Իբր չնկատեցի քեզ

[boooooooom]

Էս երևույթին ժողովուրդը ասում է "իրեն շլանգի տեղ դնել"։
Լինում են դեպքեր, երբ տեսնում ես մեկին, որին ճանաչում ես, ենթադրվում է, որ պետք է կանգնես, մինիմում բարևես, մի "2 բառ" փոխանակես, բայց արի ու տես, որ մի քանի վայրկյանում որոշում ես ձևացնես, թե չնկատեցիր կամ չճանաչեցիր։ Պատճառները կարող են շատ տարբեր լինել. շտապում էս, կոմպլեքսներ, վատ տրամադրություն և ինչու ոչ, երբ "իրա հավեսը չունես" և այլն։
Երբեմն փոշմանում ես, որ այդ պահին չկանգնեցիր։
Թեման բացվում է, որպեսզի ակումբցիները կարողանան այստեղ խոստովանել այդ մասին։
Առաջինը ես
Ուրեմն մոտ մի 2 ամիս առաջ, "ֆիրդուսի" շուկայում Նաիրուհուն տեսա, ինքը ներքև էր իջնում, ես վերև էիշտապում ։ Մի քանի քայլ անցա, հետ նայեցի արդեն ուշ էր։
Մոտ մի 2 շաբաթ առաջ, Բաղրամյան փողոցի վրա, 76 դպրոցի դիմաց աղջկաս էի սպասում։ Մի հատ աղջիկա մոտենում հեռվից, ականջակալներով։ Երբ հավասարվեց ինձ. վաու Իմփռեշննա (երաժշտություն էր լսում, ասի չխանգարեմ)։
Էսօր Բաղրամյանի վրա նույն տեղում Կիտան (Լոկիի հետ) անցան կողքովս։ Չբարևեցի, որովհետև ինքը ինձ չի ճանաչում (երևի) ։
Վերջ ես խոստովանեցի պրծա։ Հերթը ձերնա. թեթևացե՛ք

[John]

լավ թեմա է )))
Էսօր ԵՊՀ-ի միջանցքում Ռուբին կողքովս անցավ:Հեռվից տեսա, մոտեցավ, անցավ: Ու մի քանի վայրկյան հետո միայն գիտակցությանս հասավ, որ Ռուբին եկավ, անցավ:

[Յոհաննես]

Ըհը,սկսենք.
Իմ մոտ էս երևույթը նկատել եմ դեռ մանկուց ու ես էլ եմ ուզում թեթևանամ,էնպես որ պատմեմ:
1.3տարեկան էի,իմ համար խաղում էի գործրանում,հետո տեսա մեր հարևանի երեխեքին իրանց բարեկամներով,կանաչների մեջ սողալով գնացի,որ ինՁ չտեսնեն:
2.Առաջին դասարան էի,մեր դպորցում մեր հարևան Շահանեին տեսա,ճիշտ է ես իրան շատ էի սիրում,բայց կարծում էի,որ էնքան էլ լավ վիճակում չեմ ու էդպես չտեսնելու տվեցի:
3-1000. Երբ դպրոցից տուն էի գալիս,մեր հարևաններին իբր չէի նկատում,քանի որ անգամ բարևերրը լուրջ պռոբլեմ էր իմ մոտ
1001.-35.Տուն գալու կամ պարապմունքի գնալու ճանապարհին տեսնում էի մեր Վաղարաշ քեռուն ու իբր չէի նկատում
1035-50.Նույն ճանապարհին տեսել եմ նաև Գագիկ,Հակոբ,սուրեն քեռիներին:
1050-100.Երբ մեր շրջկենտրոնը պարապմունքի էի գնում,իմ ծանոթներին շատ էի տեսնում ու կարծում եմ գլխի եք ընկնում ինչ էի անում
1100-2000.Հասանք մեր դասարանցիներին,ինչ մեծ հաճույքով դրանց չեմ նկատել ,որ հիմա հիշում եմ հպարտանում եմ ինձնով:ցանկացած տեղ երբ դրանց տեսել եմ իբր չեմ նկատել(մի 4-5 հոգի բացառություն են) : ՈՒ ասեմ ձեզ որ իրանց տեղն էր,հիմա էլ առիթ եմ ման գալիս,որ տեսնեմ ու չնկատեմ:
2000-2100.Երբ եկա Երևան սովորելու,ինչպես տեսնում եք,էդ երևույթը մեջս մարեց:Ու ընդամենը 100 դեպք է եղել,որ իբր չեմ նկատել:Դրանք հիմնականում իմ համացանցի ընկերներն են և էն սրիկա դասարանցիները:Էլիզին մի 25 անգամ իբր չեմ նակտել,մի 10 անագմ Դավիթին:
2100-2500.Էն սրիկա դասարանցիներից պրծա,հիմա էլ էս տականք կուրսեցիները,վաաաաայ,որտեղ տեսնում եմ իբր չեմ նկատում,անգամ դասին նստած չեմ նկատում:Դասարանցիներից բեթար են,սրանց մեջ օլիգարխներ էլ կան
2500-3000.Իմ բարեկամները էս արդեն ուրիշ թեմա է,դրա համար չեմ պատմի,թող մեջս մնա պայթեմ
3000-5000.Էսքան անգամ էլ,իբր ինձ չեմ նկատել:
Իմ պատմության բոլոր հերոսների մենակ առաջին տառերն են համապատասխանում իրականությանը:
Առիթից օգտվելով ասեմ.
Սիրելի հարևաններ,քեռիներ,բարեկամներ. ներեք ինձ:
Կուրսեցիներ ու դասարանցիներ. ձեզ հասնում է.
Հ.Գ. Պարապմունքի երեխեքին եմ մոռացել.
Տականքներ ես ձեզ հազիվ էի մոռացել,բայց էլի հիշեցի: ՄԻ 500 անգամ էլ սրանց հետ է դեպք տեղի ունեցել:
Երբեմն էլ իրանց դեմ երեսին ասւոմ էի,որ ձեզ իբր չեմ նկատում անցեք գնացեք

[Nihil]

Հաա, զզվելի պահ ա: Աշխատում եմ միշտ բարևել, բայց եղել ա, որ չեմ բարևել, բայց զուտ նրա համար, որ էներգիա չունեի, որովհետև մարդկանց հետ խոսելը հաճախ շատ էներգիա է խլում:
Բայց քանի որ մի քիչ վատ եմ տեսնում, ավելի շուտ ինձ տեսնեն, քան ես իրենց

Բայց մենակ մի դեպքում ա լինում, որ չեմ ամաչում "չնկատելուց" ու կհասկանամ բոլոր նրանց, ովքեր նույնպես իմ նկատմամբ այդպես վարվեն: Ասածս վերաբերում է նրան, երբ որ ավտոբուսում ուզում ես քեզ համար ականջակալներով հանգիստ երգ լսես, բայց ծանոթ մարդ կա:

[Rammstein]

Ես տենց երբեմն վարվում եմ, երբ հասարակական տրանսպորտի մեջ նենց ծանոթի եմ տեսնում, որ հավես չունեմ, որ ո՛չ ես իրա տեղը ստանամ, ո՛չ էլ` ինքը իմ տեղը, բայց ինքը հավանական ա, որ էն տիպի մարդ լինի, որ ծանոթի տեղը չստանալը համարի ամոթ բան, դրա համար կնախընտրեմ չտեսնել:

[boooooooom]

Ասածս վերաբերում է նրան, երբ որ ավտոբուսում ուզում ես քեզ համար ականջակալներով հանգիստ երգ լսես, բայց ծանոթ մարդ կա:

Բա էն որ մոտդ մեկ տոմսի փող է, ու նստումա նենց մարդ, որ պետքա տեղը ստանաս, ու ամաչում էս ասես, որ մոտդ փող չկա։ Ստիպված քեզ "նետում ես դոդերի բոստանը" (երբ ուսանող էի)

[Յոհաննես]

Փաստորեն ակումբցիները էս հրաշալի երևույթի հետ սեր չունեն

[John]

Փաստորեն ակումբցիները էս հրաշալի երևույթի հետ սեր չունեն

փորձը ցույց ա տվել, որ Ակումբցիները սիրում են սենց խոստովանական թեմաներ, նենց որ զինվի համբերությամբ ու քիչ-քիչ շատերը կբացվեն

[John]

Ես իմ ծանոթներից ոչ մեկին բարևելու հետ խնդիր չունեմ: Ուղղակի մանավանդ վերջերս հաճախ եմ «օդերով» քայլում, աշխարհից կտրված + կան մարդիկ, ում հետ բարևից ավել բան խոսելու ցանկություն չկա, իսկ բարևելը հաստատ էդքանով չի սահմանափակվի… Մեկ-մեկ էլ ամաչում եմ բարևեմ, վիրտուալ ծանոթներին, ում իրականում չեմ տեսել առաջներում: Ակումբի Հայուհուն օրինակ 2-3 անգամ տեսել եմ ու տենց սուս-փուս անցել:

[StrangeLittleGirl]

Էկա խոստովանելու:

Ատում եմ էս երևույթը, չեք պատկերացնի՝ ոնց եմ զզվում չբարևելու հայկական սովորույթից: Ընդհանրապես, ես միշտ բարևում եմ (եթե տեսնում եմ, որտև ասում են՝ շատ ա լինում, որ չեմ նկատում, բայց ինձ նկատողն էլ, փաստորեն, չտեսնելու ա տալիս), բարևում եմ ոչ միայն ծանոթներին, այլև նրանց, ում դեմքը ծանոթ ա թվում կամ ում մի քանի անգամ արդեն փողոցում տեսել եմ: Ահավոր տհաճ ա, երբ դիմացինն ա իրան շլանգի տեղ դնում ու չի բարևում, մանավանդ երբ աչք-ունքդ շարժում ես, ժպտում ես, ինքդ բարևում ես: Ասա դե բարևեք էլի: Ձեր պատվից ցա՞ծր եք համարում:

Հա, մոռացա ասել: Մենակ մի դեպքում ծանոթ մարդուն չեմ բարևի: Էդ էն դեպքն ա, երբ իրար հետ հագած ենք: Բայց տենց դեպքերում էլ մի հատ նենց նորմալ ցույց եմ տալիս, որ իրան նկատել եմ ու ինադու չեմ բարևում:

[Վահե-91]

Մինչև դիմացինս աչքերիս մեջ չնայի, ինձ չնկատի, չեմ բարևի:

[ivy]

Իրական հանդիպելուց դեռ ինչ, մարդիկ արդեն հաջողացնում են վիրտուալ տարածքներում իրար «չնկատել», «չտեսնելու տալ»։ Չծիծաղեք վրաս, ճիշտ եմ ասում, կա տենց բան

[John]

Բյուրին տեսա հիշեցի))) մոտ 1-2 ամիս առաջ Ալեք Մանուկյան - Սայաթ-Նովա խաչմերուկի մոտով քայլում էի ընկերներիցս մեկի հետ, սիգարետը բերանս, հեռախոսը ականջիս, ու նայում եմ, մեկը անցնում ա փողոցը, էն ցուրտ, տհաճ օրերն էին, մենակ աչքերն ա երևում՝ շարֆը փաթաթած է դեմքին: Սենց նայում եմ՝ ծանոթ ա, ծանոթ չի, ծանոթ ա, ծանոթ չի, Բյուրն ա, Բյուրը չի, Բյուրն ա Բյուրը չի, վերջը էնքան ձգձեցի էդ պահը, մինչև մոտեցավ, տեսա Բյուրն է, բարևեցի ու ինձ նենց լավ զգացի, որ մինչև բարևելը արդեն տեղն էի բերել ու «Բարևի» փոխարեն ասեցի «Բարև Բյուր ջան»

[Վահե-91]

Իրական հանդիպելուց դեռ ինչ, մարդիկ արդեն հաջողացնում են վիրտուալ տարածքներում իրար «չնկատել», «չտեսնելու տալ»։ Չծիծաղեք վրաս, ճիշտ եմ ասում, կա տենց բան

ֆեյսիս չատը անջատած եմ պահում, որ որոշ մարկանց ստիպված չլինեմ գրել

[StrangeLittleGirl]

Իրական հանդիպելուց դեռ ինչ, մարդիկ արդեն հաջողացնում են վիրտուալ տարածքներում իրար «չնկատել», «չտեսնելու տալ»։ Չծիծաղեք վրաս, ճիշտ եմ ասում, կա տենց բան

Հը՞ հլը պատմի

Բյուրին տեսա հիշեցի))) մոտ 1-2 ամիս առաջ Ալեք Մանուկյան - Սայաթ-Նովա խաչմերուկի մոտով քայլում էի ընկերներիցս մեկի հետ, սիգարետը բերանս, հեռախոսը ականջիս, ու նայում եմ, մեկը անցնում ա փողոցը, էն ցուրտ, տհաճ օրերն էին, մենակ աչքերն ա երևում՝ շարֆը փաթաթած է դեմքին: Սենց նայում եմ՝ ծանոթ ա, ծանոթ չի, ծանոթ ա, ծանոթ չի, Բյուրն ա, Բյուրը չի, Բյուրն ա Բյուրը չի, վերջը էնքան ձգձեցի էդ պահը, մինչև մոտեցավ, տեսա Բյուրն է, բարևեցի ու ինձ նենց լավ զգացի, որ մինչև բարևելը արդեն տեղն էի բերել ու «Բարևի» փոխարեն ասեցի «Բարև Բյուր ջան»

Իսկ իմ պատասխան բարևն էրևա՞ց Հիշում եմ էդ օրը