Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Կարոտել եմ...կարոտել եմ...կարոտել եմ
Կարող եմ հազար անգամ կրկնել նույն բանը՝ ձախից աջ, վերևից ներքև
Կարող եմ գոռալ, ինձ պատեպատ տալ, ջարդել ձեռքիս տակ ընկած ցանկացած բան
Հենց հիմա կարող եմ ոսպով ճաշ ուտել, մակարոն, կամլոբի
Կարամ նստեմ ու սերիալ նայեմ, հետո ողբամ էդ սերիալի վրա, հետո էլի հիշեմ, որ կարոտել եմ...

Ու մեկ էլ ահավոր շատ զզվել եմ: Ամեն ինչից: Բոլորից: Որովհետև կարոտել եմ:

Ի՛նձ եմ կարոտել:
Վոլտերայի՛ն
Ու զզվել եմ իմ մեջ եղած Մարիից
Զզվե՜լ եմ...

[Վոլտերա]

Դժվար է էս նոր տեսակի մարդկանց հետ: Ահավոր դժվար է: Փորձում ես մեջներից գոնե մեկին գտնել, որը քեզ ,շատ չեմ ուզում, գոնե մի պստիկ կճանաչի, ճկույթիս չափ, ավել չեմ ուզում, ավելը ձեզ պահեք: Դժվար է մարդկանց հետ: Ստիպված գլխիդ դիմակ ես քաշում, որ քեզ չդնեն ՉԹՕ-ի տեղ, ջոնգլիներից փախած վայրի գազանի տեղ չդնեն: Ոչ ոք քեզ նման ցնդած աննորմալի չի ընդունի, ոչ ոք քեզ չի հասկանա, եթե դու ասես, որ դու մեռնելուցդ հետո ոչ դրախտ ես գնալու, ոչ դժոխք, այ Բլրակ, քեզ բոլորը գժի տեղ կդնեն, եթե իրենց հրավիրես էնտեղ թեյելու ու գիշերները պառկելու լուսնի տակ, գայլուկներիդ ոռնոցների ներքո: Աչքերով անընդհատ մարդ եմ փնտրում, ի՛մ տեսակի մարդկանցից, չկա: Չկան: Ու երբեք էլ չեն լինելու: Մոռացիր դրանց մասին:
Մարդկանց հետ վարվելու ամենալավ միջոցն իրենց ուսումնասիրելն է: Մեր աշխարհագրության դասախոսի մտքով երբեք չի անցնի, որ ես իր մասին ավելի շատ եմ մտածում, քան ինքը, որ գիշերները երազումս տեսնում եմ իրեն, փորձում եմ ներս խցկվել նենց տեղեր, որտեղ իրավունք չունեմ: Ուղղակի իրավունք չունեմ: Ինքն ամբողջ կյանքում չի էլ իմանա, որ իմ ուսումնասիրման առարկան ա, որ ես իր վրա բազմաթիվ փորձեր եմ անում, իրենից տարբեր նոր տեսակներ եմ ստանում, հետո դրանք էլի խառնում եմ իրար, բաժանում եմ, կիսում եմ երկու մասի, վառում եմ, որ տեսնեմ՝ինչ հոտ կգա, գցում եմ ջուրը, որ տեսնեմ կխեղդվի, թե չէ: Այ մարդկանց հետ էդպես պիտի վարվել: Ուսումնասիրել, փորձարկել, բազմացնել, իրենց դարձնել քո սեփականը, հետո հաճույք ստանալ ու էդ ամենն անել աննկատ, էնպես , որ ուսումնասիրության առարկան երբեք էլ չիմանա այդ մասին: Դաժան եմ չէ՞...Ըհն, մարդկանց շատ սիրելուց է: Կամ չսիրելուց: Ես դեռ չեմ կողմնորոշվել:

[Վոլտերա]

Ինչքան կարա մարդ հաճույք ստանա սեփական թուլությունից, ցավից, ինքնախղճահարությունից, ոնց կարա մարդն իրեն այ էդքան չսիրի, էդքան զզվի իրենից: Ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում: Մարդ ջան, խնդրում եմ, գոնե դու քեզ սիրի, ջայնամ ուրիշներին չես սիրում, քեզ գոնե մի պստիկ սիրի հա՞ , ինչ կլինի, էդքան թքած մի ունեցի քեզ վրա: Դու դրա իրավունքը չունես: Հա հենց տենց չունես: Դու չես քեզ ստեղծել, որ ոնց ուզես վարվես քեզ հետ, դու ամբողջովին քեզ չես պատկանում: Քեզ վրա հենց սկզբից դրված ա պարտականություն. ապրելու՛ պարտականությունը: Ինչ գնով էլ լինի դու պիտի էդ բեռը մինչև վերջ հասցնես: Մարդ ջան, էդքան շատ թքած մի ունեցի կյանքի վրա, մի ասա, թե քեզ համար մեկ ա՝ կապրես, թե չես ապրի: Որովհետև կգա նենց մի պահ, որ կփոշմանես ասածներիդ համար, բայց արդեն ուշ կլինի:
Ես ժամանակին մտածում էի, որ մարդու համար ամենակարևորը հանճարեղ ձևով ապրելն ա, խորը ու բարդ լինելն ա...բայց չէ, փոշմանել եմ, մարդ ջան, ապրիր հա, ընդամենը ապրիր, թող ոչինչ, մակերեսային ապրիր, ոչինչ դու մենակ շնչիր ու արտաշնչիր, բայց գոնե ապրիր
Գիտեմ, որ վաղը ես նորից իմ հին մտքին կգամ, որ կարևորը խորություն ունենալն է, բայց էսօր ես ասում եմ քեզ՝ ապրիր, ուղղակի եղիր: Քեզ մի կեր: Ափսոս ես: Մարդ ջան, ափսոս ես:

[Վոլտերա]

Ժամանակին մահագիտություն էի ուսումնասիրում: Փորձում էի ինչքան հնարավոր ա մահվանն ավելի մոտիկից ճանաչել, իր հետ լեզու գտնել, փորձում էի միջոցներ գտնել մարդկանց մահը թեթևացնելու համար, հետո հասկացա, որ սկի կարգին կյանքի հետ յոլա չեմ գնում, ուր մնաց մահվա՜ն:

[Վոլտերա]

Հետ եմ վերադառնում, կամաց-կամաց հետ եմ գալիս:
Դեպրեսիային փաթաթում եմ մի հատ տոպրակի մեջ ու վառում, ոնց հասկացա ինքը բացի խանգարելուց ուրիշ ոչինչ չի անում:
Տարին սկսում եմ Վոլտերայական ձևով` գրել, սովորել, ուսումնասիրել, փորձարկել, հայտնաբերել:
Ակումբ բռնվիր, ես հետ եմ գալիս: Հերիք ա ինչքան բերանս փակեցին ու չթողեցին խոսել: Հիմա խոսելու եմ ինչքան սիրտս տա, գրելու եմ էնքան, որ մուսաս ինձնից զզվի ու ինքնասպան լինի.
Իրականում ոչ թե մուսան ա քեզ մոտ գալիս, այլ դու ես գնում իր մոտ, ու իրականում ոչ թե պետք ա սպասել, որ մուսան ժամանի, այլ դու պիտի գնաս իր մոտ.
Մուսա բռնվի գալիս եմ.
Ակումբցիներ, շնորհակալ եմ բոլոր շնորհավորանքների համար.
Վոլտերա, մի բան էլ ես իմ կողմից մաղթեմ.ուզում եմ որ բավարարված լինես կյանքում, որ միշտ լիքը լինես, բայց չմոռանաս նաև դատարկությանը, ուզում եմ որ ստեղծող լինես ու ոչ մի բան հեշտությամբ ձեռք չբերես. Մարի, քեզ էլ ցանկանում եմ, որ Վոլտին ու Բլրակը չկորցնես
Տարի, բռնվի, գալիս եմ.......

[Վոլտերա]

Լրիվ աննորմալ եմ ես, իսկական հոգեբուժարանի ապրանք. Իմ տեղը գիտեք որտեղ ա? Էն որ ցուրտ ա, ոչ ոք չի խոսում, ոչ մեկը ոչ մեկին չի նայում, բոլորն անձայն պառկած են ու նայում են երկնքին, բայց փոխարենը տեսնում են բորդո գույնի կափարիչ, այ էդտեղ ա իմ տեղը. Կգնամ ու էդ պառկածների համար Անդերսենի հեքիաթներից կկարդամ:

Ես ուզում եմ որ բոլորն ինձ սիրեն: Անիմաստ ցանկություն ա, բայց ես ուզում եմ:

Ես ուզում եմ նորից անվերջության զգացողությունը զգալ, ես ուզում եմ էն ժամանակվա պես չզգալ իմ սեռն ու տարիքը. Ղզիկ ցսնկություն ա. Բայց ես դրա համար ամեն ինչ կտայի:

Ես լիքը դաս ունեմ անելու: Ու ես անտաղանդի պես ակումբ եմ մտել, որովհետև ձեռս չի գնում սովորել Քուչակի կենսագրությունը, անգլի բառերն ու կլիմայաստեղծ գործոնների մասին ձանձրալի լեկցիան: Ում ա պետք սովորել գրողի կենսագրությունը, ում ա պետք թե Քուչակը որ թվին որտեղ ա սովորել կամ ավարտել: Ու ընդհանրապես պետք ա վառել գրականության դասագրքերը, դրանց փոխարեն մեզ պիտի տան թուղթ ու գրիչ, մենք պետք ա գրենք ծրագիրը, մենք պետք ա գրենք Քուչակի իսկական կենսագրություն, մենք պետք ա գրենք....ոչ թե դուք.... Ու հետո ինչ, որ ես սիրում եմ աշխարհագրություն, էս պահին ինձ հեչ էլ հետաքրքիր չի, թե որոնք են հիմնական ու անցումային կլիմայական գոտիները:

Չեմ անելու դաս~~~~~

Ես ուզում եմ առաջվա պես մարդկանցից հեռու մնալ, ես ուզում եմ ինքս ինձ հետ նորից մենակ մնալ, ուզում եմ ինձ հայելու մեջ նայել ու չտեսնել արտացոլանքս, ուզում եմ որ էդ պահին հայելին էլ իմ մեջ նայի ու տեսնի ինքն իրեն իմ մեջ, ինձնից դուրս, ես զզվել եմ արանքում մնալուց, ես զզվել եմ արանքից ինձ սեղմող երկու դռներից, ընդհանրապես դուռն ում ա պետք, դռան տեղը պետք ա մեծ անցք լինի, դուռը սխալ բան ա...ուզում եմ ապուշի պես մեկին սիրահարվել, ուզում եմ ինչ որ մեկին ծաղրել, կծել, վառել, ուզում եմ որ իմ կափարիչի գույնը բորդո չլինի, ուզում եմ կարմիր լինի, կամ դեղին, ուզում եմ ընդհանրապես կափարիչ չունենալ, բայց մեկ ա ամենաշատն ուզում եմ որ ինձ սիրեն...

Ու իմ նոր տարին սկսվում ա ապրիլի մեկից` իմ երազները պաշտոնական ձևով թղթին հանձնելու օրվանից. Ես իմ երազներից շատ ոչ մեկին չեմ սիրում, ու իմ իմ ամենամղձավանջային երազը ես նախընտրում եմ իրականության ամենահաճելի պահից...

Ու ..վաբշե հեչելին ինձ սիրեք, կարևորը ես ինձ սիրում եմ ու էդ սերը...ցավոք անպատասխան ա....

Գնամ դաս անեմ, համոզեցիք:

[Վոլտերա]

Պիտի բացահայտեմ լիքը բան, պիտի նոր բան ստեղծեմ, պիտի ապրեմ կրկնակի պինդ ու խորը, պիտի ճանաչեմ ինձ ավելի շատ, ու պիտի ուսումնասիրեմ ներսս, ձեր ներսը, աշխարհի ներսը...պիտի ավելի շատ տեսնեմ, ավելի շատ մտածեմ ու ավելի քիչ զգամ, պիտի նոր տեսակի աչքեր ստանամ, լաբորատորիաս պիտի ավելացնեմ նոր դեմքերով, պիտի նոր տեսակի մարդկանց հավաքածու կազմեմ ու պիտի գնալով ավելի շատ սիրեմ մարդուն, պիտի Բլրակս վերանորոգեմ (վաղուց էնտեղ չեմ եղել ) ու մեկ էլ պիտի սովորեմ թաքնվել ինձնից...Խոստանում եմ. Ուզում եմ որ տարին չլինի դեպրեսիայի տարի, այլ հոգևոր հաճույքի ու թռիչքների ^_^

[Վոլտերա]

Թող հոգիդ լուսավորվի, հարազատս:

[Վոլտերա]

Ես վերջապես երկար որոնումներից հետո պարզել եմ նաուշնիկների երկարակյացության գաղտնիքը ուրեմն էդ անտերները պիտի ուղղակի քո ճաշակի լինեն` երկար դիմանալու համար: Ու էստեղ թանկ, էժան կապ չունի: Օրինակ մի երկու ամիս առաջ ինձ բաժին էր ընկել ահավոր ռաբիս, չարոխներով, ապեով խոսող մի հատ բալամ նաուշնիկ: Չեք պատկերացնի թե ես էդ լղոզած չոլկայի հետ ոնց յոլա գնացի: Հա իրար տալիս էինք, ինքը Արամ Ասատրյան էր քոքում, ես իմ դեպրեսիվ մետալը: Դե ասեք, հիմա էդ խեղճ հոպարը ոնց դիմանար իմ ձեռը, պարզ չի երկու շաբաթից պիտի փչանար, հետո ինչ որ հինգ հազար դրամանոց հոպար էր:

Ասածս ինչ ա... Վերջերս դարքվեյվ, մետալ, գոտիկա լսող փիրսինգով ու սև շրթներկով սիրուն տղա -նաուշնիկ եմ ճարել: Ամբողջ օրն իրար հետ գլուխներս թափ տալով մեր ուզած երգերն ենք լսում: Չնայած որ ինքը հազար դրամանոց թռչնակներից էր, բայց մենք իրար սիրեցինք առաջին հայացքից: Հիմա դե ասեք, ոնց կարող ա ինքը փչանա, եթե մենք նույն տեսակի աննորմալներից ենք:

Ձեր ճաշակի նաուշնիկներ առեք, ժողովուրդ, թե չէ դժվար կլինի ձեր հետագա ականջաամուսնական կյանքը:

[Վոլտերա]

Տեսնես ինչի է էդքան անսովոր մահվան լուրը լսելը, երբ որ իմանում ես մեկը, որին դու ամեն օր տեսնում էիր, բարևում էիր, զրուցում էիր, էլ չկա: Այ էդ էլ չկան ինչի ոչ մի կերպ չի տեղավորվում մեր ուղեղում: Ուղղակի չի կարող տենց բա լինել, չկա տենց բան, սխալ է: Ու սա ցավ չի, չէ, ոչ էլ կարոտ, որովհետև դու էդ մարդու հետ էդքան էլ մոտ չէիր, բայց մեկ է, մահվան լուրը լսելն ահավոր անսովոր է, սարսափելի անորոշ բան է: Միշտ մտածել եմ, թե ինչի է մահն ու դրա հետ կապված ամեն ինչը վատ ազդում մարդու վրա, ու կապ չունի թե ինչքան հարազատ է քեզ գնացողը, հնարավոր է որ ընդհանրապես ծանոթ չի, ուղղակի դու հիշում ես որ ինքն ամեն օր քայլում էր իր գրասենյակում, մեկ մեկ ժպտում էր, խոսում էր, շնչում էր, հեռախոսով խոսում էր: Ու ուր է հիմա էդ շարժումը, ուր կորավ էդ ամեն ինչը,...չկա, ուղղակի չկա էդպիսի բան, մահը մարդիկ են հնարել, չկա մահ: Կա անցում, շարժման բացակայություն, անհետացում, կամ թափանցիկություն, բայց ոչ մահ: Պետք է փոխենք մեր վերաբերմունքը էդ երևույթի վերաբերյալ, սենց սխալ է, սենց չպիտի լինի, ինչ որ բան սխալ է:
Ու քանի դեռ չգիտենք, թե ինչ է լինում գնացողի հետ, որովհետև մենք մնացողներից ենք, մահը միշտ էլ մեզ համար կմնա բացասական ու վատ երևույթ: Ու իրականում ոչ մեկս չգիտենք, թե ովքեր են ավելի լավ վիճակում, մնացողները, թե անհետացողները:

[Վոլտերա]

Ու ընդհանրապես զզվելի է էս ամեն ինչը: Ոնց որ նախկին դպրոցս աչքիս առաջ ունենամ, ոնց որ անցյալում ապրեմ, բայց արդեն իսկական եսովս: Էնքան հետաքրքիր է էս ամենը, երբ որ առանց որևէ ջանքի կամ կախարդության դու վերադառնում ես մի քանի տարի առաջվա ապրածդ կյանքը, բայց արդեն վերափոխված ու վերածնված տեսքով: Այ էս ժամանակ է որ անցյալիցդ կարողանում ես վրեժ լուծել` ներկայի հաշվին, քո նախկին կերպարից կարողանում ես երկար մեջդ պահված մուռը հանել` քո վերստեղծված Եսի հաշվին: Ահավոր սիրուն բան կա սրա մեջ, բայց էդ միևնույն ժամանակ զզվելի է, որովհետև անցյալն ինչքան էլ սիրուն ու ցանկալի լինի, մեկ ա ինքը մի քանի տարվա դիակի պես ա բուրում, անցյալն էլ դիակների նման փտել ունի, ու դրա համար պետք չի անցյալին թաղել, պետք է վառել ուղղակի:

Տղաս, եթե քեզ թվում է որ քո տիեզերական դատարկությամբ ու ուղեղիդ տիեզերական բացակայությամբ օժտված լինելով հանդերձ կարող ես ինձ ինչ որ բան սովորեցնել կամ ցույց տալ, իմացիր որ ես գիշերները մարդկանց հանգիստ չտալու սովորություն ունեմ, ուղղակի ափսոսում եմ որ դատարկության պես բազմաշերտ երևույթին քեզ պեսին եմ վերագրում: Ստիպված` որովհետև դժվար թե իմանաս բազմաշերտության ու խորության մասին, դժվար թե լսած լինես գոնե մի անգամ:

Յախք ու էլի յախք: Ասենք երեք հարկանի շենքի բարձրության կաբլուկով ու հավերժ դեբիլի ժպիտը դեմքին ոմն քայլող մսային զանգվածը դժվար ձեզ մոտ էլ զզվանք չառաջացնի:

Ատում եմ ձեզ բոլորիդ: Որովհետև երբեք չեք իմացել ու դժվար էլ երբևէ իմանաք ուղեղի տեղը, որովհետև չեք ապրում, այլ շնչում եք միայն, որովհետև չեք քայլում, այլ ձեզ քարշ եք տալիս մի տեղից մյուսը, որովհետև մարդ չեք, այլ ձեռքերից, ոտքերից ու ներքին օրգաններից կառուցված գոյություն եք, որոնց ամեն վայրկյան կարելի է շեղել ուղղությւնից, անգամ ձեր յուրաքանչյուր քայլը կամային չէ, ուր մնաց խոսքը կամ ծիծաղը: Շարժվող տիկնիկների պես, պարզապես ի տարբերություն ձեզ` տիկնիկներն ունեն սեփական կերպարանքն ու դեմքը, անգամ սեփական հոտը:

Ու ձեր ամբողջ երամում գուցե գտնվեն որոշակի ներքին դեմք ու կերպարանք ունեցողները, բայց դրանք էնքան թույլ ու աննշան են, որ չարժե անգամ խոսել էդ մասին: Ուղղակի ունեցողներին ավելի եմ ատում, որովհետև կիսատ են ու թերի, որովհետև անավարտ են ու իրականում ավելի ոչինչ են, քան հենց ինքը` ոչինչն անձամբ:

Ու էս ամեն ինչից հետո ինձ կարող էր ուրախացնել միայն էն փաստը, որ վաղը կարող եմ գրադարանում գրանցվել ու ուզածս գրքերն ուզածս ժամկետով վերցնել ու կարդալ: Իսկ դուք որոշեք թե վաղն ինչ եք հագնել կամ ոնց եք քսվելու, մազերը ոնց եք հարդարելու` դիմացի դատարկ սափորին դուր գալու համար: Չնայած ով գիտի, ասել են չէ` նմանը նմանին կգտնի:

[Վոլտերա]

Նորից բարև, Մինոր: Էլի եկել եմ բողոքելու: Ուզում եմ վերջացնել Ջերոմի վերջին քսան էջը: Կոմպը կախել է, չի բացում: Իսկ ես ուզում եմ կարդալ ու վերջացնել արդեն սիրելի դարձած գիրքը: Ասա որ կոմպը կախել է, ոնց ես ակումբում գրում: Ուֆֆ: Չգիտեմ, էս քանի օրն ինչ է փոխվել մոտս, բայց բոլորը սկսել են նյարդայնացնել ինձ, ուզում եմ կացինն առնել ու բոլորին կոտորել հերթով: Չգիտեմ: Մարդն ա աչքիցս ընկել: Աշխարհագրության գրքում կարդում եմ`նոր դարաշրջանի վերջում տեղի ունեցավ մի նոր իրադարձություն` հայտնվեց բանական մարդը: Մտքումս ասում եմ`իզուր, թող ոչ էլ հայտնվեր: Ինչ իրադարձություն, պետք է գրեն ամենամեծ աղետը, դժբախտությունը: Դասախոսիս հարցնում եմ ինչ կլիներ, եթե դինոզավրերը չանհետանային, ասում է` մարդն ուղղակի չէր լինի: Ուրախանում եմ, ասում եմ` ուխ: Չի հասկանում: Հեչելին հասկանա:
Հուսով եմ հաջորդ երկրաբանական դարաշրջանում ապրող օրգանիզմներն անպայման կայնեզոյը կհամարեն ամբողջ մոլորակի պատմության ամենադաժան ու կործանարար ժամանակաշրջանը: Ու հավանաբար, եթե էդ օրգանիզմներից մեկը համարձակվի հարցնել , թե ինչ կլիներ, եթե մարդը չվերանար, ապա պատասխանը կլիներ` ուղղակի մենք չէինք լինի: Մարդիկ էլ մեր դարաշրջանի դինոզավրերն են, ում վերացման մասին հետագայում լեգենդներ կհորինվեն:
Ինչ եմ խոսում: Մի էդպիսի դինոզավր էլ ես եմ: Ոչ մեկից ոչ պակաս, ոչ ավել:

[Վոլտերա]

Մթության մեջ տեղաշարժվելու հատկություն եմ ձեռք բերել: Ժամանակին անընդհատ աթոռի կամ սեղանի ոտքերի հետ էի բախվում: Հիմա դրանք մեջտեղից հանել եմ: Թողել եմ միայն շորերի համար նաախատեսված փոքրիկ ու կլոր սեղանը: Իրեն չեմ կպնում, որովհետև խելոք իր համար սենյակի ծայրամասում տեղավորվել է ու ինձ չի վնասում
:Երբեմն ուզում եմ լինել այնտեղ, որտեղ վխտում են իմ տեսակները, այնտեղ, որտեղ ես ինձ տանն եմ զգում, որտեղ անում ենք տնային բաներ ու չենք շփվում դրսայինների հետ: Երկու տարի առաջ էր: Ինձ համար քայլում էի սենյակովս մեկ, ինչ որ բան էի փնտրում: Վերջում գտա: Այդ վեց տառանոց հարազատ բառը դեռ մինչև հիմա բջիջներիս մեջ է բնակվում: Ես ուզում եմ լինել իմ տեսակների մեջ, բայց մի կողմից ես ձգտում եմ անվերջանալի, սպիտակ ու մառախլապատ մենակությանը: Այս ցանկություններս ժամանակին շատ խորն էին, համարյա խելագարության աստիճանի: Ամեն մի անկյունում իրենց էի փնտրում, ամեն մի ծառի ու ծաղկի վրա իրենցից ինչ որ կտոր էի փնտրում: Ինչքան է եղել փաթաթվել եմ փողոցում քայլող պատահական մեկին` թվացել է գտել եմ իրենց: Բայց սխալվել եմ: Սովորական մեկն է եղել: Արդեն հոգնեցուցիչ է անընդհատ դրսայինների հետ ապրելը: Ինչքան էլ առանձին ու անլար անհատ եմ, մեկ է, անտեսանելի թելերով իրենց եմ կապված: Ենթագիտակցորեն դեպի իրենց եմ գնում: Ես իրենցից եմ: Իմ հիմնական ու մեծ կեսն իիենցից մեկն է, ինչքան էլ փորձեմ սովորական դրսային ձևանալ: Գիտեք ոնց եմ որսում ամեն մի պատկեր: Ցանկացած միջավայրում ու տեղանքում իրենցից որևէ փոքրիկ կտոր, մաս կամ սիմվոլ ակնթարթային գրավում է ինձ: Էսպես վեր եմ թռչում ու նայում եմ այդ կետին: Պարզվում է աննշան մաս է, բայց իրենցից է: Շատ բարդ է: Եթե գնամ դեպի իրենց, էլ հետ վերադառնալ չեմ կարողանա: Եթե չգնամ` կպայթեմ: Գիտեմ, որ վաղն այդ ցանկությունը կանցնի երկրորդ կամ ավելի հետին պլան: Դրսային գործերով տարված էլի կմոռանամ իրենց մասին, բայց դա չի վերանա: Մի օր անպայման նորից կգամ իմ հին ցանկությանը` միանալ իրենց, ապրել իմ իսկական կյանքով: Քանի անգամ եմ երազել միասին հավաքվելու մեր սիրելի վայրում, կարմիր գինի խմելու ու երաժշտություն լսելու մասին: Մենք` խմբով, թափառում ենք ու ժպտում իրար: Դրսինները սարսափած փախչում են: Իրենք որտեղից գիտեն, որ մենք իրար ժպտում ենք: Սև ներկված աչքերն ու շուրթերը ծածկում են մեր ներքին ուրախությունը: Մենք ուրախ ենք, որովհետև իրար հետ ենք: Հավաքվում ենք մեր սիրելի ավերակ ամրոցում: Պառկում ենք ամրոցի այգու թաց հատակին ու նայում մութ երկնքին: Հետո բարձրանում ենք ամրոց: Մոմի լույսի տակ իրար համար կարդում ենք մեր գրածները, լսում ենք մի գլուխ Բախ ու Բեթհովեն, բաց պատշգամբում բարձր ծիծաղում ենք: Մեր ծիծաղից արթնանում են փողոցային շները: Բայց ախր հենց դա էլ մեզ պետք էր, չէ: Ու ամբողջ ժամանակ սիրում ենք իրար`շատ, ուժեղ, պինդ, անսահման:Իրականում դա անհնար չէ: Ամբողջը մեզնից է կախված, իմ սիրելիներ, հարազատներ, ամբողջը մեր ձեռքերի մեջ է:Ձեզ եմ ցանկանում: Դեպի ձեզ, դեպի ներս, ինչքան հնարավոր է հեռու դրսից ու դրսայիններից: Ես ձեզ եմ սիրում:Թող դրսայինները մի գլուխ միայն վախենան մեզնից: Հո մենք գիտենք, թե իրականում ինչ ենք և ով ենք:
Երկու տարվա փնտրտուքներից հետո դեռ արդյունքի չեմ հասել: Դեռևս չկան իրենցից, իրենց իսկականներից: Ուղղակի չկան: Իսկ եթե կան էլ, ուրեմն իմացեք, որ հարազատ եք ինձ ու ցանկալի, իմացեք, որ ես էլ եմ ձեզնից: Հեյյ, իսկ եթե կարդում եք սա ու հասկանում, որ ձեզ նկատի ունեմ, ուրեմն եկեք միանանք, իրականացնենք մեր ներքին ցանկությունները, ես համաձայն եմ, լսում եք, եկեք միանանք: Հերիք է արդեն:
Իմ ու միշտ ինձ պատկանող հարազատ մարդիկ, ես ձեզ սիրում եմ: Ու կարոտում եմ: Ու սպասում եմ:

[Վոլտերա]

Բևեռային աստղը հենց նոր ձայնը կտրեց: Երեք հատ սև առնետ հոգին փչեցին դիմացի նկուղում: Վերջին շնչում երրորդը հասցրեց ծվծվալ, իսկ երկրորդը երազանք պահեց մտքում: Հավանաբար հաջորդ կյանքում կատարվելու նպատակով: Սև ու կտրած պոչով կատուն դատը շահեց` հարազատների պահածոյացման հաշվին: Հիմա երրորդ սենյակում մեկը մռնչում է. Կարծում է կկարողանա սպիտակ մորուքավորների մոտ խղճահարություն առաջացնել: Կարմիր սենյակում պարտվածներն են սուսուփուս կուլ տալիս իրենց առաջարկվող կլոր ու սպիտակավուն օգնականներին:
Իմը կանաչն է: Ես չեմ մռնչում: Բայց ոչ էլ ամեն մի պատահածին կուլ եմ տալիս: Սենյակիս չորս անկյուններում էլ սպանության հետքեր կան, իսկ հինգերորդ անկյունում` սեփական սպանության, թե ինքնա... հինգերորդ անկյունը ոչ ոք չի տեսնում: Իսկ ես գիտեմ: Ես հիմա ավելի շատ բան գիտեմ ու ավելի շատ բան եմ լսում: Օրինակ վեցերորդ հարկում հենց նոր լողացած ու սափրված ճանճին ներկեցին վարդի գույնով: Իմ քթին հասավ կարմիրի հոտը, իսկ թե ինչ փսփսաց ճանճը վերջին պահին` չհասցրեցի ընկալել: Իմ սենյակի դռան գույնը կանաչ է, բայց ինձ թվում է բացի կանաչից, նաև մուգ կարմիր է, տեղ տեղ սպիտակ, բայց ավելի շատ կանաչ է: Ես առնում եմ կանաչի հոտը: Ես գիտեմ թե դա ինչ է: Մի փորձեք պարտադրել ինձ ձեր սեփականը: Իմ քիթը տարբերվում է ձերինից: Իսկ ականջներս մոտ են բոլոր տեսակի մանրագույն բաների հետ: Այ հենց վայրկյաններ առաջ ինչ որ տեղ ասեղ թելեցին: Դա պիտի որ կողքի շենքում եղած լինի: Ես լսեցի ասեղի բողոքը` թելը շատ հաստ է, ու թելի փռշտոցը զգացի` ես ալերգիա ունեմ քեզպիսիններից: Հիմա իրենք հաշտ ու խաղաղ են: Ես զգում եմ լռությունը: Ես գիտեմ ասեղի ու թելի ձայները, երբ որ իրենք լուռ են: Չէ, ոչ էլ իմ ականջներն են ձերինների պես: Չեք համոզի:
Պատշգամբում երկու ճաղեր լուռ միմյանց թարս նայեցին: Ես լսեցի իրենց թարթիչների փակվելը: Հիմա իրենք քնած են: Ավելի ճիշտ ձևացնում են, թե քնած են: Մինչև իմ կանաչ դուռը հասնում է այդ երկուսի ձևականությունից առաջացած թթվահոտը: Ես հիմա փակում եմ քիթս: Այս անգամ չափն անցել են` ձևացնելու մեջ:
Սպիտակ մորուքավորներն ինձ ասում են, որ ես քթիցս այն կողմ չեմ տեսնում: Բայց դա սխալ է: Ես տեսնում եմ դիմացի ու կողքի շենքը, ես տեսնում եմ նկուղն ու մոտակա փողոցը: Իսկ ամենաքիչը տեսնում եմ քիթս, որովհետև այնտեղ ոչ մի հետաքրքիր բան չի կատարվում:
Ես չեմ մռնչում, բայց ես լսում եմ, թե ինչպես են մռնչում: Ես առնում եմ խղճահարության ու բարկության հոտը, ես լսում եմ շշուկով իրենց գունավոր սենյակները հրաժեշտ տվողներին: Ես լսում եմ, թե ինչպես են շուրջս կուլ տալիս կլոր ու սպիտակավուն օգնականներին: Լսում եմ կոկորդով անցնելու ժամանակ առաջացող աղմուկը, հետո, ավելի ներքև սահելուց եկող կտկտոցի ձայնը: Ես բոլորը լսում եմ: Անգամ, երբ սպիտակ մորուքավորներից մեկը քորում է իր դունչը: Բայց ես չեմ մռնչում: Ու ոչ էլ կուլ եմ տալիս: Ես միայն լսում եմ:
....

Հիմա դուռն էլ կանաչ չէ: Դիմացս էլ երկարաձեռք ու երկարաոտ օգնականներն են: Ինձ համոզում են, որ մռնչամ: Ես լռում եմ: Ինձ ինչ որ տեղ են ուղարկում: Զգում եմ որ լավ բան չէ: Հավանաբար վերջն է, կամ նախավերջին մասը: Ստիպում են, որ կուլ տամ: Չէ: Եթե ուզում են կարող են իրենք ինձ կուլ տալ, բայց ոչ մի դեպքում` հակառակը: Սա լավ բան չէ: Բևեռային աստղը նորից ձայնը գլուխն է գցել, իսկ թելն ու ասեղն էլի կռվում են: Զգում եմ որ թթվահոտից էլ վատ է, որ լուռ իրար նայելու աղմուկից էլ սարսափելի է: Բայց դեռ վերջը չէ: Որովհետև ես դեռ չեմ մռնչացել:

Իսկ այն առաջին առնետը փշաքաղվում է ցրտից: Ես զգում եմ առնետի` փշաքաղվելուց առաջացող մազիկների հպումը ձեռքերիս վրա: Ես խղճում եմ առնետին: Իսկ խղճահարությանս կաթիլները առնետը զգում է հեռվից: Վերջին երազանքն է պահում: Համարյա չորս պտույտ է անում փողոցի շուրջը: Ծվծվոցն էլի սղոցում է ականջներս: Փակում եմ քիթս: Իսկ դատը շահած կատուն դեռ մլավում է:
Բևեռային աստղն էլի սսկվեց:
Սսկվոցի ձայնը խուտուտ է տալիս:
Իմ դուռն էլ կանաչ չէ:
Խաբեցի: Կանաչ է: Քիթս քորում եմ: Մեկ է ձերինների պես չէ:
Կոկորդիցս հեղուկն ուզում է վեր բարձրանալ: Չեմ թողնում:
Ասել եմ` չեմ մռնչալու:

Նորից դատ կա այսօր:

[Վոլտերա]

Պարոն, երբևէ ընկե՞լ եք թռչունների հետևից: Իսկ իրենք` ձե՞ր:

Ինչու՞ մարդը չունի կտուց ու սիրամարգի պոչ

Ինչու՞ մարդուն կրծողների շարքը չեն դասում, կամ մակաբույծների

Իսկ ոզնու և կակտուսի փշերը հավասար չափո՞վ են ծակում

Բա կաչաղակի ու բադակտուցի կտուցները միևնույն նյութի՞ց են

Երկրի սիրտը չի՞ խառնում այդքան պտտվելուց

Իսկ ձե՞ր սիրտը

Պատասխանեք պարոն:

Կապույտ փողկապով Պարոն

Ինչու՞ արևը չի վառում ինքն իրեն, այլ միայն մեզ

Ո՞վ է իրեն այդքան իրավունքներ տվել

Ո՞նց է դուրս գալիս այդքան էներգիայի ծախսի տակից

Իսկ եթե մի օր չվճարի ու անջատեն լույսը՞

Էլ արև չի՞ լինի