Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Էս բնակարանը, որտեղ ապրելու եմ մինչև հաջորդ երկուշաբթի, մի շենքում ա, որը շուրջը այգի ունի: Էդ այգում եմ հեծանիվս կայանում, դարպասով դուրս գալիս, մտնում շենք: Ամեն անգամ դեպի դարպաս գնալիս հայացքս գցում եմ առաջին հարկի պատուհանին, որը վարագույրներ չունի: Հարմարավետ հյուրասենյակ է, պատուհանի մոտ՝ ցածր սեղան: Էդ սեղանին փռված մի կատու կա: Երբեմն ոտքերն է լպստում, երբեմն աչքի տակով անցնող-դարձողին է նայում, երբեմն քնած է: Սիրում եմ էդ պատուհանից ներս նայել: Խաղաղ կյանք է էնտեղ, տուն է, ինչ-որ մեկի կամ մի քանիսի անկյունն է:

Հետո մտնում եմ տուն: Տանտիրոջս ընկերուհին հյուրասենյակում նստած ինչ-որ բան է գրում: Տանտերս իր սենյակում է: Փափուկ երաժշտություն է միացած: Օդի մեջ լիքը սեր ու ներդաշնակություն կա: Խոհանոցում սենդվիչ եմ սարքում, մտնում պստիկ սենյակս: Սկզբում ընկերուհու ներկայությունը ներվայնացնում էր. օրը քսանչորս ժամ սեքս էին անում, ընկերուհին գոռում էր, ես էլ ամաչում էի էդ գոռոցների տակ խոհանոց մտնել, ուտելու բան սարքել: Բայց հետո իրենց սեքսի տեմպերը նվազեցին, կապվածությունը մեծացավ, ու սկսեց ինձ դուր գալ նրանց սերը:

Գրքերս ցաքուցրիվ են լրիվ: Մի մասն էս պստլիկ սենյակումս են, մի մասը՝ գործիս տեղը, իսկ ամենամեծ մասը՝ Հայաստանում: Հայաստանում են նաև ֆոտոալբոմներս, բացիկների հավաքածուներս ու լիքը ուրիշ անպետք բաներ, որոնք ամեն օր չես գործածում, բայց մոտդ ես պահում: Միշտ մտածում եմ՝ ամեն անգամ Հայաստանից հետ գալիս հետս մի ճամպրուկ էդպիսի իրեր բերեմ: Մտածում եմ ու չեմ անում: Չեմ անում, որովհետև չեմ ուզում առանց էդ էլ ահագին բեռներիս նոր բեռ ավելացնել ու տեղափոխությունը դժվարացնել:

Ու մտածում եմ՝ կգա՞ վերջապես մի օր, երբ կունենամ իմ հյուրասենյակը, որտեղ կատուն կփռվի սեղանին ու պատուհանից դուրս կնայի, որտեղ մի մեծ գրապահարան կլինի ու կտեղավորի իմ բոլոր գրքերը, որտեղ երեկոյան կնստեմ ու ինչ-որ բան կգրեմ, մինչ կողքի սենյակում երաժշտություն միացած կլինի ու ինչ-որ մեկը մահճակալին փռված կհանգստանա լարված աշխատանքային օրվանից հետո:

[StrangeLittleGirl]

Ինչի՞ց ա, որ հիմնականում էն մարդիկ են սկսում խրատներ տալ, թե անձնականն էլ ա կարևոր, մենակ գործը չի, ֆլան-ֆստան, հենց էն մարդիկ են, որոնք հաստատ գիտես՝ թքած ունեն քո երջանկության վրա:
Ու չգիտեմ՝ մարդիկ ե՞րբ են հասկանալու, որ անձնական ունենալու մասին խրատներ տալը մեղմ ասած անտակտ բան ա: Դուք ի՞նչ գիտեք իմ կյանքում ինչ ա կատարվում, որ ձեր բարձունքից ասում ենք՝ գործը գործ, բայց անձնականն էլ ա կարևոր:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր ամբողջ երեկոն Էլոիզի հետ էի: Երկու շաբաթից մագիստրոսական թեզի պաշտպանությունն է: Լարված է, անհանգստանում է:

