Ծերունին փակել աչքերն ու ժպտում է ինքն իրեն: Նա թիկն տված է պատշգամբի թախտամբարին: Ծածկված չէ: Շուրջը ոչ ոք չկա: Անընդհատ մտածում է. «Հանգիստ, աչք - ունքից հեռու մեռնեմ, մեծ քնից բոլորն են քնում, ես էլ գնամ անվերադարձ աշխարհ»: Վիշտն ու կարոտը թույլ չեն տալիս, որ մտքերը հավաքի:
Իր համար ստեղծել է մի կայուն աշխարհ, որում թագավորում են ձեռքի գործիքները: Ամբողջ կյանքում նրա ձեռքին միմյանց չզիջելով հրաշքներ են գործել մուրճը, կացինը, բահը, գերանդին, ձեռնափայտը… Ձեռքերն այս պահին էլ դրանց բռնելու տարօրինակ, նույնիսկ՝ կենսական պահանջ են զգում: Գրպանից հանում է դանակը: Խորշոմած, մոմագույն մատներով շոշափում, մտածում. «Չէ-է, դու էն չես»: Դնում է գրպանը:
Նա սով ու պատերազմ է տեսել, անհայրումայրություն, Աստված նրան զավակ չի պարգևել: Նրա սերը կյանքի նկատմամբ ավելի մեծ է, զորեղ, քան բոլոր կորուստներն ու պարտությունները միասին վերցրած: Նա մաքուր օդ է: Նրանով պետք է շնչել ու մոռացության տալ մարդկային արատները:
Նա երբեք չի ծիծաղում: Ամպերին նայել չի սիրում: Չի սիրում, երբ անձրևը երկարատև է լինում: Միշտ հասցնում է ժամանակի մեջ տեղավորվել: Ունենում է առատ այգի, կուշտ ոչխարներ, խոզեր ու հավեր, խոտի մեծագույն դեզեր: Չի վախենում մահից, բայց սիրում է իր տան ետնամասը*: Մարդկանց հեշտությամբ է ներում, սակայն հիշեցնում է ամեն առիթի: Խանդաղատանքով է մտածում իր վաղ մահացած կանանց մասին. երկուսին էլ շատ է սիրել, սակայն չի զգացել զավակ ունենալու բերկրանքը: Պահել, մեծացրել է աներձագի որդուն: Երբեք չի փորձել դաստիարակել, դրանով իսկ դաստիարակելով նրան:
Ես նրա վիշտը գիտեմ: Քանի - քանի՜ անգամներ եմ հուզված ու զարմացած լսել նրա պատմությունները, տեսել, թե ինչպես է ներքուստ այրվում: Տեսել եմ նրա հարբեցումները, բայց խաղաղությունը: Ինչ - որ անորոշ ուրախություն նրա դեմքին միշտ ժպիտ է նկարել: Հիմա էլ փակ աչքերով ժպտում է: Գիտեմ ինչու. սպասում է Օֆելի մեղմ ձայնին, որը գուցե այս անգամ կասի.
- Պապի՛, չայդ… չա՛յդ սառեց է՜…
* - Տունը մոտ է գերեզմաններին
Հ.Գ. մեղմ մոտեցեք, առաջին անգամ եմ որպես արձակ, ինչ-որ բան ի ցույց դնում
Հ.Հ.Գ. լավ ասացի՝ ինչ-որ բան
Մեջբերել
Էջանիշներ