Ինտրովերտի անկյուն

[Ուլուանա]

Ո՜նց եմ սիրում էս թեման։ Մի տեսակ ոնց որ հայրենիքս լինի ։
Պարբերաբար մտնում, վայելում եմ ։

[StrangeLittleGirl]

Էս մի թեստը ոնց որ չկա ստեղ:
Ինձ ասում ա՝ INFJ: Ավելի շուտ բացատրությունն ա լրիվ ինքը: Ինտրովերտի էքստրավերտ վերսիան: Լրիվ ես եմ

[Skeptic]

Էս մի թեստը ոնց որ չկա ստեղ:

Էս՝ իմը

[Ուլուանա]

Էս մի թեստը ոնց որ չկա ստեղ:
Ինձ ասում ա՝ INFJ: Ավելի շուտ բացատրությունն ա լրիվ ինքը: Ինտրովերտի էքստրավերտ վերսիան: Լրիվ ես եմ

Բյուր, սա հենց առաջին գրառման մեջ դրածս թեսթն ա ։ Փաստորեն, էն ժամանակ արհամարհել էիր ։

Ի դեպ, էդ թեսթով (ինչպես նաև մյուսով) ես էլ եմ INFJ, ու չեմ հասկանում, թե ինչ ինտրովերտի էքստրավերտ տեսակի մասին ա խոսքը։ Թեսթի արդյունքն, իմ կարծիքով, ինձ շատ լավ էր բնութագրում, բայց ինձ հաստատ էքստրավերտ տեսակ չես անվանի ։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, սա հենց առաջին գրառման մեջ դրածս թեսթն ա ։ Փաստորեն, էն ժամանակ արհամարհել էիր ։

Ի դեպ, էդ թեսթով (ինչպես նաև մյուսով) ես էլ եմ INFJ, ու չեմ հասկանում, թե ինչ ինտրովերտի էքստրավերտ տեսակի մասին ա խոսքը։ Թեսթի արդյունքն, իմ կարծիքով, ինձ շատ լավ էր բնութագրում, բայց ինձ հաստատ էքստրավերտ տեսակ չես անվանի ։

Ան, ուրեմն էնքան էլ բնութագրական չի որտև INFJ-ները դրսից էքստրավերտ են էրևում, բայց ներսից ինտրովերտ են: Առաջին գրառման մեջ թեստ կա փաստորեն, չեմ տեսել

[StrangeLittleGirl]

Ու հենց ամբիվերտոտ են էլի INFJ-ները, ոնց որ ENFP-ներն էլ էքստրավերտի ինտրովերտ տեսակն են

[StrangeLittleGirl]

Վերջապես, էս թեստերի ցածր validity-ի ու reliability-ի մասին

[StrangeLittleGirl]

Էս էլ ու պըրծ

[Ուլուանա]

Ան, ուրեմն էնքան էլ բնութագրական չի որտև INFJ-ները դրսից էքստրավերտ են էրևում, բայց ներսից ինտրովերտ են: Առաջին գրառման մեջ թեստ կա փաստորեն, չեմ տեսել

Ու հենց ամբիվերտոտ են էլի INFJ-ները, ոնց որ ENFP-ներն էլ էքստրավերտի ինտրովերտ տեսակն են

Չէ, նայի. իրանք տենց հստակ էքստրավերտ չեն երևում, այլ երբեմն կամ որոշ իրավիճակներում։ Ես հիշեցի էդ պահերը. էդ պայմանավորված էր ինտրովերտների էս տեսակի՝ մարդկանցով հետաքրքրված լինելով, մարդկանց օգնելու, կարեցելու, մխիթարելու ձգտմամբ, նաև արդարության շատ սուր զգացումով, որը դրդում ա շատ դեպքերում որոշակի ակտիվություն ցուցաբերել, որն այլ դեպքում չէին ցուցաբերի, ու էս ամենից էլ երբեմն առաջանում ա էդ սխալ տպավորությունը, թե իրանք էքստրավերտ են։ Բայց դա բոլորովին չի նշանակում ամբիվերտ լինել։ Ամբիվերտը ոչ թե երևում ա էդպիսին, այլ իրականում հենց էդպիսին էլ կա մասամբ, կամ երբեմն էդպիսին էլ ա լինում։ Բայց INFJ–ները լավ էլ խոր ինտրովերտ են, ամբիվերտի նշույլ չկա։ Օրինակ, ես իննսունքանի տոկոս ինտրովերսիա էի հավաքել՝ INFJ լինելով։

Էստեղ մի շատ կարևոր, բայց արտաքինից ոչ տեսանելի հանգամանք կա, որն էլ հստակ ցույց ա տալիս INFJ–ների ու էքստրավերտների տարբերությունը. INFJ–ների՝ մարդկանց հետ շփվելու մոտիվացիան լրիվ այլ ա. ի տարբերություն էքստրավերտների, իրանք չեն շփվում հանուն շփման, շփումը՝ որպես այդպիսին, իրանց համար բնավ էն հաճույքն ու կարևորությունը չունի, ինչ էքստրավերտների համար. իրանց՝ մարդկանց հետ շփվելը հիմնականում էդ մղումներն ունի՝ սատարելու, կարեկցելու, մխիթարելու և այլն, ու բավարարությունը գալիս ա ոչ թե բուն շփումից, այլ էդ նշածներիս իրագործումից։ Իհարկե, սա չի նշանակում, թե էքստրավերտները չեն սիրում մարդկանց օգնել և այլն, հուսով եմ՝ ասածներիցս տենց տպավորություն չստեղծվեց. խոսքը տվյալ դեպքում զուտ շփման մոտիվացիայի ու էդ շփումից ստացված հոգեկան բավարարության աղբյուրի մասին էր։

[StrangeLittleGirl]

Չէ, նայի. իրանք տենց հստակ էքստրավերտ չեն երևում, այլ երբեմն կամ որոշ իրավիճակներում։ Ես հիշեցի էդ պահերը. էդ պայմանավորված էր ինտրովերտների էս տեսակի՝ մարդկանցով հետաքրքրված լինելով, մարդկանց օգնելու, կարեցելու, մխիթարելու ձգտմամբ, նաև արդարության շատ սուր զգացումով, որը դրդում ա շատ դեպքերում որոշակի ակտիվություն ցուցաբերել, որն այլ դեպքում չէին ցուցաբերի, ու էս ամենից էլ երբեմն առաջանում ա էդ սխալ տպավորությունը, թե իրանք էքստրավերտ են։ Բայց դա բոլորովին չի նշանակում ամբիվերտ լինել։ Ամբիվերտը ոչ թե երևում ա էդպիսին, այլ իրականում հենց էդպիսին էլ կա մասամբ, կամ երբեմն էդպիսին էլ ա լինում։ Բայց INFJ–ները լավ էլ խոր ինտրովերտ են, ամբիվերտի նշույլ չկա։ Օրինակ, ես իննսունքանի տոկոս ինտրովերսիա էի հավաքել՝ INFJ լինելով։

Էստեղ մի շատ կարևոր, բայց արտաքինից ոչ տեսանելի հանգամանք կա, որն էլ հստակ ցույց ա տալիս INFJ–ների ու էքստրավերտների տարբերությունը. INFJ–ների՝ մարդկանց հետ շփվելու մոտիվացիան լրիվ այլ ա. ի տարբերություն էքստրավերտների, իրանք չեն շփվում հանուն շփման, շփումը՝ որպես այդպիսին, իրանց համար բնավ էն հաճույքն ու կարևորությունը չունի, ինչ էքստրավերտների համար. իրանց՝ մարդկանց հետ շփվելը հիմնականում էդ մղումներն ունի՝ սատարելու, կարեկցելու, մխիթարելու և այլն, ու բավարարությունը գալիս ա ոչ թե բուն շփումից, այլ էդ նշածներիս իրագործումից։ Իհարկե, սա չի նշանակում, թե էքստրավերտները չեն սիրում մարդկանց օգնել և այլն, հուսով եմ՝ ասածներիցս տենց տպավորություն չստեղծվեց. խոսքը տվյալ դեպքում զուտ շփման մոտիվացիայի ու էդ շփումից ստացված հոգեկան բավարարության աղբյուրի մասին էր։

Ան, հենց էդ ա, մարդկանցով հետաքրքրվածությունն արդեն էքստրավերտ հատկանիշ ա: Ստեղ մոտիվացիան չի կարևորը, այլ էն, որ INFJ-ները որոշակի քանակով ձգտում են շփման, որ բավարարվածություն ստանան: Օրինակ ISTJ-ի կամ առավելևս INTJ-ի մոտ տենց բաներ չես նկատի: Էքստրավերտներն էլ, կախված տեսակից, տարբեր տեսակի բավարարվածություն են ստանում մարդկանց հետ շփվելուց: Ուղղակի երևի որ քեզ մոտ I-ը շատ ուժեղ ա արտահայտված, դրա համար երևի էդ էքստրավերտ հատկանիշն էդքան ուժեղ ջրի էրես դուրս չի գալիս:
Էստեղ խոսվում ա ENFP-INFJ հարաբերության մասին ու բացատրում ա, թե ոնց ա առաջինը ինտրովերտոտ, երկրորդը՝ էքստրավերտոտ:

[Ուլուանա]

Բան եմ հիշել, ասեցի՝ արտահայտվեմ ։

Մի իրավիճակի մասին եմ ուզում խոսել, որից ժամանակին շատ հաճախ եմ ահավոր դիսկոմֆորտ զգացել, ուղղակի վաղուց արդեն չեմ հիշում, որ էդպիսի իրավիճակում հայտնված լինեմ, գուցե էն պատճառով, որ վերջին առնվազն տասը տարում ինքնաբերաբար ինքս ինձ շրջապատել եմ հիմնականում ինտրովերտներով, ու իրենք էլ էդ հարցում ինձ նման են մտածում ու զգում, կամ էլ ուղղակի շփումներս են հիմա շատ քիչ, ու առիթ չի լինում։

Խոսքն էն մասին է, երբ ինչ–որ ծանոթի հետ (կապ չունի՝ մտերիմ, թե ոչ էնքան) որոշում եք հանդիպել, պայմանավորվում եք, որ էսինչ տեղը, էսինչ ժամանակ պիտի հանդիպեք, դու էլ տրամադրված գնում ես էդ մարդուն տեսնելու, մեկ էլ տեսնում ես՝ մարդը եկել է՝ հետն անծանոթ ինչ–որ մեկին բերելով... Ուղղակի չեմ կարող նկարագրել, թե էդ երկրորդ՝ ավելորդ ու անկոչ մարդուն տեսնելիս ինչ տհաճ զգացողություն եմ ունենում... Հնարավոր թյուրիմացությունները կանխելու համար միանգամից ասեմ, որ խոսքը գործնական հանդիպումների մասին չի, երբ մեկը մյուսին ինչ–որ բան պիտի փոխանցի կամ նման բան։

Նկատել եմ, որ շատերի համար սա միանգամայն նորմալ երևույթ է, բայց ինձ համար էնքան անընդունելի ու նույնիսկ վիրավորական է եղել միշտ։ Ես գնում եմ հանդիպելու կոնկրետ էսինչ մարդու հետ, չէ՞, ես չեմ ակնկալում, որ իր հետ մեկ ուրիշն էլ է լինելու։ Նույնիսկ եթե ճանաչում եմ էդ հետն եկած մարդուն, մեկ է, նորմալ չի ինձ համար, որովհետև ես տրամադրված գնացել եմ հենց էդ մարդու հետ մենակ, հանգիստ շփվելու, գուցե ինչ–ինչ թեմաներով մտերմիկ զրուցելու, որոնք մեկ ուրիշի ներկայությամբ չէի ուզենա քննարկել, կամ թեկուզ ուղղակի ես էդ մարդու հետ եմ ցանկացել ու նախատեսել շփվել։ Ու նման դեպքերում միշտ հարց է առաջանում. ի՞նչ իրավունքով է մարդն առանց իմ ցանկությունը հաշվի առնելու, առանց գոնե նախօրոք պարզելու, թե ես դրան ոնց կվերաբերվեմ, հետը ուրիշ մեկին բերում։

Հեսա Բյուրն էլի կգա, կասի, որ դա ոչ թե ինտրովերտ–էքստրավերտի հարց ա, այլ տարրական կուլտուրա ա, որին ցանկացած մարդ պիտի հետևի ։

Ամեն դեպքում հետաքրքիր կլինի իմանալ, թե մյուս ինտրովերտները ոնց են վերաբերվում էս հարցին։ Էքստրավերտների կարծիքներն էլ պակաս հետաքրքիր չեն։ Համ էլ ձեռի հետ կիմանանք, թե ինչքանով է դա զուտ ինտրովերտային մոտեցում։

[Վոլտերա]

Բան եմ հիշել, ասեցի՝ արտահայտվեմ ։

Մի իրավիճակի մասին եմ ուզում խոսել, որից ժամանակին շատ հաճախ եմ ահավոր դիսկոմֆորտ զգացել, ուղղակի վաղուց արդեն չեմ հիշում, որ էդպիսի իրավիճակում հայտնված լինեմ, գուցե էն պատճառով, որ վերջին առնվազն տասը տարում ինքնաբերաբար ինքս ինձ շրջապատել եմ հիմնականում ինտրովերտներով, ու իրենք էլ էդ հարցում ինձ նման են մտածում ու զգում, կամ էլ ուղղակի շփումներս են հիմա շատ քիչ, ու առիթ չի լինում։

Խոսքն էն մասին է, երբ ինչ–որ ծանոթի հետ (կապ չունի՝ մտերիմ, թե ոչ էնքան) որոշում եք հանդիպել, պայմանավորվում եք, որ էսինչ տեղը, էսինչ ժամանակ պիտի հանդիպեք, դու էլ տրամադրված գնում ես էդ մարդուն տեսնելու, մեկ էլ տեսնում ես՝ մարդը եկել է՝ հետն անծանոթ ինչ–որ մեկին բերելով... Ուղղակի չեմ կարող նկարագրել, թե էդ երկրորդ՝ ավելորդ ու անկոչ մարդուն տեսնելիս ինչ տհաճ զգացողություն եմ ունենում... Հնարավոր թյուրիմացությունները կանխելու համար միանգամից ասեմ, որ խոսքը գործնական հանդիպումների մասին չի, երբ մեկը մյուսին ինչ–որ բան պիտի փոխանցի կամ նման բան։

Նկատել եմ, որ շատերի համար սա միանգամայն նորմալ երևույթ է, բայց ինձ համար էնքան անընդունելի ու նույնիսկ վիրավորական է եղել միշտ։ Ես գնում եմ հանդիպելու կոնկրետ էսինչ մարդու հետ, չէ՞, ես չեմ ակնկալում, որ իր հետ մեկ ուրիշն էլ է լինելու։ Նույնիսկ եթե ճանաչում եմ էդ հետն եկած մարդուն, մեկ է, նորմալ չի ինձ համար, որովհետև ես տրամադրված գնացել եմ հենց էդ մարդու հետ մենակ, հանգիստ շփվելու, գուցե ինչ–ինչ թեմաներով մտերմիկ զրուցելու, որոնք մեկ ուրիշի ներկայությամբ չէի ուզենա քննարկել, կամ թեկուզ ուղղակի ես էդ մարդու հետ եմ ցանկացել ու նախատեսել շփվել։ Ու նման դեպքերում միշտ հարց է առաջանում. ի՞նչ իրավունքով է մարդն առանց իմ ցանկությունը հաշվի առնելու, առանց գոնե նախօրոք պարզելու, թե ես դրան ոնց կվերաբերվեմ, հետը ուրիշ մեկին բերում։

Հեսա Բյուրն էլի կգա, կասի, որ դա ոչ թե ինտրովերտ–էքստրավերտի հարց ա, այլ տարրական կուլտուրա ա, որին ցանկացած մարդ պիտի հետևի ։

Ամեն դեպքում հետաքրքիր կլինի իմանալ, թե մյուս ինտրովերտները ոնց են վերաբերվում էս հարցին։ Էքստրավերտների կարծիքներն էլ պակաս հետաքրքիր չեն։ Համ էլ ձեռի հետ կիմանանք, թե ինչքանով է դա զուտ ինտրովերտային մոտեցում։

Երբևէ ապատահած ամենատհաճ ու վիրավորական երևույթներից ա, Անուկ, ինչ լավ ա բարձրաձայնեցիր էնքան տհաճ պահ ա նույնիսկ, որ ոչ մի անգամ չեմ ֆայմել ինչ-որ մեկի հետ քննարկել:
Էստեղ հարցը էն ա, որ իրենք առանց մեզ զգուշացնելու են հետները մարդ բերում, դիսկոմֆորտն ավելի շատ էդ պահն ա, ոնց որ քեզ խաբված զգաս էդ ում հետ որ հանդիպում ես, իր կողմից: Ամեն անգամ տենց իրավիճակի մեջ հայտնվելուց օրերով ուշքի չեմ գալիս, հետո որոշում եմ, որ մյուս անգամ ուղղակի թողնելու եմ ու գնամ: Բայց դեռ էդպիսի կտրուկ բան չեմ արել, չնայած արժի:

[Ուլուանա]

Երբևէ ապատահած ամենատհաճ ու վիրավորական երևույթներից ա, Անուկ, ինչ լավ ա բարձրաձայնեցիր էնքան տհաճ պահ ա նույնիսկ, որ ոչ մի անգամ չեմ ֆայմել ինչ-որ մեկի հետ քննարկել:
Էստեղ հարցը էն ա, որ իրենք առանց մեզ զգուշացնելու են հետները մարդ բերում, դիսկոմֆորտն ավելի շատ էդ պահն ա, ոնց որ քեզ խաբված զգաս էդ ում հետ որ հանդիպում ես, իր կողմից: Ամեն անգամ տենց իրավիճակի մեջ հայտնվելուց օրերով ուշքի չեմ գալիս, հետո որոշում եմ, որ մյուս անգամ ուղղակի թողնելու եմ ու գնամ: Բայց դեռ էդպիսի կտրուկ բան չեմ արել, չնայած արժի:

Հա, էլի, գոնե զգուշացնեն, մարդ գլխի գալիքն իմանա ։ Ճիշտ ա, էլի տհաճ կլինի, բայց գոնե գլխիդ եռման ջուր լցրած չես զգա քեզ, կիմանաս՝ ինչ սպասես։ Բացի ակնկալիքների բեկումից, էդ երևույթը տհաճ ա նաև նրանով, որ ակամա մտածում ես՝ ուրեմն դու երևի էնքան չկաս, որ քեզ հետ մենակ իրեն լավ զգա, հետը մեկին էլ բերել ա ապահովության համար, որ չձանձրանա ։ Հասկանում եմ, որ իրականում մեծ մասամբ դա չի լինում պատճառը, այլ ուղղակի մարդկանց համար դա նորմալ ա. կամ ընդհանրապես չեն մտածում դրա մասին, կամ էլ գուցե մտածում են՝ դե, ինչքան շատ լինեն իրենց համար հաճելի մարդիկ, էնքան լավ, ի՞նչ կա որ, ու եթե իրենք ինտրովերտ չեն, դժվար թե պատկերացնեն, որ դիմացինի համար գուցե էնքան էլ տենց չի. կարող ա և հաճելի չլինել։

Ես փոքր ժամանակվանից սկսած հիշում եմ, որ միշտ վատ եմ զգացել նման իրավիճակներից, իսկ շուրջս համարյա բոլորը տենց էին անում, ես էլ մտածում էի՝ երևի ինձ հետ մի բան էն չի, որ դրանից նեղվում եմ, եթե էդքան մարդկանց համար դա նորմալ ա, փաստորեն։

[StrangeLittleGirl]

Բան եմ հիշել, ասեցի՝ արտահայտվեմ ։

Մի իրավիճակի մասին եմ ուզում խոսել, որից ժամանակին շատ հաճախ եմ ահավոր դիսկոմֆորտ զգացել, ուղղակի վաղուց արդեն չեմ հիշում, որ էդպիսի իրավիճակում հայտնված լինեմ, գուցե էն պատճառով, որ վերջին առնվազն տասը տարում ինքնաբերաբար ինքս ինձ շրջապատել եմ հիմնականում ինտրովերտներով, ու իրենք էլ էդ հարցում ինձ նման են մտածում ու զգում, կամ էլ ուղղակի շփումներս են հիմա շատ քիչ, ու առիթ չի լինում։

Խոսքն էն մասին է, երբ ինչ–որ ծանոթի հետ (կապ չունի՝ մտերիմ, թե ոչ էնքան) որոշում եք հանդիպել, պայմանավորվում եք, որ էսինչ տեղը, էսինչ ժամանակ պիտի հանդիպեք, դու էլ տրամադրված գնում ես էդ մարդուն տեսնելու, մեկ էլ տեսնում ես՝ մարդը եկել է՝ հետն անծանոթ ինչ–որ մեկին բերելով... Ուղղակի չեմ կարող նկարագրել, թե էդ երկրորդ՝ ավելորդ ու անկոչ մարդուն տեսնելիս ինչ տհաճ զգացողություն եմ ունենում... Հնարավոր թյուրիմացությունները կանխելու համար միանգամից ասեմ, որ խոսքը գործնական հանդիպումների մասին չի, երբ մեկը մյուսին ինչ–որ բան պիտի փոխանցի կամ նման բան։

Նկատել եմ, որ շատերի համար սա միանգամայն նորմալ երևույթ է, բայց ինձ համար էնքան անընդունելի ու նույնիսկ վիրավորական է եղել միշտ։ Ես գնում եմ հանդիպելու կոնկրետ էսինչ մարդու հետ, չէ՞, ես չեմ ակնկալում, որ իր հետ մեկ ուրիշն էլ է լինելու։ Նույնիսկ եթե ճանաչում եմ էդ հետն եկած մարդուն, մեկ է, նորմալ չի ինձ համար, որովհետև ես տրամադրված գնացել եմ հենց էդ մարդու հետ մենակ, հանգիստ շփվելու, գուցե ինչ–ինչ թեմաներով մտերմիկ զրուցելու, որոնք մեկ ուրիշի ներկայությամբ չէի ուզենա քննարկել, կամ թեկուզ ուղղակի ես էդ մարդու հետ եմ ցանկացել ու նախատեսել շփվել։ Ու նման դեպքերում միշտ հարց է առաջանում. ի՞նչ իրավունքով է մարդն առանց իմ ցանկությունը հաշվի առնելու, առանց գոնե նախօրոք պարզելու, թե ես դրան ոնց կվերաբերվեմ, հետը ուրիշ մեկին բերում։

Հեսա Բյուրն էլի կգա, կասի, որ դա ոչ թե ինտրովերտ–էքստրավերտի հարց ա, այլ տարրական կուլտուրա ա, որին ցանկացած մարդ պիտի հետևի ։

Ամեն դեպքում հետաքրքիր կլինի իմանալ, թե մյուս ինտրովերտները ոնց են վերաբերվում էս հարցին։ Էքստրավերտների կարծիքներն էլ պակաս հետաքրքիր չեն։ Համ էլ ձեռի հետ կիմանանք, թե ինչքանով է դա զուտ ինտրովերտային մոտեցում։

Տարրական կուլտուրան չգիտեմ, բայց սա էլ ինտրովերտության հետ էդքան էլ կապ չունեցող երևույթ չի Ավելի շուտ, անկանխատեսելիություն սիրող ու չսիրող մարդկանց տարբերությունն ա: Օրինակ ես էլ եմ ահավոր ներվայնանում էս երևույթից, ինչպես ներվայնանում եմ վերջին պահին պլանների փոփոխությունից: Բայց էդ նրանից ա, որ ցանկացած հանդիպման/միջոցառման միշտ նախապես ինձ տրամադրում եմ: Ու երբ չի լինում նենց, ոնց որ սպասում էի, խառնվում եմ իրար:

Մի բան էլ ասեմ. անկանխատեսելիություն շատ էքստրավերտներ էլ չեն սիրում: Օրինակ իմ շրջապատում կան էքստրավերտներ, որոնց հետ պայմանավորվել եմ, որ երբ որևէ տեղ ենք գնում միասին, մանրամասն ծանուցում ենք, թե ով ա էնտեղ լինելու ու ինչ ա լինելու:

[Ուլուանա]

Տարրական կուլտուրան չգիտեմ, բայց սա էլ ինտրովերտության հետ էդքան էլ կապ չունեցող երևույթ չի Ավելի շուտ, անկանխատեսելիություն սիրող ու չսիրող մարդկանց տարբերությունն ա: Օրինակ ես էլ եմ ահավոր ներվայնանում էս երևույթից, ինչպես ներվայնանում եմ վերջին պահին պլանների փոփոխությունից: Բայց էդ նրանից ա, որ ցանկացած հանդիպման/միջոցառման միշտ նախապես ինձ տրամադրում եմ: Ու երբ չի լինում նենց, ոնց որ սպասում էի, խառնվում եմ իրար:

Մի բան էլ ասեմ. անկանխատեսելիություն շատ էքստրավերտներ էլ չեն սիրում: Օրինակ իմ շրջապատում կան էքստրավերտներ, որոնց հետ պայմանավորվել եմ, որ երբ որևէ տեղ ենք գնում միասին, մանրամասն ծանուցում ենք, թե ով ա էնտեղ լինելու ու ինչ ա լինելու:

Բայց արի համաձայնի, որ անկանխատեսելիություն չսիրելն էլ ա ընդհանուր առմամբ ինտրովերտային գիծ։ Իզուր չի, որ ինտրովերտները սիրում են ամեն ինչ հնարավորինս նախօրոք պլանավորել, մի բան ասելուց կամ անելուց առաջ ավելի երկար մտածել և այլն։ Հա, կարող են, իհարկե, էքստրավերտներ էլ լինել, որոնք չեն սիրում անկանխատեսելիություն, ինչպես նաև հակառակը, բայց հիմնականում դա ավելի շատ ինտրովերտներին ա բնորոշ ու շատ բնական ձևով համադրվում ա ինտրովերտների մյուս գծերի հետ։

Հետո էստեղ մենակ անկանխատեսելիությունը չի, այլև մարդկանց հետ առանձին–առանձին շփվելու նախընտրությունը (ի տարբերություն խմբակայինի), որն ամենատիպիկ ինտրովերտային գծերից ա։ Իսկ երբ անկանխատեսելիությունն էլ գումարվում ա դրան, լրիվ անտանելի իրավիճակ ա դառնում ։