Արդյո՞ք մենք ունակ ենք մեր ուղեղը հոգնեցնելու։

[Արամ]

Նախ ինչու եմ թեման բացել "Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն" բաժնում, որովհետև կարծում եմ, որ մեզ թվացյալ "ուղեղի հոգնածությունը" ոչ թե բիոլոգիական այլ հոգեբանական երևույթ է։

Նախ և առաջ ուզում եմ նշել, որ էն "փաստը", որ մենք օգտագործում ենք ուղեղի 10 տոկոսը, որոշ տեղեր 7, 8 միֆ է։ Ներկայիս դրությամբ ուղեղի ոչ մի մաս անբացահայտ չի և բոլոր մասերն էլ օգտագործվում են։ (Հակառակ դեպքում, եթե ուղեղի 90 տոկոսը հեռացնեին մարդը կապրե՞ր) (Աղբյուր 1)

Նախ և առաջ Ինտելեկտ, հետո․

իմ կարծիքը. մեր ինտելեկտի "աշխատանք"-ի համար է պահանջվում 10 տոկոսը, օրինակ տոստեռի համար 220 վոլտ հոսանք ա պետք։ Եթե մեր ինտելեկտը աշխատում է օգտագործելով ուղեղի ընդամենը 10 տոկոսը, ապա էդ ինչպե՞ս եղավ, որ մենք կարող ենք ուղեղին հոգնեցնել։ Հոգնեցնել ինտելեկտի աշխատանքով։ Ոչ թե օրինակ 7 օր չքնել կամ 40 օր հաց չուտել։
Ես կարծում եմ, որ մեծամասամբ մեր "ուղեղի հոգնածության" պատճառը մեր մեջ խցկած կոպիտ ասած hook-երն են։ Այսինքն, երբ մենք գնացինք աշխատանքի եկանք, ամբողջ օրը աշխատել ենք, hook, ուրեմն պետք է հոգնած լինենք։ Մենք տանջվեցինք 5-6 ժամ ծախսեցինք խնդիր լուծեցինք, մենք տանջվել ենք, չարչարվել ենք, hook, ուրեմն ուղեղը հոգնած է։

Եթե թեկուզ այս գաղափարը սխալ է, որը չեմ ժխտում, ապա եթե մենք հոգնում ենք օրինակ x հատ աշխատանք կատարելուց, ապա եթե էդ x հատ աշխատանքը պարբերաբար կատարենք, ուրեմն էլ x-ից չենք հոգնի, արդեն կհոգնենք x+1-ից։ Հարց, որտե՞ղ է x-ի սահմանը։

Ի՞նչ կարծիք/փաստեր ունեք այս հարցի վերաբերյալ։

[StrangeLittleGirl]

Հիմա որ ասեմ՝ սաղ քիմիա ա, Մեֆը կգա, կասի՝ ինչ ես խոսում: Բայց դե Մեֆն ինչ գիտի, ուղեղն իմ մասնագիտությունն ա:
Հա, Արամ ջան, մենք մեր ուղեղն ամբողջությամբ օգտագործում ենք, չկա նենց մաս, որը բանի պետք չի, բայց դա չի նշանակում, որ ուղեղի բոլոր մասերի ֆունկցիաները բացահայտված են: Եթե տենց լիներ, ես ու շատերը հիմա գործազուրկ կլինեինք:

Ուղեղի միակ ֆունկցիան մտավոր աշխատանքը չի, այսինքն՝ որ ասում ենք ամբողջությամբ գործածվում ա, նենց չի, որ հարյուր տոկոսն էլ մտավոր աշխատանքի համար ա: Էնքա՜ն լիքը ուրիշ հետաքրքիր բաներ ա անում:

Հիմա անցնենք հոգնածության հարցին: Որպեսզի ուղեղը կարողանա աշխատել, իրան նյութեր են պետք, որ ինքն օգտագործի: Սաղ քիմիական ռեակցիան էր ու էլեկտրական հոսանքներ: Եթե ուժեղ մտավոր աշխատանք ես կատարում, ուղեղը չի հասցնում անընդհատ հետ գալ ելքային, «չհոգնած» վիճակին, չնայած որ ի տարբերություն մարմնի մնացած մասերի, ինքն ավելի արագ ա դա կատարում: Ու դրա համար, երբ ծանր մտավոր աշխատանք ես կատարում ու սուրճ ես խմում, ահագին դզվում ես, որովհետև կոֆեինն էներգիայի լրացուցիչ պաշարներ ա օգտագործում:

