Մի քանի օր առաջ եղբորս տղային օգնում էի, որ երկրաչափության տնային առաջադրանքի խնդիրները լուծի: Սիրում ա ինքը, երբ ամեն ինչ շատ արագ ու հեշտ ա ստացվում (չնայած ով չի սիրում) ու շտապում ա պատասխանը գտնի: Անընդհատ, ինքն իր համար, քթի տակ, կրկնում ա խնդրի հիմնական հարցը` "ի՞նչ մակերես ունի եռանկյունը, ինչքա՞ն ա դրա մակերեսը, ինչքա՞ն ա....": Իսկ իրականում էտ եռանկյան մակերեսը չի կարևոր, այլ այն, թե դա գտնելու համար ինչ ճիշտ հարցադրումներ ինքդ քեզ պիտի անես:
Դրա համար խնդրից հանեցի, բոլոր թվերը ու դրանց փոխարեն լատինական տառեր նշանակեցի: Էդպես ինքը ճանապարհը կգտնի, իսկ թե դա կարողանա անի ու հետո պատասխանը գրքի վերջամասում եղած պատասխանների ցուցակից թաքուն արտագրի՝ չտենալու կտամ ու կժպտամ:
ԻՄ կարծիքով կարևոր չի, թե ինչ խնդիր ենք լուծում, երկրաչափության, թե աստվածային փիլիսոփայության, կարևորը ճիշտ հարցադրումներ անել կարողանալն ա:
Չի կարելի հարցնել ՝
"ինչու՞մ եմ դժբախտ",
"ԴԺվարություններս ե՞րբ կավարտվեն",
"Ո՞րքան է եռանկյան մակերեսը"
"Աստված կա՞ թե չէ"
"ինչի՞ հավատիս պատճառով օր օրի ուժեղացող ցավ պետք է զգամ"
Պետք է հարցերը լինեն էսպիսին՝
"ինչ անե՞մ, որ ավելի երջանիկ լինեմ"
"Ձեռքիս տակ ունեցած ո՞ր ռեսուրսները օգտագործեմ, որ դժվարություններս հաղթահարեմ"
"եռանկյան մակերեսը որոշող բանաձևերից ո՞րն է հարմար էս խնդրին"
"Ի՞նչ է Աստված, նյութի նկատմամբ ամենակարող աճպարար, թե՞ ավելին քան կարող էր մարդկային թերի միտքն ու խոսքը նրան նկարագրել սուրբ գրքում"
"Օր օրի ուժեղացող ցավը զգալուց, ի՞նչու եմ հավատի վրա հենվում"
Ես համոզված եմ, որ ճիշտ հարցադրումներն ավելի կարևոր են քան սպասվելիք պատասխանները:
Էս ինչ էլ երկար գրեցի… ԷՏ նրանից էր, որ տպավորվել էի ու պատմվածքը իսկապես դուրս եկավ:
Way ջան, քո մոտ միշտ ստացվում ա հոգեբանական ու զգացմունքային պատմվացքները: Նույնիսկ փոքր ծավալում մեծ միտք ես տեղավորում:
Մի քիչ հաճախակի գրի էլի:
Մեջբերել
Էջանիշներ