Sambitbaba-ի խոսքերից
Ես էլ փորձեցի Այվի ու Ռուֆի պես վարվել, բայց քեզ համացանցում գտնելու համար գիտելիքներս չհերիքեցին, Անա ջան: Էնպես որ, քո մասին ինչ գիտեմ-չգիտեմ, այս մի գործն է, ու ավել-պակաս կներես, լա՞վ:
Լեզուն շատ դուրս եկավ. հաճելի էր և հրապուրիչ:
Բայց պատմվածքն, իմ կարծիքով, այնքան արհեստական է, որ լավ լեզուն չի փրկում: Ու հարցը բոլորովին էլ ոճին մոտիկ կամ հեռու լինելը չէ: Դանիիլ Խարմսն, օրինակ, սիրածս գրողներից մեկն է եղել երկար տարիներ: Բայց նրա "Պառավը" կարդալուց հետո կարող է դուրս գաս փողոց, և ամեն պատահած ճամպրուկավոր մարդուն նայես թարս, քանզի վստահ ես, որ այդ ճամպրուկի մեջ իր սպանած պառավին է տանում:
Իսկ այստեղ չեմ հիշում մի միտք, որը ստիպեց ինձ հավատալ, որ ինքն իրական է…
Գիտես, ընտանիքի առօրեայից փախել և նույն այդ ընտանիքի առջև պարտքի զգացումից դրդված հետ ենք վերադարձել բոլորս էլ: Եվ յուրաքանչյուր ստեղծագործող էլ, ինչ խոսք, որ ցանկանում է աձանձնահատուկ լինել: Բայց եթե ամեն մի ընթերցողի պետք է բացատրես, թե ինչ էիր ցանկանում ասել, - մի՞թե դա է առանձնահատուկ լինելը:
Եթե ես՝ ընթերցողս, ամեն քայլափոխի պետք է խոչնդոտի հանդիպեմ, - որքա՞ն համբերություն է ինձ հարկավոր, որ ես մինչև վերջ կարդամ գործը:
Օրինակ, ի՞նչ կարևոր դեր է խաղում քո այս միտքը պատմվածքի համար.
Նախ, որ ինչ կերպ էլ փորձեցի, միևնույն է, չկարողացա հասկանալ քո թվաբանությունը. որտեղի՞ց ստացար այդ չարաբաստիկ 254 թիվը: Եվ, այքան ապարդյուն գլուխ ջարդելը հերիք չէր, դեռ այդ 254-ամյա հերմաֆրոդիտ կին-տանտիրոջդ էլ վզիս դրած մինչև վերջ եմ հասցրել, մտածելով, թե երևի մի տեղ այնուհանդերձ դրա պատասխանին ռաստ կգամ…
Որովհետև, Անա ջան, արվեստի օրենքն է դա. եթե ես իմ հերոսի ցուցամատի փոխարեն "ատվյորտկա" եմ տեղադրել, ուրեմն մինչև իմ ստեղծագործության վերջը հերոսս իր այդ ցուցամատով, միգուցէ աշխարհի ամենափոքրիկ, բայց գոնե մեկ "շուռուպ" պետք քանդի, հասկանու՞մ ես:
Էլի բաների մասին կարելի է խոսել, բայց արանց այն էլ, շատ խոսեցի… ու վատ:
Կներես…
Մեջբերել
Էջանիշներ