Ուղեղը ելքային վիճակի բերելու համար կարևոր բան ա քունը: Ճիշտ ա՝ դեռ լիովին բացահայտված չեն քնի ֆունկցիաները, բայց էդ ընթացքում վերականգնվում են քիմիական պաշարները, ավելորդ ինֆորմացիան (որը, ի դեպ, նույնպես քիմիա ա) զտվում, դուրս ա գալիս, իսկ կարևորը տեղափոխվում ա երկարատև պահեստներ:

[Դատարկություն]

Իմ կարծիքով, չկա այնպիսի ինտելեկտուալ գործ, որ չպահանջի գլխուղեղից դուրս ինչ-որ օրգանի աշխատանք: Նույնիսկ եթե աչքերդ փակես, պառկես ու սկսել մտքում ինչ-որ խնդիրներ լուծել, ամեն դեպքում պառկած դիրքում գտնվող մարմնիդ լարված մկանները պետք ա որ հոգնեն: Նկատի ունեմ, որ էն ինչ-որ մենք անվանում ենք ինտելեկտուալ աշխատանք, իր մեջ ներառում է նաև ինչ-որ օրգանների, զգայարանների աշխատանք նույնպես (բացի գլխուղեղից): Մաշվում, հոգնում են մեր աչքերը, մկանները, մեր էն համակարգերը որոնց հոգնելու մասին մենք չենք էլ մտածում:

Իսկ ինչ վերաբերվում ա մեր գլխուղեղի հոգնելուն: Քնած ժամանակ գլխուղեղը պասիվ չի, ինքը շատ հաճախ ավելի ակտիվ ա, քան արթուն ժամանակ: Քնած ժամանակ գլխուղեղը էլի շարունակում ա ակտիվ աշխատել, ուղղակի մի փոքր այլ կերպ: Իսկ հոգնածության զգացումը զուտ պաշտպանական, ստիպողական մեխանիզմ ա: Ինքը մեզ ստիպում ա, որ քնենք, որովհետև քնելը կարևոր ա ու մենք ցիկլային էակներ ենք (գլխուղեղը գիշերները ուրիշ գործ ունի անելու): Եթե չհոգնեինք, չէինք էլ մտածելու քնելու մասին: Ինքը մեզ ասում ա, որ մեր մարմնի տերը էդքան էլ մենք չենք (այլ եսիմ ով ): Իսկ էն ինչ մեզ ստիպում ա հոգնել դա ուղղակի գլխուղեղում մի նյութի փոխարինումն ա մյուսով, որը իմ կարծիքով մասամբ քո ասած hook-երից ա, մասամբ գլխուղեղի հավեսից: Բայց մասամբ ուրիշ լիքը այլ գործոններից, որ մենք հաշվի չենք կարող առնել (եղանակ, տարվա եղանակ, օրվա ժամ, օրգանիզմի պաշտպանական վիճակ, ինչ ես կերել, ժամանակի՞ն ես կերել, նորմալ քնել ե՞ս, ո՞ւմ հետ ես խոսել, կռվել ու սենց լիքը հարցեր):

Այսինքն էդ x-ի սահմանը ամեն անգամ ամեքի մոտ մի բան ու շատ ճկուն ա, որովհետև գլխուղեղը արդեն օրվա վերջում մեզ սկսում ա քնացնել, մենք էլ հոգնած ժամանակ դեռ լիքը բան կարանք անենք:

P.S. Գրեցի, տեսա Բյուրը նույնից արդեն գրել ա

[StrangeLittleGirl]

Դատարկի ասածին մի բան էլ ավելացնեմ Այ էդ աչքերի աշխատանք, մկաններ, բան-ման, դրանք սաղ հո իրանք իրանց չեն աշխատում, ուղեղը դրանց համար էլ ա աշխատում: Մեր մարմնում տեղի ունեցող ցանկացած կամային աշխատանք առանց գլխուղեղի դաբրոյի չի լինում, ոչ կամայինների մեծ մասն էլ գլխուղեղի դաբրոն ունեն, ներքին օրգաններն էլ գլխուղեղի (բայց ոչ մեծ կիսագնդերի) դաբրոյի կարիքն ունեն: Մի խոսքով, ուղեղը լրիվ շեֆ ա: Էն որ ասում են սիրտ-միրտ, սաղ սուտ ա:

[Rhayader]

Իրականում բավականին զվարճալի է, որ urban legend-ի սուտ լինելը բացահայտած մարդն իրեն հոգեբան/նյարդաբան/հոգեբույժ է կարծում: Բավականին տխուր է, որ ես ստիպված եմ պատասխան գրառում կատարել:

Ուղեղի ամեն մասը ժամանակի ամեն պահի չի կարող ամբողջությամբ օգտագործվել, որովհետև ուղեղն ինքը մտավոր ֆունկցիաներ իրականացնող համասեռ օրգան չի: Ուղեղն ունի մասեր, որոնցից ամեն մեկն իր գործառույթն ունի ու ակտիվանում է համապատասխան իրավիճակում: Չսկսեմ երկար-բարակ պատմել նեյրոնային ինտրինսիկ ու էքստրինսիկ ցանցերի օրինակի մասին, որոնք փոխադարձ բացառող են, ընդհանուր դեպքում. այստեղ դրա մասին գրել էի:

Ուղեղի հոգնելու օրինակ է, օրինակ, sensory overload-ը, որի դեպքում արտաքին ազդակների չափազանց մեծ քանակը բերում է ուղեղի զգայական բաժինների գերբեռնվածության՝ համապատասխան սիմպտոմատիկայով: Ու, միևնույն ժամանակ, զգայական գերբեռնվածության երևույթին ի հակառակ՝ ունենք զգայական դեպրիվիացիայի երևույթը, երբ բավականաչափ ազդակներ չստանալով ու երկար ժամանակ անգործ մնացած զգայական բաժինները սկսում են լրիվ այլ սիմպտոմատիկա ցուցաբերել: Պերցեպտուալ (ընկալողական) դեպրիվիացիայի դեպքում, օրինակ, արտահայտվում է գանցֆելդի էֆեկտը՝ արտաքին ընկալումների բացակայության դեպքում ուղեղը սկսում է հալյուցինացիաներ գեներացնել՝ համապատասխան բաժինների աշխատանքի ստիմուլյացիայի համար:

Ուղեղի աշխատանքը հակված է ցիկլիկ լինել՝ քնային ցիկլը դրա պարզ օրինակ է: Քնի դեպրիվիացիայի հնարավոր ծայրահեղ էֆեկտներից են դեմենտիան ու մահը: Իսկ մահվան առումով, կարծում եմ, վերջին տարիների քննարկումների արդյունքով եկել ենք կոնսենսուսի, որ այն չի հանդիսանում հոգեբանական երևույթ կամ հոգեվիճակ: Ինչևէ, կարծում եմ, հեղինակն այս առումով կունենա իր ուրույն ու անշուշտ՝ բոլորիս համար խիստ հետաքրքիր կարծիքը:

[StrangeLittleGirl]

Բավական զվարճալի ա, երբ սիրողական գիտելիքներով մեկը միջազգային ասպարեզում ուղեղի հետազոտություններ կատարող անձին անվանում ա ուրբան լեգենդի սուտը բացահայտող, որն իրան հոգեբան/հոգեբույժ/նյարդաբան ա կոչում: Ու բավական զվարճալի ա, որ նա չի կարողանում առանց որևէ մեկի կպնելու նախաբանի ուղղակկի մասնակցել քննարկմանը:

[Smokie]

Ես համարյա ամեն գիշեր արթնանում եմ ու որոշ ժամանակ չեմ կարողանում քնել՝ մտքերով եմ ընկնում: Եթե շա՜տ երկար ա տևում՝ սկսում եմ անհամբեր սպասել, թե ե՞րբ ա փախածս քունը հետ գալու ու ինքս էլ չեմ զգում, ո՞նց եմ հանկարծ քնում ու էդ օրերին ավելի ուշ եմ արթնանում, զգալիորեն ավելի: Իսկ երբ գիշերը սահմանվածս՝ սովորական դարձած ժամից` 10-ից, ուշ եմ քնում, գիտեմ, որ դրա փոխարեն գիշերը նորմալ կքնեմ:

[Rhayader]

Բավական զվարճալի ա, երբ սիրողական գիտելիքներով մեկը միջազգային ասպարեզում ուղեղի հետազոտություններ կատարող անձին անվանում ա ուրբան լեգենդի սուտը բացահայտող, որն իրան հոգեբան/հոգեբույժ/նյարդաբան ա կոչում: Ու բավական զվարճալի ա, որ նա չի կարողանում առանց որևէ մեկի կպնելու նախաբանի ուղղակկի մասնակցել քննարկմանը:

Բավականին զվարճալի է, երբ քառակուսի ու կոմպլեքսավորված մեկն իր վրա է վերցնում իր գրառումներն անգամ չկարդացող մարդու խոսքերը: Կամ էլ դու պնդում ես, որ Արամը միջազգային ասպարեզում ուղեղի հետազոտություններ կազմակերպող մարդ է:

[Rhayader]

Առանց գրառումդ կարդալու անգիր գիտեմ, մոտավորապես ինչ գրած կլինես: «Ամեն ինչ քիմիա է, ուղեղի աշխատանքն էլ է քիմիա, մտքերն էլ են քիմիա, հոգեկան խնդիրներն էլ են քիմիա, հոգնելն էլ է քիմիա, ես էլ եմ քիմիա, Ակումբն էլ է քիմիա, հարևանի կնիկն էլ է քիմիա, Վաղինակ Վաղինակիչն էլ է քիմիա» բլա բլա բլա: Այնքան վստահ եմ ասածիս վրա, որ նույնիսկ ստուգելու համար գրառումդ չեմ կարդա:

[keyboard]

էնքան եք գրել՝ ուղեղս հոգնեց

[Ձայնալար]

Ուղեղը ելքային վիճակի բերելու համար կարևոր բան ա քունը: Ճիշտ ա՝ դեռ լիովին բացահայտված չեն քնի ֆունկցիաները, բայց էդ ընթացքում վերականգնվում են քիմիական պաշարները, ավելորդ ինֆորմացիան (որը, ի դեպ, նույնպես քիմիա ա) զտվում, դուրս ա գալիս, իսկ կարևորը տեղափոխվում ա երկարատև պահեստներ:

Շնորհակալություն Արամին հետաքրքիր թեմայի համար:

Ինձ մեջբերածս նախադասությունը հետաքրքրեց, հուսով եմ շատ չեմ հեռանում թեմայից: Ի՞նչ ա ավելորդ ինֆորմացիան, ի՞նչ մեխանիզմով ա ուղեղը տարբերակում ավելորդը կարևորից: Օրինակ, ես շատ մանրուքներ եմ հիշում, որոնք, եթե ինձանից կախված լիներ, կփոխարինեի, իմ կարծիքով, ավելի կարևոր բաներով: Ծանրաբեռնվածության հետ միքիչ էդ հատկությունս պակասել ա, բայց մեկ ա կա:

Մեկ էլ էդ պահեստների ծավալը սահմանափա՞կ ա, ավելի ճիշտ՝ աճելու հնարավորություն ունի՞, թե՞ ամեն մարդու հիշող սարքը կոնկրետ ծավալ ունի՝ կոմպերի նման …Ճ

[Արամ]

Բավականին զվարճալի է, երբ քառակուսի ու կոմպլեքսավորված մեկն իր վրա է վերցնում իր գրառումներն անգամ չկարդացող մարդու խոսքերը: Կամ էլ դու պնդում ես, որ Արամը միջազգային ասպարեզում ուղեղի հետազոտություններ կազմակերպող մարդ է:

Իրականում բավականին զվարճալի է, որ urban legend-ի սուտ լինելը բացահայտած մարդն իրեն հոգեբան/նյարդաբան/հոգեբույժ է կարծում: Բավականին տխուր է, որ ես ստիպված եմ պատասխան գրառում կատարել:

Բայանդուր ջան կխնդրեմ քեզ նմանատիպ "ոճով" իմ հետ չխոսել։
Իմ գրառման ո՞ր հատվածը քեզ ստիպեց հիմք ընդունել, որ ես ինձ հոգեբան/նյարդաբան/հոգեբույժ եմ կարծում։

[Դատարկություն]

Շնորհակալություն Արամին հետաքրքիր թեմայի համար:

Ինձ մեջբերածս նախադասությունը հետաքրքրեց, հուսով եմ շատ չեմ հեռանում թեմայից: Ի՞նչ ա ավելորդ ինֆորմացիան, ի՞նչ մեխանիզմով ա ուղեղը տարբերակում ավելորդը կարևորից: Օրինակ, ես շատ մանրուքներ եմ հիշում, որոնք, եթե ինձանից կախված լիներ, կփոխարինեի, իմ կարծիքով, ավելի կարևոր բաներով: Ծանրաբեռնվածության հետ միքիչ էդ հատկությունս պակասել ա, բայց մեկ ա կա:

Մեկ էլ էդ պահեստների ծավալը սահմանափա՞կ ա, ավելի ճիշտ՝ աճելու հնարավորություն ունի՞, թե՞ ամեն մարդու հիշող սարքը կոնկրետ ծավալ ունի՝ կոմպերի նման …Ճ

Վերջին հարցի պատասխանը հեշտ ա։ Ինքը կոմպի նման չի, որովհետև ինքը ոնցոր ընդարձակվող հիշողության սարք լինի, անընդհատ լցվում ու մեծանում ա՝ ըստ անհրաժեշտության։ Բայց, իհարկե, ինքը սահմանափակ ա (ինչպես ծավալով, էնպես էլ կարողություններով), ուղղակի սահմանափակ լինելուն մենք չենք ձգում, որովհետև հիշողության միավորները տարիքի հետ սկսում են մահանալ, արդեն հիշողությունը սկսում ա քիչ ավելանալ ու շատ պակասել ու մենք մեռնում ենք։

Առաջին մասն ավելի բարդ ա ու դեռ նորմալ չբացահայտված։ Դա կապված ա երևի, թե ինֆորմացիան ինչ հուզական ֆոնի ներքո ա ձեռք բերվել, ինչ կապեր ունի նախկին, արդեն երկարատև հիշողություն անցած ինֆորմացիաների հետ, որ հիշողությամբ ա ընկալված և այլն (բայց պարզ ա արդեն, թե գլխուղեղի որ կտորն ա դա անում)։ Հետո, ավելորդ ասելով հասկանում ենք նաև էն ինֆորմացիայի մի մասը, որ մենք ենթագիտակցորեն ենք ընկալել, որը շատ ավելի շատ ա, քան գիտակցվածը։ Իհարկե, ուղեղը դա իդեալական չի անում, որոշ բաներ կարևորում ա, որը պետք չի (բայց մենակ մեր կարծիքով էլի, կարող ա ուղեղին տվյալ պահին լավ էլ ձեռք ա տվել էդ հիշելը), որի պատճառով մանր֊մունր բաներ ենք հիշում, որոշ բաներ գիտակցականից տանում ա անգիտակցական, անգիտակցականից բերում ա գիտակցական կամ վափշե եսիմ որ դարակն ա դնում։ Մենք ավելի շատ նկատում ենք իրա արած մանր թերությունները, որովհետև հիշողության ընդհանուր ընթացքի հետ չեն բռնում, քան էն ամեն ինչը, ինչն ինքը նորմալ արել/անում ա։ Կարող ա նաև քո էդ մանրուքների հետ կապված հիշողության տեսակն ա զարգացած կամ էլ դու հատուկ ես հիշել, բայց ընթացքում մոռացել ես, որ հատուկ ես հիշել, մնացել ա մենակ հիշողությանդ մի պատառիկը։ Առաջին մասը բարդ ա

[Rhayader]

Բայանդուր ջան կխնդրեմ քեզ նմանատիպ "ոճով" իմ հետ չխոսել։
Իմ գրառման ո՞ր հատվածը քեզ ստիպեց հիմք ընդունել, որ ես ինձ հոգեբան/նյարդաբան/հոգեբույժ եմ կարծում։

Դու դատողություններ ես անում մի ոլորտից, առանց ուսումնասիրության, որից պատկերացում չունես: Իսկ ոճը ես եմ որոշում: Կարծում եմ՝ պիտի որ զգացած լինես իմ սուր անտիպատիան քո անձի նկատմամբ:

Պատկերացրու՝ մեկը սկսեր ինձ պատմել, որ բարձր մակարդակի ծրագրավորման լեզուներն ապուշություն են, որովհետև մեքենայական կոդը քիչ ռեսուրս է տանում, նամանավանդ երբ վինդավոզից օգտվել չգիտի, պարզապես մի տեղից մի բան է լսել, ու իրեն արդեն իրեն շրջապատող մալալետկեքի մեջ դեմք է զգում:

[Rhayader]

Թեման ոչ միայն հետաքրքիր չի, այլ նույնիսկ տրիվիալ է: Ես ակնարկել էի՝ երբ գրել էի, որ երևի կոնսենսուսի գանք, որ մահը հոգևիճակ չի: Կոչվում է ծակ փիլիսոփայություն: