Էս երևույթին ժողովուրդը ասում է "իրեն շլանգի տեղ դնել"։
Լինում են դեպքեր, երբ տեսնում ես մեկին, որին ճանաչում ես, ենթադրվում է, որ պետք է կանգնես, մինիմում բարևես, մի "2 բառ" փոխանակես, բայց արի ու տես, որ մի քանի վայրկյանում որոշում ես ձևացնես, թե չնկատեցիր կամ չճանաչեցիր։ Պատճառները կարող են շատ տարբեր լինել. շտապում էս, կոմպլեքսներ, վատ տրամադրություն և ինչու ոչ, երբ "իրա հավեսը չունես" և այլն։
Երբեմն փոշմանում ես, որ այդ պահին չկանգնեցիր։
Թեման բացվում է, որպեսզի ակումբցիները կարողանան այստեղ խոստովանել այդ մասին։
Առաջինը ես
Ուրեմն մոտ մի 2 ամիս առաջ, "ֆիրդուսի" շուկայում Նաիրուհուն տեսա, ինքը ներքև էր իջնում, ես վերև էիշտապում ։ Մի քանի քայլ անցա, հետ նայեցի արդեն ուշ էր։
Մոտ մի 2 շաբաթ առաջ, Բաղրամյան փողոցի վրա, 76 դպրոցի դիմաց աղջկաս էի սպասում։ Մի հատ աղջիկա մոտենում հեռվից, ականջակալներով։ Երբ հավասարվեց ինձ. վաու Իմփռեշննա (երաժշտություն էր լսում, ասի չխանգարեմ)։
Էսօր Բաղրամյանի վրա նույն տեղում Կիտան (Լոկիի հետ) անցան կողքովս։ Չբարևեցի, որովհետև ինքը ինձ չի ճանաչում (երևի) ։
Վերջ ես խոստովանեցի պրծա։ Հերթը ձերնա. թեթևացե՛ք
Մեջբերել
Էջանիշներ