Էլոիզի հետ անցյալ հունվարին եմ ծանոթացել, երբ դեռ թեզի թեմա չուներ: Էդ ամբողջ պրոցեսով հետն անցել եմ, ու հիմա ուրախ եմ, որ թեզը հանձնած է, մնում է՝ պաշտպանի: Բայց օգոստոսի վերջին հեռանալու է Դանիայից: Առաջին անգամ է, որ մեկնողը ես չեմ, ու տարօրինակ զգացողություն է: Էլոիզը Դանիայում իմ երեք ամենամտերիմ ընկերուհիներից է:Որ գնա, կմնան Մայան ու Մագդան: Իսկ Մայան կես տարուց կգնա:

Օտար երկրում օտարերկրացիների հետ շփվելն էդպես է. ընկերական շրջապատդ անընդհատ փոխվում է: Դրա մեջ տխուր բան կա, բայց մյուս կողմից մխիթարվում ես նրանով, որ նրանք գտնվում են աշխարհում ինչ-որ մի տեղ, ու կարող ես մի օր հյուր գնալ:

Վախենամ՝ շուտով երկրագնդի վրա չմնա երկիր, որտեղ բնակվող ընկերներ չունենամ:

[StrangeLittleGirl]

Ուսանող ժամանակ մենք շատ էինք մրցակցում: Առողջ, սիրուն մրցակցություն էր, շեշտը հիմնականում դրված էր նրա վրա, թե ով ավելի շատ բան գիտի, ոչ թե ով ավելի բարձր կստանա: Ու որ զգում էինք՝ մի բան էն չէր, գնում, մի երկու բան ավել էինք կարդում: Ընտիր թիմ էինք. բոլորիս բարձր ստանալը բոլորիս հաղթանակն էր:

Պիտի որ ավարտելուց հետո նման ընկերությունն ավելի խորը արմատներ գցեր, բայց արի ու տես, որ չէ: Գնալով ավելի ու ավելի է դժվարանում նախկին համակուրսեցիներիս հետ շփումը (բացառությամբ երկու հոգու): Հիմա մրցակցությունն ավելի է ուժեղացել, դրան գումարվել է նախանձը, ու երբ մեկը գրում է «ո՞նց ես», դրա տակ հասկանում ես՝ ես թքած ունեմ, թե ոնց ես, բայց գրում եմ, որ իմանամ՝ ինձնից լավ չես: Իմ՝ Եվրոպայում գտնվելն ընկալում են որպես երջանիկ պատահականություն, ոչ թե քրտնաջան աշխատանքի կամ նպատակասլացության արդյունք, փորձում են նույն «կանալներով» իրենք էլ գան:

Մեկը ես շատ եմ ուզում, որ իմ համակուրսեցիները մեծ բարձունքների հասնեն՝ լինի դա Հայաստանում, թե արտերկրում: Ուզում եմ, որովհետև դա էլի մեր ընդհանուր թիմային հաղթանակն է: Բայց իրար օգնելու, միմյանց համար հենարան լինելու փոխարեն զրույցները վեր են ածվում ֆշշոցների ու կծոցների: «Դե հա, բժշկությամբ չես զբաղվում», «Բա երկու տարի հետ ի՞նչ ես անելու» և այլն:

Էս ամենն էդքան ծանր չէի տանի, եթե բանը չհասներ երբեմնի մտերիմ ընկերուհիներիս: Արդեն քանի օր է՝ վիրավորանքից տեղս չեմ գտնում: Մտածում եմ՝ գուցե պատմեմ նենց, ոնց որ կա, հանգստանամ:

Ու էդպես իմ ամենամտերիմ համակուրսեցիներից մեկը գիշերվա ժամը հազարին գրում է, հարցնում, թե ինչու քնած չեմ, թե արդյոք սիրահարված եմ: Պատասխանում եմ, որ մեզ մոտ դեռ էդքան ուշ չէ, ընդամենը կեսգիշեր է: Ու մեկ էլ շատ ուղիղ հարց.
- Ե՞րբ ա պայմանագիրդ լրանում:
- Երկու տարի հետո,- պատասխանում եմ:
- Դե լավ ա, հլը հույս կա, որ կգտնես քոնին ու էլ չես գա:
Էսպիսի արտահայտություններ լսելիս գլխիս կափարիչը թռնում է: Թե՛ Դանիայում, թե՛ Հայաստանում բոլորին անընդհատ ասում եմ, որ ոչ մի դեպքում հանուն մնալու չեմ ամուսնանա:
Ջղայնությունս զսպում եմ, ինձ էշի տեղ դնում ու պատասխանում.
- Հա, կարող ա հետո ուրիշ գործ ճարեմ:
- Հո մենակ չենք ապրում գործի համար... անձնականն էլ ա շատ կարևոր,- գրում է:
- Հա, կարևոր ա, բայց առաջնային չի:
- Փաստաթղթերդ էլ գրպանդ դրած: Բարի գիշեր:

Էս վերջին նախադասությունը ոնց որ մուրճով հարված լիներ գլխիս: Ու նստած մտածում եմ. չէ, բայց ինչու՞: Ախր ես ուզում եմ, որ բոլորին լավ լինի, ախր իմ լավ լինելը ոչ մեկի լավ լինելուն չի խանգարում, ախր ինչի՞ համար են ֆշշոց-կծոցները:

Չգիտեմ, երևի Հայաստանում շատ պիտի հաց ու պանիր ուտեն թիմային բարեկեցության գաղափարը հասկանալու համար: Ու երևի ուսանողական տարիներին ստացվում էր, որովհետև, թող գլուխգովանություն չլինի, բայց ներարկում էի դա բոլորի մեջ, ու բոլորը զգում էին, թե ինչքան լավ է թիմով խաղալը:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ մեր լռությունը չի կարող հավերժ շարունակվել, ուղղակի չի կարող, թեկուզ հենց էն պատճառով, որ մի ժամանակ իրար սիրել ենք: Բայց մյուս կողմից, երկուսս էլ շատ լավ գիտենք, որ որ մեկս առաջինը խախտի լռությունը, մյուսը զոհ է դառնալու: Դու գիտես, որ եթե ինձ գրես, տրորելու եմ քեզ ու վրայովդ անցնեմ: Գիտեմ, որ դու էլ նույնը կանես, եթե քեզ գրեմ: Երկուսս էլ գիտենք, որ անգամ դրսում պատահաբար հանդիպելը չի ստացվի, որովհետև բարևելու ենք իրար ու անցնենք: Հա՛, բարևելու ենք, չենք արհամարհելու իրար: Բայց ասելիք էլ չենք ունենալու:

Հիշում եմ՝ մի անգամ հարցրիր, թե կուզենայի արդյոք իմ սեփական դատարկ տարածքն ունենալ ու կահավորել այն: Ասացի՝ չգիտեմ, ծույլ եմ: Հիմա էդ վիճակում եմ, ու նյարդերս տեղի են տալիս: Կուզեի մոտս լինեիր, որ օգնեիր էստեղից-էնտեղից հավաքած կահույքը տեղափոխել: Աշխարհում միակ մարդն էիր, որից չէի ամաչում օգնություն խնդրել: Մեկ էլ հիշում եմ, որ ամիսներ առաջ ծրագրել էինք, որ երբ հին տանս պայմանագիրը լրանա, երկուսով նոր տուն տեղափոխվենք:

Էսօր տեսա, որ հաջորդ փաբ քուիզին Ալդոն էլ է գրանցվել: Կսպանեմ նրան, եթե քեզ հետը բերի: Ադամի գնալուց հետո Ալդոն երկուսիս միակ ընդհանուր ծանոթն է մնացել, միակն այն իմաստով, որ առանձին-առանձին ենք ծանոթացել նրա հետ, ոչ թե մեկիս ճանաչում է մյուսիս շրջապատից լինելու պատճառով: Ալդոն պիտի գա, նստի նույն սեղանի շուրջ, մինչ Շոնին պիտի պատմեմ Իռլանդիայից: Իսկ ես չեմ ուզում, որ դու իմ մասին ուրիշներից լսես: Չեմ ուզում, որ հետո Ալդոն պատմի, թե ոնց էի: Մյուս կողմից էլ, ուզում եմ քեզ տեսնել, իսկապես ուզում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Գիտես, քո բացակայությունն էլ առաջվա պես ցավոտ չի: Դու նույնացվել ես մենակության ցավի հետ: Էն պահերին, երբ ինձ միայնակ եմ զգում, ողջ ուշադրությունս ուղղվում է դեպի քեզ, հենց քեզ եմ կարոտում, քեզ եմ պատկերացնում, քեզ եմ տեսնում երազումս: Առաջ էդպես չէր: Էդ մենակ պահերին ուղղակի անորոշ, բութ ցավ էի զգում ու կարոտում ինչ-որ մեկին, պատկերացնում ինչ-որ մեկին, երազումս տեսնում ինչ-որ մեկին: Մենակությունս անուն ու դեմք է ստացել, անձնավորվել է: Եվ որքան լավ է, որ նման պահեր խիստ հազվադեպ եմ ունենում: Որքան լավ է, որ սեպտեմբերը մոտենում է, ու շուտով բոլորը կվերադառնան արձակուրդից: Թող որ սիրեմ ամառը, բայց ինձ համար մարդիկ ավելի կարևոր են:

[StrangeLittleGirl]

Մտածեցի՝ պահեմ մոտս, թող մնա.
"Happiness is not a possession to be prized, it is a quality of thought, a state of mind."
Daphne du Maurier

"A happy life consists not in the absence, but in the mastery of hardships."
Helen Keller

[StrangeLittleGirl]

Հինգշաբթի Էլոիզն ու ես որոշեցինք, որ շաբաթ օրը ծովափ ենք գնալու. քսանհինգ աստիճան, երևի տարվա վերջին տաք օրն է:

Առավոտյան արևն ուղիղ դեմքիս էր ընկել: Պատուհանը բացեցի ու մի ժամ էլ խաղաղ պառկեցի անկողնումս: Հետո ծուլորեն վեր կացա, նախաճաշ սարքեցի, երաժշտություն միացրի: Ուզում էի մինչև ծովափ գնալը հասցնել ջիմ գնալ ու գնումներ անել: Բայց եղանակը փչացավ, քամի սկսվեց:

Ու հիմա փռվել եմ մահճակալիս, երաժշտությունը միացած է, գիրք եմ կարդում: Մի տեսակ երջանիկ, կատարյալ հանգիստ վիճակ է: Առաջին անգամ է, որ տան պատերի ներսում գտնվելիս չեմ նեղվում ու չեմ փորձում դուրս փախչել:

[StrangeLittleGirl]

Լավ էր էսօր: Զոռով ինձ տշելով տնից դուրս հանեցի, ու Էլոիզի հետ գնացինք հեծանիվ քշելու: Էլոիզը վախենում էր հեռուներ գնալ, դրա համար պետք էր մտածել միաժամանակ մոտիկ ու հետաքրքիր տեղ, Դրագորում էլ արդեն եղել է:
- Գնա՞նք Ամայի անտառները փորփրենք,- անկապ, օդի միջից առաջարկեցի: Էլոիզին դուր եկավ միտքը:

Անտառ չէր, արգելոց էր: Դաշտերի միջով քշելիս հանդիպեցինք եղջերուների: Էսօր կյանքիս մեջ առաջին անգամ սև եղջերու տեսա: Իսկ ավելի հեռվում ձիեր էին՝ իրենց սիրուն, ձիգ հետույքներով:

Մի քիչ էլ քշելուց հետո կղզին վերջացավ, ու հասանք ափին: Հեռու՜, աշխարհից կտրված, խաղաղ ափ էր: Էդտեղ Դանիան վերջանում էր ու դիմացը ցամաք չէր երևում: Երևի Կոպենհագենում միակ տեղն է, որտեղից արձակ ծովն է երևում: Իսկական առանձնանալու, խաղաղ մտորելու տեղ է: Գժվելու բան: Ու տանս էդքան մոտ:
- Էստեղ պետք է տղու հետ գալ,- ասում եմ Էլոիզին: Ծիծաղում ենք:
Շարունակում ենք քշել ափի երկայնքով կամ կղզու եզրերով: Հեծանվուղին՝ նեղ: Մի սխալ շարժում, ու ծովը կգլորվես: Էլոիզը խնդրեց, որ ինքը դեպի ցամաք լինի: Հաճույքով համաձայնեցի:

Լավ զբոսանք էր: Գրողը տանի, լավ է, որ էստեղ եմ տեղափոխվել: Ինչ խոսք, Կոպենհագենում որ ծակն էլ մտնես, ծովը հեռու չէ, բայց էսպիսի անմարդաշատ ափ դեռ չէի տեսել: Կգնամ էնտեղ, շատ կգնամ: Քանի դեռ արև կա:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր մենակս գնացի երեկվա տեղը: Էնպիսի զգացողություն էր, որ էդտեղ Դանիան էլ չէ, աշխարհն է վերջանում: Նստեցի խոտերի մեջ, սկսեցի կարդալ: Ժամանակ առ ժամանակ ոնց որ ոչ մի տեղից ինքնաթիռներ էին հայտնվում, կամաց-կամաց իջնում ու էնքան մոտենում, որ կարելի էր տեսնել՝ որ ավիաուղիներն են: Կարող էիր էդպես ժամերով նստել ու մենակ ինքնաթիռներին նայել:

Մեկ էլ մի ծերունի եկավ, հեծանիվը մի կողմ դրեց, իջավ ափին ավելի մոտ, պայուսակից մի անջրանցիկ բարձ հանեց, դրեց քարին ու նստեց: Կարծես հենց հատուկ էդ քարին նստելու համար էր եկել: Նայում էր ինքնաթիռներին, նայում էր ցածր թռչող ծիծեռնակներին, նայում էր ծովին: Իսկ ես գիրքս էի կարդում, մեկ-մեկ հայացքս բարձրացնում, նայում ծերունուն:

Ու ինքս ինձ հետ պայմանագիր կնքեցի, որ առնվազն շաբաթը մեկ-երկու ժամով պիտի էդպես առանձնանամ աշխարհից: Ավելի կորած տեղ հնարավո՞ր է պատկերացնել:

[StrangeLittleGirl]

Գժվելու շաբաթ եմ ունենալու: Քանի շաբաթ իզոլացվել, գրեթե ոչ մեկի հետ չէի շփվում: Իսկ էս շաբաթ սոցիալիզացվելու հինգ առիթ: Վաղը դանիերենն է սկսվում, հետևաբար ոնց էլ չլինի դասից հետո կգնանք պիցցայի: Հինգշաբթի փաբ քուիզն է: Ուրբաթ Թինա Դիքովի համերգը, ու արի ու տես էս անգամ խելքիս փչել է ոչ թե մենակ գնալ, այլ մի եքա իվենթ կազմակերպել, որին տասներկու հոգի գալու է: Շաբաթ այ-էս-էմի նավակով տուրն է Կոպենհագենի հյուսիսներում մի լճի վրա: Կիրակի Լուիզիանայի գրական փառատոնն է, ու հանդիպելու եմ Քոլմ Թոբինին: Առաջին անգամ եմ սիրելի գրողներից մեկին իրական կյանքում տեսնելու: Տեսնենք՝ ոնց կստացվի:

[StrangeLittleGirl]

Ու նորից ու նորից պիտի ասեմ՝ ինչ ճիշտ բան է արձակուրդը, ճիշտ բան է ինքդ քեզ հետ մենակ մնալը, ճիշտ բան է շաբաթ-կիրակի հանգստանալը: Դուրս գալիս է, որ օրվա ընթացքում հասցնում եմ բոլոր պլանավորածներս անել: Ու զարմանում եմ, երբ պլանավորածիցս շատ եմ անում:

Էսօր դանիերենի դասին մենակ էի: Դասատուի հետ տետատետ երեք ժամ խոսել եմ: Վերջում թեման ազատ ժամանցն էր: Հարցրեց, թե արդյոք տեքստի կերպարների վիճակն ինձ ծանո՞թ է, ե՞ս էլ եմ քիչ ազատ ժամանակ ունեմ: Ասացի, որ ի տարբերություն տեքստի կերպարների, ես երեխաներ չունեմ, հետևաբար ինչքան պետք է, էնքան էլ ազատ ժամանակ ունեմ: Զարմացավ, որովհետև ինքն էլ էրեխեք չունի: Ասացի՝ մեկ է, ամբողջ կյանքը հերիք չէ ամեն ինչ հասցնելու համար:

Երկու օր է՝ իմ ուզած ճամփով եմ գնում, ու կարծես ամեն ինչ լավ է: Կուզեի՝ էսպես շարունակվեր: Բայց առջևում ձմեռ է: Լավ ինտեգրվել եմ. տեղացիների պես ես էլ եմ սկսել ձմեռվանից վախենալ: Երևի պետք է նախապես պատրաստվել, ամեն ինչ տեղը գցել, որ երբ ձմեռը գա, նորից ամեն ինչ իրար չխառնվի: Բայց կարծեմ անցյալ տարի եղանակից չէր, որ ամեն ինչ շուռ էր եկել:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Ալդոյին եմ տեսնելու: Հարցնելու է, թե քեզնից տեղյա՞կ եմ արդյոք: Ասելու եմ, որ վերջին անգամ հինգ ամիս առաջ եմ քեզ տեսել: Ուղիղ հինգ ամիս: Հետո շրջվելու եմ, խոսեմ Լուիզի ու Շոնի հետ: Ալդոյին հարցնելու եմ պոեզիայից: Ասելու եմ, որ ես էլ լիքը բաներ ունեմ գրած: Ասելու եմ, որ վերջին գործս Իռլանդիայում եմ գրել, բայց չեմ ուզում կարդալ: Ասելու եմ, որ վախենում եմ հանդիսատեսից ու ֆաք բառը բարձրաձայն կարդալուց:

[StrangeLittleGirl]

- Դ-ից տեղյա՞կ ես հարցրեց:
- Մարտից չեմ տեսել,- ասացի:
- Ես էլ: Վերջին անգամ մարտի պոեզիայի երեկոն էր: Տեսնես՝ գոնե սա՞ղ ա:
Ի՞նչ կարգի ես գետնի տակ անցել, որ մեր միակ ընդհանուր ծանոթը քեզնից տեղեկություններ չունի, որ ոչ մի տեղ քաղաքում չես հայտնվում, չնայած մեր բազմաթիվ ընդհանուր հետաքրքրություններին: Ուզում եմ քեզ գրել, բայց արդեն հետաքրքրությունից դրդված:

Չգիտեմ, երևի Ալդոյի հետ էլ իմ պատճառով չես շփվում: Մի անգամ կատակով ասացիր, թե գողանում եմ քո ընկերներին: Չէի գողանում, շատ լավ գիտեիր, որ նրա հետ առանձին եմ ծանոթացել: Բայց որ պատկերացնում եմ՝ ինչքան բանից ես քեզ զրկում հանուն ինձ չհանդիպելու, մի տեսակ լավ եմ զգում ինձ: Շնորհակալ եմ ազատությունս չսահմանափակելու համար:

Ու մտածում եմ՝ ինչքան հեշտ է, որ մենք ընդհանուր շրջապատներ չունենք: Ալդոյի հետ էսօրվա խոսակցությունն իրականում ծանր էր, ու մի կերպ ցրեցի, որ շատ բան բերանիցս բաց չթողնեմ: Պատկերացնու՞մ ես՝ ինչ կլիներ, եթե ամեն օր հանդիպեինք ընդհանուր ծանոթների:

Եսիմ, ջանս, ես լավ եմ, տեսնենք լավ լինելու էս մի ցիկլս ինչքան կտևի: Հույս ունեմ՝ մի ամսից երկար: Հույս ունեմ՝ դու էլ ես լավ քո քարանձավում:

Ձմեռ է գալու շուտով: Էսօր տան ճամփին նայեցի երկնքին, նայեցի աստղերին ու զգացի, որ սիրում եմ պարզ երկինքը: Թող ձմեռը գա: Արևի լույսին գուցե կարոտ մնանք, բայց գիշերները միշտ երկնքին կնայեմ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին մի շաբաթվա ընթացքում կյանքս ուղղակի եռում է: Հետաքրքիր է, որ չնայած ինտերնետ քիչ եմ մտնում, ժամանակս շատ ավելի է պակասում, ավելի շատ բան չեմ հասցնում, ու դա ինձ դուր է գալիս: Ինձ դուր է գալիս, երբ քսանչորս ժամվա մեջ մի կերպ եմ խցկվում, երբ ստիպված եմ լինում հաճելիի ու ավելի հաճելիի, կարևորի ու ավելի կարևորի միջև ընտրություն կատարել: Սիրում եմ առավոտները, երբ առանց զարթուցչի վեր եմ կենում, սուրճս սարքում ու փռվում բազկաթոռին, երբ սուրճի ամեն կումի հետ կա՛մ կարդում եմ, կա՛մ գրում եմ: Սիրում եմ նաև գործի գնալու ճամփան, երբ լսում եմ Բենաբար կամ Քերեն Անն: Հետաքրքիր է՝ վերջինս պիտի որ Դ-ին հիշեցներ, որովհետև հենց ինքն է ինձ ծանոթացրել Քերենի երաժշտության հետ: Ու շատ պարզ եմ հիշում էդ օրը, պարզ եմ հիշում, թե ոնց էր Քերենն ինձ տարել: Բայց նույնիսկ այն ժամանակ նրա երգերն ինձ իմ ֆրանսիացուն էին հիշեցնում: Հետաքրքիր է, որ չնայած լիքը վեճերին, ֆրանսիացուն միշտ դրական լույսի տակ եմ հիշում ու ընկալում որպես իմ կյանքի մի սիրուն դրվագ:

Սիրում եմ նաև աշխատանքային ժամերը, աշխատանքից հետո յոգան կամ սոցիալիզացիան կամ ինչով էլ զբաղվեմ: Սիրում եմ երեկոյան տուն գալ: Ու սիրում եմ, թե ինչ կարգի կանոնակարգված ու կարգավորված է կյանքս:

Երեկ երկուշաբթի էր, ու ճիշտ նույն ժամին էի տուն գալիս, ինչ անցյալ երկուշաբթի: Բայց արդեն լրիվ մութ էր, էլ մայրամուտը չէի կարող տեսնել: Օրերը սկսել են արագ-արագ կարճանալ: Ամառը վերջացել է:

Էսօր էլի ծիածան տեսա: Էս տարվա մեջ երրորդն էր, ամբողջ կյանքումս տեսած հինգերորդը: Կուզեի հավատալ, որ ինչ-որ բան խորհրդանշում է դա: Հա՛, նշանակում է փոթորկից հետո խաղաղություն: Ես խաղաղ եմ, շա՜տ խաղաղ: