Սուտը կարո՞ղ է սպիտակ լինել

[Գալաթեա]

Իսկ եթե ասողը շատ լավ պատկերացնու՞մա:
Ես համ էդ սպիտակ ստին եմ բախվել,երբ ինձնից ծածկել են շատ թանկ մարդու մոտալուտ մահը,համ էլ ինձ առերես ասել են,որ բան չի մնացել ապրելու:
Երկրորդի մասին մի երկու բառ պատմեմ:

Լուրջ ու հիմար վիճակ էր: Մի անպատասխանատու լաբորանտ նենց էր իրար խառնել բոլորի անալիզները,որ սատանան էլ տենց չի կարա: Ու բժիշկը առանց երեսիս նայելու,առանց նախապատրաստելու,միանգամից շպրտումա,որ բան չի մնացել... Դե,բժշկական էթիկայի մասին ինքը հավանաբար անտեղյակ էր,գիտելիքներով էլ հաստատ չէր փայլում: Ի՞նչ կլիներ,եթե ինքը իմ հարազատներին ասեր տենց բան: Իրանք միանգամից կհավատային ու իմ համար մի սպիտակ սուտ կհորինեին հավանաբար: Էն առաջին պահի շոկը որ անցավ,սովորական համառությունս գլուխ բարձրացրեց,չհավատացի,որ կարա էդպես լինի: Լրիվ ուրիշ լաբորատորիայում նույն անալիզները ուրիշ ու ճիշտ բան ցույց տվեցին: Փառք Աստծո,ներքին ձայնս ճիշտ էր հուշել,ամեն ինչ նորմալ է: Իսկ Էն երկու շաբաթը,որ անցավ մինչև էդ,ամեն ինչ արժեր:

Վարդ ջան, նայի:
Համ ասում ես՝ շատ լավ պատկերացրել ես, համ էլ ասում ես, որ չես հավատացել...
Բայց մենք հավատացողների մասին ենք չէ՞ խոսում: Էն մարդկանց, ովքեր գիտեն, որ մահանալու են: Ում սխալ արդյունք չեն տվել:

Համարվում ա, որ սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստացած մարդկանց մոտ լինում են երեք իրար հաջորդող ստադիաներ`

1 Denial- ժխտում/հավատալու անկարողություն
2 Anger - զայրույթ
3 Acceptance- համակերպում

Հիմա որ նայենք քո դեպքը. դու լուրն իմանալու պես մտել ես առաջին ստադիայի մեջ: Այսինքն հրաժարվել ես հավատալ: Անվանիր դա ներքին ձայն, կամ ինչ ուզում ես, փաստը մնում է փաստ դու չես ուզեցել հավատալ, որ արդյունքները կարող են ճիշտ լինել: Բարեբախտաբար և փառք Աստծո՝ դրանք իսկապես սխալ են եղել:
Բայց լիքը ուրիշների համար դրանք ճիշտ են լինում ու նրանք անցնում են բոլոր ստադիաների միջով:

Ու ամենավատն այն է, որ ամենադժվարը մարդկանց տրվում է վերջին ստադիան: Շատերը երկրորդի մեջ են մնում մինչև ավարտի գալը:

[Աթեիստ]

Ես որ տենց բան եմ պատերացնում, աչքիս առաջ breaking bad-ն ա, կուզեմ նախօրոք իմանամ, որ պատկերացնեմ ընտանիքս ոնց ա ինձանից հետո ապրելու ու մի բան կազմակերպեմ։
Ու պատկերացնում եմ, թե ինչ վատը կդառնամ էդ 2-րդ փուլում։
Վայթե տնեցիքին կտակ/մտակով ապահովեմ ու էթամ մի մի տեղ գլուխս ուտեմ, որ իրանց կյանքը չուտեմ։

[StrangeLittleGirl]

Ժողովուրդ, մի բան ասեմ էլի: Էդ «բան չի մնացելը» շատ հարաբերական ա: Տեսեք, Նաիրուհին ասում ա՝ մի ամսից պակաս մնա, էդ ժամանակ ասեք: Բայց բժշկությունն անզոր ա ասել՝ ինչքան ա մնացել: Կարա ասի՝ անբուժելի ա ու վերջ: Չե՞ք տեսել տենց դեպքեր, որ ասենք «մի երկու ամիս են տվել», բայց հիվանդը մի տարի ապրել ա: Նենց որ ժամկետների մասին խոսելն էնքան էլ լուրջ չի: Իսկ հիվանդությունը համարվում ա մահացու, եթե մինչև երկու տարվա ընթացքում ա մահվան բերում:

[Տրիբուն]

....Իսկ հիվանդությունը համարվում ա մահացու, եթե մինչև երկու տարվա ընթացքում ա մահվան բերում:

Ասենք հիվանդը 50 տարեկան ա, ու բժիշկն ասում ա. «Ձեր հիվանդությունը չի բուժվում, Ձեզ մնացել ա ապրել առավելագույնը 40 տարի: Լրջացե՛ք ու վերջացրե՛ք բոլոր կիսատ թողած գործերը»:

[StrangeLittleGirl]

Ասենք հիվանդը 50 տարեկան ա, ու բժիշկն ասում ա. «Ձեր հիվանդությունը չի բուժվում, Ձեզ մնացել ա ապրել առավելագույնը 40 տարի: Լրջացե՛ք ու վերջացրե՛ք բոլոր կիսատ թողած գործերը»:

Դրա համար գրել եմ՝ առավելագույնը երկու տարի:

[Vardik!]

Վարդ ջան, նայի:
Համ ասում ես՝ շատ լավ պատկերացրել ես, համ էլ ասում ես, որ չես հավատացել...
Բայց մենք հավատացողների մասին ենք չէ՞ խոսում: Էն մարդկանց, ովքեր գիտեն, որ մահանալու են: Ում սխալ արդյունք չեն տվել:

Համարվում ա, որ սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստացած մարդկանց մոտ լինում են երեք իրար հաջորդող ստադիաներ`

1 Denial- ժխտում/հավատալու անկարողություն
2 Anger - զայրույթ
3 Acceptance- համակերպում

Հիմա որ նայենք քո դեպքը. դու լուրն իմանալու պես մտել ես առաջին ստադիայի մեջ: Այսինքն հրաժարվել ես հավատալ: Անվանիր դա ներքին ձայն, կամ ինչ ուզում ես, փաստը մնում է փաստ դու չես ուզեցել հավատալ, որ արդյունքները կարող են ճիշտ լինել: Բարեբախտաբար և փառք Աստծո՝ դրանք իսկապես սխալ են եղել:
Բայց լիքը ուրիշների համար դրանք ճիշտ են լինում ու նրանք անցնում են բոլոր ստադիաների միջով:

Ու ամենավատն այն է, որ ամենադժվարը մարդկանց տրվում է վերջին ստադիան: Շատերը երկրորդի մեջ են մնում մինչև ավարտի գալը:

Գալաթեա ջան,աչքիս շատ կցկտուր եմ գրել: Համ էլ դու վերջին նախադասությանս ուշադիր եղիր: Էն երկու շաբաթը,որ անցավ կասկածների մեջ,ամեն ինչ արժեր: Ես չէի կարա իմանա,որ սխալ կա,չէ՞: 50/50 վիճակ էր: Իմ մոտ համ չհավատալու կարողություն էր,համ էլ զայրույթ:Երևի հենց էդ չհավատալու կարողությունն էր,որ ստիպեց ստուգել նման <<նորությունը>> Մեկ էլ շվարած վիճակ էր էն պահերին,երբ այնուամենայնիվ,փորձում էի պատկերացնել,որ դա էդպես է: Իմ 24 տարին չէի ափսոսում,ափսոսում էի,որ երկու տարեկան երեխա եմ մենակ թողելու: Երևի էդ ապրումներն անցնելուցա,որ հիմա դիմանում եմ տենց լուրերին:

Մի բան էլ ասեմ: Ասենք,մենք՝ հայերս,որ իմանում ենք մեր հարազատի մասին տենց մի բան,որ երկար չի մնացել,ի՞նչ ենք անում: Նենց ցավակցական դեմքեր ենք նկարում,որ հիվանդը տասն անգամ ավելի վատ բանա մտածում ու ավելի վատանում: Կամ էլ,ո՞նց են սկսում էդ մարդուն վերաբերվել: Կա՛մ ամեն քայլին փորձում են ամեն ինչ իրա փոխարեն անեն՝ շեշտելով,որ ինքը մահացու հիվանդա,կա՛մ մի քանի օր տենց ցավակցական դեմքերով գնալ-գալուց հետո չքվում են մինչև...

Մենք տնից դուրս գալիս չենք մտածում,որ մի հարբած վարորդի պատճառով կարողա էլ տուն չդառնանք,չէ՞: Իսկ ինչի՞ ենք տենց վատ տանում,երբ բժիշկնա նման բան ասում: Չէ՞ որ ինքը նաև կարա խորհուրդներ տա հնարավորինս երկարացնելու էդ ժամկետը,ցավերից չտանջվելու:

Ամեն դեպքում,իմ համար բոլորի կարծիքներն էլ հետաքրքիր էին,շատերի խոսքերից նոր մտքեր քաղեցի: Բայց մնում եմ նույն կարծիքին,որ իմ համար սուտը սևա,սպիտակ չի կարա լինի: