Արդյո՞ք մենք ունակ ենք մեր ուղեղը հոգնեցնելու։

[StrangeLittleGirl]

Դու դատողություններ ես անում մի ոլորտից, առանց ուսումնասիրության, որից պատկերացում չունես: Իսկ ոճը ես եմ որոշում: Կարծում եմ՝ պիտի որ զգացած լինես իմ սուր անտիպատիան քո անձի նկատմամբ:

Պատկերացրու՝ մեկը սկսեր ինձ պատմել, որ բարձր մակարդակի ծրագրավորման լեզուներն ապուշություն են, որովհետև մեքենայական կոդը քիչ ռեսուրս է տանում, նամանավանդ երբ վինդավոզից օգտվել չգիտի, պարզապես մի տեղից մի բան է լսել, ու իրեն արդեն իրեն շրջապատող մալալետկեքի մեջ դեմք է զգում:

Փաստորեն Արամի՞ մասին էր: մդաաա: Ասենք եթե անտիպատիա ունես իրա անձի նկատմամբ, ինչ կլինի, մի մտի, քաքմեջ մի արա թեման էլի: Հասկացանք, որ սաղից զզվում ես: Բայց պետք չի րոպեն մեկ հայտարարել դրա մասին:

Արամը հետաքրքիր թեմա ա բացել ու քննարկում առաջարկել, ոչ թե իրան նյարդաբան կամ հոգեբույժ հռչակել: Այ դու ես քեզ ամենագետի տեղ դրած քիթդ ամեն տեղ խոթում ու առանց անձնական վիրավորանքների չես կարում յոլա գնաս:

Մոդերներ, ներող օֆթոփի համար, կարաք նկատողություն էլ տաք, ուղղակի արդեն ներվերս չեն դիմանում: Հերիք էղավ էլի: Որ թեման մտնում ես, էս աշխարհի գիտունիկն իրա հեղինակավոր կարծիքն ա հայտնում ու դա պարտադիր անում ա մի կամ մի քանի հոգու վրայով անցնելով:

[Ծյէլեպորտ]

Թեման ոչ միայն հետաքրքիր չի, այլ նույնիսկ տրիվիալ է: Ես ակնարկել էի՝ երբ գրել էի, որ երևի կոնսենսուսի գանք, որ մահը հոգևիճակ չի: Կոչվում է ծակ փիլիսոփայություն:

եթե մարդու նկատմամբ անտիպատիա ունես ու թեման քեզ չի հետաքրքրում գրառում մի արա, էդ քո ասած ստիպված գրառում անելդ ոչ ավելին ա քան հերթական վիպենդրյոժկան ծակ պռոֆեսրի կողմից: Պռոստը վրետ շատ մի վերցրա , դու ստեղ ոչ մեկի վիրավորելու իրավունք չունես, եթե մոռացել ես քեզ կհիշացվի էդ ամենը պարբերաբար

[Վիշապ]

իմ կարծիքը. մեր ինտելեկտի "աշխատանք"-ի համար է պահանջվում 10 տոկոսը, օրինակ տոստեռի համար 220 վոլտ հոսանք ա պետք։

Ես կարծում եմ, որ մեծամասամբ մեր "ուղեղի հոգնածության" պատճառը մեր մեջ խցկած կոպիտ ասած hook-երն են։ Այսինքն, երբ մենք գնացինք աշխատանքի եկանք, ամբողջ օրը աշխատել ենք, hook, ուրեմն պետք է հոգնած լինենք։ Մենք տանջվեցինք 5-6 ժամ ծախսեցինք խնդիր լուծեցինք, մենք տանջվել ենք, չարչարվել ենք, hook, ուրեմն ուղեղը հոգնած է։

Եթե թեկուզ այս գաղափարը սխալ է, որը չեմ ժխտում, ապա եթե մենք հոգնում ենք օրինակ x հատ աշխատանք կատարելուց, ապա եթե էդ x հատ աշխատանքը պարբերաբար կատարենք, ուրեմն էլ x-ից չենք հոգնի, արդեն կհոգնենք x+1-ից։ Հարց, որտե՞ղ է x-ի սահմանը։

Ի՞նչ կարծիք/փաստեր ունեք այս հարցի վերաբերյալ։

Ինձ թվում է, այստեղ չակերտների մեջ պետք է վերցնել ոչ թե «աշխատանքը», այլ` «ինտելեկտը», ու պետք է ընգծել, թե ովքեր են այդ «մենք»–ը։
Ոմանք մտածելու համար իրենց ուղեղի 10%–ն են հավանաբար օգտագործում, որովհետև այն մնացած 90%-ը իսկապես հոգնած է, կամ էլ զահլա չունի նեյրոնների մասին գրականություն կարդալու։ Հակառակ պարագայում, «թարմ» ուղեղը հազիվ թե ուղեղը համեմատեր տոստերի հետ ։Ճ
Թեթև տարեք, կամ ծանր տարեք, որպեզի ձեր ուղեղը սովորի դրան, որ հաջորդ անգամ թեթև տանեք (ըստ առաջ քաշվող վարկածի) ։Ճ

Թեզը ես լավ չհասկացա։ Այսինքն մարդն ընդհամենը իրեն ներշնչու՞մ է, որ իր ուղեղը հոգնած է։ Կամ ուղեղը հոգնում է ներշնչանքի՞ց։
Հիմա եթե ես գիտակցեմ, որ իրականում իմ ուղեղը հոգնում է, որովհետև ես անիմաստ «hook» (տեսնես ուղեղի հոգնածությունի՞ց է, որ այս բառի հայերենը չի գործածվել) եմ լինում ըստ սովորույթի, ու թարկեմ այդ սովորույթը, ապա կարող եմ միշտ հաստատուն էֆեկտիվությամբ աշխատե՞լ։
Ավելի կոնկրետ բանաձև կա՞, ես ուզում եմ փորձել ։Ճ

[keyboard]

Էս ի՞նչ եք թեմայից շեղվել, խախաղության աղավնու ու հերոսի դեր եք տանում

[Արամ]

Դու դատողություններ ես անում մի ոլորտից, առանց ուսումնասիրության, որից պատկերացում չունես: Իսկ ոճը ես եմ որոշում: Կարծում եմ՝ պիտի որ զգացած լինես իմ սուր անտիպատիան քո անձի նկատմամբ:

Բայանդուր, քո սուր անտիպատիան ինձ ընդհանրապես չի հետաքրքրում։
Դատողություններ կարաս անես ցանկացած ոլորտում, ցանկացած բնագավառում, դա դեռ չի նշանակում, որ դու քեզ համարում ես էդ բնագավառի մասնագետ, ինչպես դու ես բնութագրում։

Նույն հաջողությամբ դու հիմա ծրագրավորողին վինդոուսս իմանալ/չիմանալու հետ ես համեմատում, կամ վինդուս չիմանալը վերագրում ես ծրագրավորողին, որպես վատ հատկանիշ, որը սխալ է։ Ի՞նչ կապ ունի Windows իմանալը ծրագավորողի հետ։

Դու ստիպված չես իմ գրառումներին պատասխանել, բայց ստիպված ես պատասխանելուց հարգալից վերաբրեվել։ Ու ստիպված ես իմ անձին վերաբերվող քո մոտ առաջացած անհիմն մտքերը, որպես եղելություն չներկայացնես։ Եթե համաձայն չես, որ ստիպված ես իմ հետ հարգալից խոսել, ապա ինձ հետ կապնվի։ Էսքանով քո գրելավոճին վերաբերվող գրառումներս համարում եմ սպառված, եթե թեմայի շրջանակներում ինչ որ բան կա զրուցելու, խնդրեմ։

[Rhayader]

Արամ, ես ինֆորմատիկայի ոլորտից ընդհանրապես անգրագետ մարդու ծրագրավորման ոլորտից դատողություններ անելու մասին եմ խոսում: Ենթադրելով, որ ծրագրավորումից դատողություններ անելուց առաջ պետք է իմանալ, թե ինչ է համակարգիչը, ինչպես է աշխատում, ինչ է ծրագրային ապահովումը, ինչ է ծրագրավորումը, ինչ է ալգորիթմը, ինչպես է այն ֆորմալիզացվում, ինչպես են տարբերվում ցածր մակարդակի, ալգորիթմական, օբյեկտ-կողմնորոշված, մոդել-կողմնորոշված ծրագրավորման լեզուներն ու ինչպես են կիրառվում, և այլն:

Դու, ուղեղի մասին իմանալով միայն որ դա մտածողական օրգան է (իրականում նույնիսկ դա իրականությանը չի համապատասխանում՝ ուղեղը շատ բազմաֆունկցիոնալ է), դատում ես իր հոգնել-չհոգնելու մասին: Կոգնիտիվ պրոցեսները ուղեղում են տեղի ունենում, բայց ուղեղը դրանով չի սահմանափակվում, էլի: Մյուս կողմից, մինչ այժմ դեռ չի հաջողվել ուղեղի ամբողջ ֆունկցիան հասկանալ ու բացատրել նույնիսկ ոլորտի գիտնականներին: Նույն «մոխրագույն նյութը», որ ոչ թե իրականում մոխրագույն է, այլ շատ առումներով անհայտ ֆունկցիաներ է իրականացնում:

Ինչու եմ ես այս ամենը քեզ բացատրում: Իրականում փոխանակ ուղեղի մասին «մարդն իր ուղեղի այսքան տոկոսն է օգտագործում» կարգի պսևդոգիտական դրույթներ լսելու ու հերքել/չհերքելու փոխարեն կարելի էր բացել ցանկացած գիտահանրամատչելի նյութ ուղեղի աշխատանքի մասին ու տեսնել, որ ուղեղը կառուցվածք ունի, ու իր տարբեր հատվածները տարբեր ֆունկցիաներ են իրականացնում: Երբեմն ուղեղի մի մասը կարող է վիրահատաբար հեռացվել: Անգամ մի ամբողջ կիսագունդ կարող է վերցնել ու մեռնել: Իհարկե, ֆունկցիաները, որոնք իրականացնում է այդ կիսագունդը, մասամբ իր վրա կվերցնի մյուսը, մասամբ այդ ֆունկցիաները չեն գործի: Կարող են վնասվել զգայարանների համար պատասխանատու հատվածները, հիպոֆիզը, շարժումների կոորդինացիայի համար պատասխատու մասերը: Օրինակ՝ «բարձր կոգնիտիվ» ֆունկցիաների համար պատասխանատու են «frontal lobes»-ը, «parietal lobe»-ում սոմատոսենսորիկ ինֆորմացիան է մշակվում, և այլն: Ու նույնիսկ սա չափազանց պրիմիտիվ նկարագրություն է: Դիր, կարդա, ես անատոմիայի ուսուցիչ չեմ ու պարտավոր չեմ ժամեր ծախսել՝ մարդկանց ուղեղի աշխատանքը բացատրելու համար: Ես մաքսիմում կարող եմ ֆիքսել խիստ ու հիմնավորապես անգրագետ սխալն ու ցույց տալ, թե ինչ ուսումնասիրես, որ գոնե մի քիչ պատկերացնես, թե ինչի մասին ես խոսում: Կօգտվես դրանից՝ քեզ լավ, չես օգտվի՝ սատանան քեզ հետ, ինձ ինչ: Ինձ քո ոչ գրագիտության աստիճանն է հետաքրքրում, ոչ էլ հետագա ճակատագիրը: Միակ բանը, որ ինձ համար էական է՝ անգրագետ ու պրիմիտիվ կարծիքը պիտի կտրուկ հերքվի այնպես, որ մոլորությունը հիվանդության նման չտարածվի:

Ուղեղի տաս տոկոս օգտագործելու մասին մոլորությունը լրիվ նույն կերպ է տարածվել:

[Վիշապ]

Որպես կիսահաղորդչային սարքեր նախագծող մասնագետ, ասեմ որ նույնիսկ տրանզիստորներն են ունակ «հոգնելու»,
այսինքն ժամանակի ընթացքում նրանց ժամանակային բնութագրերը վատթարանում են ու պատահական սխալների հավանականությունը բարձրանում է։
Հաստատ չեն վատթարանում նրանից, որ այդ էլեկտրոնային սարքերը «մտածում են» որ իրենք շատ են աշխատել ։Ճ

Ես անատոմիայից, նյարդաբանությունից ու քիմիայից գրեթե դատարկ եմ, բայց ինձ թվում է,
ուղեղի բջիջները աշխատանքից հոգնում են և կարիք ունեն հանգստանալու կամ վերականգնվելու։
Եթե մարդու մոտ ոչ նորմալ գերակտիվ վիճակ է, կամ ասենք մարդը տառապում է շիզոֆրենիայով,
ապա որոշ դեպքերում մարդը կարող է երկար չզգալ, որ ինքը հոգնած է,
որովհետև ուղեղի տեղեկացնելու ֆունկցիա կատարող մասերը ինչ–որ խնդիր ունեն, ասենք հիվանդության պատճառով,
կամ հենց այդ խնդիրն է հենց հիվանդության պատճառը։
Ու երբ ասենք երկար ժամանակ չքնած հիվանդին տալիս են նեյրոլեպտիկ, որը կարծես թե շատ ուժեղ քնաբեր հատկություն չունի,
ապա հիվանդի մոտ շատ երկար քնելու կարիք է առաջանում, այսինքն,
այդ տեղեկատու համակարգը սկսում է ինչ–որ չափով գործել ու մարդը զգում է իսկական հոգնածությունը։
Ենթադրում եմ, որոշ հոգեբանական խնդիրեր ունեցող մարդիկ ևս կարող են գերագնահատել կամ թերագնահատել իրենց հոգնածությունը, ինչը սակայն չի նշանակում, որ հոգնածությունը
հոգեբանական երևույթ է։ Ուր էր թե այդպես լիներ, ես օրեկան 16 ժամ կաշխատեի, 4 ժամ հաց կուտեի, 4 ժամ էլ հեծանիվ կքշեի ։Ճ

[ԳագոՋան]

Թեման իհարկե հետաքրքիր է,ու կարելի է հետևյալ ձևով ծավալել

Ցանկացած հոգեկան իր հիմքում կենսաբանական է ,իսկ դա նշանակում է որ այն կարող է լինել կենսաբանական պրոցեսների և արդյունք և պատճառ։
Արդեն զուտ այստեղից կարելի է ասել, որ հոգնելը կարող է պայմանավորված լինել և հոգեկանով և կենսաբանականով։


Այնուհետև, որպեսզի տվյալ բաժնում տվյալ հարցի շուրջ քննարկումը կայանա հնարավորին չափ կառուցողական ու հասկանալի ,այն կարելի է ձևակերպել հետևյալ կերպ

Սահմանափակ է արդյոք մեր մտածողությունը??

Սրա վերաբերյալ արդեն կձևավորվեն 2 հիմնական հակադիր տեսակետներ.
1,Մարդկային մտածողությունը սահմանափակ է:
2,Մարդկային մտածողությունը անսահման է:

Այստեղ անչափ կարևոր է նշել որ, առաջինը մտածղությունը դիտարկում է կոնկրետ ժամանակի կտրվածքում ունեցած նրա սահմանափակությամբ,,, իսկ երկրորդը այն դիտարկում է զարգացման անսահմանափակ հնարավորությամբ :

Իհարկե դժվարր չէ տեսնել որ այս տեսակետները միմիանց ոչ միայն չէն հակասում, այլև որպես հակադիր կարծիքներ փոխլրացնում են մեկը մյուսին և միասին են միայն տալիս իրականության առավել ճշմարիտ պատկերը:

Իսկ ինչ վերաբերվում է տոկոսների թեզին, կարծում եմ որ տվյալ տեսակետի հիմքում նույնպես դրված է վերոնշյալ երկու հիմնական կետերից մեկը: Իսկ կոնկրետ տոկոսների քանակը խիստ հարաբերական է ու ոչ կարևոր, նամանավանդ քննարկման համար: