Անկապ օրագիր

[Մուշու]

Ցանկություն առաջացավ մոտս ձեզ հետ կիսվել իմ երեկվա գեղեցիկ տպավորություններով :

Երեկ լավ ընկերոջս հետ գնացել էի զբոսնելու Գնացել էի մի վայր որտեղ մինչ այդ չէի եղել , մի գեղեցիկ այգի : Ընկերոջս հետ նստել էինք բարձր քարի վրա և նայում էինք հեռուն:

Ես շատ եմ վախենում քամուց , ամեն անգամ քամու ժամանակ թաքնվում եմ սենյակումս : Դա միակ վայրն է որտեղ ինձ ապահով եմ զգում :

Հիմա կմտածեք ի՞նչ կապ կա քամու և երեկվա մեջ : Կապ կա և դա երեկվա ուժեղ քամին էր : Քանի որ մենք բարձր տեղ էինք նստած քամին շատ ուժեղ էր, ես այդ տեսակ քամու ժամանակ ոչ միայն սենյակիցս դուրս չեմ գալաիս այլ ականջներս և աչքերս փակում եմ որ ոչ տեսնեմ , ոչ էլ լսեմ :

Երեկ ես առաջի անգամ երկար տարիների ընթացքում մոռացել էի իմ վախի մասին Ես չէի վախենում ոչնչից և ոչ մեկից , ես ինձ զգում էի ապահով նրա հետ : Հավանաբար այդքան ապահով ինձ զգացել եմ միայն փոքր ժամանակ , երբ հայրիկս կողքս էր ու ինձ գրկում էր : Չէ չմտածեք իմ հայրիկը ողջ է ուղղակի հիմա հեռու է ինձանից և ես իսկապես զգում եմ նրա կարիքը :

Ես շատ շնորհակալ եմ ընկերոջս

[_Հրաչ_]

Եթե մի երևույթ չես սիրում, ուզում ես դրանից ազատվել, բայց ոչ մի մեթոդ չի օգնում, ուրեմն էդ երևույթից ազատվելու միակ միջոցն էն ա, որ սկսես սիրել դրան:

Չգիտեմ՝ ով ա ասել, բայց էդ խոսքերը մեծ ուժ են տալիս ամենադժվար պահերին:

[ivy]

Երկար ու հիմնավոր գրառումների համար ժամանակ չեմ գտնում։ Վերջերս մտա «Մահապատիժ, թե ցմահ բանտարկություն» թեման էն թունդ քննարկման պահերին ու սկսեցի միայն շնորհակալություններով ցույց տալ, թե որ տեսակետի կողմնակիցն եմ։ Չգիտեմ, ինչ-որ մեկը նայում է էդ շնորհակալություններին, թե չէ, բայց ինձ թվում է, վիճաբանող կողմերն այնուամենայնիվ ուշադրություն դարձնում են, ու դրանք ոչ միշտ են լավ տպավորություն թողնում, հատկապես «հակառակորդ» կողմի վրա։ Ներվայնացնող են ու տհաճ։
Եթե իմ անձնական «ներքին կանոնադրություն» ստեղծեի, միայն ինձ համար գործող (ի դեպ կարելի է էդպիսի թեմա բացել), ապա մեջը կետերից մեկը կլիներ.
Երբ թունդ վիճաբանություն է, որտեղ երկու կողմ կա, էտիկայի տեսակետից էնքան էլ լավ չի նայվում ներս մտնելն ու առանց որևէ բան գրելու մի կողմին իրար հետևից շնորհակալություններ շարելը։ Մի արա էդպես։
Ու ինքս ինձ «կտուգանեի», եթե նորից էդպես վարվեի, քանի որ գիտեմ, իմ վրա էլ ուրիշի նույնպիսի պահվածքն է վատ ազդում։

[StrangeLittleGirl]

Խոստովանեցի, որ առանձնապես կինոների սիրահար չեմ եղել ու միայն վերջին տարիներին եմ սկսել մի քիչ շատ կինոներ նայել: Դրա համար հետ եմ մնացել «աշխարհից» ու այլևս երբեք չեմ հասնի: Խորհուրդ տվեց սկսել հարյուր հատանոց "must watch"-երի ցուցակ քաշելով ու օրը մի կինո նայելով: «Որ հասցնես»,- եզրափակեց: Իմաստը չհասկացա, որովհետև ինձ համար դա բավական դաժան զբաղմունք էր լինելու՝ հաշվի առնելով, որ նույնիսկ մեր օրերում, երբ անտարբեր չեմ կինոների նկատմամբ, համենայնդեպս, դա ինձ համար ամենօրյա զբաղմունք չէ:

