Էսօր պարապմունքիս ուսուցչի պաշտելի աշակերտը իրենից գոհ-գոհ.
-Րաֆֆու <<Ռեհանը>> կարդացե՞լ եք: Էնքա՜ն լավն ա:
Էդ պահին շփոթեցի, ինչքան էլ սեր չունենամ դեպի հայ գրականությունը, կարդացել եմ ու հիմա մտածում եմ, ինչ դեբիլն եմ ես: Րաֆֆու գրածներն եմ մտքիս մեջ հիշում:Չէ՛, էլի, չէ՛, ախր ո՞նց կարար <<Ռեհանը>> Րաֆֆին գրած լիներ: Մինչ ես մտածում եմ, ինքը պատմում է, թե ինչքան լավն է Րաֆֆու <<Ռեհանը>>:
- Բայց դա Րաֆֆին չի գրել:
- Հաստատ Րաֆֆին ա գրել:
Ասեցի, որ Գրիգոր Զոհրապն է գրել, չհավատաց, հիմար հայացքով ինձ նայեց: Հաջորդ օրն իրեն ինտելիգենտի տեղ դրած ինձ համոզում է, որ սովորելը, կարդալը չափ ունի:
-Ամեն ինչը չափի մեջ է գեղեցիկ,-տատիկ-տատիկ մռթմռթաց նա ու շարունակեց իմ մտքերում գնալ գրողի ծոցը...
Մեջբերել
Մի հինգ տարի հետո ինչ-որ հին Ակումբցի էլի կբողոքի Ակումբի պասիվությունից, էլի կասի, որ որոշ մարդիկ Անկապը գրավել են կենցաղային անհետաքրքիր գրառումներով, բայց դե մենք հո գիտենք, որ դա էդպես չէ ու Ակումբի աուրան հենց մենք ենք ստեղծում՝ մեր գրառումներով:
) ու գյուղի պանիրը: Բանավեճ-զրույց-ուրախություն: Մինչև գիշերվա ժամը հազարը, ինչպես նախորդ օրը: Ծիծաղ, լիքը ծիծաղ:
… դե արի ու մի ասա՝ ա՛յ պարապ էակ ,դու ի՞նչ գիտես մերոնց ի՞նչ ա պետք:
Էջանիշներ