Հարցերը

[Mark Pauler]

Մի քանի օր առաջ եղբորս տղային օգնում էի, որ երկրաչափության տնային առաջադրանքի խնդիրները լուծի: Սիրում ա ինքը, երբ ամեն ինչ շատ արագ ու հեշտ ա ստացվում (չնայած ով չի սիրում) ու շտապում ա պատասխանը գտնի: Անընդհատ, ինքն իր համար, քթի տակ, կրկնում ա խնդրի հիմնական հարցը` "ի՞նչ մակերես ունի եռանկյունը, ինչքա՞ն ա դրա մակերեսը, ինչքա՞ն ա....": Իսկ իրականում էտ եռանկյան մակերեսը չի կարևոր, այլ այն, թե դա գտնելու համար ինչ ճիշտ հարցադրումներ ինքդ քեզ պիտի անես:
Դրա համար խնդրից հանեցի, բոլոր թվերը ու դրանց փոխարեն լատինական տառեր նշանակեցի: Էդպես ինքը ճանապարհը կգտնի, իսկ թե դա կարողանա անի ու հետո պատասխանը գրքի վերջամասում եղած պատասխանների ցուցակից թաքուն արտագրի՝ չտենալու կտամ ու կժպտամ:
ԻՄ կարծիքով կարևոր չի, թե ինչ խնդիր ենք լուծում, երկրաչափության, թե աստվածային փիլիսոփայության, կարևորը ճիշտ հարցադրումներ անել կարողանալն ա:
Չի կարելի հարցնել ՝
"ինչու՞մ եմ դժբախտ",
"ԴԺվարություններս ե՞րբ կավարտվեն",
"Ո՞րքան է եռանկյան մակերեսը"
"Աստված կա՞ թե չէ"
"ինչի՞ հավատիս պատճառով օր օրի ուժեղացող ցավ պետք է զգամ"

Պետք է հարցերը լինեն էսպիսին՝
"ինչ անե՞մ, որ ավելի երջանիկ լինեմ"
"Ձեռքիս տակ ունեցած ո՞ր ռեսուրսները օգտագործեմ, որ դժվարություններս հաղթահարեմ"
"եռանկյան մակերեսը որոշող բանաձևերից ո՞րն է հարմար էս խնդրին"
"Ի՞նչ է Աստված, նյութի նկատմամբ ամենակարող աճպարար, թե՞ ավելին քան կարող էր մարդկային թերի միտքն ու խոսքը նրան նկարագրել սուրբ գրքում"
"Օր օրի ուժեղացող ցավը զգալուց, ի՞նչու եմ հավատի վրա հենվում"

Ես համոզված եմ, որ ճիշտ հարցադրումներն ավելի կարևոր են քան սպասվելիք պատասխանները:

Էս ինչ էլ երկար գրեցի… ԷՏ նրանից էր, որ տպավորվել էի ու պատմվածքը իսկապես դուրս եկավ:
Way ջան, քո մոտ միշտ ստացվում ա հոգեբանական ու զգացմունքային պատմվացքները: Նույնիսկ փոքր ծավալում մեծ միտք ես տեղավորում:
Մի քիչ հաճախակի գրի էլի:

[erexa]

Ժամանակին, երբ հավատում էի Աստծուն, կային ինձ հուզող բավականին հարցեր, որոնք ինձ էլ էին տանջում կամ ի՞նչ-որ դժբախտ դեպք էր պատահում որևէ մեկի հետ, ես փորձում էի պատասխաններ գտնել և ի՞նչ պատասխան, որ գտնում էի, ինձ համար համոզիչ չէր: Այսինքն՝ այդ պատասխաններից հետո, ես շարունակում էի, նորից փնտրել ինձ հուզող հարցերի պատասխանները: Եվ այն հարցերի պատասխանները, որոնք ինձ տանջում էին, ինձ համար ավելի պարզ և համոզիչ դարձան, երբ սկսեցի չհավատալ Աստծուն, ի դեպ սա բավականին երկար տևեց, որովհետև այն միտքը, որ ես կարող էի Աստծուն չհավատալ ինձ արդեն վախեցնում էր: Երկար մտորումներից հետո էլ չէի հավատում Աստծուն, և սկսեցի հավատալ ճակատագրին: Ճակատագրին հավատալուց հետո, ինձ մոտ հուզող հարցերը շուտ պատասխաններ էին ստանում: Մեկը գալիս է աշխարհ տանջվելու համար, դա կապ չունի նա բարի է թե՛ չար, էն մյուսը գալիս է սև գործեր անելու համար, հաջորդը գալիս է, մարդկանց օգնելու համար և այլն:

Ուղղակի կան հարցեր, որ նույնիսկ կյանքը չի կարող մեզ պատասխաններ տալ: Հաճախ մեզ թվում է, այն հարցերի պատասխանները, որոնք չգիտենք, չունենք այդ հարցերի պատասխանները: Ես էսպես եմ մտածում, ես գիտեմ, որ ես չգիտեմ այս կամ այն հարցի պատասխանը, և այլևս չեմ շարունակում այլ պատասխաններ փնտրել:

[Գեա]

ԻՄ կարծիքով կարևոր չի, թե ինչ խնդիր ենք լուծում, երկրաչափության, թե աստվածային փիլիսոփայության, կարևորը ճիշտ հարցադրումներ անել կարողանալն ա:

ըհը Վեյ .Մարկը տվեց այն պատասխանը ինչ ես էի ուզում ասել ու այդպես էլչկարողացա միտքս բացել ու բացատրել ,խնդիրը հարցադրման մեջ է, երբ մարդը իր պրոբլեմների լուծումը չգտնելով սկսում է անմիջական բողոք հարց ուղղել աստծուն թե. "ինչու է այս ամենը կատարվում իմ հետ?", հաջորդում է կատեգորիկ պատասխանը"Աստծու գործերը անքննելի են"-ի ձևով:Իսկ երբ հարցը կոնստրուկտիվ է և ուղղված է տվյալ պրոբլեմի լուծումը գտնելուն, վաղ թե ուշ գալիս է պատասխանը:Ու արդեն կարևոր չէ թե ում կողմից:եթե մարդ հավատում է ատծուն թող մտածի թե աստված օգնեց, եթե հավատում է իր բանականությանն ու տրամաբանությանը ուրեմն թող մտածի որ ինքն իր ուժերով կարողացավ գտնել իր պրոբլեմի լուծումը:

Ես համոզված եմ, որ ճիշտ հարցադրումներն ավելի կարևոր են քան սպասվելիք պատասխանները:

Մարկ հետդ այնքան էլ համաձայն չեմ . եթե հարցադրումը ճիշտ է լինում լուծումը անպայման ճիշտ է ստացվում , ինչպես երկրաչափության խնդրում:

պարզապես կամ ավելի ճիշտ դժբախտաբար ամենադժվարը ճիշտ հարցը գտնելն է:
Մարիի դեպքում հարցադրումը պետք է լինի ոչ թե այն , թե ինչու է աստված իրեն ցավ տալիս , այլ այ թե ինչպես պայքարի դրա դեմ:Ես հարյուրավոր դեպքեր գիտեմ , երբ բժիշկների կատեգորիկ ու մերժողական դիագնոզը փլվել է , դեմ առնելով մարդու սեփական ուժերի հանդեպ ունեցած մեծ հավատին ու կամքի ուժին:

[E-la Via]

ԻՄ կարծիքով կարևոր չի, թե ինչ խնդիր ենք լուծում, երկրաչափության, թե աստվածային փիլիսոփայության, կարևորը ճիշտ հարցադրումներ անել կարողանալն ա:
Չի կարելի հարցնել ՝
"ինչու՞մ եմ դժբախտ",
"ԴԺվարություններս ե՞րբ կավարտվեն",
"Ո՞րքան է եռանկյան մակերեսը"
"Աստված կա՞ թե չէ"
"ինչի՞ հավատիս պատճառով օր օրի ուժեղացող ցավ պետք է զգամ"

Պետք է հարցերը լինեն էսպիսին՝
"ինչ անե՞մ, որ ավելի երջանիկ լինեմ"
"Ձեռքիս տակ ունեցած ո՞ր ռեսուրսները օգտագործեմ, որ դժվարություններս հաղթահարեմ"
"եռանկյան մակերեսը որոշող բանաձևերից ո՞րն է հարմար էս խնդրին"
"Ի՞նչ է Աստված, նյութի նկատմամբ ամենակարող աճպարար, թե՞ ավելին քան կարող էր մարդկային թերի միտքն ու խոսքը նրան նկարագրել սուրբ գրքում"
"Օր օրի ուժեղացող ցավը զգալուց, ի՞նչու եմ հավատի վրա հենվում"

Ես համոզված եմ, որ ճիշտ հարցադրումներն ավելի կարևոր են քան սպասվելիք պատասխանները:

Համաձայն եմ, որ կարևորը ճիշտ հարցադրումներ կատարելն է… Բայց ո՞վ ասաց , որ հարցադրումների նշածդ առաջին խումբը սխալ է, ու ճիշտ է միայն երկրորդ տեսակ հարցադրումը: Չէ, երկուսն էլ անհրաժեշտ են ու երկուսն էլ ճիշտ են իր ժամանակի մեջ:
Առաջինի միջոցով փորձում ենք պարզել պատճառը, իսկ երկրորդը օգնում է լուծումներ տալուն:
Եթե պատճառը չպարզեինք, միայն երևույթի կրկնությունից խուսփելու ու հետևանքները շտկելու, բարելավելու ուղությամբ կմտածեինք, բայց էդպես էլ վախ կտածենք անիմանալի պատճառի հանդեպ:

Սա կնմանվի այն մարդկանց, որոնցից մեկին դաշտով գնալիս կայծակը խփեց, իսկ երկրորդը մտածեց, որ էդպես հավանաբար Զևսը նրան պատժեց իր մեղքերի համաար, ու որպեսզի ինքն էլ չշանթահարվի՝ սրանից հետո մեղք չի գործի ու կփորձի ապրել առաքինի կյանքով: Բայց մի քանի տարի հետո վատ եղանակին դաշտով քայլելիս ինքն էլ նույն բախտին արժանացավ: Ինչի՞… Որովհետև մարդը չփորձեց իմանալ, թե ինչ բան է կայծակը ու ինչպե՞ս է անհրաժեշտ նրանից պաշտպանել:
Էստեղ էլ է ճիշտ հարցադրում հարկավոր,միայն թե պատճառի բացահայտման համար:
Միայն հարց է, թե որքանով ենք ունակ պատճառներն հասկանալու:

Կարծում եմ հավասարազոր կարևոր են այս պրոցեսի երեք բաղկացուցիչ մասերն էլ:
Հասկանալ կատարվածի, իրավիճակի պատճառը, այնուհետև իրավիճակն ընդունել ինչպես որ կա, իսկ դրանից հետո, եթե իրավիճակը քեզ չի գոհացնում, ճիշտ հրացադրումների շնորհիվ փորձել լուծումներ գտնել:

պարզապես կամ ավելի ճիշտ դժբախտաբար ամենադժվարը ճիշտ հարցը գտնելն է:
Մարիի դեպքում հարցադրումը պետք է լինի ոչ թե այն , թե ինչու է աստված իրեն ցավ տալիս , այլ այ թե ինչպես պայքարի դրա դեմ:Ես հարյուրավոր դեպքեր գիտեմ , երբ բժիշկների կատեգորիկ ու մերժողական դիագնոզը փլվել է , դեմ առնելով մարդու սեփական ուժերի հանդեպ ունեցած մեծ հավատին ու կամքի ուժին:

Գեա ջան, Մարին , ինչ իրեն հիշում եմ, էդպես էլ անում է ու կարող եմ ասել մեծ առաջխաղացումներ է ունեցել: Չխուսափելով պայքարից՝ նա ուղղակի պատճառն էլ է ուզում հասկանալ: Դա էլ է նրա համար կարևոր: