Կինոսանտա

[Աթեիստ]

Զորբան նայեցի. թույն, թույն, թույն կինո էր, մի տեսակ չէի սպասում Աթեիստի կողմից նման արձագանքի էս ֆիլմի մասին, որովհետև իմ տեսանկյունից շատ լավ ֆիլմ էր, ոչ մի րոպե չեմ ձանձրացել, մեծ հաճույքով նայել եմ:
Շատ տխուր ֆիլմ ա, ընթացքում նենց էի նեղվում հերոսի հետ, մեկ-մեկ դիալոգներ կային, որ թույն մեսիջներ էին, Զորբայի խոսքերը ազատության, դելֆինների, ուղղակի ինչ-որ բաներ անելու մասին շատ լավ էր մտածված: Ֆիլմն ինձ էնքան էր դուր եկել, որ էդ երկրորդական կիքսերն էլ չէին խանգարում, 1964 թվին նկարված ֆիլմ ա ժող, բա ի՞նչ էիք ուզում, էս շրջանի Հիչքոկյան ֆիլմերում շատ ավելի շատ կիքսեր կան, քան էս ֆիլմում: Դերասանական խաղը շատ լավն ա, հատկապես Էնթոնի Քուինը, էդ մարդն ապրում ա իրա կերպարին, վայելում, ու զգացվում է, որ սիրելով ա խաղում: Պարելը բա՜, պարելը: Շատ լավ մտածված ֆիլմ ա՝ երաժշտությունը, կերպարները, պարերը: Բայց ոնց որ ժամանակաշրջանից ա հա՞, չգիտեմ, շատ Հիչքոկ ֆիլմ ա:
Ամենատպավորված հատվածը. Զորբան խոսում էր հույն-թուրք հարաբերությունների մասին:
Ռուֆ նայի անպայման, ինձ թվում ա կհավանես, մերսի Աթեիստի սանտային:

1. Դիալոգներ - կարող ա էդ մտքերը 65 թվին նորարարական են եղել, բայց ես նայել եմ 2 օր առաջ, ու ոչ մի ուշադրության արժանի միտք չտեսա։ Հա, կոսմոպոլիտ հայացքներ ունի ու շատ կատաղած դրանք շարադրում ա, բայց ի՞նչ նոր բան կար էդ մտքերում։
2. Պարեր - վերջի բանը, որի համար ես կարող ա գնահատեմ ֆիլմը, կարա լինի պարը։ Նույնիսկ պարերին նվիրված ֆիլմերում առաջին պլանում լինում ա հոգեբանությունն ու էմոցիաները։ Ստեղ ես դա չտեսա։

«Շատ լավ մտածված ֆիլմ ա՝ երաժշտությունը, կերպարները, պարերը:»
Երաժշտությունը՝ հունական (նույն ինքը՝ տհաճ)
Կերպարները՝ հերոսները անկապ, ժողովուրդը շատ վատը։
Պարերը՝ նույնիսկ եթե շատ լավը լիներ, դրանից ֆիլմը լավը չէր դառնալու, բայց ստեղ նույնիսկ դա լավը չէր։

[մարիօ]

1. Դիալոգներ - կարող ա էդ մտքերը 65 թվին նորարարական են եղել, բայց ես նայել եմ 2 օր առաջ, ու ոչ մի ուշադրության արժանի միտք չտեսա։ Հա, կոսմոպոլիտ հայացքներ ունի ու շատ կատաղած դրանք շարադրում ա, բայց ի՞նչ նոր բան կար էդ մտքերում։
2. Պարեր - վերջի բանը, որի համար ես կարող ա գնահատեմ ֆիլմը, կարա լինի պարը։ Նույնիսկ պարերին նվիրված ֆիլմերում առաջին պլանում լինում ա հոգեբանությունն ու էմոցիաները։ Ստեղ ես դա չտեսա։

«Շատ լավ մտածված ֆիլմ ա՝ երաժշտությունը, կերպարները, պարերը:»
Երաժշտությունը՝ հունական (նույն ինքը՝ տհաճ)
Կերպարները՝ հերոսները անկապ, ժողովուրդը շատ վատը։
Պարերը՝ նույնիսկ եթե շատ լավը լիներ, դրանից ֆիլմը լավը չէր դառնալու, բայց ստեղ նույնիսկ դա լավը չէր։

Բայց ինչի՞ պիտի դիալոգը նորարարական լինի, նորարարականը ո՞րն ա, ես ֆիլմը չեմ նայում, որ նորարարություն տեսնեմ, կարողա օպերատորական աշխատանքում ու ռեժիսուրայում ուզեմ նորություն տեսնել, բայց մարդկային արժեքների նորարարական ցուցադրում ոչ մի ֆիլմից չեմ պահանջում: Վերջիվերջո եթե ինձ լավ մեսիջներ են տալիս ու կարողա հետևություններ անեմ դրանցից, ես արդեն արժևորում եմ ֆիլմը: Մեր համար կարողա չկա նորարարական բան, բայց մարդկանց մի ստվար զանգված կա, որ մինչև հիմա թուրքի անուն լսելուց սկսում են վառել, սպանելու մասին մտածել ու սովորեցնելու համար սա շատ լավ օրինակ ա: Ես ինքս էլ սենց ֆիլմերից ու գրքերից եմ ինչ-որ չափով սովորել ավելի հարգալից ու հանդուրժող լինել:
Ես էն առաջի անգամ, որ պարում էր շատ լավ էլ ազատության ձգտում եմ տեսել, թեթևություն ու հանգստություն ա կաթում, մարդն ապրել ա ուզում, պայքարել: Պարը իմ համար շատ կարևոր դետալ ա ֆիլմում, պարերով կարելի ա լիքը էմոցիաներ փոխանցել, ու խոսքը էն հոլիվուդյան մեր իմացած քայլառաջոտ ախմախ պարերի մասին չի: Առավել ևս էս դեպքում ՝ պարը շատ ճիշտ տեղում ա ու պետքական:
Ինչի՞ ա հունական երաժշտությունը տհաճ, ժողովուրդն ու պարերը՝ շատ վատը: Ժողովուրդը վատը՞, չեմ հասկանում: Եթե ինչ-որ ժողովուրդ քեզ դուր չի գալիս, տենց էլ ասա, թե չէ ֆիլմի պարերին, երաժշտությանն ու առավել ևս ժողովրդին կպնելն արդար չի:

[Աթեիստ]

Բայց ինչի՞ պիտի դիալոգը նորարարական լինի, նորարարականը ո՞րն ա, ես ֆիլմը չեմ նայում, որ նորարարություն տեսնեմ, կարողա օպերատորական աշխատանքում ու ռեժիսուրայում ուզեմ նորություն տեսնել, բայց մարդկային արժեքների նորարարական ցուցադրում ոչ մի ֆիլմից չեմ պահանջում: Վերջիվերջո եթե ինձ լավ մեսիջներ են տալիս ու կարողա հետևություններ անեմ դրանցից, ես արդեն արժևորում եմ ֆիլմը: Մեր համար կարողա չկա նորարարական բան, բայց մարդկանց մի ստվար զանգված կա, որ մինչև հիմա թուրքի անուն լսելուց սկսում են վառել, սպանելու մասին մտածել ու սովորեցնելու համար սա շատ լավ օրինակ ա: Ես ինքս էլ սենց ֆիլմերից ու գրքերից եմ ինչ-որ չափով սովորել ավելի հարգալից ու հանդուրժող լինել:
Ես էն առաջի անգամ, որ պարում էր շատ լավ էլ ազատության ձգտում եմ տեսել, թեթևություն ու հանգստություն ա կաթում, մարդն ապրել ա ուզում, պայքարել: Պարը իմ համար շատ կարևոր դետալ ա ֆիլմում, պարերով կարելի ա լիքը էմոցիաներ փոխանցել, ու խոսքը էն հոլիվուդյան մեր իմացած քայլառաջոտ ախմախ պարերի մասին չի: Առավել ևս էս դեպքում ՝ պարը շատ ճիշտ տեղում ա ու պետքական:
Ինչի՞ ա հունական երաժշտությունը տհաճ, ժողովուրդն ու պարերը՝ շատ վատը: Ժողովուրդը վատը՞, չեմ հասկանում: Եթե ինչ-որ ժողովուրդ քեզ դուր չի գալիս, տենց էլ ասա, թե չէ ֆիլմի պարերին, երաժշտությանն ու առավել ևս ժողովրդին կպնելն արդար չի:

Անգրագետ ժողովրդի համար 2+2=4-ն էլ ուսուցողական, բայց իմ համար թվաբանություն սովորեցնող ֆիլմը չի կարա լինի ինչ որ բան սովորեցնող։ Ես ինչ գրում եմ, իմ տեսանկյունից եմ գրում։
Իմ համար էս ֆիլմում հնչող մտքերը տրիվիալ էին, պրիմիտիվ։

Էն որ ժողովուրդը դեբիլ էր, սաղ ֆիլմում ցույց տրվեց, առանց ինչ որ ազգության կապելու։
Իսկ իմ վերաբերմունքը հունական մշակույթին ամեն գրառմանս մեջ արտահայտել եմ։ Ու դրանով կպել եմ հունական երաժշտությանն ու պարերին։ Իսկ Ժողովուրդը դեբիլ ա արտահայտությունը վերաբերում ա կոնկրետ էս ֆիլմում ներկայացվող ժողովրդին։ Ես մեղք չունեմ, որ ռեժիսորը տենց ա ներկայացրել էս ժողովրդին։
Սկսած այծին պահելու էպիզոդից, երբ ժողովուրդն առաջին անգամ ցույց տվեց իրա դեմքը, վերջացրած մահացողի տունը թալանելու էպիզոդով նենց ա նկարած, որ ոչ մի դրական ածական օգտագործել չկարողանամ։

[Բերսերկեր]

1. Դիալոգներ - կարող ա էդ մտքերը 65 թվին նորարարական են եղել, բայց ես նայել եմ 2 օր առաջ, ու ոչ մի ուշադրության արժանի միտք չտեսա։ Հա, կոսմոպոլիտ հայացքներ ունի ու շատ կատաղած դրանք շարադրում ա, բայց ի՞նչ նոր բան կար էդ մտքերում։
2. Պարեր - վերջի բանը, որի համար ես կարող ա գնահատեմ ֆիլմը, կարա լինի պարը։ Նույնիսկ պարերին նվիրված ֆիլմերում առաջին պլանում լինում ա հոգեբանությունն ու էմոցիաները։ Ստեղ ես դա չտեսա։

«Շատ լավ մտածված ֆիլմ ա՝ երաժշտությունը, կերպարները, պարերը:»
Երաժշտությունը՝ հունական (նույն ինքը՝ տհաճ)
Կերպարները՝ հերոսները անկապ, ժողովուրդը շատ վատը։
Պարերը՝ նույնիսկ եթե շատ լավը լիներ, դրանից ֆիլմը լավը չէր դառնալու, բայց ստեղ նույնիսկ դա լավը չէր։

Վատ ժողովուրդը ո՞րն ա: էն էլ հույները

[մարիօ]

Անգրագետ ժողովրդի համար 2+2=4-ն էլ ուսուցողական, բայց իմ համար թվաբանություն սովորեցնող ֆիլմը չի կարա լինի ինչ որ բան սովորեցնող։ Ես ինչ գրում եմ, իմ տեսանկյունից եմ գրում։
Իմ համար էս ֆիլմում հնչող մտքերը տրիվիալ էին, պրիմիտիվ։

Էն որ ժողովուրդը դեբիլ էր, սաղ ֆիլմում ցույց տրվեց, առանց ինչ որ ազգության կապելու։
Իսկ իմ վերաբերմունքը հունական մշակույթին ամեն գրառմանս մեջ արտահայտել եմ։ Ու դրանով կպել եմ հունական երաժշտությանն ու պարերին։ Իսկ Ժողովուրդը դեբիլ ա արտահայտությունը վերաբերում ա կոնկրետ էս ֆիլմում ներկայացվող ժողովրդին։ Ես մեղք չունեմ, որ ռեժիսորը տենց ա ներկայացրել էս ժողովրդին։
Սկսած այծին պահելու էպիզոդից, երբ ժողովուրդն առաջին անգամ ցույց տվեց իրա դեմքը, վերջացրած մահացողի տունը թալանելու էպիզոդով նենց ա նկարած, որ ոչ մի դրական ածական օգտագործել չկարողանամ։

ոչի՞նչ, որ էս 1964 թիվն ա ու պահանջել, որ ինչ-որ բարձր ու վեհ գաղափարներ են լինելու, մի քիչ շատ կտրուկ ա: Մեր տեսանկյունները ինչ լավ ա տարբեր են Ամեն դեպքում ես երբեք ինձ իրավունք չեմ վերապահի ասել, որ սա շատ վատ ու դեբիլ ֆիլմ էր:

[Աթեիստ]

Ժող, կարող ա՞ հայերեն չեմ գրում։

Ֆիլմն ու հույները չեն դեբիլ։ Դեբիլ ա կոնկրետ էս վատ ֆիլմում ներկայացված ժողովուրդը։

[մարիօ]

Ժող, կարող ա՞ հայերեն չեմ գրում։

Ֆիլմն ու հույները չեն դեբիլ։ Դեբիլ ա կոնկրետ էս վատ ֆիլմում ներկայացված ժողովուրդը։

Հա, հիմա նոր հայերեն ա, հիմա նոր հասկացա:

[Բերսերկեր]

Tomboy (сорванец), 2011թ., Ֆրանսիա:
Ֆիլմը տասնամյա աղջկա մասին ա, որի ընտանիքը տեղափոխվում ա նոր քաղաք: Աղջիկը (Լաուրան կամ Լորան) արտաքինով նման ա տղայի. կանացի մարմինը դեռ չի ձևավորվել, դրան գումարած կարճ սանրվածքն ու տղայական հագուստը: Ըստ էության բուն ֆիլմը սկսում ա էն պահից, երբ Լորան պետք ա ծանոթանար բակի երեխաների հետ և ներկայանում ա որպես տղա՝ Միքայել անունով: Դրանից հետո որոշակի հարաբերություններ ու զգացմունքներ են առաջանում Լիզա անունով աղջկա հանդեպ: Բայց, ինչքանով ես հասկացա, պատմությունը ոչ այնքան նույն սեռի նկատմամբ սիրո մասին ա, ինչքան սեփական սեռի չկողմնորոշվածության:
Նախ ֆիլմի բացասական կողմի մասին ասեմ: Ճիշտ ա, ֆիլմի գաղափարը հետաքրքիր էր, բայց ընդհանուր ֆիլմը շատ ձանձրալի էր: Մատներիս վրա կարամ հաշվեմ էն ֆիլմերը, որոնք նայելու ընթացքում քնել եմ, ու էս էդ ֆիլմերից մեկն ա : Ֆիլմի տևողությունը կարճ ա՝մոտ ժամուկես, բայց էս պատմության համար էդ էլ էր շատ:
Ֆիլմի լավ կողմը լավ դերասանական խաղն էր: Դերասանուհին(Zoé Héran) շատ համոզիչ էր խաղում: Տղաների վարքը կրկնօրինակելը բավականին ստացվում էր, իսկ պլաստիլինի պահը (չեմ պատմի, որ նայեք) շատ զվարճալի էր :
ֆիլմից որոշ հետևություններ կարելի ա անել, օնրինակ՝ ուշադիր լինել երեխաների նկատմամբ փոքր տարիքում, օգնել սեռի կողմնորոշման հարցում, երբ դեռ ֆիզիկական տարբերություն չկա (նու համարյա):
Այսպիսով՝ ֆիլմը իմ կարծիքով գլուխգործոց չի, բայց նայել կարելի ա: Չեմ ափսոսում, որ ժամանակ եմ ծախսել էս ֆիլմի նայելու վրա և դրա համար շնորհակալ եմ Սանտայիս:

[Տրիբուն]

Եվ այսպես Чизкейк



Ինքս կյանքում էս ֆիլը չէի ընտրի, քանի որ նախ, ռուսական ֆիլմեր չեմ նայում, երկրորդ, ֆիլմի մասին կարդալուց նայելու ցանկություն դժվար առաջանար։ Բայց, լիքը շնորհակալություն իմ սանտային էս ֆիլմի համար։ Մի վարկյան չեմ փոշմանել։ Երկրորդ անգամ չեմ նայի, բայց հաստատ ուրիշներին խորհուրդ կտամ դիտել։

Ճիշտն ասած, քիչ էր մնում կեսից անջատեի ու չնայեի, բայց երբ հասկացա ինչ ա կատարվում անհամբեր սպասում էի դեպքերի զարգացմանը։

Ուրեմն Ալյոշան մեծանում ա դասական ռուսական ընտանիքում․ ալկոհոլիկ մայր, ինչ-որ անկապ տղամարդու հետ ա ապրում, որը ոնց որ իր հայրը չի, աբյց ինչ-որ փոքր եղբայր ունի, որի հայրն ա։ Սենց, բանից բեխաբար, ու հավայի ․․․Մի օր նկարահանվում ա չիզքեյքի գովազդում, որտեղ ցուցադրվում ա ծիպա երջանիկ ընտանիք․ պապա, մամա, բալիկ, ու երեքով ուտում են տործիկ։ Ու էս երեխու համար էտ ընտանիքը, նույն մասնակիցներով, դառնում ա իդեա ֆիքս։ Լյոշկան, որը ոնց որ նաև շատ խելացի բալիկ ա, ամեն ինչ անում ա, բառիս ամենաբովանդակային իմաստով, էտ ընտանիքը զրոյից սարքելու համար։ Նուդնի ընթացքով ֆիլմի վերջին երկու րոպեներին ամբողջ մարմնովդ սարսուռ ա անցնում: Սցենարը շատ լավ ա մտածված, նենց, որ ֆիլմի կուլմինացիան հենց վերջին րոպեն ա:

Արտակարգ ընտրված երեխայա խաղում Լյոշկայի դերում: Մնացածը ստանդարտ ռուսական ֆիլմերի կերպարներ են:

Սցենար․ 4/5
Դերասանական խաղ․ միջինը 3/5, Լյոշկա 4/5
Ռեժիսուրա. 4/5
Օպերատորական աշխատանք. չեմ գնահատում, քանի որ որպես այդպիսին գոյություն չունի, ու ֆիլմն էլ դրա կարիքը չունի

Ֆիլմի մասին պատմելու շատ բնա չկա, բայց սանտաս ապրի։ Դժվարանում եմ գուշակել, թե ով ա իմ սանտան։ Քչից-շատից Ռուֆի ճաշակը գիտեմ ֆիլմերի հարցում, բայց էս հաստատ ինքը չի ուղարկել։ Մնացածներից ցանկացածն էլ կարա լինի իմ սանտան, բայց նա ուգադ գրում եմ Բերսերկեր։

[Տրիբուն]

Ժող, կարող ա՞ հայերեն չեմ գրում։

Ֆիլմն ու հույները չեն դեբիլ։ Դեբիլ ա կոնկրետ էս վատ ֆիլմում ներկայացված ժողովուրդը։

Ապեր, կարող ա ֆիլմի իմաստն էլ հենց դրանում ա, որ ներկայացնի դեբիլ ժողովրդին՝ իրա բարքերով, պրոբլեմներով ու հետևանքներով։

[anhush]

Ապեր, կարող ա ֆիլմի իմաստն էլ հենց դրանում ա, որ ներկայացնի դեբիլ ժողովրդին՝ իրա բարքերով, պրոբլեմներով ու հետևանքներով։

էս ֆիլմը նայել եմ Տրիբունի պաս տալուց հետո, նրա գոյության մասին չգիտեի: Մինչև հիմա աչքիս առաջ ա, թե ոնց են պառավի եղած-չեղածը տանում մի քանի րոպեում : Շատ լավ ա նկարած ֆիլմը: Հիմա ուր ա, որ սենց ֆիլմեր նկարեն:
Անտոնին Քուինի լավագույն ֆիլմն ա, Բլեֆից հետո: գաղափարական առումով սա ոչ թե դեբիլների մասին ա, այլ հակառակը, ֆիլմի գլխավոր հերոսների- հոգով առողջ մարդկանց մասին, ովքեր ունեին ֆանտազիա ու էտ ֆանտազիան /անհաջող /ռեալիզացնեում էներգիա : Լիքը պոզիտիվ կար ֆիլմի մեջ: էնքան, որ հերիք ա մի 100 հատ ժամանակակից ֆիլմերի, մանավանդ ժամանակակից հոլիվուդյան կամ ռուսական ժամանակակից ուռոդների նկարած ինքնախարազանական հայվանություններին :


Երեկ նայում էի 45 տարի առաջ նկարած հոլիվուդի "ЭТОТ БЕЗУМНЫЙ МИР"-ը: էլի չէր նայել: Էրնեկ էի տալիս էն թվերին ֆիլմերի մասով, որ սենց ֆիլմեր էին դուրս գալիս համարյա ամեն շաբաթ, ֆրանսիան, իտալիա, ԱՄն կամ էլ սովետական պլյուս Պիտկինի արկածները :

[Մուշու]

Էլի ։( ։( իմ նոր ստեղնաշարը իմ հետ չունի, ոնց ուզում բառերը փոխում ա ։ Սանտան նկատի ունեի։

[Տրիբուն]

էս ֆիլմը նայել եմ Տրիբունի պաս տալուց հետո, նրա գոյության մասին չգիտեի:

Ոտի վրա վառեցիր, որ Աթեիստի սանտան ես եմ։

Հ.Գ.
Նենց եք անում, մարդ չուզենա երկորդ անգամ մասնակցի ։)

Ներող ապեր, էլ չեմ անի Իրոք սպեցիֆիկ ֆիլմ ա, ու չհավանելու հավանականությունը շատ մեծ ա։ Բայց իմ ամենասիրած ֆիլմերից մեկն ա։ Այնպես ինչպես Նիկոս Կազանձակիսի էս վեպը իմ համար 20-րդ դարի լավագույն վեպերից մեկն ա։ Չնայած, Կազանձակիսը էլի շատ հզոր գործեր ունի, որոնք արժի կարդալ։

Ուրեմն, ֆիլմի էտ անգլիացի հերոսը, որը գալիս ա Կրետե, հենց Կազանձակիսն ա․ գործը ինքը գրել ա իր անունից։ Զոռբան, էն հույնն ա, որը անցել ա երկու բալկանյան պատերազմների միջով, տեսել ա թե ոնց են իրար սպանում քրիստոնյա հույներն ու մուսուլման թուրքերը, քրիստոնյա հույներն ու քրիստոնյա բուլղարները, ու եկել ա շատ պարզ եզրահանգումների այն մասին, թե ոնց ա պետք ապրել ու ոնց պիտի լինի աշխարհի կարգը, որ բոլորը երջանիկ լինեն, կամ գոնե ինքը խիղճը հանգիստ ապրի։ Ու էտ մռյալ, հետամնաց, դաժան ու ոչ կոմպրոմիսային կրետեյան ֆոնի վրա ինքը հեղինակի հետ կիսվում ա իրա կյանքի պարզ փիլիսոփայությմաբ։ Էտ փիլիսոփայությունն իրոք կարող ա տրիվիալ ա, բայց ինքը պարզ ձևակերպումներով փորձում ա բացատրել հարաբերություններ, որոնք մենք որպես կանոն հակված ենք բարդացնելու։

Ֆիլմը, բացի Զոռբայից ու Նիկոսից, երկու առանցքային հերոս ունի, այրին ու մադամ Հորտենցիան, ու ֆիլմը ունի երկու կուլմինացիա, այրիին սպանելը ու մադամ Հորտենցիայի մահն ու տան թալանը համագյուղացիների կողմից։ Այրիին սպանում են, քանի որ սաղ գյուղը անմարդ կնգան բոզի տեղ ա դնում, ու քանի որ ոչ մեկը երևի այրիի հետ ոչ մի տեսակի կապ չի ունեցել, բոլորը կասկածում են կողքինին կապ ունենալու մեջ։ Ու որ գյուղը հանգիստ քնի, տղամարդ-կին լուռ համաձայնությամբ ուտում են այրիի գլուխը։ Ֆորմալ պատճառը համագյուղացի ջահելներից մեկի ինքնասպանությունն ա։

Մադամ Հորտենցիան, որը անհայտ ա, թե ոնց ա հյատնվել գյուղում, կաթոլիկ ա։ Հետևապես ուղղափառ հույները ոչ մի բարոյական պարտավորվածություն չեն զգում նրա նկատմամբ, ու չնայած կենդանի օրերին նայում են ձեռին ու գյուղ եկած հյուրերին ուղարկում են իրա հյուրանոցը, դեռ չմեռած հավաքվում են տանը, որ եղած չեղածը մեջ-մեջ անեն, վերջում էլ դիակը թողնեն անթաղ, քանի որ կաթոլիկին ուղղափառ տերտերը ուղղափառ գերեզմանոցում չի կարա թաղի։

Մնացած դեպքերը զարգանում են սրան զուգահեռ - հանքի բացելը ու դրա պռավալը, Զոռբայի գնալ ու ահագին ժամանակ չգալը, պարելը, գինի խմելը ․․․ Չգիտեմ ինչը դուրդ չի եկել պարի մեջ, բայց իմ համար կինեմատոգրաֆիայի լավագույն կադրերից մեկն ա Զոռբայի պարը․ ծով, երկինք, ազատություն, թեթև քամի, երկու տղամարդ, որոնք էտքան իրարից տարբեր են, բայց հանգամանքների բերումով էտքան մտերմացել են ու տենց իրար հետ ընկերացել են։

Քեզ հաստատ չհամոզեցինք, որ լավ ֆիլմ ես նայել Բայց որ շատ խնդրես, կարամ Կազանձակիսի գործերի հիման վրա նկարահանած մի կինո էլ խորհուրդ տամ

[Տրիբուն]

Երեկ նայում էի 45 տարի առաջ նկարած հոլիվուդի "ЭТОТ БЕЗУМНЫЙ МИР"-ը: ..

Աաաաա, հազար տարի առաջ եմ նայել ․․ հզորագույն ֆիլմ ա։ Լավ հիշացրիր, էս երկու օրը կնայեմ։

[Աթեիստ]

Ոտի վրա վառեցիր, որ Աթեիստի սանտան ես եմ։
Ներող ապեր, էլ չեմ անի Իրոք սպեցիֆիկ ֆիլմ ա, ու չհավանելու հավանականությունը շատ մեծ ա։ Բայց իմ ամենասիրած ֆիլմերից մեկն ա։ Այնպես ինչպես Նիկոս Կազանձակիսի էս վեպը իմ համար 20-րդ դարի լավագույն վեպերից մեկն ա։ Չնայած, Կազանձակիսը էլի շատ հզոր գործեր ունի, որոնք արժի կարդալ։

Ուրեմն, ֆիլմի էտ անգլիացի հերոսը, որը գալիս ա Կրետե, հենց Կազանձակիսն ա․ գործը ինքը գրել ա իր անունից։ Զոռբան, էն հույնն ա, որը անցել ա երկու բալկանյան պատերազմների միջով, տեսել ա թե ոնց են իրար սպանում քրիստոնյա հույներն ու մուսուլման թուրքերը, քրիստոնյա հույներն ու քրիստոնյա բուլղարները, ու եկել ա շատ պարզ եզրահանգումների այն մասին, թե ոնց ա պետք ապրել ու ոնց պիտի լինի աշխարհի կարգը, որ բոլորը երջանիկ լինեն, կամ գոնե ինքը խիղճը հանգիստ ապրի։ Ու էտ մռյալ, հետամնաց, դաժան ու ոչ կոմպրոմիսային կրետեյան ֆոնի վրա ինքը հեղինակի հետ կիսվում ա իրա կյանքի պարզ փիլիսոփայությմաբ։ Էտ փիլիսոփայությունն իրոք կարող ա տրիվիալ ա, բայց ինքը պարզ ձևակերպումներով փորձում ա բացատրել հարաբերություններ, որոնք մենք որպես կանոն հակված ենք բարդացնելու։

Ֆիլմը, բացի Զոռբայից ու Նիկոսից, երկու առանցքային հերոս ունի, այրին ու մադամ Հորտենցիան, ու ֆիլմը ունի երկու կուլմինացիա, այրիին սպանելը ու մադամ Հորտենցիայի մահն ու տան թալանը համագյուղացիների կողմից։ Այրիին սպանում են, քանի որ սաղ գյուղը անմարդ կնգան բոզի տեղ ա դնում, ու քանի որ ոչ մեկը երևի այրիի հետ ոչ մի տեսակի կապ չի ունեցել, բոլորը կասկածում են կողքինին կապ ունենալու մեջ։ Ու որ գյուղը հանգիստ քնի, տղամարդ-կին լուռ համաձայնությամբ ուտում են այրիի գլուխը։ Ֆորմալ պատճառը համագյուղացի ջահելներից մեկի ինքնասպանությունն ա։

Մադամ Հորտենցիան, որը անհայտ ա, թե ոնց ա հյատնվել գյուղում, կաթոլիկ ա։ Հետևապես ուղղափառ հույները ոչ մի բարոյական պարտավորվածություն չեն զգում նրա նկատմամբ, ու չնայած կենդանի օրերին նայում են ձեռին ու գյուղ եկած հյուրերին ուղարկում են իրա հյուրանոցը, դեռ չմեռած հավաքվում են տանը, որ եղած չեղածը մեջ-մեջ անեն, վերջում էլ դիակը թողնեն անթաղ, քանի որ կաթոլիկին ուղղափառ տերտերը ուղղափառ գերեզմանոցում չի կարա թաղի։

Մնացած դեպքերը զարգանում են սրան զուգահեռ - հանքի բացելը ու դրա պռավալը, Զոռբայի գնալ ու ահագին ժամանակ չգալը, պարելը, գինի խմելը ․․․ Չգիտեմ ինչը դուրդ չի եկել պարի մեջ, բայց իմ համար կինեմատոգրաֆիայի լավագույն կադրերից մեկն ա Զոռբայի պարը․ ծով, երկինք, ազատություն, թեթև քամի, երկու տղամարդ, որոնք էտքան իրարից տարբեր են, բայց հանգամանքների բերումով էտքան մտերմացել են ու տենց իրար հետ ընկերացել են։

Քեզ հաստատ չհամոզեցինք, որ լավ ֆիլմ ես նայել Բայց որ շատ խնդրես, կարամ Կազանձակիսի գործերի հիման վրա նկարահանած մի կինո էլ խորհուրդ տամ

Վստահ եմ, որ եթե գիրքը կարդայի, շատ հնարավոր ա որ հավանեի, որտև գրքում չէին լինի երաժշտությունն ու պարերը։ Չէին լինի էս հնությամբ արդարացվող կիքսերն ու թերությունները։
Բայց սա գիրքը չէր, ես էլ գիրքը չեմ կարդացել, ու ֆիլմի մասին պատկերացում կազմում եմ միայն տեսածիս հիման վրա։ Տեսածիցս շատ դժգոհ մնացի։
Ու հաստատ չեմ նայի հաջորդ հունական ֆիլմը։

Ավելին ասեմ. եթե հաջորդ խաղին էլի հունական ընկավ, կխնդրեմ փոխել, որ չնայեմ ։)