Անընդհատ հետաձգում եմ, մտածելով, որ վերջում կխոստովանեմ: Բայց շատ ձգձգեցի պատասխանները, վերջերս ժամանակս ինչ-որ շատ է քչություն անում…Արէա-ի խոսքերից
Նստած, լրիվ այլ պատմվածք էի գրում մրցույրի համար, ընթացքում մեկ-մեկ նայելով Ակումբի նորությունները: Ու մեկ էլ, քո մի ինչ-որ գրառումը կարդալիս, աչքս ընկավ… ստորագրությանդ: Ընկավ ու մնաց նրան կպած:
Նախկինում մի քանի անգամ եղել էր այդպես, բայց ինչ-որ ուշադրություն չէի դարձրել: Իսկ այդ պահին՝ հասկացա: Ու նաև հիշեցի հազար տարի առաջվա կյանքս:
Բանն այն է, որ երիտասարդ տարիներիս եղբայրս իմ ընկերների հետ մի խումբ էին սարքել, ավելի ճիշտ, ես նրանց համոզեցի, որ միասին նվագել սկսեն: Տղաներից մեկը մի երգ էր գրել, բայց բառերից՝ ընդամենը երկու տող կար: Ես գրեցի մնացած բառերը: Ահագին լավ գործ էր ստացվել, բոլորս էլ շատ էինք սիրում այդ երգը:
Իսկ ստորագրությունդ վերադարձրեց ինձ այն ժամանակները, որովհետև այն երկու տողն էին.
- Հե՜յ, ով կա այստեղ…
- Ես և դու:
Ջո՞կ…
Դե պատկերացրու, նստած-պատմվածք եմ գրում: Տեսնում եմ ստորագրությունդ: Հիշում եմ գրածս երգի բառերը: Եվ այդ ամենը՝ պատմվածք գրելու ընթացքում:
Ինչ խոսք, որ տառականներս սկսում են շարժվել: Եվ ամենամեծ տառականս. "պատահականություններ չկան":
Ու լռվել եմ: Կպել եմ ստորագրությանդ ու չեմ կարողանում պոկվել:
Ու մեկ էլ շուռ եմ գալիս ու սկսում եմ վերանայել պարը:
Ու միանգամից ամեն ինչ տեսա…
Գալը որ ասում է "Նենց տպավորություն ա, որ ինչ միտքդ գալիս ա, ոնց գալիս ա, տենց էլ գրում ես", - շատ ճիշտ է կռահել. հենց էդպես էլ ստացվեց…
Էնպես որ, եղբայր, էս պատմվածքի մեղավորը որ թե պարուհին է կամ Սարոյանը, այլ դու և քո ստորագրությունը…
Բայց ես շնորհակալ եմ: Ինձ դուր է գալիս…
Մեջբերել
Էջանիշներ