...
Խոստովանեցի, որ դասական երաժշտություն չեմ սիրում ու համերգների ժամանակ սովորաբար քնում եմ: Հարցին, թե ինչ եմ սիրում, պատասխանեցի. «Ֆոլկ, դե մեկ էլ 90-ականների փոփ/ռոքը»: Վերջին տասը տարում առաջին անգամ էի երաժշտական նախընտրություններիս մի քիչ ձևավորված նկարագիր տալիս: Հետո քննարկումը շարունակվեց այն ուղղությամբ, թե ինչպես կարելի է դասական երաժշտություն չսիրել:

Ու էսպես ցուցակը կարելի է շարունակել... ինչպես կարելի է գիրք չկարդալ, ինչպես կարելի է արվեստ չսիրել, ինչպես կարելի է ֆուտբոլ չդիտել և այլն: Մեր դարում գծագրվել է զարգացած մարդու մի նկարագիր, որից շեղվելու դեպքում բոլորը քեզ ծուռ են նայում: Ցավալին այն է, որ միայն Հայաստանում չէ այդպես: Ու մենք մեզ նետում ենք թանգարաններ, ատամները սեղմած դիմանում համերգներին, ֆուտբոլի մասին ստատուսներ գրում, գրողների ցիտում, ֆիլմեր քննարկում, որ ցույց տանք, թե որքան զարգացած ենք մենք:

Չեմ ուզում: Թողեք, որ ես անեմ այն, ինչ անում եմ միայն հաճույքից դրդված, ոչ թե տպավորություն թողնելու համար:

[Alphaone]

Չգիտեմ որ սատանան ինձ դրդեց ուրիշի 2000 ԱՄՆ դոլարի բանկային պարտքը վերաձևակերպել իմ անունով, իմ կես տարվա աշխատավարձն է, այն էլ եթե մեկից ավելի աշխատանք եմ անում:
Եթե չհրաժարվեի իրավաբան լինելուց ու հովանավորչությունից, հիմա լրիվ օրինական ճանապարհով, առանց կոռուպցիայի էլ ամսեկան այդքան կստանայի, բայց այդ դեպքում չէի լինի էն մարդը, ով պատրաստ կլիներ ուրիշին փրկելու համար ինքը կրակն ընկնել:
Չգիտեմ որ սատանան է ինձ ստիպում չկանխամտածված քայլերի գնալ, բայց հենց այդ չկշռադատված աննորմալություններն են իմ հում մատերիալից ստանում շատ ավելի լավ կերտվածք, քան կունենայի հոսանքով ուղղակի սահելու դեպքում:
Հայրիկս մի քանի օր առաջ ասաց, որ միայն գրող կարող եմ լինել, քանի որ ուրիշ ոչ մի բան չեմ կարողանում անել գրելուց բացի: Գրող լինելու համար պետք է շատ աշխատեմ, քանի որ գիտելիքս ու կյանքիս փորձը հազիվ միջակություններ խզբզելու են հերիքում: Բայց ներսիս սատանիկը ամեն անգամ ինձ կյանքի մի ալտեր սցենար է տալիս, նոր պատմվածք եմ սկսել, եթե ինչպես միշտ կիսատ չթողեմ, հզոր բան է լինելու...

[Այբ]

Մեր լեզվի դասատուն, երբ իբր դասը բացատրում, վերջացնում էր՝ ասում էր.
-Շատ լավ բացատրեցի, ով չհասկացավ՝ դեբիլ է:
Երեխաներից ոմանք, որ համարյա ձեռք էին բարձրացնում, էդ խոսքերից հետո միանգամից ձեռքերը իջացնում էին:
Իսկ ինքն էլ (իրենից գոհ)՝ շարունակում էր.
-Հարցեր կա՞ն:
Բնականաբար, ոչ ոք էլ «հարցեր չուներ»:

Էսօր պատահաբար հանդիպեցի էդ ուսուցչուհուս: Միանգամից բողոքվեց.
-Դուք փառք էինք: Վա՜յ, հիմիկվա երեխաները...հնարավոր չի հետները աշխատել:
«Ձեզ հետ հնարավոր չէ»,-հազիվ ինձ զսպեցի, որ չասեի:
-Դրա համար էլ դուրս եմ գալիս դպրոցից: Այս տարվանից էլ չեմ աշխատելու:

Լսածիցս ժպիտս հազիվ պահեցի:
Չէ՛, նման մանկավարժներ հաստատ մեր դպրոցին պետք չեն:
Ուրախացել եմ, որ ինքը էլ չի դասավանդելու:

[Մ Մ]

Ահագին ժամանակ ա, ինչ չեմ նկարում։ Չեմ հասցնում. աշխատանք, գործեր... Մի հատ նկար եմ տեսել, դժվար աշխատանք ա, ծավալուն՝ ուզում եմ նկարեմ։ Բայց վախենում եմ սկսելուց, վախենում եմ մոտս լավ չստացվի .. չստացվի նենց, ոնց պատկերացնում եմ ... կհիասթափվեմ։

[laro]

Հեռախոսը զանգում ա, վերցնում ա հայերեն էդքան լավ չհասկացող Մաշան:
-Բարև ձեզ, Արամն ա (Ըստ երևույթին սա եղել ա պնդում, ոչ թե հարց ):
-Չէ էդ Արամը չի դուք սխալվել եք:
-Չէ՜, ասում եմ Արամն ա, տան տերը, ես եմ Արամը:
Էս մի քանի ամիս առաջ ա եղել, բայց ամեն անգամ հիշելուց ծիծաղս գալիս ա («Չէ, դուք սխալվել եք, դուք Արամը չեք »)

[ivy]

Այցելուներիս մեջ Իրաքից երեք հոգի կա, երկուսը մուսուլման են, մեկը՝ եզդի: Երեքն էլ շատ վատ են էս վերջին դեպքերի հետ կապված, երեքն էլ Իրաքում հարազատներ ունեն, ու ոչ ոք չի ուզում իր երկրում էդպիսի բարբարոսություն տեսնել: Երեքն էլ իրար սատարում են, դեռ ուրիշ իրաքցիներ էլ կան կոլեգաներիս մոտ. բոլորը մի խումբ դարձած ուժ են տալիս մեկը մյուսին, լինեն եզդի, թե մուսուլման:
Իմ եզդի այցելուն շատ վատ վիճակում էր, հա գալիս էր, խոսում էինք, փորձում էի օգնել ինչով հնարավոր է: Հայրը Իրաքում էր՝ հենց էդ իրադարձությունների էպիկենտրոնում, ու մի քանի օր է, ինչ կորցրել էին նրա հետ կապը: Ծեր մարդ է, իմ իրաքցու մտքով ոչ մի լավ բան չէր անցնում. բոլորին գլխատում են կամ քշում սարերը, որտեղ մարդիկ արագ մեռնում են ծարավից՝ անտանելի շոգի պայմաններում:
Ես չգիտեմ՝ ինչին եմ հավատում, բայց ամենասարսափելի աղետի մեջ անգամ իմ մտքերը փրկության անցք են գտնում: Այլ կերպ ուղղակի չի կարող լինել: Երևի ես ինձ կտրել եմ իրականությունից ու պահում եմ հեքիաթների մեջ, որտեղ ինչ էլ լինի, վերջում ամեն ինչ լավ է ավարտվում: Չգիտեմ: Բայց մարդու հետ կապ կորցնելը դեռ մահվան լուր չի: Ու քանի դեռ չկա դրա հաստատումը, ես սպասելու եմ լավ լուրի ու տեսնելու եմ դա իմ մտքերում:
Երեկ իմացանք, որ հայրը գտնվել է, ողջ առողջ է, քայլելով մի քանի օրում կտրել անցել է վտանգավոր գոտին ու հիմա հեռու է հյուսիսից:
Բայց էնտեղ դեռ հազարավոր մարդիկ կան, որոնք վտանգի մեջ են: Երևի արժի մտքերով նրանց հետ լինել ու մտովի ամեն մեկի համար փրկության ելք գտնել:

[Ռեյ սամա]

-Ո՞նց ես է:
-Շոգ չի, կուշտ եմ, ինտերնետը կա:
-Տենց ես էլի անում, որ մեկը երկուս չի դառնում:
-Է, ուզում էիր, որ ի՞նչ լիներ:
-Չգիտեմ, ես հայ եմ, ինձ համար կարևորը բողոքելն ու «ոչ» ասելն ա:

բայց լավ ա ասում, է՞:

[Այբ]

Երբևէ ծառ բարձրացե՞լ եք: Չէ՞: Իզուր:

Հորքուրենցս գյուղում եմ: Խնձորի ծառն են բարձրացել: Հորքուրիս աղջկան դա դուր չի գալիս. մտածում է, թե ծառից կընկնեմ.
-Աղչի՛, ծառից իջի...դու ո՜ւր, ծառ ելնելն ո՜ւր...
Բայց ես ինձ շատ լավ եմ զգում ծառի վրա: Չեմ իջնում:
Մեկ էլ հորքուրս իր աղջկան կանչեց, որ հարևանի տնից չգիտեմ ինչ բերեն: Մնացի մենակ: Տանն էլ մարդ չկար: Ես էլ ծառի վրա իմ համար հասած խնձորներն եմ քաղում:
Որոշ ժամանակ հետո ուզում եմ իջնել, բայց չեմ կարողանում (բարձրանալը ավելի հեշտ էր):
Թարսի բան էր. էդ պահին դարպասի դուռը թակեցին:
Հիմա չգիտեմ, թե ինչ անեմ: Ո՛չ լինում է ձայն հանեմ, ո՛չ լինում է իջնեմ: Ավելի ճիշտ՝ չեմ կարող իջնել, բայց դե անհարմար եմ զգում ծառի վրայից ...
Բայց քանի որ դարպասի դուռը բաց էր, ներս են մտնում.
-Տանը մարդ կա՞...
Լրիվ խառնվեցի իրար: Չգիտեմ ինչ անեմ...Բայց էս մարդը, լավ է՝ շատ առաջ չեկավ: Հանեց ինչ-որ թղթեր, գրիչ ...փաստորեն, գազի մարդն էր: «Թող ցուցմունքը գրի ու գնա» ,- մտածեցի (ինքը ինձ չէր տեսնում. ես այգում էի, բայց տեսնում էի, թե ինչ էր կատարվում դարպասի մոտ):

Արդեն համարյա ազատ շունչ էի քաշելու. ցուցմունքը գրեց, թղթերը դրեց պայուսակի մեջ ...
Բայց չհասկացա, թե ինչպես եղավ (ավելի ճիշտ՝ անհարմար դիրքում էի, ու ուզում էի ուղղել դիրքս), կորցրեցի հավասարակշռությունս ու շրըմփ...
Խեղճը վախեցավ: Վազեց ձայնի ուղղությամբ: ՇՇմած նայեց ինձ:
-Բարև Ձեզ,-մի կերպ փորձելով բարձրանալ՝ ասացի ես:

Թե ես ու՜ր, ծառ բարձրանալը ու՜ր:

Հ.Գ. Իրականում հավես է ծառ բարձրանալը, մենակ թե չընկնես, խայտառակ չլինես ու ամբողջ մարմինդ էլ չցավա:

[Cassiopeia]

Նստած հերթական տեսանյութն եմ թարգմանում։ Տղես գետնին պառկած Բեյբի Այնշտայն ա նայում՝ անգլերեն բառերով։ Ու մտքովս անցավ… Ընդհանրապես պե՞տք են իմ թարգմանությունները,
Ֆեյսբուքում մամաների խումբ կա… ընդեղ հաճախ եմ կարդում, որ երեխեքի համար հատուկ օտար լեզվով տեսանյութեր են դնում, ռուսախոս դայակներ փնտրում, որ երեխեն մանկուց երկրորդ լեզու սովորի…
Գոնե մի հատ ոգեշնչող մեկնաբանություն լիներ տեսանյութերի տակ, որ իմանայի անօգուտ չի…
Բայց դե հույս ունեմ, որ մի օր կգնահատվի գործս ու շարունակելու եմ նույն տեմպերով։

[Նիկեա]

Վերջերս հաճախ եմ հանդիպում Ռուսաստանից նոր վերադարձածների ու բոլորից լսում նույն արտահայտությունը. «Ու՜ֆ, էնտեղ լավ էր»։ Ես ոչինչ չունեմ մեր բարեկամ ռուս ժողովրդի դեմ, ուղղակի չեմ սիրում էդ երկիրը։ Չր, սխալ արտահայտվեցի։ Ես ոչ միայն չեմ սիրում էդ երկիրը, այլև ամեն անգամ երբ ինչ֊որ հայ սկսում է փառաբանել ռուսական կարգն ու բարքը, ես կատաղում եմ։ Ախր, ո՞նց կարելի է, ինչի՞են Ռուսաստանի պոչը բռնած ման գալիս, Կարսի պայմանագիրը դաս չեղա՞վ։ Հա, ես քաղաքականությունից բան չեմ հասկանում, բայց ազգային արժանապատվություն ունեմ ու երբ ասում են որ ռուսի եմ նման, հայի արծվաքիթ ունենալը դառնում է երազանք։ Ի՞նչ անեմ, որ բնությունը իմ նկատմամբ շատ ժլատ գտնվեց։Հերիք չի տղա չծնվեցի, դեռ կարգին քիթ էլ չունեցա։
Չգիտեմ, երևի շատ մարդկանց ռուսամետության պատճառը կոմունիզմն է։ Կոմունիզմի դեմ էլ ոչինչ չունեմ, էդ իդեալական գաղափարախոսություն է. հավասարություն, եղբայրություն... Բայց ԽՍՀՄ֊ը ոչ մեկը բերեց ոչ էլ մյուսը։ «Ժողովուրդների հոր» աչքում հայը միշտ էլ ավելի ցածր է եղել, ինչի՞ ինչ֊որ Ստալինի ամուր ձեռքի քաղաքականության պատճառով Բակունցի ու Չարենցի նման մարդիկ պետք է մեռնեին, ինչի՞
Վատ է, երբ ես սկսում եմ իմ տեսակետը պաշտպանել ու չգիտես ինչի, չգիտես որտեղից որոշում են որ դրսում ինձ մեծ հեռանկարներ են սպասում, որ էս երկիրը երկիր չի, իմ տեղը չի... Ասել եմ ու էլի կասեմ. եթե կա մի պատճառ էս երկիրը թողնելու համար էդ որակյալ կրթություն ստանալն է, ինչից հետո վերադառնալը պարտադիր է։
Ես չեմ գնա, չեմ արտագաղթի, չեմ փախնի էստեղի խնդիրներից, որովհետև սիրում եմ էս գրողի տարած երկիրը, որովհետև էս իմն է ու իմն են նաև իր խնդիրները։Չեմ թողնի էն երկիրը, որը պաշտպանելու համար շատերն իրենց կյանքն են տվել, թիկունք չեմ դարձնի էն զինվորին, ով հիմա իմ թիկունքն է պահում։Էդքան երախտամոռ չեմ գտնվի։ Սրանից հետո բնականաբար կյանքը տեսածները ասում են որ դեռ խակ եմ, կյանքից ու պալիծիկայից բան չեմ հասկանում, որ էն օրը երբ աշխատանք ման կգամ ու չեմ գտնի, էրեխեքս բոբիկ ու սոված ինձ կսպասեն, կհասկանամ թե ինչ «անասուն երգիր ա» էս։Բայց իմ համար մեկ է թե ինչ կասեն ու ինչքան քարոզ կկարդան գլխիս։ Թող իրենց թվա թե ես տեսնում եմ ապագայի մենակ վառ ու լուսավոր գույները, որ իմ պատկերացմամբ կյանքը հրաշք է բլա, բլա, բլա... Հա կյանքը հեքիաթ է ու եթե անգամ էրեխեքս սոված ու տկլոր լինեն, աշխատանք չգտնեմ, ամեն քայլափոխի բախվեմ էս գրողի տարած երկրի գրողի տարած անարդարություններին, մեկ է չեմ դավաճանի ինքս ինձ, կքայլեմ առաջ ապրելու հսկա տենչը բեռ արած ու կշարունակեմ իմ սերմնացանի անվարձ աշխատանքը, որովհետև հաստատ գիտեմ մի օր էդ սերմերը տալու էն իրենց պտուղները։

[Nihil]

Մի ժամանակ, երբ ծնողներիս "խմիչք ու բամբաներկա" էին նվիրում, ես ուրախանում էի, գնում էի կոնֆետները վերցնում էի ու միանգամից ուտում։ Իսկ հիմա , որ նման նվեր են ստանում, գնում եմ խմիչքն եմ վերցնում, խմում։ Ծերացանք

[Արևհատիկ]

Ամեն ինչ խառն ա ու կիսատ: Ամենավատը էն ա, որ ես եմ արել՝ ես եմ եղածը իրար խառնել ու ես եմ սկսածներս կիսատ թողել: Բայց շատ դաժան ա, որ գիտակցում ես, որ դու ես ամեն ինչի մեղավորը: Մեկը չկա մի քիչ մեղավոր լինի էդ հարցում: Էդ դեպքում գոնե կկարողանայի հանգիստ խղճով մեղքը մեկի վրա գցել ու հանգստանալ :

Արդեն ժամանակն ա էդ շիլաշփոթի տակից դուրս գալու ծայրը գտնել:

Ու հա, ես դա անելու եմ: Մի տեսակ ինքս ինձ վստահում եմ ու ինձ վստահում են :