Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Գնամ բլոգումս մի քիչ գովգվամ ակումբը

[Վոլտերա]

Երբեք, լսում եք, երբեք նախապես չկարդաք գրքի ամենավերջին էջը

[Վոլտերա]

Մի տեսակ ծուլությունս ա վերացել, անընդհատ ուզում եմ գրել... Ճիշտ ա, ինչ գրում եմ՝ կիսատ ա մնում, ու հետո պարզ էլ չի լինում, ես դրանք կշարունակեմ, թե չէ... Օրինակ հենց հիմա ես պատրաստ եմ միանգամից գրել վեպ, բանաստեղծություն, պոեմ, ստեղծել մի ամբողջ դրամատուրգիա.... Բնավորությունս էլ է այդպիսին դարձել. գրադարանից վերցնում եմ միանգամից մի քանի գիրք ու հասցնում եմ պրծնել O_oՀա, ես կարդալու հետ խնդիր չունեմ, բավական արագ եմ կարդում, բայց մեկ-մեկ զարմանում եմ, ոնց կարայի Երեք ընկերը մեկ ու կես օրում պրծնել, ու պլյուս դրա հետ մեկտեղ նաև Լևոն Խեչոյանի պատմվածքները: Ինչ-որ շատ չեմ ինձ դրել վունդերկինդի տեղ

[Վոլտերա]

-Իրականում մարդիկ գործում են էնպես, ասես երբեք չեն մեռնելու:
- Էդ դեպքում ինչի են երբեմն մտածում մահվան մասին
-Դրանք րոպեական մտքեր են, բայց ապրելու տենչն ավելի ուժեղ է
- Մահից էլ?
- Հա
- Ինչպես թե
- Իրականում կյանքը մահից ուժեղ չէ, այլ ապրելու տենչն է մահից ուժեղ
- Այսինքն մարդիկ գործում են անսահմանության մեջ? Բայց չէ որ գիտեն, որ հավերժ չեն ապրելու
- Տես, մարդկային հոգի ու մարմին, մարմինը հավերժ չէ, դրա համար էլ գործում է իր ճիշտ ձևով՝ սկիզբ ու վերջ. իսկ հոգին անմահ է, այ հենց հոգին է գործում անսահմանության մեջ: Մարմինն ու հոգին հակասում են իրար, այդ պատճառով է այս ամբողջ խառնաշփոթը

[Վոլտերա]

Բլոգ, թե ակումբ, այս է խնդիրը, որն է հոգեպես ավելի ազնիվ

[Վոլտերա]

Վոլտեր, ուզում ես սատանային խաբել հա? Նայի հա, քեզ չդնես Ֆաուստի տեղը

[Վոլտերա]

Վերջապես իմ տանն եմ՝ Լռակյաց Բլրում: Մութ է: Միայն Բլուրն է մի փոքր սպիտակին տալիս: Ես տեսնում եմ Բլրից այն կողմ մի մշուշոտ քաղաք, որտեղով անդադար փոքր մարդիկ են անցնում: Նրանք շտապում են, նրանք կորցրել են իրենց այդ մշուշում: Մարդիկ շտապում են իրենց մոխրագույն տները, որոնք մթության մեջ փայլում են:Ես փորձում եմ տարբերել մարդկանց, բայց նրանք բոլորն էլ նույնն են՝ մոխրագույն, կարճլիկ ու մռայլ: Ես ուզում եմ մի այնպիսի բան գտնել, որը նման չէ այդ մոխրագույն ու կարճլիկ մարդկանց:
Հանկարծ հեռվից նկատում եմ մի թռչնի... որը մոխրագույն չէ, այլ կարմիր, քանի որ վիրավոր է: Մոտենում եմ թռչնակին: Նա փորձում է գորշ պատուհանով ներս սողոսկել, բայց ես թույլ չեմ տալիս: Ես շոյում եմ նրան, շոյում եմ կարմիրով ներկված թռչնակին ու հասկանում եմ, թե ով է հարազատը այդ մոխրագույն ու կարճլիկ մարդկանց մեջ: Թռչնակին բուժում եմ ու ինձ նմանեցնում եմ մի խելագարված ինքնասպանի, ով խելքը կորցրել է այդ մոխրագույն ու գորշ քաղաքում: Ու ես դարձյալ նրան եմ փնտրում: Նայում եմ երկնքի բաց տարածությանը: Այն գորշ է ու սև, ինչպես իմ մշուշոտ քաղաքը: Բայց ես գիտեմ, որ այնտեղ է իմ բաժինը ու գիտեմ, որ կգա ժամանակը ու ես վերևում կգտնեմ այն բաժինը, որը չգտա այստեղ՝ այս մշուշոտ ու գորշ քաղաքում: Մարդիկ ինձ չեն նկատում, նրանք ոչ ոքի չեն նայում, նրանք միայն շտապում են, շտապում են իրենց մոխրագույն տները: Ու արդեն ժամանակն է: Ես դրան պատրաստ եմ: Թաքնվում եմ մշուշում և վերջապես երևում է Տունս: Ես վախենում եմ, որ էլ երբեք չեմ տեսնի Նրան: Վախով ու մոլորությամբ գնում եմ այնտեղ ու դառնում եմ ձեր սարսափների արքայազնը:
Բայց էլ չեմ մտահոգվում... Ես արդեն տանն եմ՝ իմ իսկական Տանը
Իսկական Տունս՝ Լռակյաց Բլուրը...

[Վոլտերա]

Թող ինձ ներեն Ռեմարկի սիրահարները, բայց ես էդպես էլ չսիրեցի իրեն: Երբեք չէր եղել, որ ես ինչ-որ գիրք կիսատ թողնեմ: Բայց արի ու տես որ Հաղթանակի կամարին էդ էր վիճակված: Զոռով չի, այ մարդ, չեմ հավանում ու վերջ, ինչի համար 600էջ տրամադրեմ դրան ու հաշվեմ էջերը, թե երբ եմ պրծնելու: Ավելի լավ ա կեսից էլ ստօպ տամ:

[Վոլտերա]

- Գեղեցիկ է, չէ՞
Հուսահատված ինձ նայեց:
- Դե, այդպես մի նայիր, ավելի լավ է հետս համաձայնվիր:
Օրեր շարունակ համոզում էի իրեն: Սկզբից հետս վիճում էր, հետո վերջնականապես հույսը կտրեց:
- Քեզ հետ անիմաստ է,- ասաց
- Լռիր, ու թող հիանամ նրանով
- Թողնում եմ: Միայն թե բավական է համբուրես այդ թղթի կտորը:
Այնպիսի հայացքով նայեցի, որ աչքերն իջեցրեց:
- Դե լավվվվ
- Դու խանդում ես
Ծիծաղեց:
- Խանդու՞մ եմ... թղթի կտորի՞ն, լսիր, ես ավելի իրական եմ, քան այդ քո...
- Չէ, ինքն ուղղակի անհասանելի է
- Ես ձեռքերս լվանում եմ
Մի պահ լռություն: Հետո հարցրեց:
- Գեղեցկությանդ անունն ի՞նչ է
- Դրաու
- Բայց դա անուն չէ
- Դա ի՞նչ կարևոր է: Քեզ հետաքրքրում են միայն թվաբանական գործողությունները: Ինչպե՞ս կարող ես հասկանալ ինձ:
- Կարծես աղջիկ լինի:
- Հա, բայց աղջիկ չէ: Դա ավելի է գեղեցկացնում նրան
- Ինչու՞
- Ի՞նչ է, կարծում ես այդքան հե՞շտ է միաժամանակ երկուսն էլ կրել իր մեջ, ու լինել այդքա˜ն գեղեցիկ:
- Հիմարություններ: Դա ոչինչ էլ չի փոխում:
- Տես, երկու սեռ, երկու աշխարհ, երկու կյանք, կրկնակի գեղեցկությոն... Դա ինձ ամենաշատն է դուր գալիս:
- Քեզ դուր է գալիս այն ամենն ինչ տարօրինակ է, արտասովոր է, անհասկանալի է կամ էլ սարսափելի է:
- Դրանք աշխարհի ամենագեղեցիկ բաներն են: Հիշու՞մ ես, ամենահիասքանչ մարդիկ իրականում ամենատարօրինակներն են:
- Ամենագեղեցիկ ծաղիկներն էլ ցեխից են ծնվում:
- Որ ուզում ես, լավ էլ կարողանում ես...
- Փակե՞լ աչքերը
- Հա
- Ու չտեսնել ոչինչ
- Չէ, տեսնել միայն այն, ինչն իրական չէ
- Դու լավ էլ ամեն ինչ գիտես: Միայն հիմար ես ձևանում:
- Պարզապես փակ աչքերով ավելի լավ ես կարողանում սիրել: Փակ աչքերով պատկերներն այնքա˜ն գեղեցիկ են, Դրաուի պես:
- Այդ ժամանակ և թվաբանությունն էլ պետք չի գալիս
- Սիրում եմ, երբ հասկանում ենք իրար: Տեսնու՞մ ես խոպոպները, ամենաշատն ուզում եմ մատներով խաղալ դրանց հետ, մաշկն էլ իր խոպոպների պես փափուկ է, սպիտակ...
- Վե´րջ տուր
- Երբեք... իսկ աչքե˜րը... գեղեցիկ են՝ իր պես... Կհամբուրեմ սպիտակ պարանոցը, հետո իրեն պինդ կգրկեմ ու բաց չեմ թողնի: Իսկ շուրթերը... վարդագու˜յն...
- Դրանք վարդագույն չեն: Գիտես տանել չեմ կարողանում, երբ քեզ այսպես ես պահում:
- Իսկ ես թքած ունեմ:
- Ուզում ես, որ գնա՞մ:
- Չէ, մի գնա, պարզապես դու էլ փակիր աչքերդ:
- Այդպես մեզ փրկել էլ հնարավոր չի լինի:
- Իսկ ես չեմ էլ ուզում: Ես ուզում եմ սիրել, հասկանու՞մ ես, ուզում եմ փակ աչքերով սիրել, ես ուզում եմ գեղեցիկ խոպոպներ, սպիտակ պարանոց...
- Նախկինում երբեք նման բաներ չէիր ցանկանում:
- Իսկ ես հոգնել եմ ամեն ինչին չռած աչքերով նայելուց, հասկացիր, ես ուզում եմ սիրել, գոնե մի քանի վայրկյան ինձ հանգիստ թող, թող վայելեմ ստեղծածս:
Լռություն: Ես հիասթափված էի: Նա չէր խոսում:
- Դու եսասեր ես,- ասացի,- ախր գիտես, որ դրանք երկար չեն տևում, որ աչքերս հավերժ փակ չեն մնալու, դու գիտես, որ ես քոնն եմ:
Չէր խոսում
- Հասկանում ես չէ՞ սխալդ, բայց ես չեմ կարող ապրել առանց փակ աչքերի, թեկուզ դրանք ընդամենը մի քանի վայրկյան տևեն:
- Կներես
- Չէ, ուղղակի ասա, որ գեղեցիկ է:
- Գեղեցիկ է, անգամ շա˜տ...
- Ուրեմն կփակե՞ս աչքերդ
- Խոստացիր, որ երկար չի տևի
- Խոստանում եմ...

[Վոլտերա]

[Վոլտերա]

Գածիչնայա լյուբով մայա ^_^

[Վոլտերա]

Մարդիկ փնտրում են իրենց երկրորդ կեսին, իսկ ես իմ կեսերին եմ փնտրում: Չկան: Գնացել են: Հաճելի է ունենալ միանգամից մի քանի կես: Դժվար է բոլոր կեսերին պահելը: Ավելի դժվար է բոլորին սիրելը: Հավասար սիրելը: Մեկ էլ տեսար կեսերից մեկը նեղանա ու գնա: Այ էդ ժամանակ մնացած կեսերն էլ բանի պետք չեն գա: Բոլորին ՄԻԱՆԳԱՄԻՑ, ՀԱՎԱՍԱՐ, ՄԻԱԺԱՄԱՆԱԿ: Ուր եք, իմ կեսեր, կորել եք...

[Վոլտերա]

Ուրեմն երազումս Մենսոնին եմ տեսել
Տենց էլ չհասկացա, թե ինչ մեղք էի գործել, որ եկել էր Ոնց որ մեր դասատուներից մեկը կասեր՝ չբացահայտված երգող անասուն
Լավ, եկել եկել էր, ինչի էր ինձ տենց նայում: Էն որ մի հատ անդուր հայացք ունի, որ չես ուզում վրեն նայես

Ոնց ասում են էս էլ իրա պատվին: Իմ ամենասիրած երգնա

[Վոլտերա]

ՈՒրեմն մի քանի օր առաջ Ռասսիայից տուն գալու ժամանակ նստում եմ 62 համարի մարշուրտկեն ու գնում եմ.... (Իբր պիտի Շինարարներ հասնեմ) գնում եմ, գնում եմ ու տեղ չեմ հասնում: Տենց մի ժամ շարունակ գնում եմ: Դե ականջներումս ոնց որ միշտ նաուշնիկներն են խցկված, պատուհանից նայում եմ, այ մարդ լրիվ ուրիշ տեղերով եմ գնում, ու ես ըտեղ նոոոոոր ջոգում եմ, որ արդեն պիտի հասած լինեի Վոբշմ պապա տատի սաղին իրար եմ խառնում ու պարզվում ա որ պիտի ոչ թե 62-ը նստեի, այլ 62-ի Ա-ն... Տենց իջնում եմ ինչ-որ չոլ տեղ ու մի կերպ տաքսիով տուն եմ հասնում: Տունն էլ մի ժամ վրես խոսում են, ասում են սաղ էդ գրելդ ա, սաղ էդ գոմիկ դիքսդ ա ու մի խոսքով... Հետո իմանում եմ որ եթե տենց էլ չիջնեին Քանաքեռ էի հասնելու
Բայց էս ինձ դաս չի լինում...
Երկու օր առաջ էլ էլի ռասիայից պիտի շինարարներ հասնեի, նստում եմ 62-ի Ա-ն, հա, էս անգամ ճիշտ ճամփով ա գնում, բայց ես կանգառը բաց եմ թողնում, չգիտեմ, չեմ նկատում թե ինչ, մի խոսքով էս անգամ էլ գնում հասնում ա եսիմուր, նորից եմ իջնում, պարզվում ա կվառտալում եմ (մի չոլ էլ էդ ա) էլի մի կերպ տուն եմ հասնում, բայց էս անգամ մենակ տատիին եմ պատմում, արդարանում եմ իբր կանգառում իրոք ինքը չի եղել, որ կանգառը ինչ-որ հանգամաքներում անհետացել էր ու ես հայտնվել էի կվառտալում (իբր ուրիշ նորմալ տեղ չկար հայտնվելու).. դե մամաենց որ ասեի, էս անգամ հեշտ չէի պրծնի
Ուֆ, մի խոսքով սաղ էդ գրելն ա

[Վոլտերա]

Էն որ երազումդ ընկել ես սերիական մարդասպանի ձեռքը ու խնդրում-աղաչում ես որ քեզ չսպանի: Հետաքրքիր ա, իմ երազներում միշտ ես եմ լինում էդ մարդասպանը, էս անգամ ոնց էղավ, չհասկացա: