Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ահավոր էր երազս անցյալ գիշեր: Լուրերում անունդ հայտնվել էր, որովհետև քո ձեռքերով քո սեփական աչքերը հանել էիր ու կուրացել: Զանգում էի քեզ, որ գամ տեսության: Մայրդ էր պատասխանում ու ասում, որ գամ, ինձ սպասում ես: Եկա, ու դու կույր էիր: Ու ասացիր, որ արդեն պաշտոնապես ես նրա հետ: Բայց նա տարածքում չէր: Մենակ էիր:

Ասում եմ չէ, հենց մտքերիցս տշում եմ քեզ, երազներումս ես հայտնվում:

[StrangeLittleGirl]

Նկատել եմ. սթրեսը, հատկապես աշխատանքի վայրում, ու քիչ քունը վիճակս վատացնում է: Իսկ ես ժամանակ չունեմ ամեն օր ինձ ժեշտին տալու:

Վաղը Լիլիթը մոտս կլինի: Ահավոր ոգևորված եմ: Ու մեկ էլ մնաց երկու շաբաթ էլ գլորեմ: Դրանից հետո ամեն ինչ լավ է լինելու. գործից ու այստեղի իրականությունից պոկվելու եմ, հետևաբար չեմ մտածելու, հեռախոսիս կնոպկաներն անկապ չեմ սխմտռելու, չեմ ֆիքսվելու:

Չեմ հասկանում՝ ինչ ես անում հետս, ինչու չեմ կարողանում քեզնից պրծնել: Ախր գիտեմ, լավ գիտեմ, որ քեզ էլ չեմ սիրում, որ մենք ապագա չունենք միասին ո՛չ որպես ընկերներ, ո՛չ առավելևս որպես զույգ: Ախր ինչու՞ ես պարազիտում ինձ, ինչու՞ հանգիստ չես տալիս:

Ո՜նց կուզեի քեզ դուրս շպրտել ներսիցս՝ ամբողջ ուժով, ամբողջ հոգով: Կուզեի ազատվել քեզնից, այնպես, ասես գոյություն չես ունեցել, կամ մնայիր որպես հեռավոր հիշողություն, ինչպես շատ այլ մարդիկ իմ կյանքում, կուզեի դառնայիր մի երազ, որ տեսել եմ մոտ մի տարի առաջ ու շատ աղոտ եմ հիշում, կուզեի վերանայիր, վերանայիր, վերանայիր:

Գիտե՞ս, երբ տասներկու տարի առաջ մտերիմ ընկերուհիս մահացավ, անընդհատ ինչ-որ բան որ լինում էր, ուզում էի զանգել, պատմել նրան, հետո հիշում էի, որ ինքը չկա: Այ հիմա էդ նույն զգացողությունն է. էսօր Իռլանդիայի վիզաս ստացա, ուզում էի քեզ գրել, որ ստացել եմ: Հետո հիշեցի, որ չկաս:

[StrangeLittleGirl]

Տասնչորս ամիսս է լրանում էսօր: Գրեթե բոլոր ամիսների 12-ներին հիշում եմ, թե ինչ եմ արել: Էսօրն էլ եմ հիշելու. երեկոյան գնում եմ Լիլիթին դիմավորելու: Ու էնքա՜ն անհամբեր եմ, որ վերջապես հարազատ մարդու եմ գրկելու:

Իսկ ուղեղս չի հանգստանում: Գո՞հ ես, որ ոչնչացրիր ինձ: Գո՞հ ես, որ սարքել ես ինձ էմոցիոնալ տակառ: Գո՞հ ես, որ դասի ժամանակ թվերի վրա կենտրոնանալու փոխարեն փորձում եմ արցունքներս թաքցնել: Գո՞հ ես, որ անգլերեն բլոգս ջնջեցի մենակ նրա համար, որ չիմանամ՝ մտնում ես, հետն էլ լինքերն ուղարկում տիկին պրոֆեսորին: Չես պատկերացնի, թե ոնց եմ ուզում զայրույթս արտահայտել այնպես, ինչպես մի ժամանակ էի կարողանում, գլխումս պտտվող բառերը գրի առնել, հրապարակել: Չես պատկերացնի՝ ոնց եմ ուզում ինչ-որ դեստրուկտիվ, չար բան անել: Բայց չի գրվում, չի ստացվում: Դու իմ ներսի ագրեսիան չգիտեմ ինչի ես վերածել: Ազատվել եմ ուզում քեզնից, հանգիստ թող ինձ, խնդրում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Գիտեի, որ մի օր գալու էր պահ, երբ Simon & Garfunkel էի սկսելու փորփրել: Նրանք միշտ մտքիս ծայրում մնացած «զապաս» երաժշտությունն էին, մի բան, որի մոտ կգամ, երբ փնտրելիս կլինեմ նոր երգեր ու չեմ գտնի:

Գիտեի, որ էդ պահը գալու էր, որովհետև իմ լսած ժանրի պապաներն են նրանք, որովհետև սիրում էի Sound of Silence-ը ու վստահ էի, որ դա շատ քիչ է, էլի լսելիքներ կան:

Էսօր Ջոան Բաեզ էի լսում, մեկ էլ մի երգ ուշադրությունս գրավեց: Էնտեղ Էմիլի Դիքինսոնն ու Ռոբերտ Ֆրոսթն էին հիշատակվում: Փորեցի: Պարզվեց՝ Simon & Garfunkel-ն է: Ուրեմն ժամանակը եկել է: Հիմա կլսեմ նրանց:

[StrangeLittleGirl]

Ախր չեմ հասկանում քեզ: Անգլերեն բլոգս ջնջեցի, չփրկվեցի: Մտար հայերենը, սկսեցիր գուգլ թրանսլեյթով կարդալ սաղ: Էդ էլ հերիք չէր, որոնողական ողջ տաղանդդ գործի դրեցիր ու անգլերեն բլոգիս տեղափոխված հասցեն գտար: Ի՞նչ ես ուզում ախր, ի՞նչ ես փնտրում:
Ուզում ես իմանա՞լ ոնց եմ: Հարցրու ինձ: Ուզում ես իմանա՞լ ինչ եմ մտածում: Հարցրու ինձ: Ախր ես քեզ նման չեմ, ախր երբ ինձ հարց են տալիս ուղիղ ու կոնկրետ պատասխանում եմ, ի տարբերություն բլոգային գրառումներիս, որտեղ լիքը բաներ մութ եմ պահում ընթերցողից: Ինչու՞ ռիսկդ չի հերիքում: Ի՞նչ ես ուզում: Իսկ եթե էլ չկամ քեզ համար, հանգիստ թող բլոգներս, թող կյանքս հանգիստ շարունակվի:
Տեսնես՝ էս օրագրիս տեղը գիտե՞ս: Որ իմանայիր, դժվար ոչինչ չասող բլոգներս էդքան փորփրեիր. էստեղ ամեն ինչ ավելի բաց ա գրված:

[StrangeLittleGirl]

Միշտ հավատացել եմ, որ մի երկրում ինտեգրվում ես միայն էն ժամանակ, երբ երկրի քաղաքական անցուդարձը քեզ հետաքրքրում է:

Էսօր Դանիայում խորհրդարանական ընտրություններ են, ու թեև ընտրելու իրավունք չունեմ, արդյունքները հուզում են ինձ այնպես, ինչպես երբեք: Նույնիսկ Հայաստանում էսքան անհանգստացած չեմ եղել ընտրություններով:

Մի տարի առաջ, երբ ԵՄ ընտրություններն էին էստեղ, մտքովս չէր անցնում, որ ընդամենը մի տարի հետո կուսակցություններին իրենց լիդերներով-բանով իմանալու եմ:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ հիշում կյանքումս մեկ էլ երբ եմ էս աստիճանի երազել արձակուրդի մասին: Ու հարցը Հայաստան գալը չէ, այլ հենց արձակուրդը, հենց գործից ցրվելն ու ուրիշ միջավայր ընկնելը:

Էն կարգի արձակուրդի կարիք ունեմ, որ հազիվ եմ ինձ զսպում, որ շեֆիս վրա չգոռգոռամ: Իրականում գիտեմ, որ ինքը սխալ է, բայց շատ կարգին դիվանագետ էի դարձել ու կարողանում էի էնպես անել, որ իմ ուզածն անի: Իսկ հիմա ափերիցս դուրս եմ գալիս: Մենակ կարդաք մեր նամակագրությունը, կվատանաք:

Գժվում եմ նաև էս չեկող ամառվանից: Հա, ես մյուսներից ավելի համբերատար եմ: Հա, ցանկացած տիպի եղանակի էլ հարմարվում եմ: Բայց հունիսի երկրորդ կեսին ձմեռային կուրտկա հագնելը... կներեք, մի քիչ շատ է:

Ուշադրությունս էլ չեմ կարողանում կենտրոնացնել, մոտիվացիաս ընկել է: Անընդհատ ուզում եմ «արձակուրդային» բաներ անել. գիրք կարդալ, թափառել, խանութներով պտտվել:

Էլ չեմ ասում բաժանումս… Ու չեմ հասկանում՝ էսքան հոգնած եմ հենց դրա՞ պատճառով, թե՞ չեմ դզվում, որովհետև արձակուրդի կարիք ունեմ:

Մի տեսակ զգում եմ, որ պիտի վերցնեմ, ուղեղս ֆորմատ անեմ, թարմ ուժերով օգոստոսին գործի վերադառնամ: Թե չէ հիմա հազիվ եմ ձգում: Էներգիաս սպառվում է:

Էսօր մամայիս պատվեր տվեցի.
- Ծիրան, տապակած բադրջան՝ սխտորով, պոմիդոր-վարունգով սալաթ:

Մնաց երեք աշխատանքային օր:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր արթնացա, ու լավ էի: Լավ էի ոչ թե էյֆորիկ լավ իմաստով, ոչ թե իմանալով, որ էդ լավից հետո նորից վատի անդունդն եմ ընկնելու, այլ լավ առաջ նայելով: Լավ էի, որովհետև գալիս էի այս ճանապարհով ու չէի հասնում: Ինչ-որ ցիկլի մեջ էի ընկել վերջին շաբաթներին, որից դուրս գալ չէի կարողանում: Երեկ երեկոյան կոտրեցի ցիկլը: Կոտրեցի, որովհետև հասկացա՝ ինչ եմ ուզում:

Թող սա կոչվի պլացեբո կամ ինչ ուզում է, թող կոչվի, բայց էսպես լավ է: Մինչև հիմա մենակ ինտելեկտուալ մակարդակով էի հասկանում՝ պետք չես ինձ: Հիմա նաև հուզական մակարդակ մտավ դա, ու զգացի, որ դառնում ես հեռավոր երազ, էպիզոդ: Ու սկսեցի տեսնել քեզ, էն քո իսկական Եսը, քո իսկական ներքին աշխարհը, որը համառորեն չնկատելու էի տալիս այն ժամանակներում:

Ու հիմա գնում եմ, մնաս բարով:

Նոր նկատեցի. էսօր ամսի 20-ն է: Երեք ամիս, գրողը տանի: Հույս ունեմ՝ այսուհետ լավ կլինեմ, լավ ոչ թե էյֆորիկ, այլ հանգիստ ու լավ, ինչպես այսօր:

[StrangeLittleGirl]

Էրեկ, երբ Յուլիի տուն էի քշում, մայրամուտ էր: Զգացի, թե ինչքան եմ կարոտել Կոպենհագենի մայրամուտները. դրանք պատուհանիցս չեն երևում, իսկ էդ ուշ ժամերին դրսում չեմ էլ լինում: Դե էլ չեմ ասում, որ հիմնականում ամպամած է լինում:

Բայց սա ուրիշ մայրամուտ էր, նույնիսկ ավելի չքնաղ, քան սովորաբար լինում է Կոպենհագենում: Ձախ կողմումս մանուշակագույնի բոլոր երանգներով երկինքը շերտավորվեր էլ, տակից նարնջագույն էր՝ ոնց որ հանգչող կրակ: Աջ կողմումս գորշ ամպերը տեղ-տեղ վարդագույն երանգ ունեին: Շունչ կտրվելու բան էր:

Իսկ երբ խոշոր խաչմերուկներից մեկում կարմիրի տակ կանգնեցի, տեսնեմ՝ դիմացս ոչ ավել-ոչ պակաս ծիածան է՝ լրիվ իսկական, կամարաձև, էն որ նկարներում տեսնում ենք: Կյանքում առաջին անգամ էի էսքան ամբողջական ծիածան տեսնում: Միշտ պիտի աչքերդ լարեիր, կոնկրետ ուղղությամբ նայեիր, որ ինչ-որ բան տեսնեիր: Իսկ էս մեկը լրիվ ինքն էր, ուղիղ դիմացս, մոտիկ, շոշափելի: Բերանս բաց նայում էի, մեկ էլ զգամ՝ արցունքներ են գլորվում:

Կանաչ դարձավ, պիտի քշեի: Նայում եմ շուրջս, որ տեսնեմ՝ ուրիշ որևէ մեկը նկատե՞լ էր ծիածանը: Չէ, ոչ ոք: Հետո մարդ էի ման գալիս, որ պատմեմ, որ ծիածան եմ տեսել: Ոչ մեկի չէր հուզում:

[StrangeLittleGirl]

Այ հենց այստեղ էր՝ Ազգային բանկի դիմաց, կանգնած էիր ջրանցքի մոտ և ուրախ չաչանակում էիր դեռ նախորդ մշակութային իվենթից ծանոթ Էրիկայի հետ, հետն էլ արագ-արագ ծանոթանում էիր բոլոր նորեկների հետ: Հագիդ սպիտակ ամառային զգեստ է: Ուզում էիր էսօր էլ դա հագնել, բայց ցուրտ էր: Դրա համար տեղավորեցիր Հայաստան ուղևորվող ճամպրուկի մեջ ու մտածեցիր՝ էնտեղ կհագնեմ: Մեկ էլ էն բարձր ներբաններով կապույտ սանդալներն էին, որ Խրոնինգենից էիր առել: Նախորդ անգամ տեղափոխվելիս դեն նետեցիր. շատ էին մաշվել:

Էրիկայի ու քո շուրջը գոյացած շրջանը գնալով մեծանում է: Իտալացիներն ահավոր շատ են: Այ էն բլոնդ գերմանացի ֆիզիկոսը դուրդ եկել է: Ուզում ես ավելի շատ խոսել նրա հետ: Բայց դեռ Էրիկայի հետ պարտադիր հարցերն ես քննարկում.
- Արձակուրդ ունե՞ս:
Չես հիշում՝ ինչ է պատասխանում, բայց նույն հարցը քեզ է տալիս:
- Նոր եմ սկսել աշխատել: Դեռ արժանի չեմ արձակուրդի,- բացատրում ես:
- Դանիացիներն էդպես չեն կարծում,- լսում ես մեջքիդ հետևից:
Շրջվում ես, տեսնում ես նրբիկ արտաքինով մի տղա: Ձեռքդ պարզում ես, ծանոթանում, հետ շրջվում, շարունակում Էրիկայի հետ խոսել, աչքի տակով գերմանացի ֆիզիկոսին նայում: Բայց մեջքիդ հետևի ձայնը նորից ու նորից է մեջ ընկնում, մինչև սկսում ես ուշադրություն դարձնել:

Հետո չես հասկանում ոնց գողանում է քեզ մյուսներից, ինչպես հետագայում ինքն է նշում, «մոնոպոլիզացնում քո ընկերակցությունը»: Միասին եք նավ նստում, ամբողջ ճամփին մենակ իրար հետ եք շփվում: Այն ժամանակ դեռ չգիտեիր, որ քեզ գողանալու էր ոչ միայն Էրիկայից, գերմանացի ֆիզիկոսից, իտալացիներից ու մյուսներից, այլ ուղղակի ծանոթներից անցնելու էր ընկերներին, հետո արդեն խլելու էր ունեցվածքդ, այն, ինչ կարող էր: Ու դու վերջում մնալու էիր քռչոտ փալասների հետ: Ու պատեպատ էիր խփվելու, հավաքելու էիր փալասները, կարկատելու, նորից պատռելու, նորից կարկատելու:

Նորից Ազգային բանկի դիմաց ես: Դես ես նայում, դեն ես նայում: Չկա Էրիկան, չկան միջազգային բաժնի իվենթներից քեզ ծանոթ մնացած մարդիկ: Ինչու՞ պիտի լինեն. արդեն իվենթների երկրորդ շրջանն է պտտվում, ու նույն մարդիկ էլ չեն ուզում նույն բանը երկրորդ անգամ անել: Իսկ դու խելքդ թռցրել ես. նորից եկել ես այն նույն տեղն ու այն նույն իվենթին, որտեղ սկսեցիր դառնալ խոցելի ու այնքան տրորվեցիր, մինչև քեզնից ոչինչ չմնաց:

Այս անգամ որևէ մեկի հետ շփվելու ու ծանոթանալու ցանկություն չունես: Նստում ես ջրանցքի ափին՝ մեջքով դեպի բոլորը, ոտքերդ օրորում օդի մեջ, նայում ջրերին: Ինչու՞ եկար: Ինչ-որ մի մասդ ուզում է չմասնակցել նավով շրջագայությանը, գնալ տուն ու շարունակել պատրաստվել տեղափոխությանը: Բայց մյուս մասդ հրամայոմ է. «Մնա՛»: Դու գիտես, շատ լավ գիտես, որ ցավոտ հիշողությունները հաղթահարելու լավագույն տարբերակը նույն տեղերը նորից ու նորից այցելելն է, նույն բաները նորից ու նորից անելը:

Անցյալ շաբաթ Լիլիթի հետ չէի՞ր նույն շրջագայությունից անում: Անգիր գիտեիր, թե որտեղ գիդն ինչ է ասելու. այ էդքան լավ տպավորվել էր: Հիշում ես նաև, թե նա ինչ էր ասում ամեն նախադասությունը լսեցիր: Հիշում ես ծառի մասին կատակն Ամենափրկիչ եկեղեցու մոտով անցնելիս, հիշում ես, թե ոնց ծիծաղեցիր, հիշում ես, թե ինչպես ասաց.
- Այս կատակն առաջին անգամ չեմ լսում:
Պատմում ես Լիլիթին, ու վայրկյաններ անց գիդը նույն կատակն է անում:

Այս անգամ գիդը սահմանափակվում է զգուշացնելով, որ արագացնենք, եկեղեցին նկարենք, թե չէ ծառը կհայտնվի կադրում:

Նավում նստած ես նույն տեղում, ինչ տասնմեկ ամիս առաջ: Կողքիդ երեք նստատեղերը դատարկ են: Այն ժամանակ ո՞նց էիք նստել: Դու՞ էիր դրսային կողմում, թե՞ նա: Եթե նա էր, ուրեմն նրա եսասիրությունը դեռ այդտեղից պիտի նկատեիր. գիտեր, որ առաջին անգամ ես նավի շրջագայության գնում Կոպենհագենում, ինքը մի քանի անգամ գնացել էր, բայց, միևնույն է, լավ տեղը քեզ չէր զիջում: Թե՞ դու էիր լավ տեղում: Էդ դեպքում դու առաջինը նստել ես, նա կարող էր ուրիշ տեղ գնալ, բայց եկել, կողքդ տեղավորվել է:

Էդ օրը նկատել էիր, որ տարվել է քեզնով, մտածում էիր՝ շանս տաս: Մի քանի օր անց գնացել էիր ընթրիքին, որ նորից տեսնեիր նրան ու սխալմամբ սիրահարվել էիր: Ի՞նչ իմանայիր, որ ամիսներ անց քեզ ոչնչացնելու էր:

Շրջագայությունն ավարտվեց, ու հեռացար՝ այդպես էլ որևէ մեկի հետ չշփվելով, չծանոթանալով: Բայց լավ էր. հանգիստ էիր, առանց արցունքների, առանց ափսոսանքի, առանց տխրության: Իսկապես օգնում է նույն տեղերը գնալն ու նույն բաներն անելը մենակ կամ ուրիշ մեկի հետ: Ապաքինման գաղտնիքներից մեկն է, ու երևի ինչ-որ ամերիկացի պսիխոթերապևտ իր «Ինչպես ապաքինվել բաժանումից հետո» գրքում այս մեթոդը ներառել է:

[StrangeLittleGirl]

Լացում էի էսօր, ու էսքան ամիսների ընթացքում առաջին անգամ պատճառը դու չէիր: Լացում էի, որովհետև աշխատանքի սթրեսին էլ չեմ դիմանում: Լացում էի, որովհետև ես ամբիցիոզ եմ ու ուզում եմ բարձունքների հասնել, իսկ էստեղ դա ընդունված չէ, ու նույնիսկ լավ գաղափարը կարող են գետնով տալ: Լացում էի՝ փորձելով արցունքներս թաքցնել ողջ հանդիպման ընթացքում, ինչպես փորձել եմ այն ժամանակ, երբ դու էիր արցունքներիս պատճառը:

Երբ գործից դուրս եկա, ուզեցի, որ կողքիս լինեիր, որովհետև անցյալ տարի, երբ դու էիր նման իրավիճակում, ես ամեն ինչ թողել ու վազել էի մոտդ: Բայց ուզեցի մի տեսակ բութ ու հեռավոր կարոտով: Արդեն երեք օր է, ինչ լրիվ ուրիշ զգացողություններ են առաջանում քո մասին մտածելիս, եթե ընդհանրապես մտածում եմ: Ուրեմն հասել եմ. մտել եմ վերջին փուլ: Այստեղից սկսած դու այլևս իմ տիեզերքի կենտրոնը չես, այստեղից սկսած դու կամաց-կամաց մոռացվելու ես, ու երբեմն տխրելու եմ քեզ հիշելով, բայց դա գնալով ավելի հազվադեպ է դառնալու: Այստեղից սկսած ես կարող եմ նորից սիրել:

Հույս ունեմ՝ դեռ ապրում ես:

Մնաց երկու աշխատանքային օր (դե մեկն էլ, բայց էդ մեկը Երևանում եմ անցկացնելու):

[StrangeLittleGirl]

Ամբողջ քաղաքում խարույկներ էին վառել, որ կախարդուհուն այրեն: Քաղաքական գործիչները զանազան տեղերում ելույթներ էին ունենում (բառացի՝ խարույկաճառ ասում): Մենք Իսլանդս բրյուգեում էինք դանիերենից հետո: Մեկ էլ ոչ ավել, ոչ պակաս, Ռընեին տեսա: Հետը դանիերեն էի խոսում: Զարմացավ: Դեյվիդենք հարցրին, թե որտեղից գիտեմ Ռընեին: Ասացի, որ չորս տարի առաջ Պրահայում կոնֆերանսի ժամանակ եմ ծանոթացել: Էստեղ էլ իրենք զարմացան:

Ռընեն Կոպենհագենում միակ մարդն էր, որին ճանաչում էի մինչև այստեղ գալս:

Գիշերը քնիցս վեր թռա: Ընդհանրապես, էս նոր տանը չեմ կարողանում լավ քնել: Կարծում էի՝ լույսից էր, բայց անցյալ գիշեր վարագույրները քաշել էի, որ ժամը երեքից անընդհատ չարթնանամ:

Երազիս մեջ Դեյվիդն ինձ գրկել էր ու ասում էր՝ ես քեզ սիրում եմ: Էնքա՜ն հանգիստ էր նրա գրկում լինելը: Իսկ ես լռում էի:

Արթնացա, գնացի ջուր խմեցի, եկա, նորից պառկեցի: Երազիս երկրորդ մասում Դեյվիդը հարցնում էր՝ դու ինձ սիրու՞մ ես: Կարծեմ վերջը ասացի՝ հա:

Իսկ առավոտյան ծիծաղս գալիս էր, որ երազիս մեջ Դեյվիդին եմ տեսել:

Էսօր գալիս եմ:

[StrangeLittleGirl]

Երևանում հավես ա, ինչպես միշտ: Բայց կյանքում իմ սեփական մշակույթից էսքան օտարացած չեմ զգացել: Մանր բաներ կան, որոնք առօրյայի մաս են կազմում, որոնք անելիս չես մտածում սովորաբար, բայց ես զգում եմ, որ ուղեղս սխալ նաստրոյկայի վրա ա: Օրինակ էսօր փաբում նստած էինք, ուզում էի հյութ պատվիրել: Ուզում էի հին դանիական սովորության համաձայն մոտենալ բարին, պատվիրել, վերադառնալ: Մոռացել էի, որ էստեղ մատուցողներ կան: Կամ՝ խանութներում վճարելիս անընդհատ ուզում եմ քարտս հանել:

[StrangeLittleGirl]

Էրեկ գիշերը Windrose-ի համերգից հետո տանը նստած եմ մամայիս հետ: Չգիտեմ՝ ինչից էինք խոսում: Մեկ էլ մամաս.
- Արդեն կարոտում ես Դանիան:
Ինչ-որ իմաստով ճիշտ էր: Ուրախ եմ, որ Հայաստանում էի, բայց ուրախ եմ նաև, որ շուտով վերադառնալու եմ:
Հետաքրքիր բան կա էս անգամ գալուս մեջ: Ուրախանում եմ սիրելի մարդկանց տեսնելով, ուրախանում եմ, երբ հայտնաբերում եմ, որ էս կամ էն բանը փոխվել ա: Բայց չկա էն հին նոստալգիկ վիճակը: Սենյակիս դարակներն էլ չեմ փորփրում ու էլ չեմ ուզում կյանքիս զանազան դրվագներ հիշեցնող իրեր հետս տանել: Չկա էն կարոտած, անհագ թափառումները Երևանում: Էս գալս ոնց որ արդեն ռուտինային լինի, իմ առօրյայի հատվածը: Ու որ հարցնում էլ են, առանց մտածելու պատասխանում եմ՝ տարին երկու անգամ գալիս եմ Հայաստան: Ու էսպես ամենաճիշտն ա. իմ կյանքն էնտեղ՝ Դանիայում, բայց մի փոքրիկ մասնիկ Հայաստանում:

Էրեկ համերգից հետո ընկերուհուս հաջող արեցի:
- Կհանդիպենք չգիտեմ երբ ու որտեղ,- ասեց:
Աշնանն ամուսնու հետ գնում ա Ամերիկա, ու մենք շատ լավ գիտենք, որ այսուհետ եթե մի քանի տարին մեկ հանդիպենք, էլի լավ կլինի:

[StrangeLittleGirl]

Երեկոյան Լիլիթի հետ թափառում էինք Վիեննայում ու խմելու տեղ փնտրում: Մեկ էլ Շտեֆանսպլացի մոտ մի հայ աղջկա տեսանք Լիլիթի թրեյնինգի խմբից: Ինքն էլ էր ընկերուհուն սպասում, որ գնան խմելու: Որոշեցինք չորսով իրար հետ խմել:

Գնացինք փաբ: Լիլիթի խմբի աղջիկն ասում էր, որ Հայաստանն արդեն կարոտում ա, շատ ա ուզում տուն գնալ (մի ամսից ավելի է, ինչ Վիեննայում են): Մյուս աղջիկն առավոտյան էր գնալու Հայաստան, չէր համբերում, էլի կարոտել էր: Ձեն չհանեցի: Ես էլ էի կարոտել: Դանիան: