Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Սարսափելի է գիտակցելը, թե ոնց է ժամանակդ գնում: Ինչ սկսել եմ ցուցակ պահել, թե որ պրոյեկտի համար ինչքան ժամանակ է պետք, հայտնաբերում եմ, թե ոնց են ժամերն ուղղակի գնում:

Օրինակ էսօր կեսօրի հանդիպման համար գիտեի, որ երկու ժամվա գործ կար: Գիտեի նաև, որ մի ժամ ունենալու եմ երեկ սեմինարից հետո ու մի քիչ էլ էսօր առավոտը: Սեմինարից հետո էդ մի ժամը լրիվ հօդս ցնդեց, մինչև լսարանից հասա օֆիս, հետն էլ կոլեգաներիցս մեկը նստեց, սկսեց հետս խոսել: Վերջում մի ճլորած հինգ րոպե էր մնացել, որը հազիվ հերիքեր կոմպը միացնելու վրա: Էսօր առավոտն էլ կպած գործ էի անում, որ հասցնեմ կեսօրին, մեկ էլ ամբիոնի վարիչը մտավ ու սկսեց կյանքիցս հարցնել, թե՝ ոնց ես, ինչ ես: Լավ եմ, ընտիր եմ, հանգիստ թող, ժամանակս գնում է:

Ինչքան շատ ենք ուշադրություն դարձնում, թե ինչի վրա է ժամանակը գնում, էնքան անհանդուրժող ենք դառնում դրա կորստի նկատմամբ: Էս նկատի ունեցեք, երկու շաբաթից Երևանում եմ լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Ու երբ օրերն էնքան են կարճանում, որ մութը սկսում է ներվայնացնել, սկսում եմ ինձ մխիթարել. ևս մի շաբաթ, ու օրերը կսկսեն երկարել: Եվ դա օգնում է, որ ժամը չորսին մթնելը ոչ թե աննորմալ համարեմ, այլ հանգիստ սպասեմ այն օրվան, երբ ժամը չորսին այլևս մութ չի լինի: Տարվա ամենակարճ օրվան մնաց ութ օր: Հետո արդեն լույսը վերադառնալու է

[StrangeLittleGirl]

Կյանքում ոչ մեկի էնպես չեմ վստահել, ինչպես քեզ: Դա ինձ համար մի նոր աշխարհ է, սիրո մի նոր տեսակ, երբ գիտեմ, որ կարող եմ ամբողջովին հանձնվել ու չվախենալ, որ կկորեմ:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ տարվա երեկվա օրն էի հիշում, թե ինչպես անկողնուց դուրս գալ չէի կարողանում, թե ինչպես փորձում էի քնելու միջոցով մոռանալ նախորդ օրվա հրաժեշտը: Իսկ երեկ աշխատավայրում շատ արդյունավետ սկսեցի տարին:

Հիշում էի անցյալ տարվա երեկվա օրը, երբ 34 համարի ավտոբուսն ինձ տուն հասցնելու փոխարեն հասցրեց մի կորած-մոլորած թաղամաս, որտեղ փողոցները լուսավորված չէին, իսկ երբ GPS-ով նայեցի՝ որտեղ եմ, սարսափը պատեց ինձ. կղզու ամենածայրում, ու եթե մթության մեջ խարխափելով մի քիչ էլ ուղիղ գնայի, ծովում կհայտնվեի:

Հիշեցի քեզ ու մեր առաջին հրաժեշտը, երբ քո մասին դեռ դրական կարծիք ունեի, երբ ոչ մի վայրկյան քեզ չէի ատել: Գիտես, քո պակասը հիմա էլ եմ զգում իմ կյանքում: Հիմա, երբ կողքիս ամենակատարյալ տղամարդն է, որին ինչքան ուժ ունեմ, սիրում եմ, երբ ամեն առավոտ արթնանում ու խոստովանում եմ, որ բախտավոր մարդ եմ, միևնույն է, քո պակասը զգում եմ: Դա սիրո կամ հոգատարության պակաս չէ, որովհետև դա քեզնից չէի ստացել, իսկ հիմա ստանում եմ այնքան, ինչքան ինձ պետք է: Ուղղակի ուզում եմ քեզ նման մտերիմ ընկեր ունենալ իմ կյանքում: Կուզեի՝ վերադառնաս, կուզեի՝ ամեն ինչ նորից սկսեինք, բայց առանց սեր-մեր խաղացնելու, առանց ռոմանտիկ զգացմունքների, այլ որպես իսկական ընկերներ: Ու գիտեմ, որ չի ստացվի, որովհետև դու կջղայնանաս, երբ իմ սիրած մարդու հետ ժամանակ անցկացնելն ինձ համար ավելի կարևոր լինի, քան քեզ տեսնելը, կջղայնանաս, երբ հրաժարվեմ արձակուրդներս քեզ հետ անցկացնելուց, կջղայնանաս, երբ համերգներ ոչ թե քեզ հետ գնամ, այլ Մ-ի: Է՛լ ավելի կջղայնանաս, եթե երեքով գնանք:

Ուզում եմ, որ վերադառնաս իմ կյանք, բայց ուզում եմ, որ դու էլ ուզես: Ու չգիտեմ՝ ինչպես անել դա:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր էր, որ ամիսներ առաջ ակումբում գրում էի այն առանց բոցավառության, առանց «սիրուց խենթանալու», առանց տառապանքի, առանց անքուն գիշերների ու առանց «առանց քեզ կյանք չունեմ» սիրո տեսակի մասին: Գրում էի՝ հավատալով, որ մի օր ես էլ կճաշակեմ դա: Գրում էի դա, երբ իմ կյանքում մի ինչ-որ նոր բան էր սկսել բողբոջել, ու չգիտեի՝ ինչ էր դառնալու:

***
Դանիա մեկնելուց առաջ Աննան ինձ բրդե գուլպաներ նվիրեց: «Որ էդ ցուրտ երկրում ոտքերդ չմրսեն»,- ասաց: Չնայած ունեցածս բրդե գուլպաների բազմազանությանը, էս մի զույգն մի ուրիշ կերպ էի սիրում ու հագիցս չէի հանում: Աննան Երևանում իմ սիրելի մարդկանցից է ու Հայաստանում անցկացրածս կես տարվա մատների վրա հաշված լուսավոր դեմքերից: Իսկ նվերն էլ հրաժեշտի նվեր էր: Հրաժեշտի նվերները մի ուրիշ կարգի եմ սիրում ու հետս ամեն տեղ ման տալիս:

Բայց էս վերջերս գուլպաների կրունկների վրա երկու մեծ կլոր ծակ էր գոյացել: Հազար տարի մնա, գուլպա չեմ կարկատի: Բայց դրանց սենտիմենտալ արժեքի պատճառով նստեցի ու ամբողջ երեկոս կարկատանների վրա ծախսեցի: Ընկերոջս ուղարկեցի նկարը: Ասաց՝ արի մեր գուլպաները կարկատող զույգ լինենք: Ու դա ինձ համար ամենաուժեղ սիրո խոստովանություններից մեկն էր:

Ինքն ինձ չի խոստացել երկնքից աստղեր իջեցնել, հավերժ սեր չի խոստացել, չի ասել, թե առանց ինձ կյանք չունի: Ինքն ուղղակի ձեռքերս տաքացնում ա, երբ սառած են, ընթրիք սարքում ինձ համար, երբ ուտելու ժամանակ չունեմ, հեռախոսով խոսում հետս, երբ սթրեսված եմ:

Ինձ երկնքից իջեցրած աստղեր պետք չեն: Արի ուղղակի մեր գուլպաները միասին կարկատենք:

[StrangeLittleGirl]

- Էս դրվագը հայտնվելու է պատմվածքներիցդ մեկի մեջ,- ասաց:
- Ի՞նչ իմացար, որ արդեն մտքիս մեջ տեսարաններ էի հյուսում:
- Դեմքիցդ երևաց:
Փորփրում եմ կիսատ պատմվածքներիս կույտը: Մի գիրք նյութ ունեմ, որ պիտի նստեմ ու հղկեմ: Ժամանակ չկա: Ու համ էլ, միևնույն է, դրանք անգլերեն թարգմանողը չեմ, իսկ դու դեռ չես կարող հայերեն կարդալ: Ու կարծես մոռացել եմ, որ ավարտված պատմվածքներից մեկը պատճառ դարձավ, որ ցանկացար ինձ նորից տեսնել:

Կիսատ պատմվածքներս մի կողմ եմ շպրտում: Ուզում եմ է՜ն հներից մի քանիսի վրա աշխատել, որովհետև քեզ դուր եկան գաղափարները: Սիրում եմ, թե ոնց ենք իրար հասկանում ստեղծագործական դաշտում:

- Քեզ պիտի կինոյում նկարեմ,- ասում ես:
- Ամաչկոտ եմ,- պատասխանում եմ: Ու ծիծաղում ենք:

Էսօր առավոտյան Վիոլենը ասաց.
- Ընկերդ լավն է, քեզ էլ շատ է սիրում:

Ինձ դուր է գալիս, որ բոլորը տեսնում են, թե ոնց ենք իրար սիրում: Ու հատկապես դուր է գալիս, որ ուրիշների ներկայությամբ չենք համբուրվում, չենք գրկախառնվում, չեն արհամարհում մյուսների գոյությունը: Ինձ դուր է գալիս, որ մենք թիմ ենք: Ես բախտավոր եմ, անչափ բախտավոր, որ դու կաս իմ կյանքում:

[StrangeLittleGirl]

Երբ Դանիայի եղանակից բողոքում են, ասում եմ՝ ինձ համար կապ չունի անձրև է, թե արև, ամպամած է, տաք է, թե ցուրտ: Միակ ներվայնացնող եղանակային երևույթը քամին է, որովհետև որպես կանոն այն միշտ սխալ ուղղությամբ է փչում, ու հեծանիվով առանց այդ էլ երկար ճամփորդությունն էլ ավելի երկար է տևում: Հեչ պետքս չէ, երբ անձրևի տակ լողանում եմ կամ երբ օրերով արևը չեմ տեսնում: Կարևորը՝ քամի չլինի:

Բայց էսօր երբ տնից դուրս եկա, մի ուրիշ տեսակի, հաճելի քամի փչեց երեսիս: Էլի հեծանիվ քշելը դժվար էր: Էլի լինում էին պահեր, երբ թվում էր՝ ուր որ է փողոց կշպրտվեմ: Էլի շարֆս թուլանում, ընկնում էր: Բայց ինչ-որ դուրեկան բան կար էդ քամու մեջ. գարնան հոտ էր գալիս:

Էսօր դանիերենի խմբում թեթևակի քննարկեցինք, որ գարունը մոտենում է: Մեկը թե՝ տաքացել է, դրա համար է էդպես թվում: Ախր ամբողջ ձմեռ մեկ-երկու շաբաթ բացառությամբ էս նույն ջերմաստիճանն էր, դեռ քամի էլ էսքան չկար: Ու էդ մեկը շարունակեց, թե՝ փետրվարին էլի ցրտելու է: Մեկ է, գարուն է գալիս, որովհետև ժամը հինգին այլևս մութ չէ:

Հետաքրքիր է՝ երբ մտածում եմ անցյալ հունվարի մասին, այն ավելի լուսավոր է թվում: Այս տարի օր օրի զարմանում էի, թե ոնց է պատահում, որ չորսին-հինգին դեռ մութ է: Բայց անցյալ հունվարին մի անասելի վատ էմոցիոնալ ճամապարհ էի անցնում: Իսկ էս տարի լրիվ ուրիշ տեղում եմ կանգնած:

Բայց էս գարնան հոտը նաև լարվածություն է բերում: Հիշեցնում է անցյալ գարունը, որն էդպես էլ չկարողացա վայելել, որն էդպես էլ չտեսա, որովհետև իմ ներսի անհանգստության հարցերով էի զբաղված: Ու երբ քամին փչում է երեսիս, փորձում եմ ինձ հանգստացնել. միայն գարուն է, ուրիշ ոչինչ:

Հ.Գ. Անցյալ տարի փետրվարի 3-ին արված գրառում.

Ու ձյուն եկավ: Ի՜նչ զարմանալի է, թե ինչքան բան կարող է փոխել եղանակը: Այս անգամ ձյունը նստեց, հեծանիվ քշել չի լինում: Կարծես մաքրեց, տարավ ամեն ինչ: Այսօր Մառլենին ասում եմ՝ էս եղանակն ավելի լավ է, քան այն կասկածելի ու միալար անձրևը: Զարմացավ: Իսկ ես գժվում եմ սառը օդի համար. Ֆինլանդիան է հիշեցնում:

Երեկ ժամը հինգի կողմերը պատուհանից դուրս էի նայում, մեկ էլ զգում եմ՝ լրիվ մութ չէ: Լույսը կամաց-կամաց վերադառնում է: Ու թեև հիմա ամենախորը ձմեռն է, ու գարնան մասին մտածել անգամ չի կարելի, բայց օրերի երկարելը հիշեցնում է, որ այն հեռու չէ:

Ջանս, երեկ նկատեցի աչքերիդ փայլը, երբ ներս մտա, նկատեցի, թե ոնց ուրախացար ու նաև նկատեցի, որ ուզում էիր մոտենալ, բայց ռիսկդ չհերիքեց: Ես էլ ուզում էի մոտենալ, քեզ գրկել: Բայց Մայան ահավոր զուգարան էր ուզում: Ես էլ: Իսկ պոեզիան շուտով ավարտվեց: Ու մեկ էլ գիշերվա մեր անկապ խոսակցությունը... անկեղծ ասած, իմ ներվերը չեն հերիքում էս վիճակից, երբ մեկ էլ սկսում ենք ֆեյսբուքով խոսել մի քիչ իրար կծելով, մի քիչ էլ կարոտած: Կներես ինձ, բայց երևի լրիվ հեռանամ քեզնից, որովհետև քեզ պատասխանել նշանակում է քո մասին մտքերը վերադարձնել, իսկ ես դա բնավ չեմ ուզում, ինձ դուր է գալիս իմ բռնած ճամփան, որտեղ դու միայն սկիզբն ես, միայն մի սիրուն հիշողություն:

Երեկ Թորիի մեկ այլ համերգի տոմս առա: Այս անգամ մի հատ: Հելսինկի միասին կգնանք, ոչինչ: Ու հա, ճիշտ ես, էնքան էլ չէի ուզում, որ հետս գաս, բայց որ պնդեցիր... Բայց այ պալատի համերգին մենակ եմ լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Մտածում եմ՝ ամեն օր գրեմ: Ուղղակի գրելու համար: Բայց ախր գիտեմ, որ օրագիր գրելն ու ստեղծագործելը նույնը չեն: Օրագիրն ընդամենը օգնում է «գրելու մկանը» մարզված պահել: Կոմպերս արդեն պայթում են կիսատ գործերից: Պետք է մեկիկ-մեկիկ դուրս բերել ու աշխատել դրանց վրա: Ժամանակ չկա: Օրացույցս պայթում է դեդլայններից: Մինչև ապրիլի մեկը պիտի հասցնեմ երկու հոդված վերջացնել: Պլյուս դասավանդելը, ինչն էդքան ժամանակ չի խլում, բայց էներգիաս է լրիվ քամվում: Գրողը տանի, երբ է շաբաթ-կիրակին գալու: Վրաս էլ հալ չկա:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ էս տուն եմ տեղափոխվել, ամենամոտիկ տեղը գործիս տեղն ա՝ կես ժամ հեծանիվով: Քաղաքի կենտրոնը` 40 րոպե, ընկերոջս տունը՝ 50, իսկ հիվանդանոցը, որտեղ շաբաթը երկու օր աշխատում եմ՝ 1 ժամ 10 րոպե (էս բոլոր թվերը նույնն են նաև հասարակական տրանսպորտի համար, որից հազվադեպ եմ օգտվում): Դե պատկերացրեք, թե շաբաթվա ընթացքում քանի ժամ եմ ճամփեքին անցկացնում կամ իմ աշխարհում՝ քանի ժամ եմ կորցնում: Ու անընդհատ միջոցներ էի մտածում, թե ինչ անեմ, որ էդ ժամանակը հավայի չանցնի: Մյուս կողմից էլ, վերջերս գործիս տեղն էնքան զբաղված եմ, որ ընդհանրապես ոչ մի բան չեմ հասցնում:

Էդպես դրած գլուխ եմ ջարդում, թե ոնց անեմ, որ էդ ճամփեքի ժամանակը չկորի: Էլ դանիերենի տնայինն եմ փորձել լսել (շատ ախմախ միտք, որովհետև վարժության հարցերը չէի տեսնում), էլ դանիական ռադիո եմ միացրել, որ լեզուս վարժվի, էլ փորձել եմ վիդեոներ նայել, բայց նայելը շատ անհարմար բան ա: Աուդիո գրքեր էի ուզում լսել, բայց իմ ուզած գրքերի աուդիո տարբերակները ոչ մի անգամ չէի ճարում:

Էսօր վերջը լուծումը գտա: Տոլստոյի «Պատերազմ և խաղաղության» աուդիո տարբերակն եմ գտել: 98 հատ 45 րոպեից բաղկացած հատվածներ են, այսինքն՝ միջինում օրը երկու հատված, այսինքն՝ ընդամենը 49 օրից «Պատերազմ և խաղաղությունը» «կարդացած» պիտի լինեմ: Գրողը տանի, շուտ պիտի ֆայմեի:

[StrangeLittleGirl]

Էրեկ տուն էի քշում զմայլվելով սիրուն մայրամուտով ու ծովով. էլ ժամը հինգի կողմերը մութ չէր: Ամբողջ ճամփին մտածում էի՝ շուտով գարուն է, էս սիրուն-սիրուն տեղերում զբոսանքի կարելի է գնալ: Էսօր առավոտն արթնացել եմ, պատուհանից դուրս նայեմ, տեսնեմ՝ ձյուն է:
Հիշեցի մանկությանս էն օրերը, երբ թվում էր՝ գարուն է եկել, մեկ էլ ապրիլյան ինչ-որ օր էդ գարունը փչանում էր: Պապս միշտ նախապես էր իմանում ցրտի մասին, տակառով փայտ էր վառում այգում, որ ծառերը չմրսեն: Իսկ լուրերով հաղորդում էին, որ էս ու էն տեղերում բերքը ցրտահարվել է: Պապս մենակ կարկտի դեմ միջոց չուներ:

[StrangeLittleGirl]

Նենց տարօրինակ զգացողություն ա. ոնց որ օրվա մեջ մեկ-երկու ժամ ավելացած լինի, ու չիմանամ՝ ինչ անեմ էդ ժամերի հետ: Ուրեմն վերջերս քնկոտությունս ու հոգնածությունս էն աստիճանի էր հասել, որ երեկոյան ժամը տասին տուն գցվելուն պես հանգում-քնում էի, առավոտյան էլ ութին հազիվ աչքերս բացում էի: Դե էլ չասեմ, որ գործի տեղը շշմած էի ֆռֆռում: Ու ի՞նչ արեցի, որ լավ լինի: Վիտամին D-ին հուպ տվեցի ու օֆիս տարա իմ հին ու լավ ավանդական նեսկաֆե գոլդը (դրա դիմաց ցանկացած էսպրեսո ք*ք ա կերել): Ու հիմա գնա, գալիս եմ: Ութ ժամ քունը լրիվ բավարար ա: Աշխատում եմ արդյունավետ: Տուն մտնում եմ ժամը տասին, ու մինչև քնելս դեռ երկու ժամ կա, քունս էլ չի տանում: Գիրք կարդալս չի գալիս, որովհետև էդ պահին արդեն մեկուկես ժամ Տոլստոյ եմ լսած լինում: Էսպես վեր եմ ընկնում, չեմ իմանում՝ ինչ անեմ: Աչքիս գործ պլանավորեմ, գործի մի մասը տանը անեմ: Ափսոս ա էս պայծառ ուղեղը հենցընենց վատնեմ:

[StrangeLittleGirl]

Նենց պահանջ ունեմ օրագիր պահելու: Ձեռագիրը չի ստացվում. ահավոր հետ եմ սովորել ձեռագիր գրելուն, ու հաճախ էնպիսի զգացողություն է, որ մտքերս ավելի արագ են գնում, քան գրիչս: Դրանից ներվայնանում եմ, էլ չեմ գրում: Ձեռագիր տեքստերս միշտ կաղում են, վատ գրված են, ամեն ինչ չէ, որ մեջն է, հաճախ չեմ հասկանում, թե ինչ եմ ասում:

Հետո, մի տեսակ ուզում եմ, որ ընթերցող լինի: Բայց չգիտեմ՝ ինչ քանակով ընթերցողն է օպտիմալ: Բլոգս լրիվ վարի է գնացել ընթերցողների շատացման պատճառով: Մեկ մտածում եմ՝ բլոգումս փակ գրեմ, որ ով գիտի գաղտնաբառը, նա կարդա: Մեկ մտածում եմ՝ ֆեյսբուքում չշեյրեմ, բայց էդպես էլ ընթերցողների թիվը շատ է փոքրանում: Չգիտեմ, չգիտեմ ինչ եմ ուզում: Չգիտեմ՝ ինչ եմ ուզում գրել և ով եմ ուզում կարդա:

Էս շաբաթ աշխատելուց բացի համարյա ոչնչով չեմ զբաղվել: Ու զգում եմ՝ ցնդում եմ դրանից: Չգիտեմ՝ էդ գերհաջողակ մարդիկ ոնց են էդքան ժամանակ տրամադրում աշխատանքին, բայց ինձ մոտ այսօր արդեն չորրորդ օրն էր առանց գործից դուրս որևէ բան անելու, ու զգում էի՝ ցնորվում եմ: Լավ էր, հեռախոսով մի քիչ խոսեցի սիրելիիս հետ, մի քիչ ցրվեցի, թե չէ սկսելու էի տան եղած-չեղածը շպրտել, որ սթրեսը ներսիցս դուրս գար:

Չգիտեմ, ես չեմ ուզում գերհաջողակ լինել: Ինձ միջին հաջողությունն էլ հերիք է: Միայն թե շուրջս մարդիկ լինեն: Դրանից լավ բան չկա:

[StrangeLittleGirl]

Իրիկունը ժամը յոթն ա: Երկուշաբթի օրվա դասս եմ պատրաստում: Դեռ առաջին ժամն եմ մի կերպ ավարտին հասցնում: Դեռ կես ժամ առաջ տարածքում մենակ չէի. շատ հստակ լսեցի, թե ոնց մեկը գնաց զուգարան: Նենց լռություն էր, որ անգամ միզելու ձայնն էր լսվում: Բայց ժամը յոթին ոնց որ թե արդեն մենակ էի: Մեկ էլ ինչ-որ ձայն եմ լսում: Ոնց որ սիգնալիզացիա միացած լինի: Հրդե՞հ: Բայց եթե հրդեհ լիներ, շուխուռն ավելի մեծ կլիներ: Հետո, էդ սիգնալիզացիան ինքն իր համար միացել էր: Շուրջը հեչ խուճապի նշույլ չկար: Դուրս եկա միջանցք, գտա աղբյուրը. դռան մոտից էր ու մոտակայքում շատ ավելի ուժեղ էր:

Անշտապ հետ գնացի օֆիս, վերջացրեցի առաջին ժամվա սլայդները, հավաքեցի վեշերս: Կոմպս արդեն անջատել էի, երբ սիգնալիզացիան կտրվեց: Մտածեցի՝ միացնեմ, շարունակեմ: Ախր մտքիս դրել էի երկրորդ ժամն էլ էսօր վերջացնել, դեռ երրորդ ժամն էլ գոնե սխեմատիկորեն կառուցել: Չէ, ուշ ա: Վեր կացա, դուրս եկա մեր մասնաշենքից: Սիգնալիզացիան նորից միացավ: Ըստ երևույթին, ինչ-որ ժամից հետո էդ դուռը բացելիս համակարգը ձենը գցում ա գլուխը:

Պիտի մյուս շենքիկների միջով անցնեի, որ մտնեի հիվանդանոցի գլխավոր շենք, հետո դուրս գայի, հասնեի կանգառ: Շենքիկներից մեկի լույսն անջատած էր: Մթության մեջ խարխափելով մի կերպ հասա մյուս ծայրին: Դուռը չէր բացվում: Մթության մեջ փակված էի մնացել տարածքում: Հետո չգիտեմ ոնց մի կերպ բացեցի դուռը, ու երբ հայտնվեցի գլխավոր շենքում, թեթևացած շունչ քաշեցի:

Ուրեմն վաղը նորից աշխատանք: Մյուս օրն էլ: Ու էսպես մինչև Զատիկ:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ գիշեր ընկերներիցս մեկի հետ խորացել էինք սիրո ու հարաբերությունների թեմայով: Երբ ասացի, որ հաղորդակցությունը, միմյանց հետ մինչև վերջ անկեղծ լինելն ամուր հարաբերություններ կառուցելու ամենակարևոր գործոնն է, զարմացավ ու սկսեց հակառակը պնդել, թե անկեղծությունը կործանիչ է, ինչ-որ կինոներից օրինակներ բերեց:

Չգիտեմ՝ մեր օրերում որտեղից է հայտնվել այն միտքը, որ անկեղծությունը վնասակար է, բայց երբ հետ եմ նայում ու փորփրում իմ կյանքը, չեմ կարողանում որևէ դեպք գտնել, երբ բաց ու անկեղծ լինելու արդյունքում տուժել եմ: Հակառակը՝ այն դեպքերում, երբ անմիջապես չեմ արտահայտվել, լիքը բաներ կուտակվել, բարդացել են, խնդիրներ դարձել, որոնք արդեն արտամատական լուծում են պահանջել:

Հիշում եմ նաև դեպքեր, երբ դիմացինը պատրաստ չի եղել այդ անկեղծությանը կամ չի հավատացել ու ամբողջ ուժով տրորել է: Նույնիսկ այդ դեպքերի համար չեմ փոշմանում, որովհետև դրանք թույլ են տվել ուղղակի վտանգը շուտ տեսնել ու հեռանալ՝ վնասը նվազագույնի հասցնելով:

Զրուցակիցս ոնց որ կամաց-կամաց համոզվեց: Բայց չգիտեմ, չեմ հասկանում, թե ինչու են մեր հասարակության մեջ կեղծիքը, խաղերը, մանիպուլյացիաները քաջալերվում: Չեմ հասկանում, որովհետև դրանք ուղղակի չեն աշխատում: Ավելի լավ բան չկա, քան նստել ու դիմացինին բացատրել, թե ինչի կարիք ունես կամ ինչ ես ուզում և լսել, թե ինքն ինչի կարիք ունի ու ինչ է ուզում: Եվ դա միայն սիրային հարաբերություններին չի վերաբերում: Ամեն տեղ՝ սկած աշխատանքից, վերջացրած ծնող-երեխա հարաբերություններով, նույնն է:

[StrangeLittleGirl]

Կես տարի: Շնորհավոր, թանկագինս: Շնորհակալ եմ էս գեղեցկագույն ճանապարհի համար, որ անցել ենք միասին, էն կատակների, էն խոխմ հիշողությունների համար, որոնց վրա ծիծաղում ենք ու որոնց մասին պատմում ենք մեր մտերիմներին: Շնորհակալ եմ ինձ էնպես սիրելու համար, ինչպես ուզում եմ սիրված լինել: