Նոյեմ-ի խոսքերից
Պատմությունը շատ սիրուն ա, բայց որևէ առնչություն չունի էս գրառման հետ: Խոսքը հոգատարության մասին չի բնավ, խոսքը հիպերպրոտեկցիայի մասին ա, հիպորօպեկայի: Դա մեզ մոտ համատարած բնույթ ա կրում: Իհարկե, դրա հակառակն էլ ա շատ վատ: Երեխային լրիվ ազատություն տալով, ինչ ասես, որ չի դառնա: Պետք ա միշտ կողքին լինել, ցույց տալ, ուղղորդել:
Ասենք, լողալ սովորելու նման մի բան ա : Որ չթողես՝ հանկարծ ջուրը մտնի, հաստատ վատ բան չի լինի, բայց ինքը մեկա տենց էլ չի կարալու սովորի էդ դեպքում: Պետք ա մենակ մնա՝ ՄԵնակ ինքն ու ջուրը: Կռիվ տա, մի երկու անգամ սուզվի, աղի, զզվելի ջուր կուլ տա, աչքերը պղտորվի, բայց մենակ դրանից հետո կսովորի լողալ: Իսկ մեր մոտ սաղին նապօրոք ապահովված են էն փուչիկներով, որ հանկարծ վատ բան չլինի: Էդ լավ չի: Վատ ա: ՈՒ անբուժելի:
Մեջբերել
Ու արդեն բանը նրան ա հասնում, որ հանկարծ մի օր տենց չեն անում, ասում ես՝ կամ խիստ նեղացել են, կամ մոռացել պատահաբար, կամ էլ ջոկել են , մեկ-մեկ մեր տեսանկյունից էլ են նայում խնդրին: ՈՒ միշտ երկրորդն ա լինում 
Էջանիշներ