Իսկ ինձ՝ վերջին նախադասությունը, կներեք, երեխեք ջան, ոչ այնքան... Որպես ավարտ՝ լավ է, իհարկե, բայց ես ինձ ավելի լավ կզգայի, եթե այդ "Մորելա-ծիրան" իմաստը բացահայտեր մեզ համար Պավելը: Ու հետո, ինձ թվաց, թե ծիրանը մի քիչ շատ է ճակատ-ճակատի...ivy-ի խոսքերից
Այվ ջան, սկիզբն ինձ էլ, Լիլի ասածի նման՝ տարավ, - էնքան լավն էին անցածդ ճանապարհի նկարագրությունները, հա, ռադիոյի էն խշխշոցները... ես քո մեքենան քշում էի նույնիսկ էն մերձբալթյան մանր, մառախուղի պես ուսերդ ճզմող անձրևի տակ: Հետո վարպետորեն մեզ տարար ճանապարհից ոչ պակաս գեղեցիկ, խնամքով մշակված այգի, բայց իրականում ցույց տվեցիր ընդամենը մի ծիրանի ծառից բաղկացած այգի: Բայց ծիրանն այդքան էական չի, իզուր այսքան ֆիքսվեցի:
Մնացածը շատ լավ է, ամեն ինչ սրտովս է, ամեն ինչ կենդանի է, շնչող է, թրթռացող... Հերոսներին էլ հենց այդպիսին եմ ուզում տեսնել և ոչ ուրիշ կերպ: Բյուրի ու Լիլի հետ էլ համաձայն չեմ, որ անորոշ են կերպարներդ, դու ուղղակի ուրվագծերով ես նրանց նկարել, ավելի ճիշտ՝ մառախուղի մեջ, - ամեն մեկը՝ մի հատ ежик в тумане, բոլոր երեքն էլ, - և հակառակ թվացյալ անորոշությանը, շատ լուրջ փշեր ունեն:
Քո հերոսների մեջ ինձ այդ վիճակը շատ է դուր գալիս, Այվ ջան. արտաքինից միշտ այնքան նուրբ տեսք ունեն, կարծես թեթևակի հպումից կարող են փշուր-փշուր լինել, բայց ներսում շատ հզոր թրթիռներ են պարունակում: Եվ լավ է, որ նրանց չես պարտադրել ընթերցողին, լավ է, որ ֆիքսված չեն, կաղապարների մեջ չեն, նրանց մասին կարելի է... լիաթոք շնչել:
Եվ այդ ամենը ամփոփված է Լիլի շատ հմտորեն ասած լուսավոր թախծի մեջ...
Իմ կողմից ավելացնեմ, որ այսպիսի պատմվածք կարելի է գրել միայն այն դեպքում, եթե մտածում ես սրտով...
Հ.Գ. Ուզում եմ մի երկու խոսք ասել "Ամռան վերջին օրը" պատմվածքիդ մասին էլ...
Բայց վաղը երևի... Էսօր ուժերս պրծան...
Մեջբերել
Էջանիշներ