Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ակադեմիական ու ստեղծագործական կյանքը պիտի բալանսի գան: Հոդվածս ուղարկելուց հետո ստեղծագործականության պիկ էր, ու պետք էր դրա հետ մի բան անել: Ամեն առավոտ գրում էի: Էսօր վերջապես պատմվածքս վերջացրի, ու հիմա հանգիստ եմ, կարող եմ նորից վերադառնալ ակադեմիային:

Իմ ամենալավ մոտիվացնողն ու քննադատը հայրս է: Թե ինչու՞ էի էսքան տարի խուսափում նրանից կարծիք լսելուց: Նրանից լավ ոչ ոք կտոր-կտոր չի անում գրածներս:

[StrangeLittleGirl]

- Flamethrowers-ն եմ կարդում,- ասաց:
- Լա՞վն է,- հարցրի,- գիրքն առել եմ Լուիզիանայից:
- Լավն է,- ասաց,- քեզ դուր կգա:
...
- Գիտես, Լիզա Հանիգանն անցյալ տարի Բաստարդ կաֆեում համերգ է տվել: Էնքան հավես էր, հազիվ մի հիսուն հոգի էր ներկա: Մեկ էլ Դամիեն Ռայսենք մի քանի տարի առաջ Վեգայում համերգ տվեցին: Լիզա Հանիգանն արդեն հեռացել էր, շրջագայության վերջին համերգն էր, ու նվագում էին ինչ ուզում էին:
- Դամիեն Ռայսին այս տարի Դուբլինում տեսա:
- Մենա՞կ, թե՞ խմբի հետ:
- Մենակ:
...
- Պրագան գիտե՞ս ինչու եմ սիրում: Ինչ-որ հոգի ունի, կուտակված տրամադրություն:
- Հասկանում եմ՝ ինչ ես ասում: Դրա համար ես ամեն տարի աշխատում եմ Պրագա գնալ ու ժամերով թափառում եմ այնտեղ՝ հեռու տուրիստական կենտրոններից:
- Ինձ համար էդպես Հելսինկին է: Որ ուզում եմ խաղաղվել, գնում եմ այնտեղ: Ֆինլանդիայում որտե՞ղ ես ապրել:
- Յոենսուում:
- Որտե՞ղ է դա, նույնիսկ ես չգիտեմ:
- Արևելքում:
- Ո՞րն է ամենամոտ մեծ քաղաքը:
- Սանկտ Պետերբուրգը: 500 կմ այն կողմ:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ սարսափում եմ, թե ինչ աստիճանի չեմ հիշում անցյալ գարունը: Էդ բոլոր ամիսները մինչև հունիսի քսանը ինչ-որ լղոզված պատկեր են դարձել, ինչ-որ պատառիկներ, պահեր են գալիս հիշողությանս մեջ, ու ես չեմ հասկանում՝ երբ ու ոնց է եղել կամ եղել է ընդհանրապես, թե ոչ:

Էրեկ մի երգ միտս եկավ: Ո՛չ բառերն էի հիշում, ո՛չ երաժշտություն, ո՛չ կատարողին, ո՛չ նույնիսկ երբ եմ լսել: Մենակ մի նախադասություն հիշեցի, որ ասել էի էդ երգի մասին: Բայց չհիշելու ձևից հասկացա, որ պիտի որ անցյալ գարուն լինի: Երբ գուգլեցի ասածս նախադասությունն ու երգը գտա ակումբում, տեսա ամսաթիվը. հունիսի տասնհինգ:

Հունիսի քսանը շատ լավ եմ հիշում. արթնացա որպես լրիվ ուրիշ մարդ: Դրանից հետո տեղի ունեցած ամեն ինչ էսօրվա պես հիշում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Նստած ինձ ու ինձ ծիծաղում եմ: Ախր ո՞նց չծիծաղես, երբ էսքան խոխմա բաներ են կատարվում կյանքումդ: Ու կապ չունի՝ որն ուր կգնա, կապ չունի՝ ինչ կլինի: Կարևորը հիման ա, հիմիկվա ծիծաղելի-զավեշտական վիճակն ու ամենակարևորը՝ էդ ամենից հաճույք ստանալը:

[StrangeLittleGirl]

Շատ խոխմա բան ա էս կյանքը: Ինչ ասես, որ չի կատարվում, ես էլ նստած ծիծաղում եմ

Ուրեմն մոտ մի ամիս առաջ, երբ ես արդեն գտել էի իմ տունը, բայց տուն փնտրողների հայտարարությունները մեկումեջ աչքովս էին ընկնում, մեկ էլ տեսա, որ մի ռուս աղջիկ գրել է, թե Կոպենհագենի հարավում տուն է ման գալիս, թե սեպտեմբերից PhD է սկսում Կոպենհագենում: Չգիտեմ՝ ինչ խելքիս փչեց, բայց նամակ գրեցի էդ աղջկան, ասեցի, որ մինչև տեղ չհասնի, չի կարողանա տեղ գտնել, ձեռի հետ էլ հասկացա, որ եթե հարավում է փնտրում, ուրեմն մեր կամպուսում է աշխատելու, իսկ մենք էնքան էլ շատ արտասահմանցիներ չունենք: Տենց, գրեցի նաև, որ եթե որևէ բանի կարիք ունենա, կարա ինձ դիմի, կարողացածիս չափ կօգնեմ: Շնորհակալություն հայտնեց, որոշ բաներ հարցրեց, բացատրեցի, անցավ-գնաց:

Էսօր էլի գրել էր: Ասեց, որ Կոպենհագենում ա, էլի մի երկու հարց տվեց, պատասխանեցի: Ֆեյսբուքով ընկերության առաջարկ ուղարկեց: Ու երբ մտա պրոֆիլը, ղժժոցս դրեցի. Թորի Էյմոս էր շեյրել, բայց ոչ էն ամենահայտնի հիթերից, այլ վերջին ալբոմի երգերից մեկը: Ուրեմն ոչ ավել-ոչ պակաս «ոտքերով ականջներ» է (Թորին իր հավատարիմ լսարանին ֆանատ չի անվանում, անվանում է ոտքերով ականջներ): Քոմենթեցի գրառումը, թե՝ էս դու Թորի՞ ես լսում: Պարզվեց համերգներին էլ է եղել, անձամբ էլ է հանդիպել: Ու հիմա զարմանքից ուշքս գնում է. ախր ամեն օր հարյուրավոր-հազարավոր մարդիկ են տուն փնտրելու հայտարարություն գրում: Թե ինչու՞ բռնեցի, հենց էս մեկին գրեցի:

Չգիտեմ ինչու, բայց գիտեմ, որ կամպուսում մենք լավ ընկերներ ենք լինելու: Ուրեմն Մագդային միացավ նաև Կատերինան:

[StrangeLittleGirl]

Շատ հաճախ մենք մարդկանց հետ չենք ծանոթանում, չենք շփվում, որովհետև հավես չունենք հերթական մակերեսային հարաբերության, հավես չունենք, որովհետև գիտենք, որ էս մի անգամն է, ու վերջ, էլ էս մարդուն չենք տեսնելու: Բայց կյանքի սիրունություններից մեկն էլ հենց էդ է. մարդկանց հետ խոսել ինքնաթիռում, համերգների ժամանակ, ընդհանուր ընկերոջ փարթիին, զրուցել առանց սպասումների, առանց ակնկալելու, որ նորից եք հանդիպելու, շփվել առանց կախվածության ու կապվածության, հետո էդ շփումը ծալել, դնել հիշողությունների դարակում որպես մի սիրուն պատմություն քո կյանքից: Պարտադիր չէ, որ բոլոր մարդիկ, որոնց հետ մի երկու բառ փոխանակում ես, ընկերներ դառնան: Պարտադիր չէ, որ բոլոր ժամադրությունները հարաբերություն դառնան: Պարտադիր չէ, որ բոլոր թիմային աշխատանքները համագործակցություն դառնան: էդ բոլորը սիրուն են հենց ժամանակի կոնկրետ կետում, կոնկրետ պահի: Հետո արդեն դառնում են ռուտին:

[StrangeLittleGirl]

Իմ նոր տան մուտքի մոտ կա մի կետ, որտեղ իջնում եմ հեծանիվից, դարպասը բացում, որ բակ մտնեմ: Այ էդ կետում սիրում եմ մի պահ կանգնել ու երկնքին նայել: Երբ ամպամած չէ, էդտեղից երևացող աստղերը հատկապես խիտ են ու անհամար: Նայում եմ, ու շունչս կտրվում է:

Սիրում եմ աստղերին նայել նաև հեծանիվ քշելիս: Նայում եմ ու հասկանում, թե որքան մեծ է տիեզերքը ու որքան փոքր եմ ես, բայց միևնույն ժամանակ ինչ մեծ պատիվ է նման տիեզերքի փոքրիկ մասնիկը լինելը:

[StrangeLittleGirl]

Ուզում եմ քո մասին գրել, որովհետև դու դեմք ես: Ինձ դուր է գալիս քեզ հետ խաղալը: Ինձ դուր է գալիս քեզ հետ ծիծաղելը: Ինձ դուր է գալիս փաբ քուիզի ժամանակ գրիչը քեզ պարզելը՝ պահանջելով, որ պատասխանը գրես: Ինձ դուր են գալիս նաև քո լսած երգերը: Ինձ դուր է գալիս չարաճճի հայացքով աչքերիդ մեջ նայել:

Մեկ-մեկ զարմանում եմ, թե ինչքան նման եք դուք, ու ինչ-որ բան կա ձեր մեջ, որ ուժեղ ձգում է ինձ: Զարմանում եմ նաև, թե որքան նման է այս ամենն անցյալ տարվան, բայց որքան տարբեր է իմ վարքը: Ու նաև զարմանում եմ, թե որքան տարբեր եք դուք, ու էդ տարբերությունն է ձգում, համոզվածությունը, որ նույնը չի կրկնվի: Ինձ դուր է գալիս, որ խելքս չեմ կորցնում քեզ համար:

[StrangeLittleGirl]

- Կներես ընդհատելու համար,- ասացի,- իմ սիրած երգերից է:
Ֆոնին Ջուլյա և Անգուս Սթոունների Sadder Than You-ն էր գնում: Էն երգը, որը Յոենսուում ապրելիս մի օր 147 անգամ լսեցի, որն անցյալ գարուն ինձ ամենաշատ հուզող երգերից էր ու որը Սթոուն քույր ու եղբայրները հազվադեպ են կենդանի կատարում: Էլ չեմ ասում, որ իրենց հիմնական ալբոմներում երգը չկա:
- Հանուն երգի արժե,- ասաց:
Խոսեցինք երգերից ու համերգներից ու նվագելուց: Խոստացա, որ կերգեմ, եթե իր ֆիլմը ցուցադրության հանի: Հետո դուրս եկանք բակ ու փռվեցինք աթոռներին՝ նայելով կամաց-կամաց ուրբաթ գիշերվա մեջ կորող Կոպենհագենին: Հետևում քեֆ-ուրախություն էր, իսկ մենք ուղղակի նայում էինք իրար ու ժամերով զրուցում՝ առանց հոգնելու:
- Եթե մենք շարունակենք հանդիպել, ստիպված պիտի հայերեն սովորեմ,- ասաց:
Ցրտից դողում էինք:
- Կոպենհագենի ամառը մի օրով էլ ձգեցինք,- ասաց:
Ժամերը հոսում էին, իսկ մենք խոսում էինք ու խոսում ու խոսում: Ծիծաղում էինք երեխաների պես և ուղղակի զգում: Կոպենհագենի փոքրիկ Թղթի կղզու վրա աշխարհը մերն էր:

Վաղուց չէի հանդիպել մի մարդու, որը ռեալում ավելի անկեղծ է, քան վիրտուալում:

Շնորհակալ եմ, որ հայտնվեցիր իմ կյանքում:

[StrangeLittleGirl]

Գրողը տանի, դու հաստատ իրական չես: Դու չես կարող իրական լինել: Դու չես կարող էդ աստիճանի համապատասխանել էն բոլոր-բոլոր կետերին, որոնք մտքումս դրել էի, ու էն կետերին, որոնց մասին չէի մտածել: Ես չգիտեի, որ դու գոյություն ունես:

[StrangeLittleGirl]

Սկզբում անկեղծությունդ վախեցնում էր ինձ: Հետո զգացի, որ դու էլ ինձնից ես նույնն ակնկալում: Դու սպասում ես, որ կդրսևորեմ մի հատկանիշ, որն այնքա՜ն բնական էր ինձ մոտ ու այնքա՜ն խորն էի թաքցրել տարիների ընթացքում: Էն անկեղծությունն էր, որ զոռով սեղմում էի ներսումս, բայց մեկ-մեկ էս ու էն արանքից դուրս էր պրծնում, ու դրա պատճառով քննադատվում ու տրորվում էի: Դու նրբորեն բացում ես դուռն ու թողնում, որ անկեղծությունն ինքն իր ոտքով դուրս գա: Եվ այն ոչնչացնելու փոխարեն փայփայում ես, գուրգուրում:

Շնորհակալ եմ, որ դու դու լինելով քաջալերում ես, որ ես էլ ես լինեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ասում են՝ իսկական սերը գժական չի լինում, պաժառներով չի լինում, վայրիվերումներ չի ունենում, առանց ջանքերի է, դանդաղ է ու թեթև է զարգանում:
Չգիտեմ՝ մենք կսիրենք իրար, թե ոչ, բայց քեզ հետ հանգիստ եմ, ու ինձ դուր է գալիս, որ դու ես ղեկին:
Էս օրը երկար կհիշեմ, թե ինչպես սթրեսված վիճակից հանեցիր ինձ ու թե ինչպես անծանոթ պատուհանի տակ կանգնած իրար փաթաթված սպասում էինք, թե երբ անձրևը կկտրվի, իսկ ավելի ճիշտ՝ երբ չի կտրվի:

[StrangeLittleGirl]

Ու ճիշտն էսպես է, որ երկուսս էլ մեր զբաղվածությունից ժամեր ենք ճղում, որ իրար հետ անցկացնենք, որ չկա նվնվոց, թե՝ ինձ շատ ժամանակ չես տրամադրում, չկա նախանձ, չկա մրցակցություն: Կա փոխադարձ հիացմունք, քաջալերանք, հարգանք ու հասկացվածություն: Ու կան մեր թերությունները, որոնք մեկս առաջ է քաշում, մյուսս զարմանքով խոստովանում, որ սիրում է այդ հատկանիշը:
- Կներես, չեմ կարողանում թաքցնել էմոցիաներս,- ասում է:
- Եվ դա ինձ դուր է գալիս,- պատասխանում եմ:

[StrangeLittleGirl]

- Լավ է, որ Պորտուգալիա ես գնում,- ասաց,- կհասցնեմ քեզ կարոտել:
- Դրա ի՞նչն է լավ:
Եվ հիմա, երբ հյուրանոցում պառկած քո մասին եմ մտածում, հասկանում եմ, թե ինչն է լավ: Առողջ, թեթև կարոտ է ու ցանկություն քեզ նորից տեսնելու: Եվ քո մեյլն է, թե՝ քեզ պաշտոնապես կարոտում եմ:
- 22-ի՞ն ես գալիս Պորտուգալիայից: Ուրեմն մի ամբողջ քսանչորս ժամ ունենք իրար տեսնելու համար: Ես 23-ի երեկոյան եմ գնում:
Ինձ դուր է գալիս, որ քո մեյլերը պարզ են, կարճ ու առանց ձևականությունների: Կտեսնվենք շուտով ու միասին համերգ կգնանք:

[StrangeLittleGirl]

Ամբողջ կյանքումս կարծել եմ, թե անսլուխ եմ: Օդից չեմ վերցրել: Միշտ, երբ փորձել եմ երգել, ինձ ասել են՝ բերանդ փակի: Կիթառ նվագելիս էլ նոտաներից պոկվել չէի կարողանում, մինչև նյութն անգիր չէի անում: Հետն էլ վերջերս հայ ընկերներիցս մեկն ասաց, որ անգլերեն ահավոր ակցենտով եմ խոսում, հետևաբար պիտի որ անսլուխ լինեմ: Սկսեցի լեզվաբանական բացատրություններ տալ, որ ակցենտն ու երաժշտական լսողությունը տարբեր բաներ են, որ չնայած անսլուխ եմ, բայց ակցենտ բոլորն ունեն, ինքն էլ հետը, բայց ինքն իրենը չի լսում և այլն:

Բայց վերջերս մեկն ասեց, թե չի հավատում՝ անսլուխ եմ: Սկսեցի դիմադրել, բացատրել, որ ինձ լավ չգիտի, որ իրոք էդպես է, որ պարադոքսալ է, որ էդքան երաժշտություն եմ լսում ու անսլուխ եմ, բայց մեկ է, դա դառը ճշմարտություն է: Մտածում էի՝ ուզում է կոմպլիմենտ արած լինի: Ինքն էլ թե՝ չէ որ չէ, անհնար է անսլուխ լինես, անսլուխ մարդը երաժշտություն չի լսում, թե՝ մարդկանց ձայնի ինտոնացիայից հասկանում է նա անսլուխ է, թե չէ, իմից պարզ զգացվում է, որ ունեմ երաժշտական լսողություն: Սկսեցի պատմել երգելու անհաջող փորձերիս մասին: Իսկ նա՝ դա հաշիվ չէ, նոտան չկարողանալ արտաբերելն ու սլուխ ունենալ-չունենալը տարբեր բաներ են, որովհետև առաջինը զանազան վոկալ տեխնիկաներով է պայմանավորված, ինչը հնարավոր է սովորել: Հետն էլ ասաց, որ ինձ անպայման մի օր երգացնելու է, որ եթե իրեն հանդիպելուց հետո տասներկու տարվա մեջ առաջին անգամ կիթառը ձեռքս եմ վերցրել, ուրեմն երգել էլ կսկսեմ: Ծիծաղեցի, ասացի՝ անհնար բան է:

Էսօր կոնֆերանսի ժամանակ զեկուցողներից մեկը նոտաների երկու հաջորդականություն ներկայացրեց, հետո երրորդը միացրեց, հարցրեց, թե առաջին երկուսից որին է համապատասխանում: Դահլիճի կեսից ավելին երկրորդի օգտին քվեարկեց, ես ու ավելի քչերը՝ առաջինի: Ճիշտ պատասխանն առաջինն էր: Էդպես մտածեցի՝ գուցե իրոք նա ճիշտ էր, էդքան էլ անսլուխ չեմ:

Եկա հյուրանոց, փնտրեցի երաժշտական լսողության թեստ ու անցա թեստը: Արդյունքների վրա շշմեցի-մնացի. 100% ճիշտ:

Դե արի ու մի սիրի էն մարդուն, որն իմ մեջ ընդամենը երկրորդ հանդիպման ժամանակ տեսել ա մի բան, ինչն ուրիշները, անգամ ես ինքս, տարիներ շարունակ չեն տեսել: