Առանձին թեմաներից դուրս գրական քննարկումներ

[Chuk]

Նույնը վերաբերվում է նաև արտաքին նկարագրություններին: Ասենք՝ ասելու փոխարեն. «Նա ուներ կապույտ արքեր», արժի էնպիսի նախադասություն գրել, որտեղ երևում է նրա աչքերի գույնը՝ առանց ուղիղ նշելու, թե նա էս ու էս ուներ:

Նա հուր հեր ունէր,
Բոց ունէր մօրուս,
Եւ աչքունքն էին արեգակունք։


Հիմա սա զիբի՞լ ա
Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ գրառմանդ ու Չակի ասածներին, բայց դա աբսոլյուտացնելն էլ եմ սխալ համարում: Կարող ա էնպես լինի, որ նման տիպի նկարագրություններն ավելի քանի տեղին ու պետքական լինեն:

[ivy]

Մեֆը, մեզ հա ասում էր, որ ոչ թե բացատրենք, այլ նենց զարգացնենք գործողությունները, որ հարաբերությունները երևան՝ առանց նկարագրությունների, թե ով ում ոնց ինչ:

էս մրցույթում ներկայացված գործերի հիմնական թերությունը կայանում ա նրանում որ գործողություններն ու կերպարները՝ գործող անձինք դինամիկ չեն, ստատիկ են… այսինքն զարգացում չկա… գործողությունները ոչ մի ազդեցություն չեն ունենում կերպարների ու նրանց բացահայտման վրա ինչպես նաև կերպարները գործողությունների վրա… արդյունքում գործը լինում է զուտ նկարագրություն կոնկրետ իրադրության…

Տեքստը քարացած ա…

[impression]

Նա հուր հեր ունէր,
Բոց ունէր մօրուս,
Եւ աչքունքն էին արեգակունք։


Հիմա սա զիբի՞լ ա
Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ գրառմանդ ու Չակի ասածներին, բայց դա աբսոլյուտացնելն էլ եմ սխալ համարում: Կարող ա էնպես լինի, որ նման տիպի նկարագրություններն ավելի քանի տեղին ու պետքական լինեն:

Չուկ, Չակ, էս ինչ խառն ա ամեն ինչ
Չուկ ջան, իմ կարծիքով հենց քո նշած տողերն արդեն էնքան սիրուն են, որ ավելի կատարյալ լինել չեն կարող, քանի որ գրված չի, որ նա շիկահեր էր, այլ գրված ա՝ հուր հեր ուներ, գրված չի, որ մորուքն էլ էր շիկահեր, գրված ա՝ բոց ուներ մորուս, գրված չի, որ աչքերը պսպղում էին արևի պես, ասում ա՝ աչքունքն էին արեգակունք: էս մեր /նեղանձնական/ հայկական սիրուն ոսկեղենիկ լեզուն ա, Չուկ ջան, Չակը դեռ էնքան հաց ու պանիր պետք ա ուտի, որ իմանա, որ աշխարհում այ սենց լեզու էլ կա, որը այ էսքան հարուստ ա

[StrangeLittleGirl]

Հնարավոր ա ասել ես, չեմ հիշում: Մի նեղացի, էդ ասածդ էր տպավորվել մոտս



Կներես, բայց ես չեմ հիշում, որ Հյուսիսի կինը տանջվում էր միայնությունից: Էս դեպքում Պալանիկը կասեր. ավելի լավ էր գրեիր, որ տանջվում էր, թե չէ թողել ես իմ մտածելուն, ես եմ ու չեմ մտածում էդ ուղղությամբ: Նշանակում ա չե՞մ հասկացել գործդ: Չէ, նշանակում ա որ չես ուղղորդել ինձ, ինձ համար հասկանալի չես դարձրել որ կինը միայնությունից տանջվում էր, ես չեմ հիշում էդ կնոջը: Հայկօն մի երկու օր առաջ մի տող էր գրել մի կնոջ մասին, լուրջ եմ ասում ես գիտեմ թե էդ կինը ինչ շոր էր հագած, գիտեմ մազերի գույնը, անգամ դիմագծերն եմ մտաբերում, բայց ոչ մի բառ դրանց մասին ասած չէր: Բայանդուրն էլ էր մի պատմվածք գրել. Սոխակը, եթե չեմ սխալվում, մինչև հիմա ինձ թվում ա թե ես իրականում տեսել եմ էդ հերոսին, չնայած առանձնապես ոչ մի նկարագրություն չկար, ոչ արտաքինի, ոչ հոգեվիճակի, բայց գիտեմ ինչ էր մտածում, գիտեմ ինչ քայլվածք ուներ: Մի խոսքով: Դու վատ ենթատեքստով ես հասկանում էդ ծամել դնելը, իհարկե եթե դա դպրոցական շարադրության մակարդակով ա արվում, տհաճ ա: Բայց երբ վարպետորեն ա դա արվում, տարիներով մեխվում ա հիշողությանդ մեջ, դու գիտես քո մասին ա գրած՝ էնքան ես զգում հերոսների հոգեվիճակն ու պատկերները:

Հա, Արէա, ես վատ եմ գրել: Բայց դա բնավ չի նշանակում, որ ես տենց բան չեմ ասել: Հեսա փորփրեմ, գտնեմ գրառումս:

[StrangeLittleGirl]

Արէա, էս ա գրառումս: Ճիշտ ա՝ նույն բանն ասող հազար հատ գրառում գտա, բայց էս մեկում հենց սևը սպիտակի վրա ասել եմ, հենց նույն բառերով:

Ժող, ուրեմն գրականության մեջ, կինոյում ու երևի արվեստի մյուս ճյուղերում նույնպես մի հատ շատ կարևոր կանոն կա: Կոչվում ա՝ «ցույց տուր, մի պատմիր»: Ստեղ հեղինակն ի՞նչ ա անում: Սիրուն-սիրուն նկարագրում ա, հետո ընթերցողին էշի տեղ ա դնում ու վերջում մի հատ լավ բացատրություն ա տալիս՝ իրականում ինչ ա կատարվում: Չէ, գրականությունը տենց չպիտի լինի: Պիտի հեղինակն ինչ-որ դրվագներով, հերոսների արարքներով ցույց տա, որ կինն ու երեխան մահացած են, ոչ թե ծամի, դնի ընթերցողի բերանը: Էդպես նախորդող ամբողջ սիրուն պատմությունը միանգամից գետնին ա հավասարվում: Իսկ ամենազարմանալին էն ա, որ փաստորեն ակումբցիներին դուր ա գալիս էս տիպի գրականությունը: Էն գործերը, որտեղ ցույց տված ա, պատմած չի (Ճռռոց, Կարոտ, Հյուսիսի կինը, Անվերնագիր), քլնգոցի են արժանանում հենց դրա համար, որ «անհասկանալի են»:

Հղումն ամբողջական գրառմանը:

[Նարե91]

Արէա, էս ա գրառումս: Ճիշտ ա՝ նույն բանն ասող հազար հատ գրառում գտա, բայց էս մեկում հենց սևը սպիտակի վրա ասել եմ, հենց նույն բառերով:


Հղումն ամբողջական գրառմանը:

Ժողովուրդիս մի ստվար զանգված պարզամիտ բաներ կսիրե... հիմնականում էդ գալիս ա նրանից, որ չեն ուզում ուղեղները մի քիչ աշխատեցնեն..հենա հեղինակը թող ծամի, դնի բերանները....էդ տիպի գրականությունը (ծամած,բերանները դրած) ինձ չի թվում, որ կարա լուրջ ու պրոֆեսիոնալ համարվի: էդ սիրողական մակարդակի մի բան ա դառնում արդեն:

[Արէա]

Արէա, էս ա գրառումս: Ճիշտ ա՝ նույն բանն ասող հազար հատ գրառում գտա, բայց էս մեկում հենց սևը սպիտակի վրա ասել եմ, հենց նույն բառերով:


Հղումն ամբողջական գրառմանը:

Ես ե՞րբ եմ ասել թե չես ասել, ասեցի չեմ հիշում, որովհետև քո մեկ այլ ասածն էր տպավորվել մոտս, ավելի ճիշտ որովհետև դու ծամել բերանը դնելը հակադրում ես էդ ուղիղ, չոր ու ցամաք չասելուն: Ես ասում եմ պետք ա տենց անգույն ու պրիմիտիվ չասես ասելիքդ, ու միևնույն ժամանակ պիտի ծամես, դնես բերանը:

[StrangeLittleGirl]

Ես ե՞րբ եմ ասել թե չես ասել, ասեցի չեմ հիշում, որովհետև քո մեկ այլ ասածն էր տպավորվել մոտս, ավելի ճիշտ որովհետև դու ծամել բերանը դնելը հակադրում ես էդ ուղիղ, չոր ու ցամաք չասելուն: Ես ասում եմ պետք ա տենց անգույն ու պրիմիտիվ չասես ասելիքդ, ու միևնույն ժամանակ պիտի ծամես, դնես բերանը:

Արէա, թարսի պես (թող ների ինձ Չուկը, ես մեկ ա իրան շատ եմ սիրում) հենց էդ կոնկրետ գործը, որը դու հավանել էիր, էնտեղ բավական անգույն ու պրիմիտիվ էր բացատրվում, ու էն, ինչ ես էդքան թմբկահարում էի էդ մրցույթին, ոչ թե ասելիքը տեղ չհասցնելու մասին էր, այլ էդպես explicit (որ սրա հայերեն բառը գտնեք, նենց լավ կանեք) բացատրություն տալու:

[Նարե91]

explicit (որ սրա հայերեն բառը գտնեք, նենց լավ կանեք) բացատրություն տալու:

Պարզորոշ, ակնառու, բացահայտ

[Chuk]

թող ների ինձ Չուկը, ես մեկ ա իրան շատ եմ սիրում

Չեմ ներելու, ինչքան էլ որ ես էլ քեզ եմ շատ սիրում

Բյուր ջան, ես էդ գործի մասին գնահատականներին հիմնականում համաձայն եմ: Բայց դրանից կտրվելով էլի շարունակում եմ պնդել, որ աբսոլյուտացնել պետք չի: Շատ դեպքերում էդ բաց գրելը, նույնիսկ ծամել բերանը դնելը կարող ա նորմալ, տվյալ գործի կոնտեքստում հարմար լինի:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ ներելու, ինչքան էլ որ ես էլ քեզ եմ շատ սիրում

Բյուր ջան, ես էդ գործի մասին գնահատականներին հիմնականում համաձայն եմ: Բայց դրանից կտրվելով էլի շարունակում եմ պնդել, որ աբսոլյուտացնել պետք չի: Շատ դեպքերում էդ բաց գրելը, նույնիսկ ծամել բերանը դնելը կարող ա նորմալ, տվյալ գործի կոնտեքստում հարմար լինի:

Համաձայն եմ Կողքի թեմայում հենց էդ նույն բանն էի գրել ու բացատրել, թե ինչու ա դա հարաբերական երևույթ

[StrangeLittleGirl]

Այ էս գործ ա… իմ Մարին ա դրել, է՞…

Անկեղծ ասած, դա ինձ դուր չեկավ:

[Mephistopheles]

Անկեղծ ասած, դա ինձ դուր չեկավ:

Իհարկե շնորհակալություն անկեղծության համար, ես գիտեի որ չի գա, բայց որ բարեհաճեիր գրել նաև թե ինչու, ավելի հիմնավոր կլիներ ու մերկապարանոց չէր հնչի… իհարկե շատ բան կա որ էն չի ու կարար ավելի լավ լիներ, եթե աշխատվի, կարա ավելի լավանա… սենց սքեչի նման ա… բայց մեծ պոտենցյալ ունի դաթս ֆօր շուր…

[StrangeLittleGirl]

Իհարկե շնորհակալություն անկեղծության համար, ես գիտեի որ չի գա, բայց որ բարեհաճեիր գրել նաև թե ինչու, ավելի հիմնավոր կլիներ ու մերկապարանոց չէր հնչի… իհարկե շատ բան կա որ էն չի ու կարար ավելի լավ լիներ, եթե աշխատվի, կարա ավելի լավանա… սենց սքեչի նման ա… բայց մեծ պոտենցյալ ունի դաթս ֆօր շուր…

Նույն պատճառով, ինչ թեմայի մնացած գործերը դուրս չեն գալիս: Ինչ-որ թիթիզ-միթիզ գաղափարներ են ամեն մեկի մեջ խցկած: Անձրևանոց, չեմիչէ պոզեր:

[Արէա]

Պարզ ա…

Ես միշտ էդ պատմվածքը մի ուրիշ ձև էի հասկանում, հիմա նոր գլխի եմ ընկնում, որ սա իրականում անձրևանոցի մասին ա, զոնծիկի էլի:
Հեղինակը ուզում ա ցույց տա թե ինչ լավ բան ա զոնծիկը, ու թե ինչ առավելություններ ունի միսենյականոց բնակարանի նկատմամբ. վերելակը չի փչանա, զիբիլի փող չեն հավաքի, վերևի հարևանը ջուր չի լցնի գլխիդ, կարաս զոնծիկով ֆռֆռաս, բնակարանով չես կարա: Շատ հետաքրքիր, մասնագիտական վերլուծություն ա անձրևանոցի մասին: