Ինչպե՞ս եմ նայելու մամայի աչքերին, երբ արթնանա…
Ուրբաթ… մեղմ ասած՝ անտանելի երազականություն:
- Տա՛ք կհագնվես:
- Լավ էլի մա՜մ, էսօր էդքան էլ ցուրտ չի:
Կյանքն ինձ երևի չի սովորեցրել ճանաչել ինձ ու մարդկանց: Սակայն, չկա այնպիսի «ես», որ հայելու առաջ կանգնի ու բազմություն տեսնի: Ես այդպիսին եմ: Ամեն անգամ փորձ եմ անում թքել «ամենաարժանավորի» վրա ու կանգնում եմ ամենաբարդ խնդրի առջև՝ ո՞վ է դիմացինս, ո՞ւմ աչքի բիբն է «ծռելու» իմ նողկանքի արտահայտիչը…
- Կուշանաս, արագացրո՛ւ:
- Քննությունս տասին ա, մա՛մ:
Պիտի անապատն անցնեմ, որ հասնեմ: Անընդհատ շրջապատող անախորժությունների միջից ջո՜ւր, ջո՜ւր… չեմ հասկանում տա՞ք, սա՞ռը… Գոլն անտանելի կլինի…
- Մա՜մ, այնպես արա, որ գլուխս միայն հիմար ու անմիտ մտքերի համար չլինի:
- Ի՞նչ ես խոսում:
Ես գերությունից փախած եմ՝ հողի, ջրի, օդի… կրակն է միայն, որ այրում ու այրում է ներսս. կծկվում եմ: Կարծես գորտեր են կռկռում կոկորդումս:
- Երկինքը միայն իմ խելառ գլխին փուլ կգար:
Մտել եմ իմ մեջ ու գալարվում եմ իրադարձությանը զուգահեռ: Մեկն անընդհատ ձեռքը ճակատիս է դնում, թրջում է վիզս…
- Քոռանա՛մ ես…
- Կույրացավն ինձնից հեռո՜ւ տարե՛ք:
Որոշ ժամանակ հանդարտվել եմ, քնել: Իսկ դո՞ւ… մամա՜… Ի՞նչ եմ ասելու, երբ առավոտյան նայեմ աչքերիդ… Կան երազներ, որոնք երբեք չպետք է պատմվեն:
Սա իգական սեռ է…
Մեջբերել
Էջանիշներ