Ես իմ Սանտայից էնքան շնորհակալ եմ նվերի համար, իհարկե հեսա կասեմ ինչի
Ուրեմն The village ( таинственный лес ) 2004 թ., ԱՄՆ, ռեժիսոր` Նայթ Շյամալան
Ֆիլմը մի անգամ սկսել էի, բայց հինգ րոպե էլ չէի ձգել, հավանաբար էդ պահի անհավեսության պատճառով: Լրիվ հարավային գոտիկա էր ( չնայած դեպքերը Փենսիլվանիայում են տեղի ունենում) , էդ ժանրին բնորոշ լիքը հատկանիշներ կային` մեկուսացում, տեղական լեգենդներ, որոնք շատ խորն են նստած մարդկանց մեջ, լիքը սիմվոլիկա, մանավանդ գույների տեսքով, միստիկ մթնոլորտ և այլն:
Սյուժեն չեմ պատմում, գնացեք կարդացեք
Շատ սիրուն էր նկարած ֆիլմը, էսթետիկ հաճույք էի ստանում նայելուց, էլ չասեմ երաժշտությունն ինչ լավն էր, սիմվոլները` մանավանդ կարմիր գույնը, որը bad color էր, բաղեղը, կարմիր ու վտանգավոր հատապտուղը, դեղին պաշտպանիչ գույնը:
Ամենաշատը Նոյի կերպարն է ազդել վրաս, Էդրիան Բրոուդինի ընտիր խաղի շնորհիվ: Մեծահասակների համայնքը շատ լավ էր ներկայացրած
Այվիի ու Լյուցիի սերը մի տեսակ կոպիտ ձևով ա ֆիլմ մտնում, լրիվ անսպասելի ու փոխում ա ուղղությունը: Ֆիլմի ռացիոնալ կողմը ահագին ուշ ա գալիս, չնայած դա երևի անսպասելիության համար են արել: Որ սովորում ես էդ հրեշիկների գոյությանը, հետո վերջում մեկը գալիս ասում ա ճիշտը ու դու զարմանում ես, բայց քո զարմանալը հեչ, ուզում ես որ կինոյի մյուս հերոսներն էլ իմանան ճիշտը ու մոտդ հիստերիկ սասպենս ա սկսվում
Վերջում կարևոր էլ չէր Լյուցին ապրում ա, թե չէ: Վատն էն էր, որ վերջում իրենք չեն հաղթահարում մեկուսացումը, այլ որոշում են շարունակել նույն կերպ: Էդ առումով աբիժնիկություն կար էս ֆիլմում: Հա մեկ էլ ավելորդ մասեր համարյա չկային, ավելորդ խոսակցություններ առավել ևս:
Հիմա ասեմ ինչի եմ Սանտային էդքան շնորհակալ, որովհետև նախ եթե ինքը չտար էս ֆիլմը, դժվար էլ նորից դնեի ու նայեի: Դե մեկ էլ որովհետև շատ դուրս եկավ ֆիլմը, կարոտել էի էս տեսակ մթնոլորտը
9/10
Մեջբերել
Էջանիշներ