Անկապ օրագիր

[StrangeLittleGirl]

Ում համար աստղ ա, ում համար՝ ծիծիկ

[unknown]

Ուֆ,թե ասա ինչի եմ մտածում էէէէէէէէէ

[Stranger_Friend]

Ընտրության իրավունք չունենալով հանդերձ, ընտրություններին երկու պարտականություն ունեմ: Կատարեցի, վերջացրեցի և մայրիկիս հետ գնացի խանութ: Այդտեղ էլ պարտականությունս առևտրի ընթացքում զամբյուղը պահելն է: Ձեռքինս ամբողջությամբ լցված էր ու հանկարծ զգացի, որ ոտքերիս մեծ քանակությամբ ջուր է թափվում: Զամբյուղը արագ ներքև դրեցի. ժավելանման մաքրող հեղուկի կափարիչը թույլ էր եղել և հեղուկը ամբողջությամբ թափվել էր շորերիս, հատակի ու գնվելիք ապրանքների վրա ( էլ չեմ ասում, թե ձեռքերիս վրայի կտրվածքները ոնց էր մռմռացնում) : Աշխատակազմը եկավ ու միանգամից սկսեց ինձ մեղադրելը՝ ասում էին բացել ես ու առանց փակելու դրել զամբյուղի մեջ (թե ինչ տրամաբանությամբ ես պիտի մաքրող հեղուկի կափարիչը բացեի ու առանց փակելու տեղը դնեի, չհասկացա): Ինձ ուղեկցեցին լոգարան, ջրի ծորակը բացեցին, մի տուփ անձեռացիկ դրեցին կողքս, թե իբր դրանցով պիտի կարողանայի տաբատիս ու կոշիկներիս վրաից ժավելի հոտը միանգամից անցկացնել: Մայրիկս էլ կռվի մեջ էր մտել աշխատողների հետ՝ պարզում էին մեղավորն ով է ու ով պիտի զամբյուղի արդեն օգտագործելու համար անպիտան իրերի համար փոխհատուցի: Չկարողացան որոշել, բանը հասավ տնօրենին: Ես էլ հասա տնօրենի մոտ: Աշխատողներից մեկն էլ էր մեր կողմն անցել ու տնօրենին իր երկու աշխատողների հետ բացատրում էինք, որ ես ոչ մի կապ չունեմ կափարիչի փակ չլինելու մեջ (պետք է որ տեսախցիկներ ունենար խանութը, ոնց մտքովս չանցավ, ասեի դնեին, նաեինք): Մի երկու բառից ես լռեցի, որ շատ աղմուկ չլինի՝ պարբերաբար <<ոչ>> էի պատսխանում՝ տնօրենի <<դու հեղուկի շշին ձեռք տվել ե՞ս>> հարցին:
Հաղթեցինք, տնօրենը երկար դիմադրությունից հետո, առանց գումար պահանջելու փոխեց գնվելիք իրերը (որ շատ ուզենայի, կոշիկներիս համար էլ փոխհատուցում կուզեի, մեկ էլ մեքենա, որ ինձ թաց- թաց ու ժավելի աչքերս մռմռացնող հոտով տուն տաներ)...

Չեմ սիրում էլի հոգով առևտրականներին...

[Chuk]

Ֆանտաստիկ տեղում ա բնակարանս:

Հիմա պատուհանից որ դուրս եմ նայում, իմ ձախ կողմում անձրև է գալիս, երկինքը մռայլ է ու գորշ, իսկ աջ կողմում ճիշտ է արև չկա, բայց անձրև էլ չի գալիս, իսկ երկինքը կապույտ ա, ու էդ կապույտի մեջ սպիտակ, պուպուշ ամպիկներ են լողում:

Ֆանտաստիկ տեղում ա բնակարանս:

[Մինա]

Առավոտվանից բացակայում եմ Ակումբից:Աչս բացելուն պես չնայած մտել էի,բայց մի տեսակ ինձ մեղավոր էի զգում,ոնց որ լքած լինեի Ակումբը:Մեկ էլ մտածում եմ,ներկա եղածս ժամանակ ի՞նչ մի ակտիվ եմ,որ բացակայությունս էլ նկատելի լինի,բայց միևնույն է մեղքի զգացումը մինչև էս պահը բաց չէր թողում:Ի՞նչ էր ասածս:Մտա ասեմ չանհանգստանաք,եկել եմ

[enna]

Երբ մենք ծնվում ենք,մեզ հետ հավասար մի մանուկ էլ է ծնվում՝մեր կյանքը,մենք ենք նրա ծնողները և մեր ձեռքերում է նրա դաստիարակությունը՝ նրա ապագան...Կյանքը ինքն իրեն սկսվում է,իսկ նրա շարունակության որպիսությունը մեր ձեռքերում է:Է.Ա.
Կյանքի ռիթմ....

[unknown]

Եվս մի անիմաստ օր

[Valentina]

Ուր են կորե՞լ ակացիաները:
Փողոցով քայլում եմ, հոտը զգում եմ, բայց իրանք չկան:
Մեր բակում մի հատ մե՜ծ ակացիայի ծառ կար, կողքն էլ փոքր թփեր: Երբ ծաղկում էր, գնում էինք էն փոքր թփերից հավաքում, ու դնում մազերի մեջ, այ էսպես.



Հետո էտ ծառը չորացավ, թե չորացրին, չգիտեմ: Մի ժամանակ անցավ, թփերն էլ չորացան, հետո էտ տարածը մեկը վերցրեց, ցանկապատեց, հիմա մեջը գույնզգույն տոպրակներ են:
Դե հա, կարևորը գույնզգույն են

[enna]

Մարդ կա էնքան դիմակա դրել դեմքը կնճռոտվելա...

[keyboard]

Ակումբում թմենար կան, որ առհասարակ չեմ մտնում, անգամ վերնագրերը չեմ կարդում, բայց որ նայում եմ վերջին գրառողը իմ "սիրած" մարդն ա՝ ամենա անհետաքրքիր թեման էլ լինի բացում եմ…
Բայց հակառակ պրոցեսը զզվելիա, երբ քեզ հետաքրքրող թեմայում վերջին գրառում անողը ամենամեղմ բառերով ասած ծյու-ծյու ա ու չնայած քո մոտ անտեսվածների ցուցակում ա, բայց դե մեկա զզվելով ես մտնում դաժե քեզ հետաքրքիր ու քո սիրած թեման, որտև ավելի քան համոզված էս, որ մեղմ ասած, գրածը թեմայի հետ ոչ մի կապ չունեցող, իրանից ոչինչ չներկայացնող, ոչ մի ինֆորմացիա չպարունակող աննպատակ տառերի հաջորդականություն ա

[Մարկիզ]

Առավոտյան տաքսի եմ նստում, որ գամ աշխատանքի, տաքսու սևաթույր ու նակոլկաշատ երեկվա մոտավոր գներով 5000-անոց մոտավոր գնահատմամբ 50-ամյա վարորդը հարցնում է.
-Ու՞ր եմ տանում, իմ ախպեր…
-Ֆուրմանը՛վ, ընգե՛ր,-պատասխանում եմ կտրուկ ու մենտավսկոյ տոնով՝ ձայնիս հաղորդելով որոշակի առոգանություն ու խռպոտություն:
-Էդ ուրդեյա՞, ընգեր ջան,-հարցնում է «իմ ախպեր» տաքսիստը՝ իմ չոր ու խրոխտ տոնից անակնկալի գալով:
-Կոմիտասին զուգահեռ փողոցն ա… Շուկայի հետևի փողոցն ա:
-Չգիդեմ էդ ուրդեյա՞, կասես չէ՞,-յանի ինքնավստահ ու գողագանոդ հայացքով նայելով վրաս՝ ասում է նա՝ ամենայն հայոց տաքսու շոֆեռը:
-Ապեր, 26-ի քաղմասի փողոցն ա,-հասկանալով, որ այս անգամ խփել եմ դուզ տոչկին, ասացի ես:
-Հա՜, հա՛, ջոգած, իմ ախպեր,-պատասխանում է տաքսիստը մեղմ տոնով՝ մտածելով հաստատ, որ եթե ես քաղաքի փողոցները քաղմասներով եմ ասում, ուրեմն՝ չարժե իմ վրա «տպավորություն» թողել («Ի՜նջ իմանաս էս ո՜վ ա սա. կարող ա՝ կարգին տղայա, մի էրկու ռեյս էլ քաղմաս-բան ա ընգել կամ կարող ա՝ մենթ ա»)

Ակնդետ ու ձմռան չոր խոտը պրծած կովի աչքերով նայեցի սրան (տաքսիստին), ընկա մտքերի մեջ, բոլոր իմ ճանաչած տաքսիստներին ու մնացածներին մտովի շարեցի դիմացս, ահագին խորհեցի մեր ազգի մասին ու հասկացա վերջապես, թե ինչու մեր երկրում նորմալ ընտրություն չի լինում:

Իսկ առհասարակ երեկ շատ տխուր օր էր: Գործ պետք է անեի, չարեցի ու ողջ օրը հետևում էի ընտրությունների ընթացքին (թե ասա՝ ինչիս ա պետք), ապա և ձայների հաշվարկին: Ընդ որում՝ լրիվ իզուր ու անիմաստ: Շատ տխուր օր էր: Ահավոր: Ու էդ ընտրություններին հետևելու ողջ ժամանակահատվածում միակ լուսավորը ժամը մեկ այս բարի ու խելացի աղջկա վարած հաղորդումները ուղիղ եթերով նայելն էր: Ուրախանում եմ, որ ակումբցի եմ տեսնում: Կապ չունի՝ որտեղ, երբ… Լավն եք էլի…

[Նաիրուհի]

Մի ժամանակ բավական հաճախ էի փոխանակման միևնույն կետից օգտվում, ու ինչ հիշում եմ՝ նույն տղան է էնտեղ։ Արդեն երևի մի երեք տարի կլիներ՝ էնտեղ փող չէի փոխել, բայց ամեն անցնելուց զգում էի, որ ժպիտով ինձ է նայում։ Երկու օր առաջ մոտեցա, գումարը տվեցի, ժպտաց. ես էլ ժպտացի։ Ականջակալներով երգ էի լսում, բայց շուրթերի շարժումից գլխի ընկա, որ հարցրեց՝ ո՞նց եք։ Անակնկալի եկա. մինչ այդ երբևէ բառ չէինք փոխանակել։ Պատասխանեցի։ Մեկ էլ թե՝ ես Ձեզ հեռուստացույցով տեսել եմ, գիտե՞ք։
Մտածում եմ՝ բայց ես վերջին հավերժությունում հեռուստացույցով չեմ երևացել, հաստատ մեկի հետ շփոթում է։ Ասացի.
-Ճիշտն ասած՝ չեմ հիշում, որ վերջերս նման բան եղած լինի։
-Դուք կարող է չեք հիշում, բայց ես հիշում եմ։ Դե վերջերս չէր, ահագին առաջ էր, Հյուսիսային պողոտայում, Դուք էլ օեկ-ի հետ կապված հարցի էիք պատասխանում։
-

Բայց ախր հա´մ ես օեկ-ի հետ կապված հարցի չէի պատասխանում, հա´մ էն ժամանակ Արմքոմեդին դեռ Սիվիլնեթում էր, համ էլ էդ մի քանի վայրկյանը ոնց էլ հիշել էր էսքան ժամանակ



Էս վիդեոյի 7.00 րոպեից մի քանի վայրկյան էր, էլի։

Հ. Գ. Վարկանշային հզորությունս էլ մնացել է անցած տարում

[StrangeLittleGirl]

Աշխարհի ամենաֆեմինիստկան գրականությունը հեքիաթներն են: Մի հատ նայեք սաղ չար կախարդներին, խորթ մամաներին, սիրուն ու բարի հերոսուհիներին ու մեկ էլ հլու-հնազանդ պապաներին ու ամուսիններին:

[unknown]

մեկ մեկ ուզում եմ կոմպս տամ ջարդեմ

[Mephistopheles]

Ավել բան չեմ ուզում…