չեն մաքրում... և այլն: Նույնիսկ ավելի մեծ հավանականություն ունեմ կարծելու, թե հենց դու ես գրել:

Հեչ չեմ սիրում "թրեշ", "սփոյլեր" տիպի բառերի օգտագործումը գրական ստեղծագործության մեջ... Նման բաներն ինձ շատ են վանում ստեղծագործությունից ու շատ եմ ափսոսում դրա համար... Ոնց որ միանգամից սիրտս կուրանա...
Առավել շատ չեմ սիրում ֆեյսբուքային գրառումները, ու եթե այդ մասը չլիներ, հաստատ քվեարկելու էի այս պատմվածքի օգտին, իսկ հիմա տատանումների մեջ եմ...

Ու մի երկու անհասկանալի պահեր էլ կային ինձ համար.
Հեծանիվ քշելը, առավոտյան մարմնամարզության պես մի բա՞ն էր, թե տրանսպորտ` աշխատանքի գնալու համար:
Ո՞րն է Բի Ջիզի «Stayin’ Alive»-ի ծիծաղելի մասը, առավել ևս "ամերիկյան" վախկոտ հասարակության համար. նրանք հաստատ կվախենային սլավոնացուն նեղացնել իրենց ծիծաղով...
Հեչ չհասկացա Թանյա Գևինի դերը պատմվածքում: Որ մյուսներից զատվում է, պարզ է: Բայց ի՞նչ դեր է նա խաղում... Նրա անվան վերջին հիշատակումից նույնիսկ սկսեցի կասկածել, որ Թանյան խանդի առարկա է հեղինակի և նրա միջև, ով արդեն քանի շաբաթ չի գրում, - արդյո՞ք ճիշտ եմ հասկացել...

Ծերուկի համեմատությունը Կաշվերեսի հետ հավես էր...

- Սե՛մ, ընթրիքը պատրաստ է, արի՛։

Հենց նոր կինս հենց այսպես ինձ հաց ուտելու կանչեց...

[ivy]

Էդքան էլ համաձայն չեմ, որ հեղինակները չեն կարողացել առաջին նախադասությունը հաջողությամբ կապել տեքստին:
Նախ, ոչ ոք չի ասել, թե առաջին նախադասությունը պիտի սյուժեում առանցքային լիներ. դա ընդամենը նախադասություն էր, որով պետք էր սկսել: Էդքան բան: Ու հեղինակները հենց էդպես էլ արել են:
Համոզված եմ, եթե ընթերցողները չիմանային հանձնարարության մասին ու էս աշխատանքներից ամեն մեկը առանձին կարդային, ընդհանրապես չէին էլ ֆիքսվի սկզբի նախադասության կամ առավել ևս՝ դրան հետևող տեքստին «անհարթ կպչելու» վրա:

[Նիկեա]

Ծովանկարը

Մրցույթի պատմվածքներից ամենաշատը էս սիրեցի: Երեք անգամ կարդացել եմ ու երեք անգամն էլ զարմացել բառերը ընտրելու հեղինակի վարպետության վրա: Ախր, համենայն դեպս ինձ համար, ամեն ինչը չափազանց ճիշտ էր արված:

Նախ, բոբիկ ոտքերով տղա, ով գուլպա էր կարում ուրիշների համար, բայց ինքը չէր հագնում դրանք: Մյուսներին ասում էր, թե ոտաբոբիկ ներս չի թողնի, իսկ ինքը միշտ ոտաբոբիկ էր:
Փարոս, որ պետք ա չթողներ մարդկանց մոլորվել խավարում, նավերին՝ խորտակվել, էլեկտրական լույսի նման իր մոտ էր կանչում «խավարասեր թիթեռներին», ու մարդիկ էլ թիթեռների նման ուղղակի խաղում էին:

Ես սիրեցի գուլպայագործ տղային: էն, որ կարդում ու ուզում ես գնալ-գտնել էդ կորած փարոսը ու գրկել գունատ, նիհար, թափանցիկ կապտասպիակավուն աչքերով տղային…

- Ձերը ութերորդ աստիճանն է, զգույշ կլինեք

Ինչքան սիրուն ու պարզ ա էս նախադասությունը… ասում ա՝ զգույշ կլինեք ու չգիտես լա՞ց լինես թե՞ ծիծաղես:

Գուլպաների հաշվին ծովն աստիճանաբար գունագեղ էր դառնում` ամեն անգամ փոխելով տեսարանը. ֆիլմի պես: Տղան ֆիլմ էր նկարում, հետո վայելում այն:

Բա էս մասը ինչքան սիրուն ա:

Էս, իմ կարծիքով, միակ պատմվածքն էր, որի առաջին նախադասությունը ուղղակի մրցույթ չափանիշներին համապատասխանելու համար չէր գրված: Իրոք միայն մի բան էր պակասում. մի զույգ տղամարդկային գուլպաներ:

Սիրուն ու սահուն էր, ավելորդ մակդիրներ չկային: Պարզ էր, լիքն էր, լավն էր, վոլտերական էր: Համարյա 100 տոկոսով վստահ էի, որ ինքն է հեղինակը, բայց պատմվածքի մասին Վոլտի գրածը կարդալուց հետո մի քիչ կասկածում եմ, շա՜տ քիչ… Ինչևէ, ապրի հեղնակը, ես ուզում եմ իրան գրկել

[Sambitbaba]

Ծովանկար

Հաճույքով միանում եմ Նիկեայի ասածներին, - Նիկի ջան, էնքան լավ ասացիր, որ ասելու էլ բան չես թողել...

