Գրառումները երկար են ու հիմնականաում կրավորական նախադասություններից մի քիչ դժվար է գլխի ընկնելը, թե էս թեմայի Աստվածն ով ա ու իրեն ինչ ա պետք:
Ինչքան հասկացա մինչև էս պահը, Աստված ԱՄԵՆ ԻՆՉ է։ Այսինք ներառյալ ձեռքիս «Նեգրա Մոդելո» կիսատ գարեջրի շիշն ու էլեկտրոնային սիգարեթը (պա՜հ, զարմացրի)... ու պետք չի ջոկողություն անել։ Սենց սիրու՜ն սաղ հավասարեցնում ենք իրար, ոնց որ ասենք սվաղչին մալայով բետոնը սենց հավասա՜ր, հավասար։
Ինչ–որ դուրս չի գալիս։ Բա որ ամեն ինչ Աստված ա, բա խի՞ ա Աստված։ Որ երկրպագե՞նք Ամեն Ինչը, թե՞ որ Ամեն Ինչի հետ հաշվի նստենք։ Ասենք հիմա ի՞նչ ա ուզում իմ կիսատ շշի միջի գարեջուրը, չլինի՞ ուզում ա իրեն խմեմ։ Կարող ա իրա տանձին էլ չի, կարելի ա թափել, համ էլ արդեն շատ եմ խմել... Օֆ էսիմ է...
Մարդիկ ռացիոնալ չեն։ Ինձ թվում է, Աստծու որոնումները գալիս են նրանից, որ մարդը ուզում է վրայից ցրել պատասխանատվությունը։ Մարդուն իրենից բացի մեկ այլ որոշում կայացնող ա պետք։ Որ ի՞նչ... կարող ենք պարզապես ընդունել որ մենք ողորմելի ենք ու սխալական, բայց փորձենք դզել մեզ... Խոստանանք որ ջանք չենք խնայի... Համ էլ մարդ ենք, մեկ մեկ կարող ա սխալվում ենք... Մի՞թե մեզ Աստված ա պետք, որ պարզ բաները մեր գլուխը մտցնի...
Հա, մի բան դուրս եկավ, որ ըստ էս փիլիսոփայության, բոլոր մարդիկ ոնց որ պիտի հավասար լինեն... բայց էս հնդիկների ճաշերի հոտը մեկ մեկ զզվեցնում ա...
Մեջբերել
Էջանիշներ