Միակ հարցականը, որ մնաց, չհասկացա, թե ինչու էին գուլպաներն այդքան կարևոր: Բայց իմ չհասկանալն այնքան էլ կարևոր չի ու նույնիսկ չխանգարեց էլ, որ սա ամենալավ պատմվածքը համարեմ...

Այվ ջան, էն ասածդ մուլտիկը ես էլ տեսա, շատ համով մուլտիկ էր:

Ապրի Մարիշը, փայլուն պատմվածք էր: Շնորհակալություն:

[ivy]

Ծովանկար

Հաճույքով միանում եմ Նիկեայի ասածներին, - Նիկի ջան, էնքան լավ ասացիր, որ ասելու էլ բան չես թողել...

Միակ հարցականը, որ մնաց, չհասկացա, թե ինչու էին գուլպաներն այդքան կարևոր: Բայց իմ չհասկանալն այնքան էլ կարևոր չի ու նույնիսկ չխանգարեց էլ, որ սա ամենալավ պատմվածքը համարեմ...

Այվ ջան, էն ասածդ մուլտիկը ես էլ տեսա, շատ համով մուլտիկ էր:

Ապրի Մարիշը, փայլուն պատմվածք էր: Շնորհակալություն:

Գուլպաները շատ հետաքրքիր այլաբանություն էր. տարբեր ձևերով կարելի է մեկնաբանել:
Օրինակ՝ ասենք էսպես: Մեռնողներին ուրիշ «գնացածների» շորերից կարված գուլպաներ էին հասնում: Ինչ-որ մի բան, որ մնացել է քեզ ուրիշներից, ու հետո քեզնից էլ («քո շորերից կարված») մյուսներին պիտի հասնի: Ու կան մարդիկ, ովքեր օգնում են, որ դա քեզ հասնի: Բայց դե լինում է, որ ոչինչ էլ չի հասնում քեզ ուրիշներից, ու խոսքն էլ նյութական արժեքների մասին չի հաստատ. էս էն կատարյալ միայնակույթունն է (մերկությունը), որով էլ հնարավոր է ավարտվի կյանքդ:
Բայց գուցե ուրիշ ձևով էլ հնարավոր է մեկնաբանել: Նայեք, գուլպաները նաև ըստ սեռերի էին բաժանված: Գենդերային իմա՞ստ: Ո՞վ էիր դու ի վերջո. ոչ ոք չեղավ, որ կանգնի կողքիդ ու ասի՝ վերցրու տղամարդկային գուլպաները:

[LisBeth]

Գուլպաները շատ հետաքրքիր այլաբանություն էր. տարբեր ձևերով կարելի է մեկնաբանել:
Օրինակ՝ ասենք էսպես: Մեռնողներին ուրիշ «գնացածների» շորերից կարված գուլպաներ էին հասնում: Ինչ-որ մի բան, որ մնացել է քեզ ուրիշներից, ու հետո քեզնից էլ («քո շորերից կարված») մյուսներին պիտի հասնի: Ու կան մարդիկ, ովքեր օգնում են, որ դա քեզ հասնի: Բայց դե լինում է, որ ոչինչ էլ չի հասնում քեզ ուրիշներից, ու խոսքն էլ նյութական արժեքների մասին չի հաստատ. էս էն կատարյալ միայնակույթունն է (մերկությունը), որով էլ հնարավոր է ավարտվի կյանքդ:
Բայց գուցե ուրիշ ձևով էլ հնարավոր է մեկնաբանել: Նայեք, գուլպաները նաև ըստ սեռերի էին բաժանված: Գենդերային իմա՞ստ: Ո՞վ էիր դու ի վերջո. ոչ ոք չեղավ, որ կանգնի կողքիդ ու ասի՝ վերցրու տղամարդկային գուլպաները:

Էս գործը մի տեսակ շատ լավն ա ախր: Նենց նուրբ ա ամեն ինչ գալիս լցվում տողերի մեջ, որ ասենք ո՞վ էր էդ տղան, որտեղի՞ց, ինչի՞ համար և այլ նմանատիպ հարցերը լրիվ անկարևոր բաներ են դառնում: Ապրի հեղինակը:

[Chuk]

Իմպրեսսիա

Սկզբից մի տեսակ ծանր էր գնում: Մի տեսակ շատ էին գեղեցիկ նկարագրություններն արտահայտությունները, ինձ թվաց, թե բառարանային գործ եմ կարդալու: Բայց հետո «տարավ», ընկղմվեցի, իսկ էդ արդեն եքա բան ա: Դառավ անմիջական գործ, անկեղծ մի տեսակ, ու զգացնել տվող: Մի խոսքով լավն էր: Եթե անգամ մյուս գործերի մեջ բաներ լինեն, որ ավելի հավանեմ, սրան քվեարկելու եմ: Լավ սկիզբ էր, տեսնենք մյուսներն ինչ կլինեն: